บทที่ 2

ยิ่งไปกว่านั้น วันนี้ฉันดันใส่เดรสสายเดี่ยวที่ไม่ค่อยเหมาะกับการปีนสักเท่าไหร่ แถมราวเหล็กนี่……ก็ทั้งเล็กทั้งแคบ จนทำให้ฉันที่ไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน ไม่รู้เลยว่าจะปีนขึ้นไปยังไงดี

“นี่ครั้งแรกของเธอสินะที่ต้องนอนเตียงข้างบน ให้ช่วยประคองไหม ไม่ต้องกลัวตกหรอก”

ในตอนที่ฉันกำลังคิดไม่ตก อาหลิวเหมือนจะสังเกตเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของฉัน จึงอาสาช่วยฉันที่ตกที่นั่งลำบากด้วยท่าทีอบอุ่น

ฉันพยักหน้าเบา ๆ ด้วยความเขินอาย เร็วกว่าที่คิด มือหนาข้างหนึ่งของเขาก็สอดเข้ามาที่เอวบาง ส่วนอีกข้างก็พยุงที่ต้นขา ส่งตัวฉันขึ้นไปยังเตียงด้านบน

แรงกายและความร้อนจากฝ่ามือของเขา ทำให้สมองของฉันว่างเปล่าไปชั่วขณะ ฉันเบิกตากว้างด้วยความตกใจ พร้อมกับความรู้สึกแปลก ๆ บางอย่างถูกจุดขึ้นมาในร่างอย่างไม่ทันตั้งตัว

“ค่อย ๆ นะ……ระ ระวัง!”

เพราะสัมผัสแนบชิดทำให้ฉันเผลอทำอะไรไม่ถูก แขนขาอ่อนแรงจนไม่มีแรงเหลือจะปีนขึ้นไปบนเตียงข้างบน สุดท้ายก็ได้แต่ปล่อยให้คุณอาหลิวช่วยพยุงอย่างที่เขาตั้งใจจะช่วย

หลังจากที่ฉันเก้ ๆ กัง ๆ อยู่พักหนึ่ง ชายตรงหน้าก็ออกแรงยกแขนทั้งสองขึ้น จนศีรษะของเขาอยู่เสมอกับต้นขาของฉัน! หลักจากผ่านเหตุการณ์ชุลมุนวุ่นวาย เขาก็ส่งฉันขึ้นมาบนเตียงได้สำเร็จ

“ขอบคุณนะคะคุณอา……ลำบากแย่เลย”

ฉันเอ่ยขอบคุณเสียงเบา ผิวแก้มร้อนเห่อด้วยความเขินอาย คนตรงหน้าทำเพียงส่งยิ้มบางเบามา แล้วหมุนตัวกลับไปยังเตียงของตน แต่เจ้าตัวคงไม่มีทางรู้เลยว่าการกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเขากำลังทำให้ฉันปั่นป่วนจนแทบจะตั้งสติไม่อยู่

รถไฟยังคงขับต่อไปอย่างช้า ๆ แต่ฉันกลับไม่รู้สึกง่วงเลยสักนิด สมองยังคงคิดถึงเหตุการณ์ที่ร่างกายของฉันแนบชิดกับร่างสูงใหญ่ ร่างกายเริ่มกดความต้องการของตนไม่ไหว จนอยากจะหาทางปลดปล่อยบางอย่างออกมา

ฉันพลิกตัวเบา ๆ สายตาทองมองเขาที่อยู่ตรงเตียงฝั่งตรงข้ามด้านล่างผ่านราวกั้นบนเตียง

อาจเป็นเพราะอุณหภูมิในรถสูงขึ้น ร่างสูงใหญ่ถึงได้ถอดเสื้อของตนออก ล้มตัวลงนอนด้วยท่าทีสบาย ๆ เม็ดเหงื่อเล็ก ๆ ที่ผุดขึ้นตามตัวของเขา ช่วยสะท้อนรูปร่างกำยำ ทำให้เขาดูน่าหลงใหลมากกว่าเวลาปกติ

ฉันต้องรีบดึงสายตากลับมา เพราะภาพตรงหน้าทำให้ฉันแทบคุมตัวเองไว้ไม่อยู่ ฉันจะไม่ไหวแล้วจริง ๆ! ไม่รู้ทำไมร่างกายของฉันรู้สึกร้อนรุ่มจนแทบจะระเบิดออกมาอยู่รอมร่อ!

