Semua Bab พ่ายรักยัยจอมเหวี่ยง: Bab 51 - Bab 60

----2เดือนผ่านไป---- วันนี้ผมมาบริษัทคนเดียวผมมาโดยที่ดาไม่ได้มาด้วยพอเธอฝึกงานที่บริษัทผมเสร็จเธอก็กลับไปเรียนต่อจนตอนนี้เธอใกล้จะจบแล้วอีกไม่กี่อาทิตย์ ผมไปส่งดาที่มหาลัยทุกวันเหมือนเช่นเคยพอผมส่งเธอเสร็จก็ต้องรีบกลับบริษัทเพราะว่าเช้านี้ผมดันมีประชุมผู้ที่จะมาเป็นพาร์ตเนอร์กับบริษัทของผมก่อนหน้านี้พ่อของผมก็เคยบอกไว้ว่าจะมีการประชุมแต่ผมเองก็ยังไม่รู้ว่าบริษัทที่จะมาเป็นพาร์ตเนอร์คือบริษัทไหน แต่พ่อก็ให้ผมเป็นคนตัดสินใจเอง ไม่นานทุกคนก็มาที่ห้องประชุมกันจนครบพอผมเดินเข้าไปก็เจอกับ ณิชาเธอนั่งอยูในห้องประชุมอย่าบอกนะว่าเธอจะมาเป็นพาร์ตเนอร์กับบริษัทของผม " เฮียขา~~ทำไมมาช้าจัง??" " ณิชา..." " ค่ะ!ณิชาไงคะ...." ผมเดินผ่านณิชาไปนั่งที่โต๊ะที่พี่เลขาจัดไว้ให้พวกเราประชุมถึงขอเสนอที่บริษัทของณิชาจะมาร่วมกับบริษัทของผมสิ่งที่ณิชาเสนอมาพวกที่ถือหุ้นก็สนใจกันอยู่มากแต่ผมพอได้ฟังแล้วมันมีขออที่น่าสงสัยอยู่ก็เลยยังไม่ตัดสินใจที่ให้ณิชามาเป็นพาร์ตเนอร์ด้วยทำให้ฝั่งของเธอไม่พอใจเป็นอย่างมากพอเธอกับคนของเธอเดินออกไปผมจึงให้พวกที่ถือหุ้นอยู่ต่อก่อน พอเราได้คุยกันเสร็จก็ได้บทสรุปออกมาว่าเร

พอผมเข้ามาก็เห็นดาถูกมัดมือมัดเท้าติดอยู่กับเก้าอี้ ผมกำลังจะวิ่งเข้าไปหาเธอแต่ก็ถูกพวกมันยืนบังเอาไว้ ผมยืนมองดาด้วยความร้อนใจไม่นานดาก็เริ่มขยับตัว " พวกมึงจะเอายังไง? เงินกูก็เอามาให้แล้วปล่อยตัวคนของกูมาได้แล้ว" " ใจเย็นซิว่ะ เดี๋ยวมึงก็ได้พาเด็กของมึงงออกไปอยู่แล้ว ไม่ต้องรีบ..." พวกมันอีกคนเดินมาตบไหล่ของผมแล้วมาดึงกระเป๋าออกไปจากมือของผม ขณะที่พวกมันกำลังไปสนใจที่กระเป๋าเงินผมก็ค่ออยๆเดินเข้าไปหาดา แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมีเสียงผู้หญิงเรียกชื่อของผมขึ้น " เฮียขา...จะรีบไปไหนคะ??" ผมหันไปตามเสียงที่เรียกพอหันไปก็เจอเขากับณิชาที่ยืนอยู่เธอยืนกอดอกมองดูผมที่กำลังจะเดินไปหาดา ณิชาเดินเข้ามาหาผมเป็นจังหวะที่ดาลืมตาขึ้นมามองผมพอดีเธอพยายามดิ้นให้หลุด " ดา!! " " พี่ค่ะ!!" " แหม....ดูท่าจะเป็นห่วงกันน่าดูเลยนะ" ณิชาเดินมาควงแขนผมต่อหน้าของดา ณิชาดึงแขนของผมให้เดินไปกับเธอเราทั้งคู่มาหยุดตรงเก้าอี้ณิชาพลักผมให้นั่งลงก่อนที่เธอจะนั่งลลงมที่ตักของผมณิชาเธอมองไปทางดาด้วยสายตาที่เยาะเย้ยขณะที่ผมพยายามที่จะดันตัวของเธอให้ออกจกตัวของผมแต่ก็ไม่เป็นผล ณิชาเอาแขนขึ้นมาคล้องคอของผมเอา

ฉันเงยหน้าขึ้นมามองคนที่เดินมานั่งเก้าอี้ตรงข้ามก็ต้องตกใจเมื่อคนๆนั้นเป็น....นายตี๋ที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขานั่งอมยิ้มให้ฉันอยู่ฉันที่เห็นก็ได้แต่งงว่าทำไมเขาถึงมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง?? " นาย.....มาได้ยังไง??" " ก็ขึ้นเครื่องมาน่ะสิ " " มาตั้งแต่เมื่อไหร่??" " เมื่อคืน....คิดถึงมากเลยนะรู้ไหม??" " คิดถึง....คิดถึงแล้วทำไมไม่โทรหากันเลยแม้แต่ข้อความก็ไม่มีนี้เรียกว่าคิดถึงเหรอ??" " ก็มาหาแล้วนี่ไงครับเด็กดี " ฉันนั่งไม่มองหน้าทำท่างอนนายตี๋อยู่ที่เก้าอี้ของตัวเอง นายตี๋พอเห็นฉันทำท่าไม่พอใจเขาก็เลยลุกขึ้นมานั่งข้างๆฉันแล้วเอาหัวมาวางไว้บนไหล่ของทำท่าอ้อนทันทีฉันหันหน้าไปทางอื่นแทนเพราะกลัวว่าจะใจอ่อนให้กับท่าทางอ้อนของเขา "ไม่คิดถึงเขาเหรอ?? " " ไม่!!" " เอ้า!!ไง๋งั้นอ่ะ?? " " ก็คนบางคนปากบอกว่าคิดถึงแต่ก็ไม่เห็นว่าจะโทรมาหากันเลย" " ขอโทษคราบบเด็กดี พอเด็กดีกลับเขาก็รีบเคลียร์งานมีประชุมทุกวันเลยนะ ขอโทษที่ไม่มีเวลาโทรหานะครับ" " จริงเหรอ??" " จริงซิครับพอเคลียร์งานเสร็จก็รีบบินมาหาเลยนี่ไงครับ คิดถึงจะตายอยู่แล้ว" " งั้น....ทำไมไม่โทรมาบอกก่อนจะได้ไปรับ" " ก็จะมาเซอ

