Semua Bab [Mpreg]หวนคืนครานี้ข้าจะไม่(รัก)สามีไร้ใจเช่นท่าน: Bab 11 - Bab 20

บทที่ 11 พิษหึงเซียวอี้หรานเดินกลับไปกลับมาอยู่หน้าเรือน ใบหน้าหล่อเหล่าเต็มไปด้วยความกังวลใจ ไม่นานลู่ชางก็กลับมา“ได้อะไรหรือไม่” ลู่ชางส่ายหน้า โจรพวกนั้นชิงฆ่าตัวตายก่อนที่พวกเขาจะทันได้สอบถามอะไร“ให้คนไปแจ้งฉินอ๋องว่าพระชายาจะพำนักอยู่ในจวนข้าเป็นการชั่วคราว”“พ่ะย่ะค่ะ” ลู่ชางถอยหลังจากไป ตอนที่คนของเซียวอี้หรานไปถึงจวนอ๋อง ไท่ฉางจวินกลับไม่อยู่ ไช่เสี่ยวเหมิงบอกกับเขาว่า ตอนนี้ท่านอ๋องพาเว่ยหนิงจื่อไปทานมื้อเย็นกันที่โรงเตี๊ยม ลู่ชางจึงได้ตามไป“ท่านอ๋อง”ไท่ฉางจวินจำได้ว่าคนตรงหน้าเป็นคนของเซียวอี้หรานจึงพยักหน้าถาม “มีอะไร”“อี้อ๋องให้ข้าน้อยมาแจ้งว่า ตอนนี้พระชายาหลี่อวี้เหิงไม่สบาย จำต้องพักรักษาตัวที่จวนอี้อ๋องไปสักพัก”“ไม่สบาย เป็นอะไร” พอได้ฟังไม่รู้เหตุใดจู่ ๆ ไท่ฉางจวินก็บังเกิดความร้อนใจในทันที เว่ยหนิงจื่อเห็นท่าทีของเขาแล้วไม่ชอบใจ นางเผลอขมวดคิ้ว แต่ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่นางจะซักไซ้ไล่เลียง“ระหว่างทางที่พระชายากลับจากอารามจี้เสียงมีโจรป่าดักปล้น นั่นจึงทำให้พระนางตกเลือดขอรับ”หลังจากรายงานเสร็จลู่ชางก็ขอตัวจากไป เว่ยหนิงจื่อกำมือแน่นใต้แขนเสื้อของตนเอง นางเจ

บทที่ 13 ไม่รักกันก็ช่างเถิดหลังจากหลี่อวี้เหิงคลอดลูกถึงสองปีเต็ม ไท่ฉางจวินก็ไม่ได้แยแสลูกมากนักทั้งเขาก็ไม่ได้มาหาเรื่องหลี่อวี้เหิงอีก แต่ถึงอย่างนั้นร่างบางก็ไม่ได้ใส่ใจเขาเช่นเดียวกัน เพราะชายหนุ่มเอาเวลาทั้งหมดไปทุ่มเทความรักให้กับลูกฝาแฝดทั้งสองคนบัดนี้เด็กน้อยเติบโตจนรู้ความแล้ว เด็กผู้ชายมีนามว่าไท่ฉางชุนส่วนเด็กผู้หญิงให้นามว่าไท่อวี้หลิน ทั้งสองมีหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู โครงหน้าของแฝดชายได้บิดามาเต็ม ๆ หากแต่ได้ดวงตาหวานหยดมาจากมารดา แฝดหญิงเองก็ไม่ได้น้อยหน้า ถึงแม้ว่าจะไม่ได้มีโครงหน้าดังเช่นบิดา แต่จมูกและริมฝีปากช่างเหมือนไท่ฉางจวินยิ่งนัก เวลานี้ทั้งสองคนก็มีอายุสองขวบปีแล้วจึงชอบเล่นซนเป็นที่สุด ในวันหนึ่งเด็กน้อยทั้งสองเล่นซนไปทั่วจนเผลอเข้าไปในอาณาเขตของเรือนพระสนม ทว่าเด็กน้อยไม่รู้เรื่องเลยแม้แต่น้อยเพราะทั้งสองเล่นกันตามประสาเด็กเท่านั้นเว่ยหนิงจื่อเพิ่งได้ชาดีมาจากที่บ้าน นางคิดจะเอาไปให้ไท่ฉางจวินลองชิมเพื่อเอาใจ ทว่าระหว่างทางนางกลับได้ยินเสียงหัวเราะอย่างสนุกสนานของเด็ก ๆ นั่นจึงทำให้ไม่ค่อยสบอารมณ์นัก เพราะในจวนแห่งนี้นอกจากเด็กที่เกิดจากหลี่อวี้เหิงแล้วก

