[Mpreg]หวนคืนครานี้ข้าจะไม่(รัก)สามีไร้ใจเช่นท่าน

บทที่ 1 เกอผู้งดงาม

ภายในเมืองประดับประดาไปด้วยผ้าสีแดงเป็นทางยาวเป็นสาย วันนี้เป็นงานอภิเษกขององค์ชายสี่ตระกูลหลี่ เกอรูปงามอย่างหาที่ใดเปรียบใบหน้าขาวผ่องอ่อนหวานมิได้ต่างอะไรจากอิสตรีหน้าผากได้รูปรับกับโครงหน้าเรียวรูปไข่ ริมฝีปากกบอบบางราวกับกลีบดอกเหมย

ทั่วทั้งแคว้นต้าเจิงไม่มีใครไม่รู้จักหลี่อวี้เหิง เพราะความงามเป็นที่เลื่องลือของเขาทำให้เป็นที่หมายตาของบุรุษหลายคน แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีใครเข้าตาท่านอัครเสนาบดีหลี่เลยสักคนแน่นอนว่าท่านอัครเสนาบดีเองก็เป็นที่โปรดปรานอย่าหาที่ใดเปรียบ นั่นจึงทำให้ใคร ๆ ต่างก็หวั่นเกรงอีกฝ่ายยิ่งนัก เรียกได้ว่าอยู่เหนือใต้หล้าอยู่ต่ำกว่าเพียงคนเดียวอย่างแท้จริง

หลายวันก่อนมีความดีความชอบฮ่องเต้ไท่ฉางจิ้งจึงมีราชโองการพระราชทานมงคลสมรสให้กับบุตรชายคนรองของตระกูลกับฉินอ๋อง อ๋องแห่งแคว้นต้าเจิง

บัดนี้ขบวนแต่งงานเป็นที่พร้อมแล้ว ไท่ฉางจวินเป็นชายร่างสูงเก้าฉื่อใบหน้าเรียบเฉยเย็นชา ยามที่นั่งอยู่บนหลังม้ามุมปากก็ไม่กระตุกสักนิดเลย อาจจะเพราะไม่ได้เต็มใจจึงทำให้ออกมาเป็นเช่นนี้

หลี่อวี้เหิงอยู่ในชุดแต่งงานสีแดงสลับเขียว บนศีรษะมีผ้าแดงปกคลุมเอาไว้

“ท่านพ่อ ท่านแม่ ลูกลาก่อน” หลี่อวี้เหิงโค้งตัวลงเล็กน้อย แม้ไม่อยากไปแต่ก็ต้องไป เพราะนี้เป็นคำบัญชาจากสวรรค์มิอาจบิดพลิ้วได้ ไม่เช่นนั้นตระกูลหลี่ก็คงไม่มีที่ยืนบนแผ่นดินนี้แล้ว

“เจ้าไปเถอะ” อัครเสนาบดีหลี่กล่าว ด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม

พระราชทานสมรสวันนี้คนอื่นไม่มีความสุขก็มิเป็นไรเพียงแค่เขาถูกใจเท่านั้นก็พอ

“เหิงเอ๋อร์” ยามเห็นแผ่นหลังบุตรชายกำลังเดินจากไป

อวิ๋นหยางผู้เป็นมารดา ก็บังเกิดความรู้สึกเป็นห่วงขึ้นมา เขาไม่อาจวางใจจึงเผลอร้องเรียกออกไปโดยไม่รู้ตัว

“ท่านแม่” หลี่อวี้เหิงหันมายิ้ม เขาอยากให้มารดาเบาใจ “ท่านดูแลสุขภาพด้วย”

หน้าจวนมีบุรุษผู้หนึ่งนั่งอยู่บนหลังม้า ใบหน้าหล่อเหลามองไปเบื้องหน้า จวบจนกระทั่งหลี่อวี้เหิงเดินออกมาก็ไม่ได้เหลือบมองแม้แต่นิดเดียว แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้สนใจ เลือกที่จะเดินไปยังเกี้ยวเจ้าสาวพร้อมกับนางกำนัลที่ติดตามตนทั้งสามคน

