All Chapters of ความปรารถนาบนรางรถไฟ: Chapter 1 - Chapter 8

ยิ่งไปกว่านั้น วันนี้ฉันดันใส่เดรสสายเดี่ยวที่ไม่ค่อยเหมาะกับการปีนสักเท่าไหร่ แถมราวเหล็กนี่……ก็ทั้งเล็กทั้งแคบ จนทำให้ฉันที่ไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน ไม่รู้เลยว่าจะปีนขึ้นไปยังไงดี “นี่ครั้งแรกของเธอสินะที่ต้องนอนเตียงข้างบน ให้ช่วยประคองไหม ไม่ต้องกลัวตกหรอก” ในตอนที่ฉันกำลังคิดไม่ตก อาหลิวเหมือนจะสังเกตเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของฉัน จึงอาสาช่วยฉันที่ตกที่นั่งลำบากด้วยท่าทีอบอุ่นฉันพยักหน้าเบา ๆ ด้วยความเขินอาย เร็วกว่าที่คิด มือหนาข้างหนึ่งของเขาก็สอดเข้ามาที่เอวบาง ส่วนอีกข้างก็พยุงที่ต้นขา ส่งตัวฉันขึ้นไปยังเตียงด้านบนแรงกายและความร้อนจากฝ่ามือของเขา ทำให้สมองของฉันว่างเปล่าไปชั่วขณะ ฉันเบิกตากว้างด้วยความตกใจ พร้อมกับความรู้สึกแปลก ๆ บางอย่างถูกจุดขึ้นมาในร่างอย่างไม่ทันตั้งตัว “ค่อย ๆ นะ……ระ ระวัง!”เพราะสัมผัสแนบชิดทำให้ฉันเผลอทำอะไรไม่ถูก แขนขาอ่อนแรงจนไม่มีแรงเหลือจะปีนขึ้นไปบนเตียงข้างบน สุดท้ายก็ได้แต่ปล่อยให้คุณอาหลิวช่วยพยุงอย่างที่เขาตั้งใจจะช่วยหลังจากที่ฉันเก้ ๆ กัง ๆ อยู่พักหนึ่ง ชายตรงหน้าก็ออกแรงยกแขนทั้งสองขึ้น จนศีรษะของเขาอยู่เสมอกับต้นขาของฉัน! หลักจากผ่

ไม่นะ…….ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้ล่ะ? นี่เขากำลังขู่ฉันเหรอ ทำไมกัน?เมื่อเห็นฉันยังคงนิ่งเฉยไม่ยอมทำตามที่เขาบอก โจวอวี่เฟิงก็ดูไม่สบอารมณ์ขึ้นมา เขาส่งข้อความมาติด ๆ กัน ทุกถ้อยคำแฝงไปด้วยข้อความข่มขู่ว่าถ้าฉันไม่ทำตามที่เขาสั่ง เขาจะปล่อยคลิปของฉันให้คนทั้งรถไฟได้ดู!“อย่านะ! ฉัน ฉันจะทำเดี๋ยวนี้แหละ ปล่อยฉันไปเถอะนะคะ……!”ฉันซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม พยายามตอบกลับข้อความของเขาด้วยมืออันสั่นเทา พยายามปาดหยดน้ำใส ๆ บนหน้าทิ้ง อาศัยความมืดมิดภายในรถค่อย ๆ ขยับผ้าห่มออกแสงจันทร์ลอดผ่านหน้าต่างกระทบลงบนผิวของฉัน ทำให้ผิวของฉันดูขาวสว่างและเปล่งประกายกว่าที่เคยเมื่อฉันเบนหน้ามอง ชายบนเตียงฝั่งตรงข้ามก็ได้จ้องมาที่ฉันอยู่แล้ว สายตาเต็มไปด้วยความคาดหวังว่าหุ่นเชิดอย่างฉันจะเริ่มทำเรื่องแบบนั้น!ท่ามกลางความกดดันนี้ ฉันต้องจำใจยอมรับชะตากรรมนี้ หนึ่งวินาที สองวินาทีผ่านไป……คิดไม่ถึงเลยว่าร่างกายของฉันจะอ่อนไหวขนาดนี้ไม่นานนัก ฉันก็ลืมเรื่องของโจวอวี่เฟิงไปจนหมด ความรัญจวนแผ่ซ่านทั่วทั้งร่างจนควบคุมตัวเองไม่อยู่ ฉันจมดิ่งไปกับด้านมืดนั่นยอมรับเลยว่าภาวะเสพติดนั่น พร้อมจะกำเริบได้ทุกที่ทุ

