Semua Bab พรานร้ายพ่ายรัก NC 25+ ซีรีส์ Strong Heart 1: Bab 131 - Bab 140

“โอเค ฉันจะลงเมื่อถึงในเมือง จากนั้นจะเรียกแท็กซี่เอง ไม่รบกวนคุณนานหรอก”หล่อนรีบกล่าว เบอร์นาโดจุดยิ้มมุมปากดึงโทรศัพท์ออกมาโทรหาเมอร์ฟี่กับไทสันให้เอารถมารับตรงมุมถนนด้านข้าง เสียงเอะอะเริ่มดังเข้ามาใกล้เบอร์นาโดพลิกร่างบางเข้ากับผนังแล้วก้มลงมาประกบปากไปบนเรียวบางอิ่ม อมิยาตาเบิกกว้างด้วยความตกใจกับการจู่โจมที่ไม่ได้การเตือนล่วงหน้าหากต่อมาเมื่อร่างบอดี้การ์ดของบิดาชะโงกหน้ามาเห็น เบอร์นาโดใช้ร่างใหญ่ของเขาบังร่างหล่อนไว้ เขาหันไปมองลูกน้องของซานโต้ซึ่งรู้จักเจ้าพ่อแห่งแกรนด์คอสต้าดี บอดี้การ์ดคำนับให้เล็กน้อยยกมือเป็นเชิงขอโทษที่ขัดจังหวะก่อนจะถอยห่างเดินจากไปเบอร์นาโดก้มลงไปจูบหล่อนต่อซึ่งอมิยาไม่เห็นเหตุผลที่เขาต้องเอาเปรียบหล่อนในครั้งนี้มือบางจึงผลักอกเขาออกโดยแรงพร้อมกับค้อนคว่ำให้ เบอร์นาโดจุดยิ้มยอมผละออกห่างแอบนึกแปลกใจในกำลังของคนตัวเล็ก เห็นเพรียวลมแบบนี้หล่อนแข็งแรงใช้ได้เลยทีเดียวเสียงรถของเมอร์ฟีและไทสันมาจอดพร้อมกับโทรบอก เขาคว้ามือเล็กวิ่งไปยังรถผลักหล่อนเข้าไปภายในและกระโจนตามขึ้นไป“กลับบ้าน” เสียงห้าวสั่งลูกน้อง****ทางด้านสเตฟานนั้น เวลานี้ร่างสูงกำลังคุกเข

สเตฟานใช้เครื่องบินเจ็ทส่วนตัวเดินทางออกจากลาสเวกัสแต่เช้า บ้านตึกหลังใหญ่ของมารดาอยู่นอกเมืองบอสตัน เมื่อไปถึงคนของเขาเอารถมาจอดไว้ให้แล้ว เบนรับหน้าที่พลขับตามเคยรถแล่นมาถึงบริเวณรั้วคอนกรีตยาวโอบรอบบริเวณภายในประมาณห้าเอเคอร์ที่ร่มรื้นเต็มไปด้วยต้นไม้และสวนสวย ประตูรั้วเปิดด้วยระบบอัตโนมัติ รถแล่นไปตามถนนกว้างทอดตัวไปสู่ตึกทรงยุโรปสองชั้นหลังใหญ่ทาสีขาวแจ็คคิวลีน แม็คเคนซี่ยืนมองร่างสูงใหญ่ของบุตรชายคนโตที่กำลังก้าวลงจากรถเก๋งคันยาว ร่างสูงยืนรอใครบางคนที่กำลังก้าวออกมาต่อจากเขา ผู้เป็นแม่เลิกคิ้วขึ้นนิดหนึ่งอย่างแปลกใจ เมื่อเห็นสเตฟานผู้ยะโสและห้าวห้วนไม่เกรงกลัวใครกำลังเอื้อมมือไปรับมือเล็กของสาวน้อยนางหนึ่งอย่างอ่อนโยน หญิงสาวร่างเพรียวระหงใบหน้าสวยหวานอุ้มสุนัขตัวเล็กพันธุ์ยอร์กเชอร์ แทริเออร์ ผู้เป็นแม่คลี่ยิ้มออกมา... ลูกชายพาผู้หญิงมาหาเป็นครั้งแรก... สงสัยโลกกำลังจะแตก แจ็คคิวลีนคิดบอดี้การ์ดสองคนที่เธอคุ้นเคยหันมาโค้งคำนับให้ก่อนจะจัดการนำรถไปเก็บที่โรงจอดรถ ด้านข้างตึกใหญ่มีเรือนพักสำหรับแขกที่ถ้าหากสเตฟานมา เบนกับเจมส์กับจะพักอยู่ที่นั่นทุกครั้งร่างสูงเงยหน้าขึ้นยิ้ม