“ไป” สองเท้าตบเข้าที่ท้องม้า อาชาสีดำราวกับราตรีมืดเชื่อฟังเป็นอย่างยิ่ง เรียวขาของมันก้าวเดินอย่างสง่างาม ส่งผลให้บุรุษบนหลังม้ายิ่งดูน่าเกรงขามมากขึ้นกว่าเดิม

กว่าที่ไท่ฉางจวินจะก้าวเข้ามาเป็นหนึ่งในผู้บัญชาการองครักษ์ฝ่ายในผู้เกรียงไกรนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายผู้คนต่างร่ำลือกันว่าฉินอ๋องมีจิตใจเด็ดเดี่ยวและมีฝีมือเก่งกาจจนเป็นที่ประจักษ์ นั่นจึงทำให้ฮ่องเต้ทรงพอพระทัยเป็นอย่างมาก จึงมอบสมรสพระราชทานให้เป็นรางวัล

เมื่อมาถึงจวนของฉินอ๋องผู้คนก็รอดูอยู่มากมาย รอบด้านจึงเต็มไปด้วยเสียงดังเซ็งแซ่ ต่างบอกว่าทั้งสองรูปงามเหมาะสมกันยิ่งนัก ขณะที่ฉินอ๋องรอเจ้าสาวลงจากหลังม้า ในใจกลับคิดว่าคนน่าชังเช่นนี้จะไปน่ารักน่าชอบได้อย่างไร

เขาหมายมั่นในใจแล้วว่าจะไม่มีวันรักใคร่ปรองดองกับเกอผู้นี้อย่างแน่นอน

‘อยากแต่งเข้าจวนอ๋องหรือก็แต่งไป เช่นนั้นเจ้าก็อย่าหาว่าคนอย่างเปิ่นหวางใจร้ายก็แล้วกัน!!’

พิธีแต่งงานผ่านไปอย่างราบรื่น จวบจนกระทั่งแม่สื่อพาหลี่อวี้เหิงเข้ามารอในห้องหอ เขานั่งบนเตียงนิ่ง ๆ ไม่กล้าจะขยับตัว ใบหน้างดงามเหม่อลอย คิดไม่ตกว่าหลังจากนี้ชีวิตของตนจะเป็นอย่างไร

ผ่านไปค่อนคืนเสียงใบไม้เสียดสีหวีดหวิวตามลม คนผู้หนึ่งเดินโอนเอนเดินอยู่บนทางเดินสะพานไม้ เสียงฝีเท้าหนัก ๆ แว่วดังเข้ามาจนกระทั่งถึงหน้าประตูก่อนจะตามมาด้วยเสียงเปิดที่ไม่เบามือสักเท่าไรนัก ทำเอาเจ้าสาวที่กำลังนั่งอยู่บนตั้งเตียงใจเต้นตึกตัก ใต้ผ้าคลุมหน้าสีแดงผืนนั้นร้อนไปทั้งดวงหน้า รอคอยใจจดจ่ออย่างน่าสงสาร

เสียงฝีเท้าค่อย ๆ ย้ำก้าวเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ ก่อนจะมาหยุดอยู่เบื้องหน้าตนเอง ไท่ฉางจวินหลุบตาลงมองต่ำ ก่อนผ้าคลุมหน้าจะถูกเปิดอย่างออกอย่างไม่ใส่ใจ

หลี่อวี้เหิงเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาชายหนุ่มตระหนกเล็กน้อยแต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่พูดสิ่งใดออกมา ฉินอ๋องมองแล้วแสยะยิ้มมุมปากบิดเบี้ยวเสียจนน่าใจหาย

ร่างบางถูกจ้องจนประหม่า เขาจึงหลีกเลี่ยงโดยการเดินไปผ่านไปยังโต๊ะตรงกลางห้อง มือข้างหนึ่งจัดการรินสุรามงคลใส่จอกใบเล็ก แล้วจึงเดินกลับมาเบื้องหน้าไท่ฉางจวินอีกครั้ง

“ท่านอ๋อง..”

