All Chapters of ยัยตัวแสบป่วนหัวใจของเขา: Chapter 11 - Chapter 20

“คุณก็ยังไม่เชื่ออยู่ดีใช่ไหมล่ะ เพราะผู้ใหญ่อย่างพวกคุณจะเชื่อแต่ความคิดที่ตัวเองปักใจเชื่อ แต่โจวเจ๋อเขาเป็นเพื่อนของฉันจริง ๆ นะคะ...”พอพูดถึงจุดที่แทงใจ เด็กสาวก็ควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ ร้องไห้จนสะอื้น “ฉัน เขา แล้วก็ไป๋เฟย พวกเราสามคนเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมาตั้งแต่สมัยอนุบาล แต่หลังจากบ้านฉันเกิดเรื่อง เพราะเหตุผลบางอย่างทำให้ต้องหลบเลี่ยง พวกเขาไม่ได้ติดต่อฉันมาหลายเดือนแล้ว ฉันเคยคิดว่าตัวเองเป็นคนไม่ดี ไม่น่ารัก ถึงได้รักษามิตรภาพไว้ไม่ได้”“ครั้งนี้โจวเจ๋อเสี่ยงถูกไล่ออกจากทะเบียนตระกูลเพื่อมาหาฉันเลยนะ ถึงฉันจะกังวลใจกลัวคุณจะรู้ทุกวัน แต่ในใจก็มีความสุข วันนี้ที่ไปโรงแรมกับเขา ก็เพราะพวกเขาเอาของขวัญมาให้ฉัน ฉันแค่ไปเอาของเอง แต่สุดท้าย... คุณดันบอกว่าฉันไปเปิดห้องกับผู้ชาย คุณว่ามันน่าฟังไหมล่ะ”“ฉันยังเป็นผู้หญิงบริสุทธิ์นะคะ!”“...”เมิ่งไหวจินกดขมับตัวเองสองสามครั้ง เมื่อเจอเด็กสาวรัวคำพูดใส่ราวกับปืนกล เขาถึงกับลืมไปชั่วขณะว่าจะพูดอะไรดี โดยเฉพาะเมื่อได้ยินประโยคสุดท้ายของเธอหลังจากนั้นสองสามนาที เมิ่งไหวจินก็ไม่ได้พูดอะไรจนกระทั่งเธอสงบสติอารมณ์ได้เกือบหมดแล้ว ชาย

ซูหว่านอ้าปากค้างครู่หนึ่งก่อนหุบปาก เธอดูงงนิดหน่อย“ยังไม่ไปอีก” อีกฝ่ายหันกลับมามองอย่างเย็นชาแล้วถาม“ไปค่ะ” ซูหว่านยิ้มพลางเดินตามไป แล้วเอียงศีรษะกล่าวขอบคุณเมิ่งไหวจินไม่ได้สนใจการประจบของเธอ เขาขับรถตรงไปยังร้านขายของฝากระดับพรีเมียมที่อยู่ใกล้ ๆ แล้วยกของหลายกล่องใส่ไว้ในรถซูหว่านมองอย่างเงียบ ๆ ในใจรู้สึกเปรี้ยว ๆ ฝาด ๆ บอกไม่ถูกว่าเป็นความรู้สึกแบบไหนเขาเย็นชา เขาเผด็จการ เขาเข้มงวด ดุดัน และอารมณ์ก็ไม่ดี แต่เขาก็...ดีกับเงาตามตัวอย่างเธอจริง ๆ แถมยังรู้จักช่วยรักษามิตรภาพของเธอด้วยวิธีการในโลกของผู้ใหญ่ด้วยตอนที่เมิ่งไหวจินปิดท้ายรถ ซูหว่านลงจากรถไปขอของฝากจากร้านค้าเพิ่มอีกสองสามกล่อง“แค่เพื่อเพื่อนสองคน ต้องควักเงินเดือนของฉันจนหมดเลยเหรอ” ชายหนุ่มเดินมาข้างเธอ เอียงศีรษะเล็กน้อยสบตากับเธอ“...ไม่ ไม่ใช่ค่ะ อันนี้ฉันจ่ายเอง” ถึงแม้เงินจะมาจากแหล่งเดียวกันก็ตามคิดไม่ถึงว่าเขาจะล้อเล่นเป็น ซูหว่านถอยหลังไปครึ่งก้าว ห่างจากเขาเล็กน้อยแล้วพูดว่า “คุณปู่เฉินอยู่คนเดียวในชนบท ฉันอยากให้โจวเจ๋อเอาของไปฝากเขาบ้าง”เมิ่งไหวจินขมวดคิ้ว มองเธออย่างเงียบ ๆ ครู่หนึ่ง ใ

