Semua Bab พรานร้ายพ่ายรัก NC 25+ ซีรีส์ Strong Heart 1: Bab 151 - Bab 160

เวลาสองทุ่มแขกวีไอพีโต๊ะที่วีรตารับผิดชอบก็มาถึง เป็นแขกที่วีรตาไม่คาดไม่ถึง... สเตฟานกับเมลิซ่าวีรตากระพริบตานิดหนึ่งด้วยไม่ได้คาดคิดว่าเขาจะมา เห็นเจมส์เปิดประตูให้ร่างสูงของเขาก้าวลงจากรถ ตามลงมาด้วยร่างสูงหุ่นนางแบบของเมลิซ่าท่าทางของทั้งสองเลิกงานแล้ว และคงนัดทานข้าวกันหลังเลิกงานสเตฟานสวมเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินริ้วดำกางเกงสแล็คและรองเท้าหนังเงาวับ เมลิซ่าสวมชุดเดรสผ้าซาตินสีเหลืองอ่อนสั้นเหนือเข่าโชว์ขาเรียวยาว หล่อนเอื้อมมือไปควงแขนล่ำสันของเขาวีรตายืนรอแขกวีไอพีกับวิมลเหมือนที่เคยทำ ทั้งคู่ยกมือไหว้แขกตามมารยาทอย่างเช่นถูกฝึกมา หญิงสาวเห็นร่างสูงชะงักก่อนจะจุดยิ้มทำท่าจะเดินเข้ามาหา หากวีรตาส่งสายตาห้ามเขาเอาไว้ เพราะคนที่ร้านไม่มีใครทราบเรื่องระหว่างเขากับหล่อน เมลิซ่าดูเหมือนจะจำวีรตาได้เห็นหล่อนพยักหน้าให้นิดหนึ่ง วิมลเดินนำแขกไปยังโต๊ะที่เตรียมไว้วิไลวรรณเลิกคิ้วต่อมาก็ขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าแขกวีไอพีโต๊ะหนึ่งเป็นใคร ในหัวใจของแม่รู้สึกสงสารลูกเหลือเกิน แต่มองดูท่าทางที่พยายามทำหน้าที่ตามปกติทำให้ต้องถอนหายใจออกมาลูกสาวของเธอเข้มแข็งและรู้จักแยกแยะเรื่องงานและเรื่องส่วนตัวได

“ผมเข้ามาหาวีรตา เธออยู่ไหน”เสียงห้าวเอ่ยถามขึ้น ส่งจานที่เขี่ยเศษอาหารออกแล้วให้วิไลวรรณ เธอรับมาแช่น้ำร้อนในซิงก์ที่เตรียมไว้“คุณชอบยัยไวน์หรือ” วิไลวรรณถามด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย“ผมรักเขา”น้ำเสียงหนักแน่นและจริงจังเอ่ยตอบ ทำให้วิไลวรรณชะงักหันมามองหน้าหล่อที่ไม่มีท่าทีล้อเล่นของสเตฟาน“รักไวน์? จริงหรือ? ทำไมคิดว่าคุณรักเขา รักของคุณคือเป็นยังไง”สเตฟานไม่สงสัยอีกต่อไปแล้วว่าทำไมวีรตาจึงเป็นผู้หญิงฉลาดและลึกซึ้งเช่นนี้ มารดาของหล่อนเป็นเบ้าหลอมที่ทำให้ลูกสาวออกมาได้ชนิดสำเนาถูกต้องทางด้านความคิดและสติปัญญา“รักจริงครับ ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับผู้หญิคนไหนเลยในชีวิต ผมคิดว่าถ้าไม่มีวีรตา ผมคงอยู่ไม่ได้”สีหน้าขรึมลงไปไม่มีความลังเลในน้ำเสียงเมื่อกล่าวคำว่ารัก“รักเขา ทำไมคุณถึงควงผู้หญิงอื่นมาถึงนี่” วิไลวรรณถามออกไปตรงๆ“หมายถึงเมลิซ่าน่ะหรือ...เขาเป็นเพื่อนร่วมงาน ผมตั้งใจมาหาวีรตา แต่เมลิซ่าอยากทานอาหารไทยเลยพามาด้วยเพราะร้านคุณอาหารอร่อย”ดูเอาเถอะ พ่อยอดขมองอิ่มของลูกสาวเธอ ดูๆ ไปก็เหมือนเด็กชายตัวโตที่ไม่คิดอะไรซับซ้อน“แต่ทำแบบนี้ใช้ได้ที่ไหนกัน เรื่องความรักและหัวใจเป็นเรื