ตอนที่ 15 แผนการแยบยลให้ถุงไหม ครั้งหนึ่งเมื่อนานเขาก็เป็นคนออกอุบายสร้างความเข้าใจผิดให้แก่ไท่ฉางจวิน แสร้งว่าตนเองกับบุตรสาวคือผู้มีพระคุณ เพื่อความมั่นคงของตระกูลเว่ยไม่เคยเลือกวิธีการ ตอนนั้นมีเทศกาลชมบุบฝาที่นอกเมือง หนุ่มสาวต่างเดินทางไปเยี่ยมชมด้วยกันทั้งนั้น และในตอนนั้นเองก็เป็นจุดเริ่มต้นของเว่ยหนิงจื่อกับไท่ฉางจวินเว่ยหนิงจื่อบังเอิญไปท่องเที่ยวชมดอกไม้กับครอบครัว ด้วยความที่ตอนนั้นนางยังเป็นสาวแรกแย้มยังไม่ผ่านพิธีปักปิ่นจึงให้นางดูบริสุทธิ์ราวกับหยกขาว นั่นจึงทำให้สายตาทุกคนจับจ้อง บ้างก็มองนางอย่างชื่นชมในความงดงาม บ้างก็อิจฉาที่นางเกิดมาเพียบพร้อมทั้งรูปโฉมและชาติตระกูล ยามนั้นเว่ยหนิงจื่อลำพองใจเป็นอย่างมาก คางและใบหน้าหน้าเชิดขึ้นแทบจะสูงเฉียดฟ้า แต่ในทันทีที่หลี่อวี้เหิงปรากฏตัวก็ดึงความสนใจจากทุกคนไปหมด ด้วยเหตุนี้เองนางจึงไม่ชอบอีกฝ่ายถึงขั้นรังเกียจอีกด้วย เกอต้อยต่ำ ชายก็ไม่ใช่หญิงก็ไม่เชิงเช่นนั้นมีอะไรดี นางปรามาสในใจทุกครั้งที่เจอหน้าและในตอนนั้นเองนางคิดว่าจะไปหาเรื่องอีกฝ่านสักหน่อยจึงหาโอกาสตอนที่หลี่อวี้เหิงอยู่เพียงลำพัง แต่ใครจะไปคิดว่าตอนที่นางเดิน