“อะไรคะ”เสียงกังวานใสถามเมื่อเขาใช้มือผลักประตูเข้าไปภายใน ห้องกว้างสว่างโล่งจากแสงที่ส่องเข้ามาจากหน้าต่างทรงฝรั่งเศสยาวจรดพื้น ผ้าม่านยาวถูกรวบเก็บไว้ด้านข้าง ห้องแกลอรี่นั่นเอง... รอบห้องจัดแขวนภาพวาดขนาดต่างๆ ไว้รายรอบ แต่ละภาพสวยงาม เป็นภาพวาดธรรมชาติเป็นส่วนใหญ่“สวยจัง” วีรตาเดินเข้าไปดูตรงมุมของแต่ละภาพมีลายเซ็นต์ของศิลปิน...S.F.M.C หญิงสาวขมวดคิ้วก่อนจะหมุนตัวหันมามองคนที่ยืนซ้อนอยู่ด้านหลัง“อย่าบอกนะว่า...คุณวาดทั้งหมดนี่?”วีรตาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแปลกประหลาดใจเต็มที่ สเตฟานแกล้งทำหน้ามุ่ยรวบร่างบางมากอดไว้หลวมๆ“ทำไม คนอย่างฉันนี่เธอคิดว่าไม่มีศิลปะในหัวใจเลยหรือยังไง”“เปล่าค่ะ เพียงแต่แปลกใจเท่านั้นเอง ที่เพนต์เฮาส์ไม่เห็นมีภาพแบบนี้” หล่อนตอบเสียงอ่อน สเตฟานก้มหน้ามาหอมแก้ม“ฉันชอบวาดภาพ พวกนี้วาดนานแล้ว ตั้งแต่สมัยเรียน” เสียงห้าวเอ่ยเล่า ท่าทางสบายอารมณ์“คุณเก่งจัง มันสวยทุกภาพเลย แล้วทำไมคุณถึงไม่วาดต่อละคะ” วีรตาไล้ปลายนิ้วไปตามสันจมูกโด่งของเขา“ฉันเป็นคนเบื่อง่าย...ตอนอยากวาดก็จะวาดอยู่นั่น ไม่ทำอะไรเลย พอเบื่อก็ทิ้งทั้งหมด”เขาตอบ วีรตามองเห็นภาพได้อย่างชัดเจน.

