All Chapters of รักที่หายไปของเจ้าพ่อมาเฟีย: Chapter 1 - Chapter 10

25 Chapters

บทที่ 1

ฉันเป็นความลับของดอนวินเชนโซมาสิบปีเต็ม ฉันรอแหวนวงหนึ่งมาตลอด แต่สุดท้ายหลังจากเขานอนกับฉันเสร็จ เขากลับบอกหน้าตาเฉยว่าเขาจะแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น ตอนนั้นแหละที่ฉันรู้เลยว่าฉันเป็นเพียงแค่ร่างกายให้เขาใช้งานเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนเป็นไม่รู้กี่พันครั้งแล้วที่เขาเอากับฉัน แบบป่าเถื่อน และรุนแรงฉันตัวสั่นสะท้านอยู่ใต้ร่างของเขา เล็บของฉันจิกลึกลงไปที่หัวไหล่ของเขา“ใช่… แบบนั้นแหละ…”ฉันอ้าปากค้าง รู้สึกได้ถึงทุกจังหวะที่เขากระแทกลึกเข้ามาข้างในเขาจูบฉันแรงมาก แรงกว่าทุกครั้งที่ผ่านมาพอทุกอย่างจบลง ฉันนอนอยู่ในอ้อมแขนของเขา แล้วใช้นิ้วลากตามรอยแผลเป็นบนอกของเขาเสียงของเขาดังผ่านความมืดขึ้นมา “พรุ่งนี้ตอนค่ำ เธอจะมาร่วมมื้อเย็นของครอบครัวฉัน”ฉันเงยหน้ามองเขา หัวใจเต้นแรงจนแทบทะลุอกฉันนอนกับเขามาเป็นสิบปี เขาไม่เคยให้ฉันไปทานมื้อเย็นครอบครัวเขาสักครั้ง“วินเชนโซ” ฉันลุกขึ้น เรียกเขาด้วยเสียงที่สั่น “จะ...จริงเหรอ? ในที่สุดนายก็ยอมรับฉันแล้วใช่ไหม?”เขายกคิ้ว และมองมาที่ฉันด้วยหางตา“เป็นทางการน่ะเหรอ?” เขาพ่นควันบุหรี่เป็นวง และพูดด้วยเสียงห้วน “จะให้เป็นทางการอะไรล่ะ?
Read more

บทที่ 2

ฉันปิดโทรศัพท์ของฉันมีข้อความจากวินเชนโซสิบเจ็ดข้อความ ฉันไม่ได้ตอบสักอันณ เวลาบ่ายสอง ประตูสตูดิโอของฉันถูกถีบเปิดออกมาร์โค มือขวาของวินเชนโซ บุกเข้ามาพร้อมลูกน้องอีกสี่คน“คุณเคียร่า” น้ำเสียงสุภาพของมาร์โค แต่มือเขาจับที่ด้ามปืนพร้อมเหนี่ยวไก “บอสต้องการเจอคุณ”ฉันไม่แม้แต่จะเงยหน้า ยังคงวาดรูปบนผ้าใบต่อไป “บอกไปว่าฉันไม่ว่าง”“เกรงว่านี่…ไม่ใช่คำขอนะครับ”ฉันวางพู่กันลงแล้วลุกขึ้น “งั้นจะลากฉันกลับไปด้วยกำลังก็เชิญ”มาร์โคไม่ปฏิเสธ “มันคือคำสั่งของบอส อย่าทำให้มันแย่ไปกว่านี้เลยครับ”ยี่สิบนาทีต่อมา รถก็หยุดที่หน้าคฤหาสน์ตระกูลรุสโซที่นี่เคยเป็นบ้านฉัน ตอนนี้มันเป็นเหมือนแค่กรงฉันถูก “พา” ไปยังสตูดิโอเก่าของตัวเองพอประตูเปิด ฉันก็ชะงักห้องว่างเปล่าภาพวาดทุกชิ้น ขาตั้งสี อุปกรณ์วาดรูป และรูปเราสองคน…ทุกอย่างที่เป็นฉัน หายไปหมด ถูกเก็บกวาดจนไม่เหลือร่องรอยแทนที่ด้วยการตกแต่งสไตล์รัสเซียอันหรูหราและบนผนังกลางห้อง มีภาพสีน้ำมันขนาดใหญ่แขวนอยู่เป็นรูปแคทเธอรีน่า ในชุดสีขาว ยิ้มเหมือนนางฟ้า“ชอบไหม? แคทเธอรีน่าเลือกเองเลยนะ”เสียงของวินเชนโซดังมาจากด้านหลั
Read more

