All Chapters of อุบัติแค้น ลิขิตรัก: Chapter 51 - Chapter 60

จอมทัพพาพิมพ์ลดามายังห้องนอนห้องเดิมของเธอ แต่ก่อนหากพิมพ์ลดามาค้างที่นี่ เธอก็มักจะพักอยู่ในห้องนี้เสมอ เพราะจอมทัพไม่อนุญาตให้ใครนอนร่วมห้องกับเขา ด้วยเหตุผลเรื่องความลับของคดี“เป็นผู้หญิงคนนั้นใช่ไหมคะ แล้วเด็กคนนั้นก็คือลูกของคุณ”ลดาเอ่ยถามด้วยเสียงสูง มองประเมินผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นว่าที่สามีจอมทัพไม่ได้ตอบ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ “คุณพักให้หายเหนื่อยเถอะ ผมขอตัวกลับห้องก่อน”พิมพ์ลดาอยากพูดอะไรอีกสักหน่อย แต่เห็นสีหน้าของเขา เธอจึงเก็บความคิดนั้นไว้ ทำเพียงส่งยิ้มไปให้“ยังไม่ต้องรีบกลับห้องหรอกค่ะ ลดาขอเปลี่ยนชุดสักครู่ คุณบอกเด็กๆตั้งโต๊ะได้เลย”ยังพูดไม่ทันจบ จอมทัพก็หมุนตัวเดินจากไปแล้วบรรยากาศบนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยความอึดอัด โดยเฉพาะสีหน้าของบรรดาคนรับใช้ นอกจากยายชื่นกับลุงเพิ่ม เด็กรับใช้ทุกคนรวมถึงป้านวลล้วนเป็นคนใหม่ พวกเขาเคยชินกับเจ้านายเพียงสองคน นั่นคือเจ้าบ้านอย่างจอมทัพ และเมียของเจ้าบ้านอย่างมัลลิกาทว่าตอนที่หญิงสาวแปลกหน้านั่งลงตรงตำแหน่งที่มัลลิกาเคยนั่งเป็นประจำ รอยยิ้มของป้านวลขณะวางจานข้าวลงบนโต๊ะพลันแข็งทื่อ“นี่จอมรับแม่บ้านชุดใหม่อีกแล้วเหรอคะ คุณนี่เหม

เพียงชั่วข้ามคืน ความคิดของมัลลิกาก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เธอคิดว่าควรสงบเสงี่ยมเจียมตัวเอาไว้บ้าง จะเดินเหินไปมาราวกับที่นี่เป็นบ้านของตนเองไม่ได้อีกแล้ว“คุณจอมออกไปทำงานแล้วค่ะ”แป้งรายงานด้วยเสียงเศร้า เมื่อคืนเธอรับหน้าที่นอนเฝ้าคุณหนูที่นี่ จึงได้แต่นอนหวาดระแวงตลอดทั้งคืน คอยเงี่ยหูฟังเสียงของเจ้านาย แต่จนฟ้าสว่างก็ยังไม่มีใครมา พอกลับห้องไปล้างหน้าล้างตา ถึงทราบว่าคุณจอมออกไปตั้งแต่เช้าตรู่ แม้แต่อาหารเช้าก็ไม่ปรายตามอง“จ้ะ มิ้งทราบแล้ว”แป้งเหลือบมองคุณมิ้งอย่างเศร้าสร้อย ตอนนี้สถานะของหญิงสาวแน่ชัดตามที่ผู้หญิงคนนั้นประกาศออกมาแล้ว ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเมื่อคืนคุณจอมนอนที่ไหน ขนาดเธอเป็นเพียงสาวใช้ยังปวดใจขนาดนี้ แล้วคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเมียของเขา จะเจ็บปวดใจขนาดไหน“เช้านี้ยายชื่นลงครัว ทำต้มเลือดหมูด้วยตัวเองเลยนะคะ เราออกไปในครัวกันเถอะ พาคุณหนูไปรับแดดด้วย”แป้งเอ่ยอย่างเอาใจ น้ำเสียงกระตือรือร้นหวังจะได้เห็นรอยยิ้มสดใสของมัลลิกาอีกฝ่ายมีรอยยิ้มจริงๆ แต่เป็นรอยยิ้มที่ดูขมขื่นจนแป้ง อดเอื้อมมือไปกุมมืออีกฝ่ายไว้ไม่ได้“ถึงยังไงคุณมิ้งก็ยังมีคุณหนูนะคะ ยังมีพวกเราทุกคนด้วย

ภารกิจที่จอมทัพลากลูกน้องทั้งสองมาปฏิบัติไม่ใช่คดีใหญ่โต เพียงแค่บุกจับผู้ต้องหาชนแล้วหนีเท่านั้น อาจจะมีความยุ่งยากสักเล็กน้อยตรงที่ผู้ต้องหาพ่วงนามสกุลไฮโซดังมาด้วย แต่ก็ยังไม่นับเป็นเรื่องใหญ่ถึงขนาดต้องให้ท่านพลโทออกโรงด้วยตนเองประวิทย์อดกระซิบกระซาบกับหมวดปืนไม่ได้“ดูเหมือนท่านจอมจะไม่ค่อยอยากกลับบ้านเลยนะ”หมวดปืนไม่มีความคิดเห็น จึงเลือกเงียบปากเพราะยังหวาดกลัวอารมณ์ดุร้ายของเจ้านายอยู่ผู้ที่เดินนำหน้าพลันชะงักฝีเท้า ก่อนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่เบานัก “ยังมีคดีไหนค้างอีก”ประวิทย์สะดุ้งเฮือก โธ่ท่านจอม ท่านช่างทำให้ผู้คนหวาดกลัวเสียจริง ดูสิ หมวดปืนกลัวจนเยี่ยวราดหมดแล้ว“เหมือนจะมีคดีโจรบุกร้านทองนะครับ รายละเอียดผมยังไม่แน่ใจ เจ้าทุกข์เพิ่งเข้ามาแจ้งเหตุตอนที่เราออกมา คาดว่าน่าจะยังไม่มีใครไปตรวจสอบที่เกิดเหตุ แต่ว่า…”ยังพูดไม่ทันจบว่าเรื่องแค่นี้ส่งพวกลูกสมุนไปจัดการก็เพียงพอแล้ว ก็ได้ยินท่านจอมตัดบท“งั้นก็ไปกันเถอะ”ผู้กองประวิทย์และผู้หมวดปืนมองตามหลังรถของเจ้านายไปด้วยสีหน้าเหนือคำบรรยาย ท่านจะ…จะไปไหนกันครับท่าน นี่มันจวนจะสามทุ่มแล้วนะครับ ไม่ใช่ร้านรวงเขาปิดทำการ

