All Chapters of มิลืมเลือนรัก: Chapter 11 - Chapter 20

“เจ้าค่ะ” เอ่ยจบ หญิงสาวก็เดินออกไป แม้จะไม่พอใจฮูหยินใหญ่สักเท่าใดนัก แต่ก็หาขัดอันใดได้ “ท่านพี่ ถึงเวลาแล้วที่ต้องรับเหม่ยเหรินกลับจวน” “สี่ปีก่อนมิใช่นางหรอกหรือที่เป็นคนปฏิเสธที่จะกลับมาเมืองหลวง แล้วเหตุใดนางถึงเปลี่ยนใจ” “ท่านพูดเช่นนี้ออกมาได้เยี่ยงไร นางเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของท่านนะเจ้าคะ” “ข้ารู้ แต่ถึงจะเป็นดังที่เจ้าว่าแต่นางไม่ได้เติบโตข้างกายพวกเรา” “ที่เป็นเช่นนี้สาเหตุก็เพราะท่าน นางถึงต้องเติบโตมากับผู้อื่น” “ข้าไม่ได้ต้องการให้เป็นเช่นนี้เสียหน่อย ข้าแค่กลัวว่าคนแซ่เสี่ยวผู้นั้นจะอบรมสั่งสอนนางได้ดีหรือไม่” อี้เฉียวลู่พูดพลางถอนหายใจ “หากนางมาถึงประเดี๋ยวคงรู้เองนั่นแหละเจ้าค่ะ อีกอย่างนางถึงวัยออกเรือนแล้ว ถึงเวลาที่พวกเราจะหาคู่ครองให้นางเสียที” “พูดถึงเรื่องออกเรือน อี้เซินก็ถึงวัยที่ต้องแต่งงานแล้วเช่นกัน” เขาพูดถึงลูกสาวอีกคน “หากท่านพี่ไม่ว่าอะไร ข้าจะให้คนส่งจดหมายตอบกลับไปยังลั่วหยาง เหม่ยเหรินจะได้ออกเดินทางมาที่นี่” “เรื่องนี้ข้าตัดสินใจเองคนเดียวไม่ได้

“นางจะเป็นใครได้เล่า ถ้าไม่ใช่คนที่ชางสือฝากฝังให้ข้าช่วยดูแล” ซ่งอันเว่ยตอบลูกน้องคนสนิท หลังจากอุ้มนางไปวางลงบนเตียงนอนของตัวเองแล้ว พลันหวนคิดถึงสหายรักอย่างอี้ชางสือที่บัดนี้ไม่ได้อยู่เมืองหลวง ทำให้ไม่สามารถมาคุ้มกันน้องสาวได้ด้วยตัวเองเพราะติดภารกิจสำคัญ โชคยังดีที่แม่ทัพอย่างเขาเดินทางมาถึงโรงเตี้ยมนี้ก่อนนาง จึงได้เห็นคนน่าสงสัยคอยป้วนเปี้ยนอยู่แถว ๆ ห้องพักของหญิงสาว “ท่านแม่ทัพรู้สึกคุ้นหน้านางบ้างไหมขอรับ” เฟิ่งซูถามขึ้น เพราเขารู้สึกเหมือนเคยเจอนางที่ไหนมาก่อน “เจ้าออกไปได้แล้ว ข้าจะพักผ่อน” เขาไม่ตอบคำถาม ทั้งยังไล่ลูกน้องออกไป “ชายหญิงอยู่ห้องเดียวกันตามลำพัง ข้าว่า...” “เจ้าคิดว่าข้าจะทำเรื่องเสื่อมเสียกับนางงั้นหรือ ข้าแค่กลัวว่าจะมีนักฆ่าลอบเข้ามาทำร้ายนางอีกครั้งถึงได้อยู่เฝ้า เจ้าอย่าได้คิดเป็นอื่น” “ขอรับ” หญิงสาวนอนบิดขี้เกียจอยู่หลายครากว่าจะยอมลืมตาตื่นขึ้นมา เมื่อคืนนางหลับสนิททำให้เช้าวันนี้นางตื่นขึ้นมาด้วยความสดชื่นโดยที่ยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าห้องที่ตนเองนอนอยู่เป็นห้องของผู้อื่น

เป็นครั้งแรกที่เหม่ยเหรินได้มีโอกาสเดินเที่ยวชมเมืองหลวง นับตั้งแต่เกิดมานางไม่เคยกลับเข้าเมืองหลวงสักครา “เหม่ยเหริน!” เสียงเรียกแสนคุ้นเคยดังขึ้น ทำให้หญิงสาวผินหน้าตามเสียงเรียก “พวกเรากลับจวนกันเถิด” นางบอกสาวใช้ทันที เมื่อรู้ว่าต้นเสียงคือใคร “เดี๋ยวก่อน แฮ่ก ๆ” หวังหย่งเอ่ย ขณะหอบหายใจด้วยความเหนื่อยอ่อน “ข้าไม่มีเรื่องอันใดต้องคุยกับท่านอีก” “แต่ข้ามี เจ้าไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อน เกิดอะไรขึ้นกับเจ้ากันแน่ เหตุใดเจ้าถึงคิดมาอยู่เมืองหลวง” เขาคว้าข้อมือนางไว้ได้ทัน ก่อนที่นางจะเดินหันหลังให้ พร้อมกับถามคำถามหลายข้อที่ตนสงสัย “หวังหย่ง นั่นลูกคุยกับใครอยู่หรือ แม่นางฟางรอเจ้าอยู่ตรงนี้ทั้งคน” ทว่าไม่ทันที่เหม่ยเหรินจะได้ตอบกลับอันใดเสียงฮูหยิน หวังดังขึ้นเสียก่อน “ข้าขอตัวก่อน” “เจ้าจะไปที่ใดรึ” “นั่นมันเรื่องของข้า ไม่เกี่ยวอันใดกับท่าน” “อย่าบอกนะว่านางคือสตรีที่เจ้าพูดถึงน่ะ” เป็นฮูหยินหวังที่ถามบุตรชาย “คะ...คือว่า” “ใช่เจ้าค่ะ เสี่ยวเหม่ยเหรินผู้นั้