บทที่ 17 กลับชาติมาเกิดไม่รู้เวลาผ่านมานานเท่าใด ได้ยินเสียงระฆังบอกโมงยามดังขึ้น พอจะลืมตาก็สะลึมสะลือพร้อมกับได้ยินเสียงบ่าวรับใช้กำลังกวาดใบไม้ในลานเรือน“พระชายา ทรงมีพระอาการดีขึ้นแล้วหรือเพคะ” หลี่อวี้เหิงกระพริบตาถี่ ๆ เขาค่อย ๆ ลุกขึ้นนางก่อนจะหันมองสาวใช้ที่ยืนอยู่นอกม่าน“ซูหลิงหรือ?” นัยน์ตาดอกท้อเบิกกว้างเมื่อเห็นใบหน้าคุ้นตา แต่ในใจกลับคิดว่า นี่ซูหลิงก็ตายตามตนเองมาด้วยแล้วอย่างนั้นหรือ“เพคะพระชายา เป็นหม่อมฉัน” ซูหลิงที่ไม่รู้ว่าเจ้านายเรียกเพราะเหตุใดก็ก้มหน้าถามหลี่อวี้เหิงรู้สึกว่าแปลก เขาจึงหย่อนปลายเท้าเปลือยเปล่าลงบนพื้น ซูหลิงกลัวว่าพระชายาจะต้องลมเย็นจึงรีบเอารองเท้ามารอง ทว่าร่างบางกลับไม่สนใจอะไรทั้งนั้น“เป็นเจ้าจริง ๆ ด้วย” หลี่อวี้เหิงยิ้มกว้าง หรือว่าแท้จริงแล้วตนยังไม่ตายกัน เขาเดินไปรอบ ๆ ก่อนจะหันมาถาม “นี่ข้าเป็นอะไรไปหรือ”“พระชายาตกลงไปในน้ำ ร่างกายต้องความเย็นจึงทำให้เจ็บป่วยเพคะ” พอหลี่อวี้เหิงได้ยินซูหลิง พูดแบบนั้นเขาจึงคุ้นคิด ‘ตกลงไปในน้ำหรือ’ ไม่ใช่ว่าเหตุการณ์นั้นผ่านมาแล้วหรอกหรือ ยิ่งคิดร่างบางก็ยิ่งไม่เข้าใจ หรือว่าตนได้รับโอกาสจากสวรรค

บทที่ 19 ความเมตตาที่ได้รับเมื่อไท่ฉางจวินได้ยินเช่นนั้น โทสะของเขาพลันปะทุขึ้น ใบหน้าของเขาแสดงความไม่พอใจชัดเจน “หลี่อวี้เหิงกล้าทำถึงเพียงนี้เชียวหรือ! นี่คือการหยามเกียรติข้าทั้งสิ้น ข้าจะไม่ปล่อยเรื่องนี้เอาไว้แน่!”จากนั้นไท่ฉางจวินก็โอบร่างเว่ยหนิงจื่อเข้ามากอดพลางปลอบเบา ๆ“อย่าห่วง ข้าจะจัดการให้เอง เจ้าวางใจเถิด”เว่ยหนิงจื่อที่ซบอยู่ในอ้อมแขนของไท่ฉางจวินอยู่นั้น แอบยิ้มบาง ๆ ที่มุมปาก นางรู้ดีว่าแผนการของตนสำเร็จตามที่คิดไว้ เบื้องหน้าแสดงความโศกเศร้าแต่เบื้องหลังกลับเต็มไปด้วยความสะใจ ขณะเดียวกันในใจก็หมายมั่นปั้นมือว่าในวันหนึ่งจะสามารถกำจัด หลี่อวี้เหิงออกไปให้พ้นหูพ้นตาของนางได้ในใจของไท่ฉางจวินกลับเต็มไปด้วยความโกรธ หลังจากที่เขาได้ฟังจากเว่ยหนิงจื่อก็ไม่อาจทนอยู่เฉยได้ จึงรีบเดินทางมุ่งหน้าสู่เรือนของหลี่อวี้เหิง ทว่าเมื่อย่างก้าวเข้ามาสู่ลานเรือน ภาพที่ปรากฏตรงหน้ากลับทำให้เขาต้องชะงักงัน“ฮึก..ฮือท่านแม่หลินเอ๋อร์กลัวพระสนม!”หลี่อวี้เหิงได้กอดปลอบบุตรสาว พลางทายาให้เจ้าก้อนแป้งที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้น“ชู่ว หลินเอ๋อร์แม่อยู่นี่แล้วไม่ต้องกลัว แม่จะปกป้องพวกเ