All Chapters of [Mpreg]หวนคืนครานี้ข้าจะไม่(รัก)สามีไร้ใจเช่นท่าน: Chapter 1 - Chapter 10

บทที่ 1 เกอผู้งดงามภายในเมืองประดับประดาไปด้วยผ้าสีแดงเป็นทางยาวเป็นสาย วันนี้เป็นงานอภิเษกขององค์ชายสี่ตระกูลหลี่ เกอรูปงามอย่างหาที่ใดเปรียบใบหน้าขาวผ่องอ่อนหวานมิได้ต่างอะไรจากอิสตรีหน้าผากได้รูปรับกับโครงหน้าเรียวรูปไข่ ริมฝีปากกบอบบางราวกับกลีบดอกเหมยทั่วทั้งแคว้นต้าเจิงไม่มีใครไม่รู้จักหลี่อวี้เหิง เพราะความงามเป็นที่เลื่องลือของเขาทำให้เป็นที่หมายตาของบุรุษหลายคน แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีใครเข้าตาท่านอัครเสนาบดีหลี่เลยสักคนแน่นอนว่าท่านอัครเสนาบดีเองก็เป็นที่โปรดปรานอย่าหาที่ใดเปรียบ นั่นจึงทำให้ใคร ๆ ต่างก็หวั่นเกรงอีกฝ่ายยิ่งนัก เรียกได้ว่าอยู่เหนือใต้หล้าอยู่ต่ำกว่าเพียงคนเดียวอย่างแท้จริงหลายวันก่อนมีความดีความชอบฮ่องเต้ไท่ฉางจิ้งจึงมีราชโองการพระราชทานมงคลสมรสให้กับบุตรชายคนรองของตระกูลกับฉินอ๋อง อ๋องแห่งแคว้นต้าเจิงบัดนี้ขบวนแต่งงานเป็นที่พร้อมแล้ว ไท่ฉางจวินเป็นชายร่างสูงเก้าฉื่อใบหน้าเรียบเฉยเย็นชา ยามที่นั่งอยู่บนหลังม้ามุมปากก็ไม่กระตุกสักนิดเลย อาจจะเพราะไม่ได้เต็มใจจึงทำให้ออกมาเป็นเช่นนี้หลี่อวี้เหิงอยู่ในชุดแต่งงานสีแดงสลับเขียว บนศีรษะมีผ้าแดงปกคลุมเอาไว้“ท่าน

บทที่ 3 นางในดวงใจรถม้าของเว่ยหนิงจื่อจอดที่หน้าประตูจวนอย่างโจ่งแจ้ง แต่เท่านั้นยังไม่พอ ไท่ฉางจวินยังไปยืนรอรับถึงหน้าจวน ตอนที่นางลงมา ทั้งสองสบตากันอย่างแช่มชื่น ราวกับว่าเจ้าบ่าวมารอรับเจ้าสาวอย่างไรอย่างนั้น ชาวบ้านเห็นเหตุการณ์นี้ก็กระซิบกระซาบ มองดูแล้วไม่เหมาะสมเป็นอย่างยิ่ง แต่ถึงอย่างนั้นอีกฝ่ายเป็นถึงฉินอ๋องจะให้คนธรรมดาสามัญมาวิพากษ์วิจารณ์ได้หรือที่เว่ยหนิงจื่อต้องมาเป็นแขกของจวน เนื่องจากตอนนี้จวนของนางเกิดไฟไหม้นั่นจึงทำให้ต้องซ่อมแซมเป็นการใหญ่ แม้ความจริงนางจะไปอยู่อีกฝั่งที่ไฟลุกลามไปไม่ถึงก็ได้ แต่เพราะความรักของไท่ฉางจวินมีต่อนาง กลัวว่าจะไม่ได้รับความสะดวกสบายเขาจึงเสนอให้มาอยู่ที่เป็นการชั่วคราวในขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกัน ซูหลิงที่กำลังเดินลัดเลาะไปที่เรือนพระชายา กลับได้ยินเสียงซุบซิบของบ่าวไพร่ว่า ฉินอ๋องพาแขกมาพักที่จวนและสั่งให้บ่าวเตรียมเรือนให้พักข้างห้องฉินอ๋องอีกด้วย ด้วยความอยากรู้ นางจึงแอบตามไปดูพบว่าแขกที่มาพักที่จวนคือคุณหนูเว่ยคนรักของฉินอ๋อง หลี่อวี้เหิง นั่งอ่านตำราอยู่ในเรือนเงียบๆ ตั้งแต่เขาตั้งครรภ์ท้องเริ่มโตขึ้น ทำให้เขาเดินไปไหนยากลำบาก

