All Chapters of ภรรยาแสนร้ายกับนายขี้โรค: Chapter 11 - Chapter 20

ทั้งสองทำงานด้วยกันอย่างเงียบ ๆ จนชั่งหน่อไม้เสร็จ หน่อไม้ห้าสิบถุง ถูกจัดใส่ตะกร้าไม้ไผ่สองใบ ฟั่นเดินมาที่เรือนของลูกชายหลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จ เมื่อคืนดอกคูณกับอรสาเล่าให้ฟังว่าเคนกับมาลีหาหน่อไม้ได้มากแถมยังแบ่งให้ดอกคูณไปทำแกงด้วย “ได้หน่อไม้เยอะเหรอเคน” “ครับแม่” “แกจะไปขายไหวไหมล่ะ” “เดี๋ยวฉันจะไปขายเองค่ะแม่ ฉันขอยืมรถเข็นหน่อยนะคะ” “ก็เอาไปสิ จะขายของเป็นรึเปล่าล่ะ” ฟั่นรู้สึกเหมือนตัวเองหูฝาดเมื่อลูกสะใภ้บอกว่าจะไปขายของ “ไม่เป็นหรอกค่ะ ก็เข็นไปเรื่อย ๆ คนถามก็ขาย ไม่ถามก็เดินผ่านค่ะ” มาลีพูดกวนประสาทแม่สามี ฟั่นรู้ว่าลูกสะใภ้พูดจายียวนก็หันไปฟ้องลูกชาย ถึงแม้เธอจะไม่ได้พูดเสียงห้วนเหมือนทุกครั้งก็ตาม “ดูเมียแกพูดเข้าสิ” “ก็ม่วยเขาไม่เคยขายของนี่แม่” เคนบอกแม่ด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย “หึ เข้าข้างเมียอีกตามเคย” แต่อย่างไรก็ดีที่มาลีไม่นอนรอขอเงินผัวอยู่ที่บ้านเหมือนเช่นทุกครั้ง เรื่องที่เธอยังโกรธอยู่เมื่อวานเธอก็ใจเย็นลงบ้างแล้ว แต่สามีเธออย่างไรก็ไม่

เขาเก็บซ่อนความดีใจเอาไว้ในส่วนลึกของหัวใจ แล้วถามแม่เสียงเข้ม “มาทำไมครับ” “พาลูกกับผัวมาขายหน่อไม้” ใจที่กำลังผลิบานอยู่หุบลงอย่างกะทันหันเมื่อได้ยินคำที่แม่บอก “แล้วแม่มาบอกผมทำไมครับ” ใบหน้าเขาดูเคร่งขรึมขึ้น แหวนหันไปมองหน้าสามีก่อนจะพูดต่อ “ม่วยกับเคนยังรักกันดี” ถึงภายนอกมาลีจะไม่ได้แสดงออกว่ารักเคน แต่แววตาของเธอก็ยังดูห่วงใยสามีมาก แต่เคนนั้นเธอฟันธงได้เลยว่ายังรักมาลีอยู่เต็มหัวใจ “ไม่จริง ม่วยรักผม” สกลพูดสวนขึ้นทันควัน คืนนั้นที่เขาและเธอไปดูหมอลำด้วยกันมาลียังบอกรักเขาอยู่เลย และสัญญากับเขาเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะกลับไปบอกเลิกกับสามี แล้วจะมาแต่งงานกับเขา “กลฟังแม่บ้างเถอะ แม่เขาอาบน้ำร้อนมาก่อนแกนะ” หนูดีบอกลูกอย่างใจเย็น เขามีลูกชายเพียงคนเดียวเพราะลูกฝาแฝดผู้หญิงได้ตายจากไปแล้ว พ่อกับแม่จึงรักและหวงเขามากเป็นพิเศษ สกลรักกับมาลีก่อนก็จริง แต่ในเมื่อฝ่ายหญิงเลือกลูกชายของพี่ชายแล้วแหวนก็ไม่อยากให้สกลเข้าไปยุ่งเกี่ยว แต่ถ้ามาลีเลิกกับสามีโดยที่ไม่เกี่ยวกับสกลนั่นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง ซึ่งเธอพอจะยอมรับได้บ้าง

เช้าวันรุ่งขึ้นมาลีเตรียมตัวออกเดินทางแต่เช้า เพราะเธอกะว่าจะกลับไม่เกินเที่ยง สามีนำรถเข็นมาให้แล้ว เธอก็ขนตะกร้าไม้ไผ่สี่ใบขึ้นรถ และน้ำเย็นอีกหนึ่งกระติก มีขวดน้ำประมาณหนึ่งลิตรติดไปด้วย เพราะเธอจะเอาเข้าไปในป่าไผ่ด้วย “แม่คะหนูไปด้วยได้ไหมคะ” อุ่นทำท่างอแงแล้วปีนขึ้นไปบนรถเข็นของแม่โดยมีพี่ชายเป็นคนยกก้นช่วย จนเธอเข้าไปนั่งรออยู่ในรถเข็นแล้วมองแม่ตาละห้อย “ผมก็อยากไปด้วย” “ไปไม่ได้หรอกลูก” เธอไม่อยากห่วงหน้าพะวงหลังจึงบอกลูกเช่นนั้น ถึงจะรู้สึกสงสารลูกแต่เธอก็ต้องใจแข็ง “อุ่นกับเอื้อไม่ไปหรอกลูก เกะกะแม่เปล่า ๆ ถ้าพ่อทำบ้านเสร็จเดี๋ยวพ่อจะพาไป พ่อจะพาไปหารังผึ้งด้วยดีไหม รออีกสักสองสามวันพ่อก็ทำบ้านเสร็จแล้ว” เคนย่นระยะเวลาการทำบ้านเข้ามาอีกเพื่อให้ลูกรู้สึกสบายใจขึ้นและยอมที่จะไม่ไปกับแม่ “ผมอยากไปหารังผึ้งกับพ่อครับ” “หนูก็อยากค่ะ” “งั้นรอไปพร้อมกับพ่อนะ” “ค่ะ” อุ่นยกแขนทั้งสองข้างขึ้นให้พ่ออุ้มลงจากรถเข็น เคนจึงหันไปพยักหน้าให้ภรรยาเข็นรถออกไป มาลียิ้มให้เขาแล้วเดินออกไปท