บทที่ 3

มื้อเย็นจบลง“เคียร่า เธอก็ไปด้วย” เสียงของวินเชนโซดังมาจากบันไดชั้นบนฉันเงยหน้าขึ้นไปมอง เขากำลังช่วยแคทเธอรีน่าใส่เสื้อคลุมด้วยท่าทางอ่อนโยน…อ่อนโยนแบบที่เขาไม่เคยทำกับฉัน มันราวกับกลืนน้ำกรดลงคอ“แน่นอน” เขาหันมามองฉันด้วยสายตาที่เย็นชา “เธอเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านข่าวกรองที่ดีที่สุดของฉัน ถึงเวลาทำความคุ้นเคยกับเจ้านายคนใหม่ของเธอแล้ว”รถกันกระสุนจอดรออยู่ด้านนอกฉันเดินไปที่เบาะข้างคนขับโดยอัตโนมัติ แต่แค่มองวินเชนโซครั้งเดียว ฉันก็หยุด“ไปนั่งหลัง” เขาพูดเสียงเรียบแคทเธอรีน่าควงแขนเขาแล้วเขยิบตัวนั่งแถวกลางที่กว้างขวางส่วนฉันถูกยัดไปนั่งมุมแคบ ๆ แถวหลังสุด ราวกับเป็นสิ่งที่ไม่สำคัญรถแล่นออกไปในค่ำคืนที่ชิคาโกกระสุนลูกแรกเจาะกระจกหน้ารถแตกกระจายโดยไม่ทันตั้งตัว“หมอบลง!” มาร์โคตะโกน แล้วหักพวงมาลัยสุดแรงเสียงปืนดังมาจากทุกทิศทาง รถถูกกระสุนถล่มใส่เหมือนลูกเห็บ“เชี่ย!” วินเชนโซชักปืน “เป็นพวกตระกูลทอร์ริโน!”ฉันชักปืนพก แล้วยิงสวนออกไปทางกระจกหลัง แคทเธอรีน่ากรีดร้องแล้วซุกตัวในอ้อมแขนวินเชนโซ เขายิงตอบโต้ไปพลาง ๆ และใช้ร่างกายตัวเองบังเธอไว้“ไม่เป็นไรนะที่รัก ผม
Read more

บทที่ 4

สามวันต่อมา ประตูห้องฉันถูกเปิดออกวินเชนโซเดินเข้ามา โดยมีแคทเธอรีน่าควงแขนของเขาเธอใส่ชุดสีขาวของชาเนล แหวนประจำตระกูลที่นิ้วนางซ้ายของเธอระยิบระยับทิ่มแทงตาฉัน“เคียร่า” เสียงของวินเชนโซแบบเรียบ “เธอเป็นยังไงบ้าง?”“ยังหายใจอยู่” ฉันตอบด้วยเสียงที่แหบ “ผิดหวังเหรอ?”แคทเธอรีน่าเดินมาข้างเตียงฉัน หน้าตาเต็มไปด้วยความห่วงใยแบบปลอม ๆ “ฉันอยากมาเยี่ยมคุณมากเลยค่ะ ได้ยินว่าคุณบาดเจ็บหนักเพราะช่วยปกป้องพวกเรา คุณช่างกล้าหาญจริง ๆ”ปกป้องหล่อนแม่งตลกเป็นบ้า“ฉันแค่ทำหน้าที่ของฉัน”“ความภักดีของคุณน่าประทับใจมากค่ะ” แคทเธอรีน่าพูด เธอเหลือบมองที่คอเสื้อชุดคนไข้ของฉันที่เปิดอยู่ มองจ้องที่รอยสักฟีนิกซ์เล็ก ๆ ใต้กระดูกไหปลาร้าของฉันเราสักอันนั้นหลังจากการยิงสู้กันครั้งแรกของเรา ความลับแรกของเราแววตาที่หึงหวงเกิดขึ้นในดวงตาเธอ เธอหันไปหาวินเชนโซด้วยน้ำเสียงหวานจนเลี่ยน “ที่รัก รอยสักของเคียร่าน่ะ สวยดีนะคะ แต่…ฉันไม่ค่อยชอบเลย มันทำให้รู้สึกว่าคุณมีอดีตที่ฉันไม่รู้ มันทำให้ฉัน…ไม่มั่นใจ”วินเชนโซนิ่งไปพักหนึ่งเขาเงียบไปสองสามวินาที ก่อนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหามาร์โค“บอกโทน
Read more

