LOGINShare
บทที่ 3
Latest chapter
รักที่หายไปของเจ้าพ่อมาเฟีย บทที่ 25
มุมมองของเคียร่า"ผมขอโทษ"สามคำนั้นเหมือนมีดปักที่กลางอกฉันฉันยืนเซ จับกรอบประตูไว้แทบไม่ทันไม่ใช่เพราะฉันรักอเลสซานโดรแต่เพราะผู้ชายที่สะอาด บริสุทธิ์คนหนึ่ง…ต้องตายเพราะสงครามสกปรกของฉันฉันหันกลับไปหาวินเชนโซ…ทีละก้าว ช้า ๆ เขายังคุกเข่าอยู่ที่เดิม ใบหน้าซีด ช็อกจนพูดอะไรไม่ออกเขาไม่คาดคิด และเขาก็ไม่ได้ต้องการแบบนี้“พอใจรึยัง?” ฉันกระซิบ เบาแค่ให้เขาได้ยิน แต่ละคำเหมือนฝุ่นเถ้าถ่านอยู่ในปากเขามองขึ้นมา ริมฝีปากสั่น พูดไม่ออก“นายอยากให้ฉันกลับมาใช่ไหม?” ฉันพูด แต่ละคำหนักอึ้งราวกับก้อนหิน “นายอยากทำลายชีวิตใหม่ที่ฉันเลือกใช่ไหม?”“ฉันไม่... ฉันไม่ได้อยากให้เขาตาย...” เขาส่ายหัวแทบบ้า“แต่เขาตายก็เพราะนาย!” การคุมอารมณ์ที่ฉันเก็บมาตลอดสองปีในที่สุดก็แตกสลายเสียงกรีดร้องที่แหบแห้ง เสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นออกมาจากลำคอฉัน “นายและความหมกมุ่นของนาย! นายฆ่าเขา!”ฉันหยิบปืนขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้ปากกระบอกปืนชี้ไปที่หัวใจของเขา“ตอนนี้” ฉันมองเข้าไปในดวงตาของเขา ซึ่งเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความสำนึกผิด เสียงของฉันสั่น “ฉันจะหยุดเรื่องทั้งหมด”เขาไม่ขยับเขายั
รักที่หายไปของเจ้าพ่อมาเฟีย บทที่ 24
มุมมองของเคียร่าหนึ่งชั่วโมงต่อมา ฉันยืนอยู่คนเดียวที่ลานปิเอซซาเล่ มิเคลันเจโลเฮลิคอปเตอร์สีดำขับลดระดับลงมาจากท้องฟ้า ลมแรงพัดกระหน่ำไปทั่วประตูเลื่อนเปิดออก วินเชนโซยืนอยู่ตรงนั้น ยื่นมือมาทางฉันบนใบหน้าเขามีสีหน้าแปลกประหลาด…ที่ฉันอ่านไม่ออกเลยฉันก้าวขึ้นเครื่องไป…โดยไม่ลังเลแม้แต่นิดเดียวเราบินข้ามเส้นขอบฟ้าของฟลอเรนซ์ ข้ามเทือกเขาแอเพนไนน์ ในที่สุดก็บินลงจอดที่คฤหาสน์ส่วนตัวที่มีการป้องกันอย่างแน่นหนา ที่ซ่อนอยู่ลึกเข้าไปในเทือกเขาแอลป์มันถูกตัดขาดออกจากโลก ภายนอกงดงามราวกับเทพนิยาย แต่ภายในกลับหนาวเย็นราวกับคุกเขาพาฉันเข้าไปข้างใน แล้วฉันก็หยุดนิ่งที่นี่…มันคือแบบจำลองที่สมบูรณ์แบบของความฝันที่ฉันเคยร่างไว้บนเศษกระดาษบ้านที่มีรั้วไม้สีขาว และสวนเล็ก ๆบ้านของเรา“เธอชอบไหม?” เขาถามจากด้านหลังฉัน เสียงของเขาเบาแหบ “ฉันใช้เวลาสามเดือนสร้างมันขึ้นมา ทุกรายละเอียดตรงตามที่เธอวาดไว้ทุกประการ”“อนาคตที่นายทำลายมันต่างหาก” ฉันพูดเสียงเรียบฉันเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น บนผนังมีรูปถ่ายของเราแขวนอยู่—เป็นรูปเดียวของเรา—ที่ถ่ายไว้ในเวนิสในห้องครัว มีชุดอุปกรณ์ทำอ