"เมี๊ยว..." เจ้าไอติมถลึงตาใส่เธอด้วยใบหน้าจริงจัง แล้วพลางถีบตัวหนีออกไปจากอ้อมแขนของเธอ"ขนาดแกก็ยังไม่ทำสีหน้าดี ๆ ใส่ฉันเลยเหรอ?!"ซูหว่านขยี้ตัวมันอีกรอบอย่างหมั่นไส้ก่อนจะยอมปล่อยไปตอนที่เธออยู่ที่โรงเรียน อาหารแมวของเจ้าไอติมส่วนใหญ่เมิ่งไหวจินเป็นคนคอยดูแล เขามักจะนำอาหารปริมาณสามวันมาให้กินหมดภายในวันเดียว ไม่เพียงแต่เลี้ยงเจ้าไอติมจนอ้วนเป็นหมู แต่แม้แต่นิสัยก็ยังถอดแบบเขามาเป๊ะ นั่นก็คือความเย็นชายังใจแข็งเหมือนเดิมเลย! แม้แต่คอนกรีตเสริมเหล็กก็ยังไม่แข็งได้ถึงหนึ่งในสิบของเขาเลยด้วยซ้ำ!ซูหว่านก่นด่าเขาอยู่ในใจนานถึงครึ่งชั่วโมงเต็ม จู่ ๆ โทรศัพท์ที่ตกอยู่ในซอกโซฟาก็ส่งเสียงร้องอู้อี้ออกมาเธอควานหาอยู่นานกว่าจะหยิบมือถือออกมาได้สำเร็จ เสียงเรียกเข้าเงียบไปแล้วรอบหนึ่ง ก่อนจะดังขึ้นเป็นรอบที่สอง เป็นเมิ่งชวนที่โทรมา"คุณน้าเมิ่งชวน" ซูหว่านรับสายด้วยน้ำเสียงไร้พลัง"ซูหว่านตัวน้อย โอ๊ะ ไม่ใช่สิ ตอนนี้ต้องเรียกเธอว่าซูหว่านตัวโตแล้ว รีบสวมชุดราตรีสั้นที่แซ่บที่สุด เซ็กซี่ที่สุดของเธอแล้วลงมาข้างล่างเร็ว น้าจะพาไปงานปาร์ตี้ฉลองบรรลุนิติภาวะ!" เมิ่งชวนบีบแตรทีหนึ่ง ซ