รถม้าเคลื่อนตัวมาถึงวังหลวง เว่ยหนิงจื่อที่ไม่เคยเข้าวัง ทำให้นางตื่นเต้นจนออกหน้าออกตาจนกระทั่งเมื่อถึงตำหนักตงลิ่วกวนอี้ขันทีคนสนิทของซีกุ้ยเฟยได้ออกมารอรับทั้งสองและนำทางไป เฮ่อหลานซีนั่งจิบชาร้อนท่าทางสงบนิ่งของพระนาง อาตู้กับอาเนี่ยนนางกำนันส่วนพระองค์รู้สึกเย็นวาบที่หลัง พวกนางนั้นรู้ดีเวลาพระสนมทรงกริ้วน่ากลัวเพียงใด“พระสนม ท่านอ๋องและคุณหนูเว่ยมาถึงแล้วพ่ะย่ะค่ะ” เสียงเล็กแหลมของขันทีดังขึ้น เฮ่อหลานซีจึงวางถ้วยชาลง อาตู้กับอาเนี่ยนจะออกไปต้อนรับให้เข้ามาด้านใน แต่ก็ถูกพระนางห้ามไว้เสียก่อน“ไม่ต้อง..”เว่ยหนิงจื่อเดินเข้ามาพร้อมกับไท่ฉางจวิน ทั้งสองคุกเข่าลงแต่ไม่ทัน ได้กล่าวอะไร พระนางก็เขวี้ยงจอกชาลงพื้นทันทีนางกำนัลประจำพระองค์และขันที รีบคึกเข่าลงพร้อมกันทันที“พระสนมโปรดระงับโทสะด้วยเพคะ/พ่ะย่ะค่ะ”“เสด็จแม่โปรดระงับโทสะด้วยพ่ะย่ะค่ะ”เว่ยหนิงจื่อตัวแข็งทื่อไม่กล้าเงยหน้าสบตาซีกุ้ยเฟย ไท่ฉางจวินจึงจับมือนางเอาไว้“ทั้งที่ชายาของเจ้าพึ่งแท้งครรภ์แทนที่เจ้าจะเอาเวลาไปปลอบใจดูแล แต่เจ้ากลับพาสตรีผู้นี้เข้ามาในจวน”เฮ่อหลานซี ตวาดเสียงดังลั่นมองมาที่เว่ยหนิงจื่อด้วยสายต