บทที่ 5

เช้าวันถัดมา โทรศัพท์ของฉันดังขึ้น เป็นวินเชนโซโทรมา“ที่เวิร์กชอปของวิคเตอร์” เขาสั่ง เสียงไร้อารมณ์ “หนึ่งชั่วโมง แคทเธอรีน่าต้องการชิ้นงานใหม่ เธอต้องเป็นคนออกแบบ”“ฉันไม่ทำ”“นี่ไม่ใช่คำขอ เคียร่า อย่าบังคับให้ฉันต้องส่งลูกน้องไป ‘เชิญ’ เธออีก”เขาวางสายทันทีหนึ่งชั่วโมงต่อมา ฉันอยู่ในชั้นใต้ดินของโรงงานร้างวินเชนโซกับแคทเธอรีน่ามาถึงก่อนแล้ว“วิคเตอร์” วินเชนโซพูดกับเจ้าของเวิร์กชอป ช่างทำอาวุธชาวรัสเซียระดับตำนาน “นี่คือเคียร่า ยอดนักปลอมงานศิลป์ในชิคาโก และผู้เชี่ยวชาญด้านอาวุธที่ดีที่สุด ฉันต้องการให้เธอสร้างปืนพกแบบหนึ่งเดียวในโลกให้แคทเธอรีน่า”ดวงตาวิคเตอร์เป็นประกาย “ศิลปะกับอาวุธ! ฉันชอบ!”เขาพาเราไปที่โต๊ะทำงานที่คลุมผ้ากำมะหยี่สีดำ เต็มไปด้วยโลหะและอัญมณีที่หายากวินเชนโซเดินมาอยู่ข้างฉัน เขาพูดเสียงแผ่วต่ำสำหรับฉันคนเดียว “ฉันอยากให้สร้างปืนที่สมบูรณ์แบบให้กับเธอ ใช้สเปกเดียวกับปืนพกของฉัน แบบที่เธอสร้างให้เข้ามือฉันเป๊ะ ๆ”ลมหายใจฉันแทบสะดุด“ฉันรู้ว่าเธอจำรายละเอียดได้ทุกอย่าง” เขาพูดต่อด้วยเสียงอันเย็นชา “ด้ามปืนเอียง 7 องศา ไกปืน 2 มิลลิเมตร หน้าและปลา
Read more

บทที่ 6

ฉันเพิ่งรูดซิปปิดกระเป๋าใบสุดท้าย ประตูของเซฟเฮาส์ก็ถูกถีบกระเด็นจนหลุดออกจากบานพับวินเชนโซยืนอยู่ตรงประตู ดวงตาแดงก่ำที่ลุกโชนด้วยความเดือดดาล“เจอเธอแล้ว” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ต่ำและน่ากลัวมือฉันคว้าไปที่ปืน แต่เขาไวกว่า แน่นอนอยู่แล้ว ก็ต้องเป็นอย่างนั้นเขาก้าวแค่สามก้าวก็มาถึงตัวฉันแล้ว เขาเหวี่ยงฉันอัดเข้ากับกำแพง บีบข้อมือฉันแน่นไม่ให้หลุด“เธอคิดว่าจะหนีไปไหนได้?” เขาพูดขู่ใส่ ลมหายใจร้อนผ่าวของเขาเป่ารดใบหน้าฉัน กลิ่นวิสกี้ผสมกับกลิ่นโทสะฉันดิ้นขัดขืน แต่เขาจับฉันไว้แน่นทันใดนั้น ความโกรธในดวงตาเขาก็ไหวสั่น ก่อนจะถูกแทนด้วยบางอย่าง…เหมือนคนกำลังแตกสลาย“ฉันหาตัวเธอทั้งคืน” เขาพูด หน้าผากแนบกับฉัน เสียงหอบเต็มไปด้วยความอ่อนล้า “ฉันคิดว่าเธอเป็นอะไรไป…”ความเจ็บปวดแล่นขึ้นกลางอกของฉันแต่ฉันก็รู้ทัน นี่ก็แค่กับดักอีกแบบของเขา“ปล่อยฉัน วินเชนโซ”“ไม่ จนกว่าเธอจะบอกว่ากำลังทำบ้าอะไรอยู่”“มันไม่เกี่ยวกับนาย”“ไม่เกี่ยวกับฉันงั้นเหรอ?” เขาหัวเราะอย่างเย็นชา ก่อนจับคางฉันบีบ “เธอเป็นของฉัน เคียร่า ทุกตารางนิ้วของเธอถูกประทับตรารุสโซมาแล้วสิบปี เธอไม่มีสิทธิ์มาบอกว
Read more