รักที่หายไปของเจ้าพ่อมาเฟีย บทที่ 23
มุมมองของเคียร่าเช้าวันรุ่งขึ้น วินเชนโซและพวกของเขาหายไปจากฟลอเรนซ์…ราวกับไม่เคยมีตัวตนอยู่ฉันคิดว่าเขาเลือกmujจะปล่อยไปแล้วจริง ๆแต่ฉันคิดผิดบ่ายสาม อเลสซานโดรพุ่งเข้ามาในแกลเลอรี หน้าซีด มือกำหนังสือพิมพ์แน่น“เบลลา! นี่มันหายนะ!”เขาตบหนังสือพิมพ์ลงบนโต๊ะอย่างแรง “ธนาคารของตระกูลฉันโดนถล่ม พวกมันเล่นงานหุ้นพร้อมกันทั้งคืน! เราเจ๊งแล้ว!”ฉันอ่านที่พาดหัวข่าว หัวใจฉันจมดิ่ง“แล้วก็” เสียงของเขาสั่นตอนยื่นโทรศัพท์ให้ฉัน “พ่อฉัน…โดนจับ! พวกเขามีหลักฐานปลอมเกี่ยวกับการปลอมแปลงข้อตกลงซื้อขายงานศิลปะ!…”บนหน้าจอคือภาพถ่ายของพ่อเขาถูกใส่กุญแจมือ และตำรวจกำลังนำตัวออกไป“เรื่องนี้มันเกิดขึ้นได้ยังไง...” อเลสซานโดรทรุดตัวลงบนเก้าอี้แบบพังทลาย “ตระกูลของฉันพินาศแล้ว... ทุกอย่างหายไปหมด...”ฉันมองหน้าเขาที่สิ้นหวัง และเลือดของฉันในตัวก็เย็นยะเยือกนี่มันไม่ใช่อุบัติเหตุ มันคือ “การประหาร” การสังหารเงียบที่แม่นยำและมีเพียงคนเดียว…ที่ทำแบบนี้ได้วินเชนโซเขาทำตามสัญญา “ออกจากฟลอเรนซ์”แต่เขาหาทางที่โหดเหี้ยมยิ่งกว่า…เพื่อประกาศว่าเขายังอยู่เขากำลังรื้อชีวิตใหม่ของฉันทีละชิ
รักที่หายไปของเจ้าพ่อมาเฟีย บทที่ 22
มุมมองของเคียร่าวันถัดมา ใต้ดินทั้งทวีปอเมริกาเหนือ…ระเบิดเป็นไฟอาณาจักรของตระกูลรุสโซกำลังล่มสลายในชั่วข้ามคืนเหล่าบรรดาผู้นำมาเฟีย โกลาหลไปหมด ไฟกบฏเริ่มคุกรุ่นในเงามืดฉันมองทุกอย่างอย่างสงบ พลางทำงานแก้ไขและซ่อมแซมภาพเขียนต่อไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นบ่ายวันนั้น ฉันอยู่ในสตูดิโอ ทำงานบนภาพวาดฝาผนังขนาดใหญ่สมัยศตวรรษที่ 15ฉันยืนบนโครงเหล็กสูงสามเมตร ค่อย ๆ ปัดปีกนางฟ้าด้วยแปรงเล็ก ๆทันใดนั้น ฉันได้ยินเสียงเบา ๆ ของเหล็กถูกตัดตามด้วยเสียงของเชือกที่ขาด“คุณหนู!” ลูเซียกรีดร้องจากด้านล่างนั่งร้านทั้งแผงเสียสมดุล มันเซอย่างรุนแรงพุ่งเข้าหาหน้าต่างกระจกบานใหญ่สูงจากพื้นถึงเพดานด้านหลังฉันฉันไม่มีเวลาแม้แต่จะขยับกระจกที่แตก และการบาดเจ็บที่กำลังจะเกิดขึ้น มันกลับยังไม่มาถึงฉันในเสี้ยววินาทีนั้น มีร่างเงาดำ ๆ พุ่งออกมาจากเงามืด…เข้ามาขวางฉัน แล้วพลิกตัวกลางอากาศใช้ร่างของเขาบังฉันไว้โคร๊ม!เราทั้งคู่พุ่งทะลุกระจก กระแทกลงบนระเบียงด้านนอกเศษกระจกโปรยลงมาราวกับฝนฉันไม่ได้รับบาดเจ็บเลย แต่คนที่กอดฉันไว้…แผ่นหลังของเขาถูกเศษกระจกเฉือน มีเลือดไหลซึมผ่านเสื้อคลุมสี