“ทำหน้าตกใจทำไมคะ หรือว่าคุณก็รังเกียจรอยแผลเป็นพวกนี้”จอมทัพเก็บสายตากลับ ปรับสีหน้าให้เป็นปกติ น้ำเสียงฟังดูอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด“ผมไม่เคยรังเกียจ ผมบอกแล้วไงว่ายังไงผมก็รับผิดชอบ”พิมพ์ลดาโบกมือไล่พนักงานออกไปจากห้อง ก่อนจะสลัดชุดแต่งงานทิ้งลงพื้น สาวเท้าเข้าไปหาจอมทัพ“ถ้างั้นก็สัมผัสลดาสิคะ สัมผัสอย่างที่คุณเคยสัมผัส”เธอจับมือเขาวางทาบลงบนหน้าท้อง จอมทัพไม่ได้ขืนแรง ปล่อยให้อีกฝ่ายลากฝ่ามือของเขาขึ้นไปเรื่อยๆ กระทั่งถึงฐานเต้าอวบอิ่ม“ผมบอกคุณแล้วไงว่าผมจะไม่เอาเปรียบคุณ”เขาดึงมือกลับ ก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อคลุมมาสวมทับร่างเปลือยเปล่า“คุณจะไม่แตะต้องลดาแม้ว่าเราจะแต่งงานกันน่ะนะ”อีกฝ่ายยืนยันคำพูดด้วยการไม่ปฏิเสธพิมพ์ลดายกมือกอดอกพลางหรี่ตามองประเมิน ไม่คิดว่าเขาจะทำอย่างที่พูดไว้จริงๆ“เพื่อผู้หญิงคนนั้นน่ะเหรอ นี่จอมรักแม่นั่นมากขนาดนั้นเลยเหรอ”เมื่อเขาไม่ได้ปฏิเสธ ก็หมายความว่าเขายอมรับ รอยยิ้มหวานบนใบหน้าพลันเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเย็น“ถ้าคุณไม่แตะต้องลดา คุณก็ห้ามแตะต้องผู้หญิงคนนั้นเหมือนกัน ถ้าคุณไม่คิดจะนอนร่วมเตียงกับลดา คุณก็ห้ามนอนร่วมเตียงกับผู้หญิงคนอื่น”จอมทัพถอน

เมื่อเสียงเอะอะโวยวายจบลง ยายชื่นก็รีบอุ้มคุณหนูนลินกลับเข้าบ้าน นางมองสภาพเละเทะภายในห้องด้วยความปวดร้าว ชะตากรรมของแม่หนูช่างคล้ายคลึงกับคุณหนูบัวของนางเหลือเกิน “เจ็บตรงไหนบ้าง”มัลลิกาส่ายหน้า สีหน้าไม่บ่งบอกอารมณ์ แต่แววตามิอาจปิดซ่อนความหวาดกลัวยายชื่นถอนใจ นางส่งยายหนูคืนให้ หวังให้ทารกช่วยปลอบโยนจิตใจบอบช้ำ เด็กน้อยพอได้กลิ่นคุ้นเคยก็ส่งเสียงอ้อแอ้อย่างอารมณ์ดี พลอยทำให้บรรยากาศภายในห้องคลายความตึงเครียดลงเด็กรับใช้เพิ่งจะเก็บข้าวของขึ้นจากพื้น กำลังจะนำกลับไปวางเข้าที่ เสียงของจอมทัพก็ดังขึ้นหน้าประตู“ย้ายของพวกนั้นไปไว้ที่เรือนไม้ด้านหลัง”ภายในห้องหยุดนิ่ง มีเพียงดวงตาที่ขยับมองไปตามต้นเสียง ไม่มีใครเข้าใจในสิ่งที่เจ้านายสั่ง“เก็บข้าวของของมัลลิกา ย้ายไปที่เรือนไม้ด้านหลัง จากนี้ให้อยู่แต่ที่นั่น ห้ามก้าวเท้าเข้ามาในบ้านหลังนี้อีก”เมื่อได้ฟังแน่ชัด สีหน้าของทุกคนก็เปลี่ยนไป ไม่เว้นแม้แต่เจ้าของห้อง“คุณหนู คุณหนูจะทำอะไรคะ”ยายชื่นได้สติก่อนใคร นางรีบเดินเข้าไปหาคุณจอม แต่อีกฝ่ายเบือนหน้าหนี ไม่ตอบสิ่งใด ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ เมื่อป้าตุ้มคิดตามเรื่องราวทั้งหมด นาง