หาทางขัดขวาง

          “เจ้าค่ะ” เอ่ยจบ หญิงสาวก็เดินออกไป แม้จะไม่พอใจฮูหยินใหญ่สักเท่าใดนัก แต่ก็หาขัดอันใดได้

          “ท่านพี่ ถึงเวลาแล้วที่ต้องรับเหม่ยเหรินกลับจวน”

          “สี่ปีก่อนมิใช่นางหรอกหรือที่เป็นคนปฏิเสธที่จะกลับมาเมืองหลวง แล้วเหตุใดนางถึงเปลี่ยนใจ”

          “ท่านพูดเช่นนี้ออกมาได้เยี่ยงไร นางเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของท่านนะเจ้าคะ”

          “ข้ารู้ แต่ถึงจะเป็นดังที่เจ้าว่าแต่นางไม่ได้เติบโตข้างกายพวกเรา”

          “ที่เป็นเช่นนี้สาเหตุก็เพราะท่าน นางถึงต้องเติบโตมากับผู้อื่น”

          “ข้าไม่ได้ต้องการให้เป็นเช่นนี้เสียหน่อย ข้าแค่กลัวว่าคนแซ่เสี่ยวผู้นั้นจะอบรมสั่งสอนนางได้ดีหรือไม่” อี้เฉียวลู่พูดพลางถอนหายใจ

          “หากนางมาถึงประเดี๋ยวคงรู้เองนั่นแหละเจ้าค่ะ อีกอย่างนางถึงวัยออกเรือนแล้ว ถึงเวลาที่พวกเราจะหาคู่ครองให้นางเสียที”

          “พูดถึงเรื่องออกเรือน อี้เซินก็ถึงวัยที่ต้องแต่งงานแล้วเช่นกัน” เขาพูดถึงลูกสาวอีกคน

          “หากท่านพี่ไม่ว่าอะไร ข้าจะให้คนส่งจดหมายตอบกลับไปยังลั่วหยาง เหม่ยเหรินจะได้ออกเดินทางมาที่นี่”

          “เรื่องนี้ข้าตัดสินใจเองคนเดียวไม่ได้ อย่างที่เจ้ารู้ท่านแม่อาจไม่ยินยอมก็ได้”

          “ครั้งก่อนเพราะท่านแม่ป่วยหนัก ข้าถึงได้จำใจให้พรากลูกไป ทว่าบัดนี้ข้าจะไม่เป็นฝ่ายยินยอมแล้วเจ้าค่ะ ลูกสาวของข้าจะต้องได้กลับเข้าตระกูลอี้” นางบอกสามีด้วยน้ำเสียงแน่วแน่   ครานี้นางมิมีวันถอยหลังให้แน่ สิบกว่าปีที่ผ่านมานี้ฟู่ซิวจำต้องกัดฟันทนกับทุกอย่างเพราะชางสือยังเล็ก แต่ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้วถึงเวลาที่นางต้องใช้อำนาจที่ตนมีเพื่อทวงสิ่งสำคัญคืน

          อี้เซินแอบฟังบทสนทนาของทั้งคู่อยู่หน้าห้อง เมื่อได้ยินว่า  ฮูหยินใหญ่ต้องการให้บุตรสาวของนางกลับเข้าจวนจึงได้รีบแจ้นไปบอกผู้เป็นย่าที่เรือนแทบจะทันที

          “ที่เจ้าพูดมาเป็นเรื่องจริงรึ”

          “จริงเจ้าค่ะ ข้าได้ยินท่านแม่ใหญ่พูดกับท่านพ่อเองกับหู”

          “ข้าไม่มีทางยอมให้เป็นเช่นนี้แน่”

          “ท่านย่าคิดจะทำอันใดหรือเจ้าคะ”