“ทั้งผัวหลวงผัวน้อยช่วยกันทำมาหากินดีเนอะ”“นังม่วยมันทำบุญด้วยอะไรวะช่างโชคดีจริง ๆ” คนกลุ่มนั้นยังนินทาไม่หยุด ก่อนที่เคนจะเคลื่อนรถเข็นเข้าไปหาพวกเขา“ม่วยขยันจังเลยนะ รู้จักทำมาหากินช่วยผัว” เสียงหนึ่งแสร้งเอ่ยชม ทั้งที่ก่อนหน้ายังนินทาเธออยู่เลย แต่มาลีก็รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นกำลังพูดประชด“ค่ะ ไม่อยากอยู่เฉย ๆ แล้วนินทาชาวบ้านไปวัน ๆ เหมือนใครบางคนน่ะค่ะ” เป็นน้ำเสียงที่ราบเรียบแต่ทำไมคนที่ยืนฟังอยู่ตรงนั้นถึงได้รู้สึกเจ็บจิ๊ดเข้าไปถึงในทรวง ป้า ๆ ที่ยืนอยู่ตรงนั้นสามสี่คนได้แต่ทำหน้าเลิ่กลั่ก“แต่ก็ไม่ได้ไปกับผัวตัวเอง” ป้านีพูดขึ้นเหมือนรู้ดีเคนและลูกทั้งสองต่างมองหน้ามาลีเมื่อได้ยินป้านีพูดแบบนั้น “แม่ไปกับใครเหรอครับ”“ก็ไปกับ…”“ถ้าไม่รู้ว่าอะไรจริงอะไรเท็จป้าก็อย่าพูดส่งเดชเลยค่ะ ฉันไม่อยากให้ลูกได้ยินเรื่องที่ไม่เป็นความจริง” ป้าคนนั้นชะงักปากเมื่อมาลีพูดสวนขึ้นก่อน“ก็มีคนเขาเห็น…”“เห็นอะไรคะ ถ้าสิ่งที่ป้าพูดมาไม่เป็นความจริงฉันจะไหมปากป้านะคะ” ป้านียืนอ้าปากหวอ “พูดต่อสิคะว่าคนเขาเห็นอะไร” มาลียืนจ้องหน้าป้านีไม่วางตาแล้วร่ายต่อ “ที่จริงการนินทาชาวบ้านก็มีส่วนดีนะคะ เพรา

“พี่เคนคิดว่าดีไหมคะ พี่กับฉันจะได้เป็นอิสระเสียที และถ้าพี่อยากมีคนใหม่ก็สามารถมีได้เลย” มาลีคิดว่าวิธีนี้คงดีที่สุดแล้ว นานครั้งเธอค่อยกลับมาเยี่ยมเด็ก ๆ ก็ได้ ความห่างจะทำให้เด็กทั้งสองเข้มแข็งและยอมรับมันได้โดยปริยาย “ก็ดี” เคนตอบแบบขอไปที จะให้เขาพูดอะไรได้ล่ะก็ในเมื่อเธอต้องการอย่างนั้น อีกอย่างเขาเองที่เป็นฝ่ายอยากเลิกกับเธอ “ค่ะ ถ้าฉันไม่อยู่แล้วให้อาสามาช่วยดูเด็ก ๆ ก็ได้นะคะ” “อือ…นอนเถอะพี่ง่วงแล้ว” เขาไม่อยากฟังเรื่องนี้อีกต่อไปแล้ว เหมือนทุกอย่างมันกำลังจะไปได้ดี แต่มันกลับไม่ใช่ เคนนอนหันหน้าเข้าฝาผนัง อยู่ดี ๆ น้ำตาก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว ในที่สุดวันที่เขากับเธอต้องจากกันจริง ๆ ก็กำลังจะมาถึง มาลีอาจจะวางแผนไปกรุงเทพฯ พร้อมกับสกล ถ้าทั้งสองไปอยู่กรุงเทพฯ แล้ว ถึงชาวบ้านนินทาพวกเขาก็คงไม่ได้ยิน และคงไม่รู้สึกอะไร มีแต่เขาที่ต้องทนฟังคำดูหมิ่นดูแคลนจากชาวบ้านที่ปล่อยให้เมียหนีตามผู้ชายไป “วันนี้ไม่ไปช่วยเคนมันทำบ้านเหรอเริง” ฟั่นถามลูกเมื่อสายแล้วสำเริงยังไม่ได้ไปไหน ปกติสำเริงจะออกไปบ้านพี่ชายแต่เช้า