พอเห็นสีหน้าที่จริงจังของเขา ฉันก็รู้สึกได้ทันทีว่าต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นแน่แต่สิ่งที่ทำให้ฉันอึ้งยิ่งกว่าคือ ในวินาทีถัดมา โจวอวี่เฟิงกลับแสยะยิ้มชั่วร้ายออกมาแล้วบอกว่าฉันทำเรื่องผิดกฎหมาย!“มันจะเป็นไปได้ยังไง!? ฉันยังไม่ได้ทำอะไร!?”เขาอธิบายว่าสร้อยที่ฉันใส่อยู่จริง ๆ แล้วทำมาจากสัตว์ป่าคุ้มครอง ซึ่งตอนนี้เจ้าหน้าที่ก็รับเรื่องเรียบร้อยแล้วพวกเขาเลยต้องปลอมตัวเป็นเจ้าหน้าที่ตรวจตั๋วเพื่อหาตัวคนร้าย!ไม่นะ……เป็นแบบนี้ได้ยังไงกัน แต่สร้อยเส้นนี้เขาใส่ให้ฉันเองนี่! ฉันไม่รู้อะไรเลยด้วยซ้ำ!“ตอนนี้เธอพูดไปแล้วจะทำอะไรได้? ยังไงตอนนี้เธอก็เป็นผู้ต้องสงสัยแล้ว”“ฉันอธิบายได้! สร้อยเส้นนี้คุณให้ฉันมานี่! ฉันไม่เคยรู้เลยว่าทำจากสัตว์ป่าคุ้มครอง!”คำพูดของฉันเหมือนไปจุดชนวนบางอย่าง สีหน้าของโจวอวี่เฟิงดุดันขึ้นมาทันที มือหนาของเขาบีบคอฉันแน่นดันตัวฉันเข้ากับผนัง ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ“ถ้าเธอกล้าดึงฉันไปเกี่ยวด้วย รับรองเลย… ว่าคลิปของเธอจะถูกปล่อยว่อนไปทั่วแน่!”เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว เขายังกล้าขู่ฉันแบบหน้าด้าน ๆ อีกเหรอ!?พอคิดได้ว่าตัวเองถูกลากไปเกี่ยวกับเรื่องผิดกฎ

“ผู้ชายคนนั้นให้ฉันเอากระเป๋าใบเล็ก ๆ นั่นใส่ในกระเป๋าของฉัน เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจจากพวกคุณค่ะ แล้วให้ฉันถ่วงเวลาให้เขาหนีออกจากสถานีประมาณสิบห้านาทีด้วย”ทุกคนที่อยู่ตรงหน้าฉันนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง พวกเขารู้ได้ทันทีว่าในเมื่อโจวอวี่เฟิงกล้าเจาะจงเวลาหนีได้ขนาดนี้ พวกของโจวอวี่เฟิงน่าจะรออยู่ที่ทางออกสถานีแล้ว แสดงว่าเตรียมแผนไว้แล้วแน่นอนหลังเหตุการณ์ตึงเครียด พวกเขารีบติดต่อหาสายลับตำรวจคนอื่นทันทีพร้อมกำชับว่าให้ปลอมตัวเป็นผู้โดยสารธรรมดาไปดักรอที่ทางออก ส่วนฉันยังต้องรออยู่ที่นี่เพื่อไม่ให้คนพวกนั้นสงสัยจนไหวตัวหนีไปได้ทันคุณเอาหลิวเองก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วรีบเดินกลับยังตู้โดยสาร ส่วนฉันต้องอยู่กับเจ้าหน้าที่ตรวจตั๋วก่อนเพื่อให้โจวอวี่เฟิงตายใจหลังจากนั้น ตำรวจบนรถไฟก็เริ่มประสานงานกัน เดินวนไปวนมาในตู้รถไฟทำทีเหมือนกระจายข่าวว่ามีผู้หญิงต้องสงสัยคนนึงลักลอบขนสินค้าผิดกฎหมาย และตอนนี้ถูกควบคุมตัวไว้แล้วได้ยินว่าหลังข่าวนั้นแพร่สะพัดออกไป โจวอวี่เฟิงก็มีท่าทีได้ใจสุด ๆ เขาใช้ชีวิตปกติเหมือนไม่อะไรเกิดขึ้นทางตำรวจบอกฉันว่าฉันไร้เดียงสาและคิดน้อยเกินไปที่ทำแบบนี้ เ