All Chapters of อุบัติแค้น ลิขิตรัก: Chapter 61 - Chapter 70

แต่ละวันผ่านพ้นไปอย่างเชื่องช้าและทุกข์ทรมานเย็นวันนั้นเด็กรับใช้อุ้มลูกมาให้มัลลิกาที่เรือนไม้โดยมีพิมพ์ลดาติดตามมาด้วย ลูกไม่ได้เป็นอะไรมาก เพียงแค่ท้องเสียเพราะไม่เคยกินนมผง เธอกอดลูกไว้แนบอกราวกับพลัดพรากกันไปนานหลายปี แต่ยังไม่ทันหายคิดถึง พิมพ์ลดาก็สั่งให้อุ้มเด็กกลับบ้านใหญ่วันที่สองพิมพ์ลดาก็หาแม่นมมาช่วยเลี้ยงเด็กน้อย เด็กถูกเลี้ยงอยู่ภายในบ้าน แต่เธอกลับไม่อาจย่ำกรายเข้าไปได้ หน้าประตูมีชายชุดดำเฝ้าอยู่ทุกจุด มัลลิกาหลั่งน้ำตาออกมาอีกครั้ง เสียงลูกน้อยร้องไห้อยู่ไม่ไกลกรีดแทงใจเธออย่างหนัก เธอร้องเรียกหาลูกน้อยแทบขาดใจ สุดท้ายป้านวลก็ทนมองไม่ไหว ต้องช่วยกันพามัลลิกากลับไปยังเรือนไม้ตามเดิมเพิ่งย่างเข้าเช้าวันที่สาม มัลลิกาก็เป็นลมล้มพับขณะลุกขึ้นจากเตียง เธอกินไม่ได้นอนไม่หลับ ทุกคืนจะได้ยินเสียงร้องของลูก แต่ป้านวลยืนกรานว่าไม่ได้ยินยายชื่นเห็นสภาพทรุดโทรมของมัลลิกาก็ทนไม่ไหว นางไปดักรอจอมทัพทุกวัน แต่นับตั้งแต่วันที่จอมทัพพาคุณหนูนลินไปโรงพยาบาลวันนั้น นางก็ไม่เห็นคุณจอมกลับมาที่บ้านอีกเลยเห็นยายชื่นเดินเข้ามา มัลลิกาก็รีบร้อนผุดลุกขึ้น“ยายจ๊ะ ยายหนูเป็นยังไงบ้าง ยาย

ตอนที่ได้รับสายจากมัลลิกา หมอนนท์ตกใจมากแต่ภายใต้ความตกใจก็เปี่ยมไปด้วยความยินดี มัลลิกาเพียงถามว่าที่นั่นพอมีงานอะไรให้เธอทำได้บ้าง หมอนนท์ก็รีบพูดสวนกลับไปทันควัน“คลีนิกผมต้องการพยาบาลมากครับ ต้องการมากๆ”ได้ยินแบบนั้น ใบหน้าเปื้อนน้ำตาก็มีประกายความหวัง เธอไม่สามารถกลับบ้านได้ในตอนนี้ เพราะไม่รู้จะตอบคำถามของบิดามารดาว่าอย่างไร พวกท่านล้วนทราบแต่ข่าวน่ายินดีจากเธอ ครั้งสุดท้ายที่พูดคุยกัน เธอเพิ่งบอกว่าหากมีโอกาสจะพาหลานคนแรกกลับไปเยี่ยมเยียนมาตอนนี้กลับพบว่าเรื่องราวเหล่านั้นล้วนไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตนเองอีกแล้ว“มิ้งคงจะนั่งรถทัวร์ไป” ครุ่นคิดอีกที “หากมิ้งติดต่อไปอีกครั้ง อาจจะเป็นเบอร์อื่นนะคะ หมอนนท์ไม่ต้องโทรกลับมาเบอร์นี้นะคะ”อาจจะฟังดูประหลาด แต่หมอนนท์กลับไม่เอ่ยถามสิ่งใด ทำให้เธอรู้สึกโล่งใจไม่น้อย“ผมจะรอนะครับ ผมจะไปรอรับคุณที่ขนส่งลำปาง”ระหว่างทาง เธอได้ยินเสียงไซเลนของรถตำรวจดังแว่วเป็นระยะ รู้สึกว่าวันนี้รถตำรวจจะออกวิ่งมากผิดปกติ ดูเหมือนจะมีเหตุร้ายเกิดขึ้นไม่ใกล้ไม่ไกลนี่เอง…ระยะเวลาครึ่งเดือนผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็ววิถีชีวิตเงียบง่ายและความเอื่อยเฉื่อยในแถบช