ฉันค่อย ๆ ใช้เรียวขาหนีบผ้าห่มไว้อย่างระมัดระวัง แต่กลับไม่กล้าทำอะไรต่อจากนั้น

เมื่อฉันเงยหน้ามองท้องฟ้าด้านนอก รู้สึกโชคดีที่อย่างน้อยฟ้าก็ใกล้จะมืดแล้ว จึงพยายามข่มความรู้สึกร้อนรุ่มในใจไว้ หวังจะหาอย่างอื่นทำเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจชั่วคราว

แต่อยู่ ๆ ฉันก็รู้สึกอยากเข้าห้องน้ำขึ้นมา จนถ้ายังลีลาอยู่ละก็คงได้เป็นเรื่องใหญ่แน่

ฉันพยายามตั้งสติรับมือกับความรู้สึกหลากหลายที่ประดังเข้ามา ก่อนจะขดตัวเล็กน้อยเตรียมตัวลงไปข้างล่างอีกครั้ง

คนหูตาไวอย่างคุณอาพอเห็นฉันตั้งท่าจะลงไปด้านล่าง ก็รีบพุ่งตัวเข้ามาช่วยเหลือ แต่ยังไม่ทันที่เขาจะขยับเข้ามาใกล้……วินาทีถัดมาขาของฉันที่เหยียบราวเหล็กอยู่ก็ลื่นจนเกือบจะหล่นลงไปด้านล่าง

“อ๊ะ!”

ตอนที่ฉันหลับตาแน่นเพราะเตรียมรับแรงกระแทกที่จะตามมา กลับพบว่าตัวเองตกลงไปในอ้อมแขนแกร่งของใครบางคน

เมื่อหันไปมอง ก็พบว่าเป็นชายหนุ่มหน้าคมคนหนึ่ง อายุราวยี่สิบต้น ๆ

แม้หน้าตาเขาจะพอใช้ได้ แต่ร่างกายกลับดูผอมบางมากเมื่อเทียบกับคุณอา ทำให้รู้สึกไม่มีแรงดึงดูดอะไร

ฉันที่กำลังคิดอะไรเพลิน ๆ จนเผลอลืมตัวไปครู่หนึ่ง จนไม่รู้สึกตัวเลยว่ากระโปรงของตนร่นขึ้นมาถึงต้นขาสวยและขาส่วนนึงยังคงพาดอยู่บนเตียง และภาพนั้นทำให้ผู้ชายที่เห็นเหตุการณ์ส่งเสียงอุทานออกมา

มือของชายตรงหน้ายังคงโอบรัดเอวของฉันไว้ ลมหายใจหนัก ๆ ของเขาหายใจรดลงที่ต้นคอ ทำให้หัวใจของฉันรู้สึกวูบวาบ

“เธอไม่เจ็บตรงไหนใช่ไหม เด็กน้อย” คำถามของคุณอาทำให้ฉันเรียกสติของตัวเองกลับมาได้

ในตอนนี้ฉันได้รู้แล้วว่าชายหนุ่มตรงหน้าที่ช่วยฉันไว้มีชื่อว่าโจวอวี่เฟิง ตั้งแต่ที่รถไฟเริ่มออกจากสถานีต้นทางเขาก็นอนอยู่เตียงด้านบนฝั่งเดียวกับคุณอามาตลอด หลังจากที่เอ่ยขอบคุณเขา ฉันก็รีบแยกตัวออกมาเพื่อไปห้องน้ำ

แต่คิดไม่ถึงเลยว่าหน้าห้องน้ำคนจะรอต่อคิวเยอะมากขนาดนี้ และฉันก็ทำได้แค่เดินไปต่อแถวเพื่อรอทำธุระ

ในวินาทีถัดมา ฉันรู้สึกถึงสัมผัสแปลก ๆ ที่ด้านหลัง ตอนที่ฉันเตรียมจะหันไปมอง ก็ได้ยินเสียงหัวเราะเจ้าเล่ห์เข้ามากระซิบที่ข้างหู

“อย่าขยับน่า! เธอน่าจะชอบอะไรแบบนี้ไม่ใช่เหรอ ตอนที่ฉันเข้าไปรับตัวเธอเมื่อกี้ ฉันรู้นะว่าเธอตื่นเต้นจนตัวสั่น แล้วตอนที่เผลอไปสัมผัสโดนช่วงล่างของเธอ มันก็……”