บทที่ 3

โจวอวี่เฟิง! ตอนนี้ฉันสับสนไปหมด ผู้ชายคนนี้คิดจะทำอะไรกันแน่?!

เหมือนศักดิ์ศรีของฉันถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ ในตอนนี้ฉันรู้สึกหวาดกลัวและไม่ปลอดภัย กลัวว่าเขาจะรู้ความลับที่ปกปิดไว้

แต่ไม่รู้ทำไม ในขณะเดียวกันฉันกลับรู้สึกตื่นเต้นไปกับการกระทำหยาบคาบของโจวอวี่เฟิง ในใจลึก ๆ ฉันกลับอยากให้เขารับรู้ถึงด้านมืดนั่น เพราะถ้าเป็นแบบนั้นฉันก็ไม่จำเป็นต้องเสแสร้งแกล้งทำอีกต่อไป!

ความขัดแย้งในใจเหล่านั้น ทำให้ร่างกายของฉันสั่นสะท้าน ในตอนนี้ขาทั้งสองเหมือนทรงตัวไม่อยู่

เหมือนร่างสูงด้านหลังสัมผัสได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของฉัน เขาเริ่มหัวเราะเบา ๆ ดันร่างของฉันไปเบียดกับร่างสูงตรงหน้า พร้อมฉวยโอกาสสอดมือหยาบเข้ามาใต้กระโปรง รุกร้ำเข้ามาในส่วนลึก

“รู้สึกดีใช่ไหม? แบบนี้ล่ะ? หืม?”

โจวอวี่เฟิงเอ่ยถามด้วยเสียงกระเส่าที่ข้างหู และการเคลื่อนไหวของเขาก็สอดประสานรับกับจังหวะการพูดเป็นอย่างดี

ร่างกายฉันเดิมทีก็รู้สึกแปลก ๆ อยู่แล้ว บวกกับตอนนี้ที่ต้องอั้นความอยากเข้าห้องน้ำไว้อีก ทำเอาฉันแทบควบคุมสติไม่อยู่กับสถานการณ์ที่ถูกชายแปลกหน้าที่เพิ่งรู้จักได้ไม่ถึงยี่สิบนาทีทรมานกันแบบนี้!

แต่ฉันกลับไม่กล้าที่จะผลักเขาออก เพราะกลัวคนอื่นบนรถไฟจะสังเกตเห็นความผิดปกติของฉัน สุดท้ายจึงทำได้แค่กลั้นเสียงแปลก ๆ นั่นเอาไว้แล้วขอร้องเขาด้วยน้ำเสียงสั่นระริก

“อย่านะ……ขอร้องล่ะ ฉัน ฉันจะทนไม่ไหวแล้ว ฮึก……”

“อย่างั้นเหรอ? ปากไม่ตรงกับใจจริง ๆ นะคนสวย”

คำพูดที่คุกคามกันอย่างเปิดเผยของโจวอวี่เฟิงทำเอาใบหน้าของฉันเห่อร้อนขึ้นจนแทบลุกเป็นไฟ ฉันกลัวที่จะเห็นสายตาของผู้คนรอบตัวจนทำได้แค่ก้มหน้าหนี

ต้องยอมรับว่าเขาช่ำชองมากจริง ๆ เพียงไม่กี่นาทีก็ทำให้ฉันสุขสมไปแล้วหลายต่อหลายครั้ง!

พอคิดว่าตัวฉันถูกชายแปลกหน้ารุกล้ำท่ามกลางสายตาผู้คนแบบนี้ มันช่างน่าอายจริง ๆ ภาพในหัวที่ถูกเหยียบย่ำศักดิ์ศรีกับสถานการณ์ที่ทำเอาหายใจแทบไม่ออกนี่ ทำให้ร่างกายฉันตอบสนองสัมผัสของเขามากกว่าเดิม

อยู่ดี ๆ คนด้านหลังกลับถอนมือออกไป แล้วหมุนตัวเดินออกไปอย่างไม่ไยดี!

“อ๊า……” น้ำตาเม็ดใส ๆ ไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย ความรู้สึกต่ำต้อยและว่างเปล่าตีตื้นขึ้นมาในอกจนร่างกายชายิบ

เหลือเพียงฉันคนเดียวที่ยังยืนนิ่งงันอยู่ตรงนี้ ถ้าไม่ใช่ว่าฉันคว้ากระเป๋าเดินทางมาพยุงตัวไว้ ทุกคนที่นี่ก็คงรู้กันหมดแน่ ๆ แล้วฉันก็คงถูกพวกเขาหัวเราะเยาะ

หลังจากที่ฉันพยายามตั้งสติจัดการกับร่องรอยต่าง ๆ บนร่างกาย ฉันก็กลับเข้ามาในตู้โดยสารด้วยหัวใจที่เต้นระส่ำ โชคดีที่ตอนนี้ฟ้ามืดแล้วโจวอวี่เฟิงก็ปีนกลับไปนอนบนเตียงแล้วเรียบร้อย

ฉันถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วกลับไปนอนบนเตียงเล็ก ๆ ของตนเอง

ในหัวยังคงคิดวนเวียนอยู่กับเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ตอนนี้ต่อให้ร่างกำยำของคุณอามาอยู่ตรงหน้าฉันก็ไม่สนใจแล้ว

ฉันไม่รู้ว่าโจวอวี่เฟิงคิดอะไรอยู่ เราสองคนเป็นเพียงคนแปลกหน้าแล้วเขาก็ไม่ได้รุกล้ำฉันไปมากกว่านั้น เพราะแบบนั้นทำเหมือนเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้นจะดีกว่า

หลังจัดการความคิดตัวเองเสร็จ ฉันถอดหายใจออกมา พยายามผ่อนคลายพร้อมปิดเปลือกตาลงเพื่อเข้าสู่ห่วงนิทรา แต่ทันใดนั้น หน้าจอมือถือก็สว่างวาบขึ้นมาพร้อมข้อความของใครบางคน

เมื่อเปิดดู……ปรากฎว่าเป็นคลิปแอบถ่ายของฉัน!? และเสียงที่ขอร้องเขาก็ชัดเจนจนทำให้กลัวจับใจ

ฉันเหมือนถูกตีด้วยของแข็ง อย่าบอกนะว่าโจวอวี่เฟิงเป็นคนส่งมา? แต่เขาจะมั่นใจได้ยังไงล่ะว่าคนรับข้อความคือฉัน? หรือว่าเขาจะกดส่งให้คนอื่น ๆ ด้วย นี่เขาต้องการอะไรกันแน่!?

ความกลัวสุดขีดตีตื้นขึ้นมาในอกจนลำคอตีบตัน แต่ฉันไม่รู้เลยว่าควรจะจัดการยังไง! เมื่อเงยหน้ามองโจวอวี่เฟิงที่นอนอยู่ฝั่งตรงข้าม เขาในตอนนี้ไม่มีความเคลื่อนไหวใด ๆ

แต่ไม่กี่วินาทีต่อมา เสียงแจ้งเตือนมือถือดังขึ้นอีกครั้ง

เมื่อเปิดดูก็พบกับข้อความน่าสะอิดสะเอียนที่ปรากฎอยู่บนหน้าจอ

“เธอคงไม่อยากให้ใครเห็นด้านมืดแบบนี้ใช่ไหมล่ะ? ฉันให้เวลาแค่สามนาที ถ้าเธอยังนอนเฉยล่ะก็……คงรู้ดีนะว่าจุดจบเป็นยังไง!”