เมิ่งชวนบอกว่าเขาไปต่างเมือง คืนนี้กลับมาไม่ได้คงจะเป็นภาพหลอนสินะ เด็กสาวก้มศีรษะลงอีกครั้ง"ซูหว่าน"เสียงทุ้มต่ำมีเสน่ห์ดังขึ้นเหนือศีรษะ ต่อให้จะเมามายจนไม่ได้สติ แต่ซูหว่านก็ตื่นตัวขึ้นมาอย่างน้อยสองส่วนเธอเหมือนถูกครูเรียกชื่อ ไม่สิ เหมือนถูกครูฝึกทหารเรียกชื่อมากกว่า เธอลุกพรวดขึ้นโดยสัญชาตญาณ แต่เพราะร่างกายไร้เรี่ยวแรง จึงล้มฮวบลงไปทันทีความเจ็บปวดที่จินตนาการไว้ไม่ได้เกิดขึ้น ซูหว่านตกลงไปในอ้อมกอดหนึ่งเป็นอ้อมกอดที่เย็นเยียบราวกับหิมะอ้อมกอดที่ไม่มีไออุ่นเท่าไรนักแต่เป็นอ้อมกอดที่แข็งแกร่งและทรงพลัง"ซูหว่าน" เมิ่งไหวจินใช้มือขวาถือเค้ก ส่วนมือซ้ายประคองกอดเธอไว้มั่นพลางเรียกชื่อเธออีกครั้ง น้ำเสียงของเขาไม่ได้ดีไปกว่าหิมะในคืนนี้สักเท่าไรเธอชินกับคำพูดเย็นชาของเขาแล้วจริง ๆ ขนาดในภาพหลอน วิธีการพูดของเขาก็ยังไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิดซูหว่านยิ่งรู้สึกน้อยใจ ในเมื่อเป็นแค่ภาพหลอนเธอก็ไม่มีอะไรต้องกังวล เธอใช้มือทั้งสองข้างกอดรัดคอเขาแน่น หรี่ตามองใบหน้าหล่อเหลาภายใต้พายุหิมะ แล้วเลียนแบบน้ำเสียงทุ้มต่ำของเขา ตะโกนเรียกชื่อเขาว่า“เมิ่งไหวจิน”"ไหวจิน"ชายหนุ่ม

เขาตอบ "อืม" อีกคำหนึ่ง"แล้วตอนนี้คุณอยู่ที่ไหนคะ""ทำงานล่วงเวลา" เขาชะงักเล็กน้อย แล้วเสริมด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า "ยาอยู่ที่โต๊ะอาหาร อาหารเช้าก็จัดการตัวเองนะ""ฉัน...""ตื๊ด...ตื๊ด...ตื๊ด..." เสียงสัญญาณสายไม่ว่าง เขาตัดสายไปแล้ว“...”ซูหว่านไปกินยาก่อนเป็นอันดับแรก จากนั้นก็เข้าห้องไปอาบน้ำแต่งตัว เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าหนา ๆ เตรียมตัวจะลงไปซื้อโจ๊กที่ร้านเจ้าประจำใต้อพาร์ตเมนต์ในลิฟต์ เธอโทรกลับหาเมิ่งชวนทางนั้นรับสายทันควัน "ซูหว่านตัวน้อย น้าขอโทษเธอจริง ๆ! เมื่อคืนพอน้าขึ้นไปข้างบนก็แบบว่า... เอาเป็นว่าปลีกตัวออกมาไม่ได้เลย หลังจากนั้นก็ดื่มหนักไปหน่อย มือถือก็แบตหมดอีก""คุณน้าถูกสาวสวยดึงตัวไว้ละสิ" เขาไม่ได้ดุเหมือนเมิ่งไหวจิน ซูหว่านเลยกล้าล้อเล่นด้วยปลายสายหัวเราะอย่างร่าเริงอยู่สองสามที ก่อนจะครวญครางออกมา "เมื่อเช้าพี่ชายน้าด่าซะยับเลย แต่ก็เข้าใจได้นะ เขาอุตส่าห์เย็บปะถักร้อยกว่าจะปั้น 'เสื้อกั๊กตัวน้อย' อย่างเธอออกมาเป็นรูปเป็นร่างได้ ถ้าเกิดน้าทำเธอหายไป น้าคงต้องฆ่าตัวตายเพื่อชดใช้ความผิดแล้วละ"เสื้อกั๊กตัวน้อยที่ถูกเย็บปะถักร้อยเหรอ คำเปรียบเปรยอะไรเน