All Chapters of รักที่หายไปของเจ้าพ่อมาเฟีย: Chapter 11 - Chapter 20

มุมมองของวินเชนโซสามชั่วโมงต่อมา มหาวิหารเหม็นคลุ้งไปด้วยกลิ่นเลือดกับกลิ่นควันดินปืน กลิ่นมันแทบทำให้ฉันอยากจะอ้วกออกมาแผลที่หน้าอกฉันยังไหลเลือดไม่หยุด แต่ความเจ็บนั้นเทียบไม่ได้เลยกับความทรมานที่กัดกินวิญญาณฉันข้างในลูกน้องฉันสองคนกดแคทเธอรีน่าให้นั่งคุกเข่าต่อหน้าฉัน มีดเล่มนั้นตกอยู่บนพื้นข้างตัวเธอเธอตัวสั่น ผมสีบลอนด์พันกันยุ่ง มันเต็มไปด้วยเลือดกับฝุ่น...ภาพคุณหนูมาเฟียหายไปแล้ว“วินเชนโซ ได้โปรด…อย่าฆ่าฉัน…” เธอสะอื้น พยายามคลานเข้ามาหาฉัน “ดิมิทรีบังคับฉัน! ฉันรักคุณ ฉันแค่กลัว…”“รักงั้นเหรอ?” ฉันมองลงไปที่เธอ พูดด้วยเสียงเย็นชา “ความรักของเธอคือวางกับดักหกเดือน เพื่อฝังฉันทั้งเป็นงั้นเหรอ?”ฉันย่อตัวลง จับคางเธอ บังคับให้สบตากับฉัน“ความรักของเธอคือวางแผนซุ่มโจมตีเพื่อกำจัดเคียร่า?” เสียงฉันสั่นด้วยความโกรธที่พยายามกดไว้ “รู้ไหมว่าเธอแทบจะทำสำเร็จ? รู้ไหมว่าฉัน...ฉันผลักเธอเข้าไปใส่ระเบิดที่เธอวางเอง?!”ฉันตะโกนคำสุดท้ายนั้นทุกคำเหมือนมีดกำลังแทงหัวใจตัวเองซ้ำแล้วซ้ำอีกแววตาที่กลัวพุ่งขึ้นมาวูบหนึ่งในตาเธอ ก่อนจะถูกแทนด้วยความอิจฉาริษยาเหมือนงูพิษ“นังนั่น

มุมมองของเคียร่าสองปีต่อมา ที่ฟลอเรนซ์ฉันยืนอยู่ที่หน้าต่างกระจกบานใหญ่ของสตูดิโอ มองดูพระอาทิตย์ตกเหนือแม่น้ำอาร์โนนี่คือโลกใหม่ของฉัน—เงียบสงบ สง่างาม ห่างไกลจากกลิ่นเลือด“เบลล่า เหม่ออีกแล้วเหรอ?” อเลสซานโดร—ผู้ชายที่กำลังตามจีบฉัน—เดินเข้ามาในสตูดิโอพร้อมกับช่อดอกกุหลาบขาวเขาเป็นดาวรุ่งในวงการศิลปะ เราเจอกันที่งานเปิดตัวแกลเลอรีแห่งหนึ่งตอนเขาชวนฉันออกเดตครั้งแรก ฉันลังเล ฉันไม่แน่ใจว่าตัวเองจะกล้าเผชิญหน้ากับความสัมพันธ์อื่นได้อีกหรือไม่แต่เขาหล่อเอาการ สุภาพ และสำคัญที่สุด—โลกของเขาสะอาดเหมือนผืนผ้าใบที่ว่างเปล่าเขาจูบที่แก้มของฉันและชวนฉันไปดูโอเปร่าในคืนนั้นฉันยิ้มและตอบตกลงหลังเขาออกไป ฉันกลับไปที่โต๊ะเพื่อทำงานต่อ แก้ไขและซ่อมแซมภาพเหมือนให้กับนักสะสมลึกลับคนหนึ่งผู้หญิงในภาพดูเหมือนฉันอย่างน่าประหลาดฉันหยิบมีดผ่าตัดขึ้นมาและค่อย ๆ เริ่มขูดชั้นที่มีคราบสกปรกออกอย่างระมัดระวังทันใดนั้น มือของฉันก็หยุดชะงักที่มุมล่างขวาของผืนผ้าใบ ใต้ชั้นสีหลายชั้นที่ปกปิดไว้ สัญลักษณ์หนึ่งค่อย ๆ ปรากฏออกมา มันถูกวาดด้วยหมึกพิเศษรูปนกฟีนิกซ์ที่ผงาดขึ้นจากเปลวไฟฉั