ทว่าไท่ฉางจวินกับไม่รับมัน ตอนที่เขาเห็นใบหน้าจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ผู้นี้แล้วทำให้รู้สึกโมโหยิ่งนัก ทั้ง ๆ ที่ใคร ๆ ก็รู้ว่าเขามีคนที่หมายตาเอาไว้อยู่แล้ว แต่อัครเสนาบดีหลี่ก็ยังส่งบุตรชายคนรองเข้ามา เหตุใดจึงหน้าไม่อายทั้งพ่อทั้งลูก อยากแต่งเข้าจวนอ๋องเสียจนตัวสั่น อำนาจลาภยศคงจะหอมหวานเสียจนไม่สนสิ่งใดแล้ว

สุรามงคลถูกบีบจนแหลกคามือ หลี่อวี้เหิงตกใจรีบไปจับมือของเขาเพราะกลัวว่าจะเป็นแผลผุดพอง ทว่าเพียงแค่สัมผัสโดนหลังมือ ก็ถูกสะบัดทิ้งอย่างไม่ไยดี

“อย่ามาแตะต้องตัวข้า เจ้ากับบิดาเจ้าช่างน่าสะอิดสะเอียนยิ่งนัก ชาตินี้อย่าหวังเลยว่าข้าจะรับเจ้าเป็นพระชายา อย่างมากเจ้าก็เป็นได้แค่ชายอุ่นเตียง เท่านั้น ดูสิใบหน้างดงามนี้จะเป็นอย่างไร”

หลี่อวี้เหิงปัดมือที่บีบคางของตนออกอย่างไม่พอใจ เมื่อได้ยินคำพูดไม่น่าฟังก่อนจะกล่าวขึ้น

“ท่านคิดว่าข้าอยากแต่งกับท่านมากนักหรือ หากแต่ทั้งหมดนี่เป็นเพราะพระบัญชาของฝ่าบาททำให้ยากที่จะขัด หาไม่แล้วแม้แต่ใบหน้านี้ของท่าน ข้าเองก็ไม่ได้อยากจะมอง แต่ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้วท่านจะไม่ให้เกียรติข้าที่เป็นชายาเอกบ้างหรืออย่างไร!”

“อย่างเจ้าจะมีเกียรติอะไรอีก ใบหน้าจิ้งจอกเจ้าเล่ห์เช่นนี้จะมีเกียรติอยู่หรือ”

ไท่ฉางจวินก้าวประชิดตัวอย่างคุกคาม ทำให้หลี่อวี้เหิงถอยหลังจนชนเข้ากับเสาเตียง แต่ยังไม่ทันจะได้หลบไปไหนทัน มือแกร่งก็คว้าหมับเข้าที่ลำคอพลางบีบ ชายหนุ่มมองหน้าชายาของตนอย่างมุ่งร้าย แววตาฉายแววสังหารแล้ว

“ท่านมันชั่วร้ายหาที่ใดเปรียบ” หลี่อวี้เหิงพูดอย่างยากลำบาก เขาพยายามจะแกะมือที่แข็งแรงดังเหล็กกล้าออก

“ฮึก..ถึงข้าจะไม่มีเกียรติในสายตาท่านแต่ข้าก็จะไม่มีวันยอมให้ใครมาข่มเหงโดยง่ายเป็นแน่”

หลี่อวี้เหิงกล่าวทั้งน้ำตา ดูถูกตนได้แต่อย่าดูถูกไปถึงบิดามารดา หาไม่แล้วเขาจะไม่ยินยอม

“เจ้าไม่ยินยอมแล้วจะทำสิ่งใดได้” ไท่ฉางจวินขยับหน้าเข้ามาใกล้ จนหลี่อวี้เหิงได้กลิ่นลมหายใจของเขา ชายหนุ่มหลับตาแน่น

ไท่ฉางจวินไล่มองไปทั้งดวงหน้า คาดไม่ถึงว่าริมฝีปากกลีบเหมยจะดึงดูดสายตาเขาจนละไปไหนไม่ได้ ราวกับว่าถูกมนต์สะกดทำให้ร่างสูงขยับใบหน้าเข้าไปใกล้มากขึ้นโดยไม่รู้ตัวแล้วกล่าว