          “ข้าจะขัดขวางทุกทาง เพื่อไม่ให้ลูกสาวของนางกลับเข้าเมืองหลวงได้” หญิงชราเอ่ยตอบ

          ทางฝั่งของฟู่ซิวได้เตรียมการเอาไว้แล้ว เผื่อมีบางคนเล่นตุกติกแสร้งเล่นละครเรียกร้องความเห็นใจอย่างเช่นแกล้งล้มป่วยเพื่อขัดขวางมิให้เหม่ยเหรินกลับมา

          “ฮูหยิน ถ้าหากฮูหยินผู้เฒ่าล้มป่วยล่ะเจ้าคะ”

          “นางต้องล้มป่วยแน่อยู่แล้ว” นางตอบสาวใช้คนสนิท โดยที่ไม่ต้องคิดอันใดด้วยซ้ำ เหตุเพราะหลังจากสตรีแก่ผู้นี้พรากนางกับลูกน้อย เวลาผ่านไปยังไม่ถึงค่อนวันฮูหยินผู้เฒ่าก็ลุกนั่งหัวเราะอารมณ์ดีเสียแล้ว นางถึงได้รู้ความจริงว่าเรื่องชะตาขัดแย้งนั้นเป็นเพียงข้ออ้างเท่านั้น

          “เช่นนั้นพวกเราจะทำเช่นไรดี”

          “จงทำอย่างเงียบ ๆ” นางสั่งสาวใช้หลังจากกระซิบกระซาบสั่งการเสร็จสิ้น

          “เจ้าค่ะ”

          “ข้าจะทำให้พวกนางรู้ ว่าฮูหยินเอกเช่นข้าทำอันใดได้บ้าง”

          ไม่นานนักฮูหยินผู้เฒ่าก็ล้มป่วยอีกครั้ง ไม่ผิดไปจากคำพูดของนางสักนิดเดียว

          “ท่านแม่ รู้สึกดีขึ้นหรือยังขอรับ” ใต้เท้าอี้รู้ว่ามารดาล้มป่วย เขาได้มาหาทันทีด้วยความเป็นห่วง

          “แม่ว่าต้องเป็นเพราะเจ้าให้เหม่ยเหรินกลับมาแน่ ๆ ข้าถึงได้ล้มป่วยเช่นนี้” หญิงชราเอ่ยกับบุตรชายด้วยน้ำเสียงหมดเรี่ยวแรง

          “ท่านหมอถงมาแล้วเจ้าค่ะ” เสียงสาวใช้แทรกขึ้น ทำให้ทุกคนหันไปสนใจผู้มาใหม่

          “ท่านหมอรีบตรวจดูเร็วเข้า ว่าเหตุใดท่านแม่ถึงได้ล้มป่วยเช่นนี้” เป็นฟู่ซิวที่เอ่ยขึ้นด้วยความร้อนรน

          “ฮูหยินผู้เฒ่าไม่ได้ป่วยเป็นโรคอะไรนะขอรับ” หมอถงบอก หลังจากตรวจชีพจร

          “ท่านหมอ ท่านวินิจฉัยผิดไปรึไม่ ฮูหยินจะไม่ป่วยได้เช่นไรในเมื่อ”

          “ในเมื่ออะไรงั้นรึ” อี้เฉียวลู่หันไปถามสาวใช้คนสนิทของมารดา

          “เจ้าจะไปคาดคั้นอะไรกับสาวใช้ เจ้าควรหาหมอคนอื่นมาดูอาการแม่ก่อนมิใช่หรือ หมอท่านนี้ไร้ความสามารถถึงได้ตรวจหาโรคของข้าไม่พบ”

          “ชุนหลี่ เจ้ารีบไปเชิญหมอชื่อดังมาสักสามสี่คน เพื่อตรวจดูอาการของท่านแม่ข้า”

“ท่านพี่ ข้าว่าแทนที่จะเชิญท่านหมอชื่อดังมา เหตุใดไม่เชิญท่านหมอหลวงเหลียงมาแทนล่ะเจ้าคะ ข้าได้ยินมาว่าในบรรดาหมอทั้งหลายเขามีความสามารถที่สุด”