“ต้องขอบคุณท่านแม่ ข้าถึงได้สวมชุดโอ่อ่าเช่นนี้” “จะ...เจ้า” ฮูหยินหวังมองมาที่นางตาโต เพราะไม่คิดว่าคนที่ตนดูถูกจะเป็นถึงลูกสาวคนโตของเสนาบดีอี้เฉียวลู่ “ฮูหยินหวัง สบายดีไหมเจ้าคะ” นางส่งยิ้มพลางถามหญิงวัยกลางคนที่บัดนี้หน้าซีดเสียยิ่งกว่าอะไร “ช่างน่าแปลกใจเสียจริง เมื่อวันก่อนแม่นางอี้ยังเป็นเพียงลูกสาวพ่อค้าอยู่เลย แล้วเหตุใดวันนี้ถึงได้เปลี่ยนเป็นคุณหนูสูงศักดิ์ได้ล่ะเจ้าคะ” อวี่ซินเป็นหนึ่งในแขกที่มาร่วมงานเลี้ยงถามขึ้น “หรือว่าฮูหยินอี้จะโกหกว่าตัวเองมีลูกสาว โดยการเอาสตรีสามัญชนมาอ้างตัวว่าเป็นลูก” เสียงแขกในงานเริ่มทวีความสงสัย หลังได้ยินคำกล่าวเมื่อครู่ของแม่นางตระกูลฟาง “ทุกท่านจงฟัง แม่นางผู้นี้คือลูกสาวแท้ ๆ ที่ข้าคลอดออกมา แต่ทว่าเพราะชะตาขัดแย้งกับฮูหยินผู้เฒ่า ข้าจึงจำใจต้องให้ผู้อื่นเลี้ยงดูนางแทนชั่วคราว แต่ตอนนี้ฮูหยินผู้เฒ่าสุขภาพแข็งแรงดีแล้วจึงได้ให้หลานสาวสุดที่รักกลับเข้าจวน เรื่องนี้ข้าต้องขอบคุณท่านแม่ยิ่งนัก มิเช่นนั้นชาตินี้ข้าคงไม่อาจได้พบหน้านาง” ฟู่ซิวบอกกับทุกคนด้วยน้ำเสียงสั่นระริก โดยมีเหม่ย

“ที่ท่านพูดหมายถึงผู้ใดหรือ” “ข้าจะหมายถึงใครได้อีกเล่า นอกจากลูกสาวของเจ้า เดิมทีข้านึกเอ็นดูนางเสียยิ่งกว่าหลานคนอื่น แต่เจ้ากลับสั่งสอนนางไม่ดีจนทำตัวไร้ค่ายิ่งกว่านางโลม ข้าให้เวลาเจ้าสามวันส่งนางไปให้ไกลจากตระกูลอี้เสีย” “ฮูหยินผู้เฒ่า นางเป็นหลานแท้ ๆ ของท่านนะเจ้าคะ ได้โปรดให้โอกาสพวกเราสองแม่ลูกสักครั้งเถิด” “ข้าไม่มีทางให้โอกาสคนที่ทำให้ตระกูลของข้าต้องเสื่อมเสีย” “นายท่านขอพบเจ้าค่ะ” สาวใช้หน้าห้องรายงาน ทำให้บทสนทนาของทั้งครู่หยุดลงชั่วคราว “ท่านพี่ ช่วยพูดให้ลูกของเราด้วยเจ้าค่ะ” นางกอดขาอ้อนวอนสามี “ท่านแม่ ท่านจะให้อี้เซินไปอยู่ที่ไหนหรือขอรับ” “ที่ไหนก็ได้ที่ไกลจากเมืองหลวง” “ข้าไม่อาจทำเช่นนั้นได้ขอรับ คราก่อนท่านก็บังคับข้าให้ส่งเหม่ยเหรินออกนอกจวน จนทำให้นางฝังใจกลายเป็นเกลียดชังข้าที่เป็นพ่อ” “ข้าเห็นด้วยกับท่านพี่” อนุเมิ่งรีบเสริม “คุณชายชางสือ ขอพบเจ้าค่ะ” “ท่านย่า ข้าเองขอรับ” เมื่อไม่ได้ยินอันใดดังออกมาจากเจ้าของเรือน เขาจึงเอ่ยขึ้น “เข้ามาได้