“ฉันคิดถึงเธอทั้งวัน เฝ้ารอเวลากลับบ้านไปหาเธอ”เสียงสารภาพดังขึ้น“ฉันไม่ได้คิดเรื่องเมลิซ่าว่ามันจะทำร้ายเธอได้ ฉันรู้แต่ว่าฉันอยากไปหาเธอ อยากเห็นหน้าเธอเท่านั้นเอง”“ไม่ต้องพูดแล้วฟาน...ฉันไม่เป็นไรแล้ว”เสียงเล็กเอ่ย ลูบหลังเขาเป็นสัญญาณว่าหล่อนไม่เป็นอะไรแล้วจริงๆ วีรตาดึงตัวเองออกจากอ้อมกอดของเขา แล้วจัดการทำแผลที่มือให้ พันผ้าก๊อซทั้งสองข้างจนเรียบร้อย“ไวน์”เสียงห้าวเรียกชื่อแผ่วเบา วีรตาเงยหน้าขึ้นจากมือของเขา“คะ”"เธอรักฉันบ้างหรือเปล่า...รักฉันสักนิดมั้ย บอกให้ได้ดีใจหน่อยเถอะ...นะ...บอกหน่อยเถอะว่า...รักกัน"เสียงห้าวเอ่ยถาม ใช้มือเชยคางหล่อน ดวงตาคมเข้มแดงก่ำจ้องมามองด้วยความหวัง วีรตาจ้องสบตาของเขามือบางเอื้อมไปกุมแก้มสากทั้งสองข้าง“ฉันเคยบอกคุณแล้วว่าผู้ชายแบบไหนที่ฉันรัก”เสียงกังวานใสเอื้อนเอ่ย สเตฟานหน้าสลดลง...ไม่ใช่เขาอยู่ดี ถึงแม้ว่าจะขอสมัครจีบไปแล้ว แต่ดูเหมือนเวลานี้เขาจะล้มเหลวไม่เป็นท่าอย่างที่เรียกว่า จีบไม่ติดหรือเจี๊ยะแห้วหัวเบ้อเร่อขนาดใหญ่พิเศษ“อบอุ่นเป็นแฟมิลี่แมน รักสัตว์ รักน้อง รักคนใต้บัญชา เก่งรอบด้านโดยเฉพาะเรื่องธุรกิจ หล่อ รักเดียวใจเดียว เ