รักที่หายไปของเจ้าพ่อมาเฟีย บทที่ 21
มุมมองของเคียร่างานวันเกิดของฉันถูกจัดขึ้นที่แกลเลอรีของฉันที่ริมแม่น้ำอาร์โน เหล่าชนชั้นสูงของฟลอเรนซ์มารวมตัวกันที่นั่นอเลสซานโดรสั่งเค้กก้อนโตให้ฉัน แล้วเขาก็คุกเข่าลง เปิดกล่องกำมะหยี่“เบลล่า ฟิโอเร่” เขามองฉัน ดวงตาเต็มไปด้วยความจริงใจ “แต่งงานกับผมไหม?”แขกในงานอ้าปากค้าง แล้วปรบมืออย่างตื่นเต้นฉันมองเขา มองอนาคตที่สะอาดและมั่นคงที่เขามอบให้ได้ฉันควรจะตอบตกลงแต่ก่อนที่ฉันจะอ้าปากพูด ประตูไม้โอ๊คหนัก ๆ ของแกลเลอรีก็ถูกเปิดออกวินเชนโซยืนอยู่ตรงประตู ราวกับผีที่ใส่ทักซิโด้สีดำ ยืนตัดกับความมืดทางด้านหลังเขาติดดอกกุหลาบสีขาวบนปกสูท ใบหน้าซีดราวกับหินอ่อนเขาไม่สนใจความตกตะลึงของทุกคน เขาเดินตรงเข้ามาหาฉันบอดี้การ์ดสองคนของฉันพยายามขวาง แต่มาร์โคก็โผล่มาด้านหลัง จ่อปืนแนบหัวพวกเขาคนละกระบอก“หลีกไป” เสียงมาร์โคเย็นเฉียบวินเชนโซเดินผ่านอเลสซานโดรที่ยังคุกเข่าอยู่ เหมือนไม่ได้มองว่าเขาเป็นแค่เฟอร์นิเจอร์ชิ้นหนึ่งเขาหยุดตรงหน้าฉัน วางกองเอกสารที่หนาและแหวนตราสัญลักษณ์สีดำลงบนโต๊ะมันคือการโอนกรรมสิทธิ์ทรัพย์สินหลักทั้งหมดของตระกูลรุสโซในชิคาโก และแหวนของดอน—สัญล
รักที่หายไปของเจ้าพ่อมาเฟีย บทที่ 20
มุมมองของเคียร่าสามเดือนต่อมาที่ฟลอเรนซ์แกลเลอรีศิลปะของฉันกำลังใกล้เปิดตัว ทุกอย่างกำลังเข้าที่อย่างสมบูรณ์แบบความอ่อนโยนของอเลสซานโดรเหมือนดวงอาทิตย์อุ่น ๆ ส่องเข้ามาในโลกที่เคยมีแต่เงามืดของฉันฉันคิดว่าตัวเองทิ้งอดีตไว้ข้างหลังได้แล้วจริง ๆจนกระทั่ง ลูเซีย ผู้ช่วยของฉัน ยื่นพัสดุจากซิซิลีมาให้ มันไม่มีที่อยู่ผู้ส่งมันค่อนข้างหนัก เปิดออกมาข้างในเป็นกล่องไม้มะเกลือเก่าแก่สีดำบนฝากล่องสลักลายเป็นตราประจำตระกูลรุสโซดั้งเดิมเป็นรูปฟีนิกซ์ดั้งเดิม แบบดุดัน แบบดั้งเดิมก่อนฉันจะออกแบบใหม่ให้พวกเขาฉันหายใจสะดุดฉันเปิดกล่อง ข้างในมีกุญแจเก่า ๆ ดอกหนึ่ง และสัญญาในกระดาษหนังสีซีดมันคือโฉนดคฤหาสน์ตระกูลรุสโซแห่งแรกในซิซิลี…ต้นกำเนิดของตระกูลนี้กุญแจนี้คือดอกเดียวที่เปิดห้องนิรภัยใต้คฤหาสน์ได้สิ่งนี้มันไม่ใช่แค่อสังหาริมทรัพย์ธรรมดา แต่มันคือ “วิญญาณ” ของตระกูลรุสโซยังมีจดหมายอยู่หนึ่งฉบับ เป็นลายมือของเอเลน่า เรียบหรูและคุ้นเคย“เคียร่าที่รักของแม่,”“เมื่อเธออ่านจดหมายฉบับนี้ เธออาจยังเกลียดเรา แม่ไม่มีสิทธิ์ขอให้เธอยกโทษให้ เพราะสิ่งที่วินเชนโซทำ…แม้แต่พระเจ้าก็ย
You may also like