มุมมองของเคียร่าขณะที่ประตูลิฟต์กำลังจะปิด วินเชนโซก็ยื่นมือเข้ามาจับตรงกลางประตู พยายามเปิดประตูออกดวงตาของเขาบ้าคลั่ง หมกมุ่น “เดี๋ยวก่อน เรายังไม่จบ!”ฉันมองเขาแบบเย็นชา ก่อนหันไปบอกพ่อ “พ่อคะ ปล่อยเขาเข้ามาเถอะ ทำให้มันจบทีเดียวไปเลย”พวกเรากลับไปที่ห้องอาหารส่วนตัว ที่เต็มไปด้วยความตึงเครียดอันแสนอึดอัดนั้นอีกครั้งวินเชนโซคิดว่าเขายังมีโอกาส แต่สิ่งที่เขาได้รับคือการไต่สวนต่อหน้าทุกคน“ดอน รุสโซ” ฉันเริ่มพูดแบบนิ่งด้วยเสียงที่ดังชัดเจน “ในเมื่อลูกชายท่านเชื่อว่าอดีตเป็นแค่ ‘เรื่องเข้าใจผิด’ งั้นฉันก็ไม่รังเกียจที่จะทวนให้ฟังอีกครั้ง ที่นี่ ต่อหน้าผู้ใหญ่ของทั้งสองตระกูล”ฉันลุกขึ้นยืน ราวกับว่าขึ้นให้ปากคำพยานต่อหน้าศาล“ข้อแรก” ฉันพูด เสียงคมชัด “เรื่องที่อุโมงค์ ที่ถูกโจมตีด้วยการยิงจรวด นายใช้ฉันเป็นโล่เพื่อรับมันให้เธอ”เอเลน่าอ้าปากค้าง เอามือปิดปากด้วยความตกใจ“ข้อสอง ที่งานหมั้น ระเบิดมือ นายเลือกปกป้องเธออีกครั้ง ปล่อยให้ฉันรับแรงระเบิดให้ จะรอดหรือตายก็เรื่องของฉัน”หน้าดอนรุสโซคนพ่อแข็งทื่อเหมือนหิน“เพื่อเอาใจผู้หญิงใหม่ นายกดฉันไว้ตอนที่เข็มกำลังสักรูปนก

มุมมองของเคียร่าฉันก้าวออกมาจากอาคารที่มีการคุ้มกันแน่นหนา รับลมหนาวของชิคาโกวินเชนโซยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามของถนนเขาพยายามแต่งตัวให้ดูดี ใส่สูทไบรโอนีราคาแพง เหมือนพยายามเก็บเศษศักดิ์ศรีสุดท้ายของดอนไว้แต่ดวงตาแดงก่ำและความเหนื่อยล้าที่ปกปิดไม่ได้ เผยความพังของเขาออกมาหมดเขาเห็นฉัน รีบโยนบุหรี่ในมือทิ้ง แล้วรีบเดินเข้ามาหาฉัน“นายมาที่นี่ทำไม?” ฉันหยุด บอดี้การ์ดข้างหลังฉันขยับมาบังฉันทันที“ฉันได้ยินเรื่องการไต่สวนคดีแล้ว” เสียงเขาแหบแห้ง“แล้ว?” ฉันเบะปาก “มารับศพกลับไปหรือไง?”“ไม่ใช่”“งั้นมาถามฉันทำไม ฉันแตะต้องคนของนายงั้นเหรอ?”“ฉันไม่ได้มาหาพวกมัน!” เสียงของเขาใส่อารมณ์หนัก “ฉันมาหาเธอ!”ฉันไม่สนใจ แล้วหันกลับเดินไปที่รถฉันเขาพุ่งเข้ามาขวางทางฉัน กางแขนออกเพื่อขวางทางฉัน“เคียร่า ได้โปรด” เสียงเขาอ้อนวอน “แค่ห้านาที”ฉันมองเขา แล้วมองบอดี้การ์ดฉัน “ถอยไป”พวกเขาถอยทันทีฉันไม่ได้ขึ้นรถ แค่ยืนอยู่ตรงนั้น บนถนนที่คนพลุ่งพล่าน รายล้อมด้วยลูกน้องของทั้งสองฝ่าย จ้องมองเขาอย่างเย็นชา“อยากพูดอะไรก็พูดที่นี่” ฉันพูดเสียงไม่ดัง แต่ฟาดใส่เขาเหมือนแส้ “ให้ทุกคนฟังว่า

มุมมองของเคียร่าสามเดือนต่อมาที่ฟลอเรนซ์แกลเลอรีศิลปะของฉันกำลังใกล้เปิดตัว ทุกอย่างกำลังเข้าที่อย่างสมบูรณ์แบบความอ่อนโยนของอเลสซานโดรเหมือนดวงอาทิตย์อุ่น ๆ ส่องเข้ามาในโลกที่เคยมีแต่เงามืดของฉันฉันคิดว่าตัวเองทิ้งอดีตไว้ข้างหลังได้แล้วจริง ๆจนกระทั่ง ลูเซีย ผู้ช่วยของฉัน ยื่นพัสดุจากซิซิลีมาให้ มันไม่มีที่อยู่ผู้ส่งมันค่อนข้างหนัก เปิดออกมาข้างในเป็นกล่องไม้มะเกลือเก่าแก่สีดำบนฝากล่องสลักลายเป็นตราประจำตระกูลรุสโซดั้งเดิมเป็นรูปฟีนิกซ์ดั้งเดิม แบบดุดัน แบบดั้งเดิมก่อนฉันจะออกแบบใหม่ให้พวกเขาฉันหายใจสะดุดฉันเปิดกล่อง ข้างในมีกุญแจเก่า ๆ ดอกหนึ่ง และสัญญาในกระดาษหนังสีซีดมันคือโฉนดคฤหาสน์ตระกูลรุสโซแห่งแรกในซิซิลี…ต้นกำเนิดของตระกูลนี้กุญแจนี้คือดอกเดียวที่เปิดห้องนิรภัยใต้คฤหาสน์ได้สิ่งนี้มันไม่ใช่แค่อสังหาริมทรัพย์ธรรมดา แต่มันคือ “วิญญาณ” ของตระกูลรุสโซยังมีจดหมายอยู่หนึ่งฉบับ เป็นลายมือของเอเลน่า เรียบหรูและคุ้นเคย“เคียร่าที่รักของแม่,”“เมื่อเธออ่านจดหมายฉบับนี้ เธออาจยังเกลียดเรา แม่ไม่มีสิทธิ์ขอให้เธอยกโทษให้ เพราะสิ่งที่วินเชนโซทำ…แม้แต่พระเจ้าก็ย