“ไม่เคย...เล่าให้ฟังหน่อยสิ”ถ้าหากมีลูกก็คงไม่ต้องสงสัยว่าใครจะเป็นคนคอยเล่านิทานให้ลูกๆ ฟัง แต่ตอนนี้ระหว่างรอตัวเล็กๆ พ่อมันก็อยากจะฟังไว้บ้างเผื่อจะได้เอาไปเล่าต่อ สมัยเด็กไม่เคยนอนฟังนิทานเหมือนคนอื่นเขา มีแต่ขี่ม้ายิงปืนตามประสาลูกชายของเจ้าพ่อ สเตฟานยิ้มอ่อนโยนให้กับคนช่างเล่าและช่างสอนไล้ปลายนิ้วเล่นไปตามนวลแก้มใสดั่งผิวเด็กของหล่อน“โอกาสการเกิดเป็นมนุษย์นั้นยากยิ่งนัก อุปมาเหมือนเต่าตาบอดตัวหนึ่งดำน้ำอยู่ในทะเล ทุกๆ ร้อยปี เต่าตาบอดตัวนั้นจะโผล่หัวขึ้นมาจากทะเลครั้งหนึ่ง ในทะเลมีห่วงเล็กๆ ขนาดใหญ่กว่าหัวเต่าหน่อยหนึ่งลอยอยู่หนึ่งห่วง โอกาสที่เต่าตาบอดตัวนั้นจะโผล่ขึ้นมาแล้วหัวสวมเข้ากับห่วงพอดียากเพียงใด โอกาสนั้นก็ยังมีมากกว่าการที่เหล่าสรรพสัตว์จะได้มาเกิดเป็นมนุษย์”“โอโห...ยากขนาดนั้นเลยเหรอ”“ใช่...เพราะฉะนั้น เราควรรักชีวิตและดูแลอย่างดีที่สุด ถือโอกาสที่ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ได้สั้นยาวเพียงใดนี้ทำดีให้มากเข้าไว้ ไม่ควรทำร้ายตัวเองและขณะเดียวกันไม่ควรปองร้ายชีวิตใคร เพราะทุกคนล้วนรักชีวิตตัวเอง ต่างรักตัวกลัวตายด้วยกันทั้งนั้น”“ชาติก่อนเธอคงเป็นแม่ชีนะ” เขาแกล้งกระเซ้

สเตฟานและวีรตาก็พากันเดินไปยังห้องของซัมเมอร์ เจ้าหมาน้อยผงกหัวขึ้นจากผ้าห่มนุ่มที่มันซุกหลับอยู่“หงิงๆ”มันร้องทัก ชายหนุ่มอุ้มมันขึ้นมาชนจมูกทักทาย ท่าทางมันงัวเงียมาก เห็นอาหารในภาชนะของมันพร่องไปพร้อมกับน้ำ จึงรู้ว่ามันไม่ได้ปล่อยให้ตัวเองอด“พ่อกับแม่กลับมาแล้ว ซัมเมอร์ง่วงมากล่ะสิ”เสียงห้าวกล่าวกับเจ้าหมาน้อยราวกับมันจะรู้เรื่องด้วย มันใช้อุ้งเท้าขยี้ตา วีรตายิ้มพลางส่ายหน้า“ปล่อยให้มันนอนต่อเถอะฟาน ถ้ามันพูดได้มันคงด่าคุณไปแล้ว ปลุกคนกำลังหลับ”หล่อนกล่าวเหมือนกับมันเป็นคน สรุปก็พอๆ กันนั่นแหละ“กินกับนอนจนอ้วน เป็นหมู ไม่ใช่หมาแล้วนะเอ็ง”เขาพึมพำพูดกับมัน ก่อนจะวางมันกลับลงไปบนเบาะที่นอน ซัมเมอร์ง่วงมากไม่อยากคุยกับพ่อ มันจึงเอาหัวซุกผ้าหลับตาแล้วเงียบไปสเตฟานโอบไหล่วีรตาเข้ามายังห้องนอน จากนั้นก็พากันอาบน้ำเข้านอน คืนนั้นเขานอนกอดหล่อนเฉยๆ เพราะมือระบม อันที่จริงก็อยากจะทำอะไรๆ กับหล่อนในสมใจรัก เพราะไม่ต้องใช้มือก็ได้ แต่เมียไม่ยอมท่าเดียว จึงต้องยอมจำนนและได้แต่นอนกอดหล่อนซุกหน้ากับซอกคอหอมทั้งคืนวันต่อมาวีรตาขอสเตฟานให้หล่อนทำงานที่โรงแรม เพราะหญิงสาวรู้สึกตัวเองทำตั