All Chapters of มิลืมเลือนรัก: Chapter 1 - Chapter 10

“ท่านแม่ไม่เพียงไม่เอ็นดูลูกของข้า แต่ยังบอกให้ข้าไล่ลูกสาวที่ยังเป็นทารกอยู่ออกจากจวนอีก ท่านช่างใจร้ายยิ่งนัก” “ที่ข้าพูดเช่นนี้ก็เพื่อตระกูลอี้ของเรา อีกอย่างถ้าข้าตายไปตอนนี้ใครเล่าจะคอยสนับสนุนเจ้า จงอย่าลืมว่าที่ตำแหน่งของเจ้ามั่นคงได้ส่วนหนึ่งก็เพราะตระกูลหลิวของข้า” “ท่านแม่ ท่านลืมไปแล้วหรืออย่างไรว่าตั้งแต่ที่ท่านแต่งเข้าตระกูลอี้ท่านก็ไม่ใช่คนตระกูลหลิวอีกต่อไป” “ข้ามีทางเลือกให้เพียงทางเดียว ส่งนางออกจากจวนเสีย แม่หวังว่าเจ้าจะจำให้ขึ้นใจว่าความกตัญญูต่อมารดาต้องมาก่อนเสมอ” ฝ่ายฟู่ซิวได้ยินบทสนทนาของทั้งคู่ทำให้นางตื่นตระหนกยิ่งนัก เพราะรู้อยู่เต็มอกว่าฮูหยินผู้เฒ่ามีความเชื่อเรื่องดวงชะตาเสียยิ่งกว่าอะไร บัดนี้คงขึ้นอยู่กับสามีของนางแล้วว่าเขาจะตัดสินใจเช่นไร หากเขาไม่หนักแน่นมากพอนางคงถูกพรากลูกออกจากอก แต่ถ้าหากเขายืนหยัดทัดทานเรื่องครั้งนี้ได้คงทำให้ตัวนางเองถูกมารดาสามีเกลียดชังน้ำหน้ามากขึ้นกว่าเดิมเป็นแน่ กระทั่งเวลาผ่านไปเพียงสามวันเท่านั้นข่าวร้ายที่นางไม่อยากได้ยินก็มาถึง “ฮูหยิน” เขาเรียกนางเสียงเหมือนค

หลายปีผ่านไป สองมือใหญ่ปิดตาทั้งสองข้างของสตรีรูปโฉมงดงามที่ตนรักใคร่เสียยิ่งกว่าอะไร เขาพานางมายังสถานที่แห่งหนึ่งด้วยใจเต้นระทึก “เจ้าชอบหรือไม่” เขาถามขึ้นทันควัน หลังจากปล่อยนางให้เป็นอิสระแล้ว “เจ้าค่ะ ว่าแต่ที่นี่คือที่ไหนหรือ” “ที่นี่คือเรือนหอของเรา ข้าตั้งใจสร้างเรือนหลังนี้ขึ้นมาเพื่อเจ้า” “ท่านแน่ใจหรือเจ้าคะ ว่าจะแต่งงานกับข้า อย่างที่ท่านรู้ข้าหาใช่สตรีสูงศักดิ์ ข้าเป็นเพียงลูกสาวพ่อค้าเท่านั้น” เหม่ยเหรินถามเขา “เหม่ยเหริน เจ้ากับข้ารู้จักกันมานาน เจ้าย่อมรู้จักข้าดี” “ข้ารู้เจ้าค่ะ เพียงแต่...” “หากเจ้ากลัวว่าครอบครัวข้าจะไม่ยอมรับ เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องกังวลไม่ว่าจะเกิดอันใดขึ้น ข้าจะไม่มีวันปล่อยมือเจ้า” หวังหย่งเอ่ยคำมั่นด้วยน้ำเสียงจริงจังชัดเจน ครั้นกลับมาถึงจวนหญิงสาวเดินไปยิ้มไปจนทำให้คนในจวนอดรู้สึกสงสัยไม่ได้ “มีเรื่องดี ๆ เกิดขึ้นงั้นรึ เจ้าถึงได้เดินยิ้มหน้าบานเช่นนี้” เป็นเสี่ยวอวี้ถามขึ้น ยามเห็นลูกสาวบุญธรรมของตนเองเกือบเดินผ่านหน้าไปโดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขายืนอ

หลังจากอยู่เมืองหลวงครึ่งค่อนเดือนเขาถึงนึกขึ้นได้ว่ามีจดหมายหลายฉบับรอตนตอบกลับรวมทั้งจดหมายของเหม่ยเหริน “คุณชาย จดหมายจากแม่นางเสี่ยวขอรับ” “นางส่งจดหมายมาหาข้าอีกแล้วหรือ” “ขอรับ” “เห็นทีข้าคงทำให้นางเป็นห่วง นางถึงส่งจดหมายมาหลายฉบับเช่นนี้” ปากพร่ำบอก ขณะที่มือสองข้างแกะเปิดจดหมายอ่าน ไม่นานหลังจากอ่านและตอบจดหมายจนครบทุกฉบับ เขาสั่งบ่าวคนสนิทให้คนนำจดหมายไปส่งให้นางยังเมืองลั่วหยาง “คุณชาย แม่นางสกุลฟางมาขอพบเจ้าค่ะ” เสียงสาวใช้หน้าห้องรายงาน “เชิญนางเข้ามา” “พี่หวังหย่ง ข้าทำขนมมาให้ชิมเจ้าค่ะ” “ขนมกุ้ยฮวาที่เจ้าทำรสชาติอร่อยมาก” “ข้าดีใจที่ท่านชอบ” “ว่าแต่เจ้าเถิดคงไม่ได้มาหาข้าถึงที่นี่เพียงเพราะเรื่องแค่นี้ใช่หรือไม่” “ข้าได้ยินมาว่าท่านจะกลับเมืองลั่วหยางในอีกสามวันข้างหน้า ข้าไม่เคยไปที่นั่นมาก่อนเลยอยากขอติดตามท่านไปเที่ยวชมเมืองลั่วหยางด้วยได้ไหมเจ้าคะ” “เจ้าเป็นสตรี ส่วนข้าเป็นบุรุษ ข้าว่าไม่ค่อยเหมาะสมนัก หากเจ้าจะไปกับข้าเพียงลำพัง”

รุ่งขึ้นเขาพาหญิงสาวไปยังหออันฮัวอันโด่งดังที่ตั้งตระหง่านกลางเมือง ชั้นล่างเป็นร้านเครื่องประดับ ส่วนชั้นบนสุดเป็นจุดชมวิวเหมาะแก่การพาแขกเหรื่อมาเยี่ยมชม “ข้าเพิ่งรู้ว่าเมืองลั่วหยางงดงามถึงเพียงนี้” “แม้ที่นี่จะงดงามเพียงใด แต่มิอาจสู้เมืองหลวงได้อยู่ดี” เสียงแทรกขึ้นทำให้ทั้งคู่หันไปมองต้นเสียง “เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร” “ทำไมข้าจะมาที่นี่ไม่ได้ล่ะเจ้าคะ ในเมื่อหออันฮัวนี้เป็นของตระกูลเสี่ยว” “แม่นางท่านนี้คือ...” อวี่ซินหันไปถามคู่หมั้นของตนด้วยความสงสัย ทว่าหวังหย่งยังมิทันตอบ เหม่ยเหริยก็แทรกขึ้นเสียก่อน “ข้าชื่อเสี่ยวเหม่ยเหริน แม่นางคงรู้จักข้าอยู่ก่อนแล้วใช่รึไม่” “ที่แท้ก็แม่นางเสี่ยวนี่เอง ข้าจะไม่รู้จักได้อย่างไรในเมื่อคู่หมั้นของข้าเคยเอ่ยถึงท่านให้ข้าได้ยินอยู่บ่อย ๆ” นางตั้งใจย้ำคำว่าคู่หมั้นให้สตรีตรงหน้าได้ยิน “เอ่อ นางไม่เคยมาที่นี่มาก่อน ข้าเลยพานางมาชมทิวทัศน์น่ะ” เขาตอบอึกอัก “เช่นนั้นข้าไม่รบกวนพวกท่านทั้งสองแล้ว” ว่าจบก็เดินลงบันไดไปยังชั้นล่าง โดยไม่ได้สนใจคนทั้ง

“เดิมทีข้าพอใจที่ข้าเป็นเพียงบุตรสาวของท่านพ่อ เป็นเพียงเสี่ยวเหม่ยเหรินที่เป็นเพียงสตรีธรรมดา ทว่าพอผ่านพ้นความตายมาได้ ข้าถึงได้ตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่างที่หลงลืมไป ในเมื่อข้ามีสายเลือดตระกูลอี้ ข้าควรใช้ประโยชน์จากเรื่องนี้เพื่อตัวเอง เพื่อไม่ให้ชีวิตของข้าต้องตายตกเพราะน้ำมือผู้อื่น” ประโยคสุดท้ายนางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแฝงความแค้นเคืองอยู่เนือง ๆ ดูท่าแล้วคนที่ลอบทำร้ายนางจนตกน้ำตายในชาติก่อนคงไม่พ้นฝีมือของฟางอวี่ซินผู้นั้นแน่ “ในเมื่อเจ้าตัดสินใจเช่นนี้พ่อคงไม่มีอะไรจะคัดค้าน เพียงแต่เจ้าแน่ใจแล้วหรือว่าจะกลับเข้าตระกูลอี้ เจ้าก็รู้ดีว่าคนที่ได้ชื่อว่าเป็นย่าของเจ้าหาได้ชอบพอมารดาของเจ้านัก หากกลับไปจะทนรับมือไหวงั้นหรือ” เขาถามย้ำด้วยความเป็นห่วง เมื่อสี่ปีก่อนฟู่ซิวต้องการให้ลูกสาวเพียงคนเดียวกลับไป ทว่าเหม่ยเหรินนาง ปฏิเสธเสียงท่าเดียว “ท่านพ่อย่อมรู้จักข้าดี ข้าไม่ใช่คนที่ตัดสินใจทำอันใดโดยที่ไม่วางแผนล่วงหน้า” มีเพียงเรื่องความรักเท่านั้นที่นางไม่เคยวางแผนอันใด แต่เพราะเรื่องนี้ด้วยเช่นกันที่ทำให้เผลอไผลหลงรักบุรุษใจโลเลอย่างหวังหย่งผู้น