“ข้ารู้แล้วว่าเจ้าทำสิ่งใดได้ จงทำหน้าที่ที่ควรทำเสียเถอะ” กล่าวจบก็ครอบครองริมฝีปากหลี่อวี้เหิงโดยพลัน แต่มีหรือพระชายาจะยินยอมการล่วงล้ำเช่นนี้ เขาพยายามจะส่ายหน้าหนี แต่มือราวกับเหล็กก็บีบเข้าที่สันกราม

“กลัวแล้วหรือ”

“ทะ..ท่านปล่อยข้านะ…. เหตุใดข้าต้องกลัวท่านด้วยเล่า” หลี่อวี้เหิงตอบทั้ง ๆ ที่ริมฝีปากบวมแดง บัดนี้เครื่องหัวหลุดลุ่ย ผมบางส่วนตกลงมาคลอเคลียตามกรอบหน้า บังเกิดเป็นภาพที่ยั่วยวนยิ่งนัก

“ดี” เอ่ยวาจาเพียงสั้น ๆ แล้วจึงกดร่างของหลี่อวี้เหิงลงแนบกับที่นอน กดสองมือคนใต้ร่างเอาไว้เหนือศีรษะ ก้มใบหน้าลงจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจ

“ท่าน…ออกไป” หลี่อวี้เหิงกล่าวอย่างแข็งกร้าว เบือนใบหน้าหนีปลายจมูกที่กำลังก้มลงมา ในใจก็คิดอย่างเจ็บช้ำว่าเหตุใดไท่ฉางจวินจึงทำถึงขนาดนี้ ทั้ง ๆ ที่เขามิได้รักใคร่ตนเองแท้

“ออกหรือ… ได้อย่างไร ไหน ๆ เจ้าก็อยู่ตรงนี้แล้ว” ไท่ฉางจวินคลอเคลียที่แก้ม ไล่ลงมาจนถึงลำคอ หลี่อวี้เหิงเครียดเกร็งขึ้นในทันใด แต่เพราะรู้ว่าทำสิ่งใดไม่ได้จริงไม่ขัดขืน

"หน้าไม่อายนัก…ไท่ฉางจวิน ท่านอ๋อง เหตุใดหน้าไม่อายเช่นนี้"

"ฮ่า ๆ ข้าหรือหน้าไม่อาย ใคร่ชายบำเรอมีสิ่งใดที่น่าอาย” ไท่ฉางจวินเลือดขึ้นหน้าแล้ว เขาใช้มือเพียงข้างเดียวกดสองมือของหลี่อวี้เหิงไว้เหนือหัว ส่วนมืออีกข้างก็เปลี่ยนมาบีบคาง จากนั้นก็บดจูบล่วงล้ำอย่างรุนแรง

หลี่อวี้เหิงก็หาจะยอมโดยง่าย พยายามเม้นปากเสียงจนเจ็บร้าว ก่อนจะรู้สึกว่าตัวเองโดนกัดเต็มแรง

“อ๊ะ! ท่าน” กำลังจะอ้าปากกล่าวแต่เสียงกลับเงียบลง เพราะตนเผยให้อีกคนรุกล้ำเข้ามาภายในกลีบปากนุ่ม ปลายลิ้นไท่ฉางจวินไล่ต้อนไปทั่วทั้งโพรงปาก ดูดดุนเสียจนหายใจลำบาก

หลี่อวี้เหิงพยายามเบือนหน้าหนีทว่าฝ่ามือที่แข็งแกร่งราวกับเหล็กยึดเอาไว้ไม่ยอมปล่อยแม้จะขัดขืนเพียงใดก็ไม่อาจหนีพ้น

“หึ ยังปากเก่งอยู่อีกหรือไม่…” ไท่ฉางจวินผละออกยกยิ้มร้าย ก่อนจะจรดริมฝีปากทาบทับอีกครั้ง คราแรกเพียงแค่อยากจะปราบพยศแต่พอส่งปลายลิ้นไล่ต้อนไปทั่วทั้งโพรงปากตักตวงกลับหยุดไม่ได้ ราวกับว่าเขาไม่เคยลิ้มลองสิ่งหอมหวานขนาดนี้มาก่อน