บทที่ 7

มหาวิหารอันศักดิ์สิทธิ์ของชิคาโกไม่เคยดูยิ่งใหญ่อลังการเท่านี้มาก่อนเจ้าพ่อมาเฟียทุกคนในเมืองมารวมตัวกันหมด กลิ่นน้ำหอมราคาแพงปะปนกับกลิ่นดินปืนในอากาศฉันยืนอยู่คนเดียวในเงามืดแคทเธอรีน่าเดินมาหาฉันในชุด วีร่า แวง ที่ราคาแพงเป็นบ้า ที่คาดผมเพชรระยิบระยับบนศีรษะ เหมือนเจ้าหญิงในเทพนิยายเธอหยุดตรงหน้าฉัน สายตาหันมามองที่อกฉันฉันใส่สร้อยคอเพชรรูปฟีนิกซ์สีดำชิ้นแรกที่ฉันออกแบบเอง ตอนอายุสิบแปด และฉันให้มันกับวินเชนโซไม่กี่วันก่อน เขาให้มาร์โคเอามาคืนฉัน“เจ้านกตัวน้อยน่าสงสาร” แคทเธอรีน่าพูดด้วยเสียงหวานแต่แฝงด้วยพิษ “ยังเหงาอยู่ไหมคะ ตอนนี้เจ้าของมันเขาโยนมันทิ้งไปแล้ว บอกหน่อยสิคะเคียร่า มันเจ็บไหม? ที่รู้ว่าตัวเองถูกแทนที่ได้ง่ายนิดเดียว”ก่อนที่ฉันจะตอบ เสียงวินเชนโซก็ดังมาจากด้านหลัง“ที่รัก พูดอะไรกับข้ารับใช้ของผมอยู่เหรอ?”เขาเดินเข้ามา โอบเอวแคทเธอรีน่าไว้เหมือนประกาศความเป็นเจ้าของเขาไม่แม้แต่จะเหลือบตามองฉัน เหมือนฉันเป็นแค่เฟอร์นิเจอร์ชิ้นหนึ่ง“เปล่าค่ะ” แคทเธอรีน่าทำปากจู๋ “ฉันแค่คิดว่าคุณเคียร่าดูเหงา ๆ อยู่คนเดียวตรงนี้น่ะค่ะ”“ข้ารับใช้ต้องประจำตำแหน่
Read more

บทที่ 8

เสียงปืนเงียบลง ไฟฉุกเฉินกระพริบติดขึ้น เผยให้เห็นซากห้องโถงที่พังยับวินเชนโซยืนอยู่กลางห้องโถงตรงข้ามเขา มีชายสวมเสื้อคลุมสไตล์ทหารรัสเซียยืนอยู่—ดิมิทรี เปตรอฟ ลุงของแคทเธอรีน่า“ฉันต้องการคำอธิบาย” เสียงดิมิทรีเย็นเฉียบ “หลานสาวฉันเกือบถูกฆ่าตาย ในเขตของแก”“ตระกูลทอร์ริโนจะต้องชดใช้” วินเชนโซตอบ“แค่นั้นมันไม่พอ” สายตาดิมิทรีมองข้ามตัวเขาไป จ้องมองมาที่ฉันซึ่งอยู่หลังเสา “คนนั้นต่างหาก—ปัญหาที่แกจัดการไม่จบ”น้ำเสียงเขาเปลี่ยนไป เขาเดินเข้าไปใกล้วินเชนโซ“ผู้หญิงที่บีบให้ผู้ชายต้อง ‘เลือก’ …คือภาระ หลานสาวฉันจะไม่เริ่มชีวิตใหม่พร้อมภาระแบบนั้น”วินเชนโซเงียบ“ความเป็นพันธมิตรของเราคือต้องกำจัดภาระความเสี่ยงภายในทั้งหมด” ดิมิทรีประกาศคำขาด “ผู้หญิงคนนี้รู้ความลับของแกมากเกินไป จัดการเธอก่อนงานแต่ง ไม่งั้นสัญญาข้อตกลงเป็นอันยกเลิก”ดิมิทรีหันหลังเดินออกไปทันทีวินเชนโซยืนอยู่นิ่ง ๆ คนเดียวเป็นเวลาสักพักแล้วเขาค่อย ๆ หันมา ดวงตาจับจ้องฉันจากอีกฟากของซากปรักหักพัง ความลังเลใจได้หายไปหมด เหลือเพียงความคิดอันเย็นชาของหัวหน้ามาเฟียดอนเขายกวิทยุสื่อสารขึ้นมา“มาร์โค” เสีย
Read more