“เวลาเห็นดอกไม้ก็คิดถึงเขา...แต่ไม่กล้าซื้อให้”เสียงเจ้านายเป็นคนเอ่ยคราวนี้แถมทำตาลอยเคลิ้ม ทำให้ลูกน้องสองคนทำตาเหลือกหันมามองกัน“ทำไมไม่กล้าซื้อให้ล่ะครับ” เบนเอ่ยถาม เจ้านายทำท่ายิ้มกริ่มตาลอยต่อ“กลัวเสียฟอร์ม กลัวเขาหัวเราะเยาะเอาน่ะสิโว้ย” ตอนท้ายเสียงตวาดหน่อยเมื่อรู้สึกตัวว่ากำลังเหม่อลอย“ฟอร์มเยอะก็อาจจะต้องรับประทานแห้วเป็นอาหารจานด่วนนะครับเจ้านาย” เจมส์เอ่ย เห็นเจ้านายกำลังอยู่ในอารมณ์อยากมีเพื่อนระบาย คงปลอดภัยไม่โดนแจกของหนักแน่“แต่เขาไม่งอนกูนะมึง ผู้หญิงรักก็ต้องงอนบ้างอะไรบ้างถูกไหม แต่นี่ไม่งอนเลย... แม่งโคตรเข้าใจโลก... เขาจะใจแข็งไปถึงไหน” ตอนท้ายเหมือนรำพันกับตัวเอง“ผู้หญิงชอบผู้ชายเอาใจ พูดหวานๆ เพราะๆ”“กูเป็นของกูแบบนี้ ถ้ารับกูไม่ได้ก็อยู่กันไม่ได้...จบ คนรักกันจริงก็ต้องยอมรับตัวตนที่แท้จริงของกันและกันได้ จริงมั้ยวะ”เสียงห้าวเอ่ยโต้พร้อมกับใส่อารมณ์เต็มที่เหมือนหงุดหงิดใครบางคนอยู่ในใจ หล่อนชอบว่าเขาพูดไม่เพราะน่ะสิ...“อันนี้ผมเห็นด้วยเต็มที่ครับ นายหญิงเขาก็ไม่ได้ว่าจะรับเจ้านายไม่ได้นี่ครับ ผมเห็นเธออดทนและยังยิ้มได้เวลาเจ้านายตวาดใส่” เบนกล่าว“กู

“เจ็บอยู่มั้ย”เสียงกังวานใสเอ่ยถามอย่างอาทร เงยหน้าขึ้นมองคนตัวโตที่นั่งแนบชิดใบหน้าหล่อคมสันดูละมุนและอ่อนโยนอย่างที่ไม่ค่อยได้เห็นบ่อยนัก“เจ็บสิ ต้องจูบให้ด้วย”เขาแกล้งตอบ อยากอ้อนหล่อนเล่นเท่านั้นเองอันที่จริงไม่เจ็บสักนิด วีรตาแกล้งส่ายหน้าก่อนจะก้มลงไปพรมจูบมือใหญ่ที่หล่อนเพิ่งบ่งหนามออกให้จนทั่วจึงเงยหน้าขึ้น"ดีขึ้นหรือยัง""หอมแก้มอีกทีก็จะดีขึ้นมาก"เขาตอบพลางเอียงหน้ามาหา ท่าทางน่าหมั่นไส้ปนเอ็นดู หญิงสาวยื่นหน้าไปหอมแก้มสาก ถือเป็นการขอบคุณสำหรับดอกกุหลาบยามเที่ยงคืนที่เขาอุตส่าห์ตัดมาฝากมือใหญ่จูงมือเล็กกลับขึ้นไปยังห้องนอนถอดเสื้อออกเหลือเพียงกางเกงนอนก้าวขึ้นเตียงสอดตัวไปใต้ผ้าห่ม ดึงร่างบางลงมานอนซุกอกกว้าง ใบหน้าคมสันยิ้มบางออกมา“คุณแม่นินทาอะไรเกี่ยวกับฉันให้ฟังบ้างล่ะ”เห็นหล่อนนั่งคุยกับท่านตั้งนานสองนานตอนที่เขาเล่นกับซัมเมอร์อยู่“วีรกรรมของคุณเยอะมากนะฟาน” หล่อนกล่าวเสียงกลั้วยิ้ม จุมพิตแผ่วเบาไปบนหน้าอกอุ่น“จริงเหรอ...เรื่องไหนไม่ยักจำได้สักอย่าง ตอนสิบห้าถูกส่งไปอังกฤษแล้ว ตอนอยู่ที่บอสตันก็ตามพ่อไปโน่นไปนี่ตลอด รู้สึกตัวเองไม่ได้มีวีรกรรมเด็กๆ เหมือนคนอื