หลี่อวี้เหิงยอมรับการรุกรานนั้นอย่างจำนน นัยน์ตานั้นแข็งกร้าวแต่แฝงไปด้วยความเศร้า แต่ถึงอย่างนั้นก็คงไม่มีทางเปลี่ยนแปลงอะไรได้ มีแต่เขาต้องอยู่ในฐานะชายาเอกอย่างเข้มแข็งเท่านั้นจึงจะไม่ทำให้ครอบครัวกับบิดาต้องผิดหวัง ความเครียดเกร็งก่อนหน้ากลับกลายเป็นโต้ตอบในที่สุด

ไท่ฉางจวินตายใจปล่อยมือที่กำลังกดอยู่เหนือหัวช้า ๆ หลี่อวี้เหิงยกแขนทั้งสองข้างคล้องไปที่ลำคอ ร่างกายร้อนรุ่มราวกับสุมไฟในทุกที่ที่ฝ่ามือเลื่อนผ่าน เขาลูบไล้เข้าไปในชุดแต่งงานสีแดงสด สัมผัสเบาราวกับปุยนุ่นเมื่อต้องขาขาวก็ยิ่งชวนให้รู้สึกร้อนรุ่มกายใจ ผิวพรรณหลี่อวี้เหิงช่างเนียนลื่นมือบริสุทธิ์ดุจหยกขาว นั่นจึงทำให้ไท่ฉางจวินได้ใจไล่ฝ่ามือร้อนวนเวียนไม่ห่าง

แควก!!! ชุดแต่งงานหลุดคามือ ความรู้สึกวาบหวามเย็นเยียบแล่นกระทบบนผิวกายชวนขนลุกชัน ไท่ฉางจวินใช้ช่วงจังหวะเผลอไผล เอาเข่าของตนถูไถขาเรียวให้แยกออก ก่อนจะจับประคองส่วนแข็งขืนของตนแล้วกดเข้าไปในร่างของหลี่อวี้เหิงอย่างไม่ปรานี

“อึก..อื้อข้าเจ็บ” หลี่อวี้เหิงเอ่ยเสียงสั่น น้ำตาคลอหยดเล็ก ๆ คลอหน่วย เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อขอความเมตตา

“แล้วอย่างไร อดทนเสีย” พูดแล้วก้มลงบดริมฝีปากจูบปลอบประโลม ภายในหลี่อวี้เหิงอ่อนนุ่มโอบรัดความแข็งแกร่งของเขาได้อย่างพอดิบพอดี

“เจ้ายังจะพูดว่าไม่ยอมรับข้าอีกหรือไม่ดูสิเจ้าโอบรัดข้าแน่นถึงเพียงนี้”

หลี่อวี้เหิงหาได้ตอบอะไร นั่นจึงทำให้บทรักของคนทั้งสองจึงเริ่มต้นขึ้นในทันที

ไท่ฉางจวินรุกรานอย่างหนักหน่วง รุนแรงเสียจนหลี่อวี้เหิงจิกปลายนิ้วลงที่ท่อนแขน ทั้งสองตอบรับกันอย่างเหมาะเจาะ ทุกครั้งที่ฉินอ๋องส่งแรงเข้าใส่จึงโดนจุดอ่อนไหวหลี่อวี้เหิงเต็มแรง ทุกอย่างดำเนินอย่างเป็นจังหวะเร่าร้อน บังเกิดความซ่านสยิวไป ไท่ฉางจวินยังคงเน้นหนักส่งแรงใส่พระชายาเสียจนขาเตียงสั่นคลอน

ไม่นานหลี่อวี้เหิงถึงกับร้องลั่น สมองขาวโพลนเพราะถึงฝั่งฝันในทันใด มุมปากยกยิ้มพึงใจขยับบดสะโพก เกร็งส่วนแข็งขืนโถมเข้าใส่ร่างกายหลี่อวี้เหิงแนบแน่น ก่อนจะปลดปล่อยน้ำรักเข้าสู่ภายในเต็มแรง

ทั้งสองหายใจหอบเหนื่อย ไท่ฉางจวินก้มลงจูบริมฝีปากอิ่มเป็นการส่งท้าย

....