บทที่ 9

“วินเชนโซคะ!” แคทเธอรีน่าร้องไห้ ดวงตาที่หวาดกลัวของเธอแต่แฝงด้วยชัยชนะ “เธอพยายามจะฆ่าฉันค่ะ! เธอทรยศต่อตระกูล! ตามกฎแล้ว คุณต้องประหารชีวิตเธอด้วยตัวเองนะคะ!”ประหารฉันงั้นเหรอฉันมองเข้าไปในตาของวินเชนโซ รอคำพิพากษาจากเขานิ้วของเขากดแน่นลงบนไกปืน ดวงตาสีเข้มของเขาเต็มไปด้วยพายุอารมณ์ที่ฉันอ่านไม่ออก ทั้งความโกรธ ความสับสน... และความเหนื่อยล้าเวลาเหมือนหยุดหมุนจากนั้นเขาก็พูดออกมาช้า ๆ ทุกคำเหมือนคิดมาแล้วอย่างตั้งใจ“มาร์โค”มาร์โคก้าวออกมาจากด้านหลัง “ครับ บอส”“จับเธอ” ปืนเขายังจ่อที่ฉัน แต่เขาสั่งมาร์โค “แล้วโยนเธอออกไปจากคฤหาสน์ซะ”แคทเธอรีน่าหยุดร้องไห้ เธอหันมามองวินเชนโซอย่างไม่เชื่อสายตา“วินเชนโซ คุณ...”วินเชนโซไม่สนใจเธอ สายตาจับจ้องที่ฉันอย่างเดียว“ตัดขาดเธอซะ อายัดบัญชีเธอ ลบชื่อเธอออกจากประวัติของตระกูล” คำสั่งเหล่านี้พุ่งออกมาเหมือนกระสุนปืนกล ทุกคำเหมือนใบมีดที่เย็นเฉียบ “ฉันไม่ต้องการเห็นหน้าผู้หญิงคนนี้ในชิคาโกอีก”เขาหยุด ก่อนพูดประโยคที่เหมือนคำพิพากษาสุดท้าย“บอกทุกคน นับตั้งแต่คืนนี้เป็นต้นไป เคียร่า รอสซี คือคนทรยศต่อตระกูลรุสโซ ใครก็ตามที่ให
Read more

บทที่ 10

มุมมองของวินเชนโซหนึ่งเดือนผ่านมาเดือนหนึ่ง ตั้งแต่วันที่ฉันสั่งให้ไล่เคียร่าออกไป เธอหายไปเหมือนควันลอยหายมันเป็นการตัดสินใจของฉันเอง แล้วทำไมความอึดอัดบ้า ๆ ในใจนี้ถึงไม่หายไปสักที?มาร์โคเคาะประตูแล้วเดินเข้ามา ในมือเขามีรายการดอกไม้สำหรับงานแต่ง “บอสครับ คุณต้องเซ็นอนุมัติรายการนี้ครับ”ฉันยังมองออกนอกหน้าต่าง “เอาไปให้แคทเธอรีน่า”“แล้วรายการไวน์ล่ะครับ รายการเพลง…”“ฉันบอกว่า เอาไปให้เธอทั้งหมด!” ฉันตวาด เสียงฉันดังทะลุความเงียบ “ตั้งแต่นี้ไป อย่าเอาเรื่องไร้สาระพวกนี้มารบกวนฉันอีก!”มาร์โคเงียบ แล้วเดินออกจากห้องไปฉันควรจะพอใจแล้วแท้ ๆความเป็นพันธมิตรของตระกูลแน่นแฟ้นขึ้นแล้ว อำนาจของตระกูลก็ไม่เคยแข็งแกร่งขนาดนี้มาก่อนแล้วทำไมฉันถึงยังนอนไม่หลับ?เที่ยงคืน ฉันลุกขึ้นนั่งบนเตียงอีกแล้วแคทเธอรีน่านอนหลับอย่างสบายอยู่ข้าง ๆ ฉัน แต่ฉันกลับรู้สึกกระวนกระวายแทบจะเป็นบ้าฉันลุกออกจากเตียง อะไรบางอย่างดึงฉันให้เดินไปยังสตูดิโอที่เคยเป็นของเคียร่าตอนนี้มันกลายเป็นห้องดนตรีของแคทเธอรีน่า เต็มไปด้วยรสนิยมแบบรัสเซียของเธอ หรูหรา แต่ไร้จิตวิญญาณแต่ในอากาศ…ยังมีร่องร
Read more
PREV
123
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status