جميع فصول : الفصل -الفصل 10

วันที่เมิ่งไหวจินเดินทางไปรับซูหว่านที่เมืองหนานเฉิง พายุฝนเทกระหน่ำไปทั่วทั้งเมือง"เธออยู่ในสภาพนี้มานานแค่ไหนแล้ว" ทหารคนสนิทข้างกายเมิ่งไหวจินเอ่ยถามตรงริมหน้าต่าง เด็กสาวนั่งกอดเข่าในท่าทางปกป้องตัวเอง มองหยาดฝนที่นอกหน้าต่างอย่างเงียบ ๆ สายลมเอื่อยพัดผ่านปลายผม เผยให้เห็นใบหน้าจิ้มลิ้มราวกับหยกสลักทว่ากลับไร้ชีวิตชีวา ขนาดชายกระโปรงสีขาวหมดจดเปียกชุ่มไปด้วยน้ำฝน แล้ว เธอก็ยังไม่รู้สึกตัวเลยพ่อบ้านคนเดียวของตระกูลซูที่ยังไม่จากไปถอนหายใจยาว "คุณหนูเป็นแบบนี้มาหนึ่งสัปดาห์แล้วครับ เธอเห็นพ่อแม่ยิงตัวตายต่อหน้าต่อตา ตั้งแต่นั้นมาเธอก็ไม่ยอมพูดอะไรอีกเลย""เด็กที่โตขนาดนี้แล้ว ยังส่งเข้าสถานสงเคราะห์ได้อยู่ไหม" น้ำเสียงทุ้มต่ำทรงอำนาจดังขึ้น ไม่เหมือนเสียงของทหารคนสนิทคนเมื่อครู่เมื่อซูหว่านได้ยินประโยคนี้ รูม่านตาที่เอาแต่จ้องมองท้องฟ้าก็เปลี่ยนแปลงเล็กน้อย เธอหันไปมองตามต้นอย่างไร้อารมณ์ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ เสื้อโค้ทตัวยาวสีดำปลิวเปิดท่ามกลางพายุฝน ออร่าที่น่าเกรงกลัวของเขาเต็มไปด้วยแรงกดดัน มือเรียวยาวขาวซีดถือร่มสีดำ ใบหน้าภายใต้ร่มนั้นยิ่งดูคมเข้ม ระหว่างคิ้วและดวงตา

สิ่งที่ตอบกลับซูหว่านคือคำพูดที่แข็งกระด้าง "เธอตั้งใจให้ความร่วมมือในการรักษาก่อนเถอะ""ถ้าฉันให้ความร่วมมือ คุณจะย้ายกลับไปอยู่ด้วยกันไหมคะ" แววตาที่หม่นหมองของเด็กสาวเป็นประกายขึ้นมาทันที"จะให้ความร่วมมือหรือไม่ มันก็เป็นเรื่องสุขภาพกายใจของตัวเธอเอง ฉันไม่รับคำขออะไรทั้งนั้น เข้าใจไหมซูหว่าน"น้ำเสียงที่เฉียบขาดของเขาเหมือนคำสั่งทหารที่ผู้บังคับบัญชาส่งถึงลูกน้อง ซึ่งลูกน้องทำได้เพียงตอบว่า "รับทราบ" และปฏิบัติตามโดยไม่มีข้อสงสัย"เข้าใจแล้วค่ะ" ซูหว่านก้มหน้าพลางบ่นพึมพำในใจว่าผู้ชายคนนี้ใจหินจริง ๆเมิ่งไหวจินย่อมไม่เข้าใจความคิดที่ซับซ้อนของเด็กสาววัยรุ่น เขาเหลือบมองกระหม่อมที่ผมยุ่งฟูของเธอแล้วยื่นมือออกไป "เอาโทรศัพท์มาให้ฉัน"แม้จะไม่เข้าใจเหตุผล แต่ซูหว่านก็ปลดล็อกหน้าจอ แล้ววางโทรศัพท์ลงบนฝ่ามือที่เต็มไปด้วยรอยด้านเพราะจับปืนของเขาชายหนุ่มก้มหน้ากดหมายเลขโทรศัพท์ชุดหนึ่งลงไป เมื่อโทรศัพท์ในกระเป๋าของเขาดังขึ้น เขาจึงส่งมือถือคืนให้เธอ"ฉันมีงานด่วนต้องไปจัดการ ไปก่อนนะ ตอนเย็นฉันจะแวะไปที่อพาร์ตเมนต์ อยากได้อะไรเพิ่มก็โทรบอกแล้วกัน"เมิ่งไหวจินสั่งเสร็จก็เดินออก