บทที่ 7 บีบเจ้าออกหน้าวันต่อมาทันทีที่เว่ยหนิงจื่อออกจากจวนอ๋องไป หลี่อวี้เหิงก็เข้าวังมาในทันที ชายหนุ่มนั่งอยู่บนรถม้าก่อนจะนึกถึงสีหน้าขับแค้นใจของเว่ยหนิงจื่อ ไม่แน่ว่างนางอาจรู้แล้วว่าทั้งหมดนั้นเกิดขึ้นเพราะฝีมือของตนเอง แต่จะให้รู้แล้วอย่างไร หลี่อวี้เหิงไม่เก็บมาใส่ใจเช่นเดียวกัน เฮ่อหลานซีเห็นลูกสะใภ้มาหานางถึงที่ตำหนัก นางจึงรีบส่งอาตู้กับอาเนี่ยนนางกำนัลประจำพระองค์ออกไปต้อนรับให้เขารีบเข้ามาด้านใน “กระหม่อม หลี่อวี้เหิงคารวะเสด็จแม่”“มากพิธีรีตองไปทำไมกัน รีบลุกขึ้นมาแล้วนั่งใกล้ ๆ ข้าเถอะ”ซีกุ้ยเฟยเห็นเช่นนั้นก็รีบเข้าไปประคองคนให้ลุกขึ้น แถมยังพาไปนั่งยังที่นั่งข้าง ๆ ของตนเอง ความจริงพระนางเห็นหลี่อวี้เหิงมาตั้งแต่เล็ก จึงบังเกิดความเอ็นดูอยู่มาก ทั้งชาติตระกูลก็ดี มารยาทก็ดี แถมใบหน้ายังงดงามมากอีกด้วย“เป็นอย่างไรบ้าง เพิ่งจะแท้งบุตรไปแท้ ๆ ไม่น่ารีบเข้าวังมาหาข้าเลย”“ทูลเสด็จแม่ กระหม่อมดีขึ้นมากแล้วขอรับ ขอบพระทัยที่ทรงเป็นห่วง”“เป็นห่วงเจ้านะถูกแล้ว ดูสิผอมกว่าคราวก่อนตั้งเยอะ” พระนางกล่าวด้วยสีหน้าเป็นกังวล“ทรงทำให้เสด็จแม่เป็นกังวลแล้ว กระหม่อมแข็งแรงขึ้น

บทที่ 9 ความจริงของเรื่องทั้งหมดหลังจากวันนั้น ไท่ฉางจวินก็เหมือนจะมาเอาใจหลี่อวี้เหิงมากขึ้นกว่าเดิม ตอนที่ไปร้านขายเครื่องประดับเมื่อวานเขาถึงกับซื้อกำไลหยกให้หลี่อวี้เหิงอีกด้วย แม้ว่าร่างบางจะแปลกใจแต่เขาก็ยอมรับกำไลมาแต่โดยดีไม่เพียงเท่านั้นจากปกติไท่ฉางจวินไม่เคยมากินอาหารเช้ากับตนเอง ทว่าวันนี้เขากลับมา แถมยังบอกอีกด้วยว่า ตั้งแต่วันนี้จะมากินด้วยกันทุกวัน ตอนที่กินอาหารยังใส่ใจคีบกับข้าวใส่ถ้วยให้เขาเสียจนพูน แถมยังกำชับอีกด้วยว่า “กินให้เยอะหน่อย ร่างกายจะได้แข็งแรง” แบบนี้มิใช่ไท่ฉางจวินมีใจบ้างแล้วหรือตกดึกในคืนเดียวกันนั่นเอง ไท่ฉางจวินที่เอาแต่อ่านตำราให้ห้องหนังสือ จู่ ๆ ก็กลับมาห้อง แล้วเรียกให้หลี่อวี้เหิงเข้าไปปรนนิบัติ มีหรือร่างบางจะอิดออด เขาเดินผ่านฉากกั้นห้องก่อนจะถอดชุดเสียจนร่างกายเปลือยเปล่า เรียวขาขาวก้าวลงไปในถังอาบน้ำ ตอนนี้ยังมีเวลาอีกมาก เขาจึงกะว่าจะอาบให้มากหน่อย เพราะไท่ฉางจวินชอบที่ร่างกายของเขามีกลิ่นหอม ตอนที่ร่วมรักกันคราวก่อนยังสูดดมไปตามผิวกายเขาชมไม่หยุดปากเลยไท่ฉางจวินรออยู่ที่เรือนอย่างร้อนใจ เขาอดรนทนไม่ไหว จึงเดินไปหาหลี่อวี้เหิงที่เรือน