ไม่นานคนไข้ก็เริ่มหายไปทีละคน จนกระทั่งถึงคิวสุดท้าย หมอนนท์คิดว่าเสร็จงานแล้ว จึงลุกขึ้นเก็บข้าวของ แต่กลับมีคนไข้นอกเหนือจากบัตรคิวเดินเข้ามาอีกกำลังจะทักทาย แต่พอเห็นหน้าอีกฝ่ายชัดเต็มสองตา คำพูดจึงติดอยู่แค่ในลำคอจอมทัพมองหญิงสาวที่ยืนเยื้องอยู่ทางด้านหลังเก้าอี้ของคุณหมอขณะเดินเข้ามานั่ง“เอ่อ… สวัสดีครับคุณจอมทัพ ไม่ทราบว่าวันนี้” เขาเหลือบมองพยาบาลข้างกาย หล่อนยังคงยืนนิ่งไม่ไหวติง เช่นเดียวกับชายตรงหน้าที่เอาแต่มองหล่อนไม่วางตา แม้ว่าเขาจะกำลังพูดด้วยก็ตาม “ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่าครับ”จอมทัพยอมดึงสายตากลับ หันมามองหน้าคุณหมอ“ครับ ผมรู้สึกไม่ค่อยสบายจริงๆ รักษาที่ไหนก็ไม่ดีขึ้น ได้ข่าวว่าคุณหมอที่นี่ฝีมือดี ถึงได้ดั้นด้นมา”หมอนนท์ไม่รู้ว่าควรทำหน้าอย่างไร เขากระแอมเล็กน้อย ไม่กล้ารับคำชม“ไม่ทราบว่าคุณจอมเป็นอะไรครับ”จอมทัพมองภรรยาของตนไม่วางตา ไม่ได้พบหน้ากันร่วมครึ่งเดือน หล่อนซูบผอมลงไปมากทีเดียว ผิวพรรณก็ดูแห้งกร้านขึ้นมาก ใบหน้าไร้ประกายความสดใส“ผมมีอาการกินไม่ได้นอนไม่หลับ ไม่มีกะจิตกะใจทำงาน ทั้งกลางวันและกลางคืนเอาแต่คิดถึงภรรยา หมอที่โน้นบอกว่าน่าจะเป็นโรคทางใจ ไ

เป็นครั้งแรกที่จอมทัพย่างก้าวเข้ามาในที่อึกทึกแบบนี้ ตั้งแต่เด็กจนโตเขาไม่เคยมีช่วงเวลาผ่อนคลายอย่างเด็กคนอื่น แม้แต่เพื่อนวัยเดียวกันยังไม่เคยมี ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการมาเดินห้างกับใครสักคน เพราะแม้แต่ตัวเขาเองยังไม่เคยมาจอมทัพเหลียวมองรอบด้าน เขาไม่ชอบความวุ่นวาย และในห้างสรรพสินค้าก็มีผู้คนเดินกันอย่างเบียดเสียด ขณะยืนนิ่งเพราะไม่รู้ว่าควรไปทางไหนก็ถูกชนเข้าตรงหัวไหล่อย่างจัง ใบหน้าที่กรุ่นด้วยความรำคาญยิ่งฉายแววหงุดหงิด หากเป็นแต่ก่อนเขาคงสะบัดหน้าเดินหนีไปแล้ว แต่พอคิดว่าสิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่ผู้หญิงของเขาชื่นชอบ จึงพยายามข่มกลั้นอารมณ์ “อยากกินอะไร เลือกเลย” อย่างไรก็มาเพื่อเอาใจหล่อน ย่อมต้องเลือกที่หล่อนถูกใจมัลลิกาเห็นสีหน้าดำคล้ำของอีกฝ่ายก็รู้สึกหวาดกลัว เธอไม่ชอบที่แบบนี้เลยสักนิด ซ้ำเขายังดูเหมือนอารมณ์ไม่ค่อยดี เธออยากกลับใจจะขาด แต่ก็ไม่กล้าเอ่ยปาก จึงจำใจตอบอย่างเอาใจ หวังให้เขาคลายอารมณ์โกรธลง“อะไรก็ได้ค่ะ คุณจอมเลือกเถอะ”เธอไม่ใช่คนทานยาก ไม่ว่าอะไรก็ทานได้ทั้งนั้น แตกต่างจากเขา จึงคิดว่าให้เขาเป็นคนเลือกน่าจะดีกว่าจอมทัพไม่พูดสิ่งใด เดินนำลิ่วเข้าร้านอาหารท

มัลลิกาตกใจจนน้ำตาร่วง ทั้งกรีดร้องทั้งดิ้นรนขณะถูกอีกฝ่ายผลักเข้าไปยังบานประตู เสียมไม่รู้หรอกว่าห้องไหนเป็นห้องของใคร ขอเพียงมีเตียงนอนก็ใช้ได้แล้ว“โอ๊ยคุณหมอ อ้ายบ่อไหวแล้ว ขออ้ายเต๊อะ เป็นเมียอ้ายเฮียเต๊อะ”เมื่อมือหยาบหนาล้วงเข้ามาในสาบเสื้อ มัลลิกาก็กรีดร้องสุดชีวิต ดวงตาเบิกกว้างแดงก่ำด้วยความหวาดกลัวในความคิดปรากฏใบหน้าของชายเพียงคนเดียวผิวเนียนนุ่มของคุณหมอทำให้เสียมมิอยากชักช้า ใช้เพียงมือเดียวทำอะไรได้ไม่เท่าใจคิด จึงต้องปล่อยมือจากปากคุณหมอเพื่อใช้มือทั้งสองข้างลูบคลำให้ถึงใจ อย่างไรตอนนี้ก็คงไม่มีใครอยู่แถวนี้แล้วแต่ยังไม่ทันได้สัมผัสกับสิ่งอ่อนนุ่มที่หมายมั่น แผ่นหลังก็ถูกถีบเต็มแรงจนเสียการทรงตัวเซล้มไปอีกด้าน อาการมึนเมาทำให้ควบคุมการทรงตัวไม่ได้ พอถูกยันเข้าอีกทีจึงเสียหลักโหม่งศีรษะใส่ผนังเต็มแรงสลบเมือดทันใดแต่จอมทัพยังกระทืบร่างแน่นิ่งไม่หยุด มัลลิกาเห็นเลือดไหลซึมออกมาจากริมฝีปากของเสียมก็รีบเข้าไปคว้าแขนเขา เธอยังหวาดกลัว แต่กลัวเขาจะฆ่าคนตายมากกว่าจอมทัพยอมชักเท้ากลับ เหลือบมองใบหน้าซีดเซียวอย่างกล่าวโทษ“เป็นเพราะอยู่ห่างพี่ไง เห็นรึยังว่าอันตรายแค่ไหน”ม