ไอ้หมอนั้นเดินอยู่ข้างดาเข้าร้านนั้นร้านนี้จนมาถึงร้านอาหารไทย ดาหยุดเดินแล้วหันมาหาผมแต่ไอ้หมอนั้นดันเดินมาดึงแขนดาให้เดินตามมันไป แต่!ดาก็ไม่ยอมไปกลับสะบัดมือมันออกแล้วเดินกลับมาหาผมแทน " หิวแล้ว ไปกินข้าวร้านนี้กัน" " ได้ซิ...น้องดาอยากกินอะไรดีล่ะ??" " เข้าไปดูก่อนแล้วกัน คิดถึงอาหารไทยแล้วด้วย" " งั้นเรากลับไทยกันเลยไหม?" " ต้องบอกแม่กลับแด๊ดก่อน " " ได้เดี๋ยวกลับไปค่อยบอกว่าเราจะกลับไทยกันมะรืนนี้ดีไหม?" " อืม ก็ดีนะมาอังกฤษนานแล้วด้วยงานเป็นไงมั่งกลับไปคงวุ่นหน้าดู" " ไม่ต้องห่วง พี่เลขาค่อยดูแลให้ตลอดฉันจัดการผ่านโน๊ตบุ๊คตลอดอยู่แล้วน่ะ" " งั้นเหรอ?งั้นก็ค่อยยังชั่วหน่อย " ผมเดินเข้าไปในร้านพร้อมกับดาไอ้หมอนั่นก็เดินตามเข้ามาด้วย เด็กเสริฟพาพวกเราเดินไปที่โต๊ะพร้อมกับรอรับออเดอร์ที่ผมจะสั่งดาดูเมนูที่เธออยากกินเธอจิ้มๆมา3-4อย่างพอสั่งเสร็จผมกับดาก็นั่งคุยกันตามประสาคนรัก แต่ก็ยังมีไอ้มารผจญที่นั่งค่อยเป็นนก้างขวางคออยู่ไม่ห่างเลย ( เอาไงดีว่ะ จะแยกมันออกยังไงดี) ผมนั่งมองหน้าไอ้กขคอยู่แบบนั้นแล้ก็หาวิธีที่จะจัดการไอ้นี่ให้มันกับไปหาพ่อของมันนสักที จนผมนึกอะไรได้ก็รี

3เดือนต่อมา ผมกับดาไปมาระหว่างบ้านกับคอนโดจนวันนี้ดาเริ่มมีอาการไม่ค่อยดีเธอหน้าซีดมากผมเป็นห่วงเลยบอกให้เธอไม่ต้องไปทำงานวันนี้แต่เธอก็ดื้อไม่ยอมจะไปให้ได้ผมก้ต้องยอมพาเธอไปด้วยพอมาถึงบริษัทเธอก็เดินนั่งที่โต๊ะทำงานของเธอเหมือนเคยตอนนี้ดากลายมาเป็นเลขาส่วนตัวของผมเต็มตัวส่วนพี่เลขาก็ยังคงทำหน้าที่ของเขาอยู่เหมืออนเดิมทุกครั้งที่มีประชุมพ่อของผมก็จะเข้ามาประด้วยตลอดพี่เลขาก็จะคอยรายงานท่านว่ามีอะไรเปลี่ยนแปลงหรือเปล่า " น้องดาวันนี้ไม่ตต้องทำอะไรนั่งอยู่เฉยๆไปก่อนหน้าซีดขนาดนี้ยังจะมาทำงานอีกบอกอะไรไม่ยอมฟังกันบ้างเลย" " ไม่เป็นไร แค่หน้าซีดไม่ได้มีไข้สักหน่อย" " เนี่ย ดื้อจริงๆ" " ดื้อแล้วไง หรือว่าจะให้เงียบล่ะ" ดาทำหน้าบูดใส่ผมแล้วทำท่ากอดอกใส่ผมแบบนี้เอาแล้วไงงานเข้าอีกแล้วไอ้ตี๋มึงอย่าไปขัดใจนะไม่งั้นมึงได้ง้ออีกยาวเลยแต่ช่วงนี้ก็แปลกๆนะเธออารมณ์แปรปรวนตลอดทำอะไรก็เหมือนจะขัดตาเธอไปหมด " เป็นอะไรครับ หืมม??" " อยากกินอะไรอร่อยๆอ่ะ พาไปหน่อย..." " แต่นี่มันพึ่ง9โมงเองนะหิวแล้วเหรอ??" " อืม พาไปหน่อยนะ นะนะ" ดาทำหน้าออดอ้อนผมจนผมต้องใจอ่อนพาเธอออกไปตามที่เธอขอ ระหว่างทา