อะไรนะ? แฟนหนุ่ม!ซูหว่านเบิกตากว้างทันที ดวงตาคู่นั้นฉายประกายเหมือนไฟสีที่ถูกเปิดสวิตช์กะทันหันเพียงชั่วครู่ แก้มขาวหมดจดของหญิงสาวก็ค่อย ๆ แดงขึ้น ไม่นานก็ลามไปจนถึงใบหู ทำให้เธอดูไร้เดียงสาปนตลก"ฉัน ไม่มีแฟนค่ะ ไม่ใช่แฟนแน่นอน"การพูดคุยเรื่องพวกนี้กับผู้ใหญ่ มักจะมีความรู้สึกเขินอายอย่างอธิบายไม่ได้ ไม่ว่าจะมีหรือไม่ซูหว่านก็ไม่มีทางยอมรับ ยิ่งไปกว่านั้น เธอไม่ได้แอบคบกันจริง ๆ นะ!เมิ่งไหวจินเห็นอาการลนลานและพูดจาไม่รู้เรื่องของเธอ ก็ดับก้นบุหรี่อย่างไม่ใส่ใจ ตอบ "อืม" เสียงเรียบแล้วลุกขึ้นไปยังห้องหนังสือแค่นี้เองเหรอ? ซูหว่าน "..."เขามักจะใช้วิธีที่ตรงไปตรงมาและเย็นชาที่สุด ทำให้ซูหว่านย้ายตัวเองออกจากความเศร้าไปสู่ความสับสนและความประหลาดใจอีกแบบ เหมือนกับวันที่เขาไปรับเธอที่หนานเฉิง คำพูดเบา ๆ ว่า "จะส่งไปสถานสงเคราะห์ได้ไหม" ทำให้เธอตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ทำให้ลืมความเศร้าและความเจ็บปวดไปชั่วขณะหนึ่งคืนนี้ก็เช่นกัน ก่อนหน้านี้เธอเศร้าเรื่องอะไรนะ? ลืมไปแล้ว...ประตูห้องหนังสือไม่ได้ปิด ซูหว่านจึงมองเห็นเมิ่งไหวจินนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานจากตำแหน่งโซฟา เขากำลังใช้มือนว

ซูหว่านสงสัยอย่างหนัก ว่าความสุขที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขาถ้าไม่ใช่การขู่ให้เธอกลัว ก็คือการทรมานเธอไม่ยั้งมือ เครื่องบินมาไม่ได้อยู่แล้ว ทหารคนสนิทช่วยยัดตุ๊กตาใส่ท้ายรถจนเกือบจะปิดประตูไม่ได้เมิ่งไหวจินไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเธอถึงชอบของที่ขนปุยขนาดนั้น เขาขมวดคิ้วตลอดทางระหว่างทางกลับ ซูหว่านได้กลิ่นเหล้าจาง ๆ จากตัวเขาอีกครั้ง เธออดมองเขาหลายครั้งไม่ได้ คิดในใจว่า ตอนที่เธอออกไปเขายังไม่ได้ดื่มไม่ใช่เหรอ? ทำไมแค่ครึ่งชั่วโมงถึงได้ดื่มแล้วชายหนุ่มย่อมไม่รู้ว่าในใจที่ซับซ้อนของเธอกำลังบ่นอะไรอยู่ จึงถามช้า ๆ ว่า “ชอบเต้นรำเหรอ”“ค่ะ” ซูหว่านพยักหน้า“ทำอย่างอื่นเป็นอีกไหม”“เล่นเปียโนกับวาดรูปเป็นนิดหน่อยค่ะ” เธอก็ไม่ได้ปิดบัง ที่เธอพูดแบบนี้ ย่อมไม่ใช่แค่เป็นนิดหน่อยแน่ เมิ่งไหวจินรู้จักนิสัยของพี่สาวคนโตดี อีกฝ่ายมุ่งมั่นและเก่งกาจ คงจะไม่ยอมให้ลูกสาวของตัวเองเป็นคนธรรมดา“อนาคตอยากพัฒนาไปทางด้านนี้หรือเปล่า” เมิ่งไหวจินถามอีกครั้ง“เป็นแค่งานอดิเรกค่ะ ฉันไม่ได้เตรียมจะสอบเข้าสายศิลปะ” ซูหว่านส่ายหน้าตอบดูเหมือนจะคล้ายกับบรรดาน้องสาวคนอื่น ๆ ในบ้าน ที่เรียนดนตรี หมากรุก

พูดตามตรง การที่เขามาเป่ยเฉิงเพื่อหาเธอ เป็นสิ่งที่เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยในเมื่อเขามาแล้ว ซูหว่านก็รู้สึกมีความสุขและปลาบปลื้มใจมาก เป็นความรู้สึกที่ออกมาจากใจเลยอย่างไรเสีย ก่อนหน้านั้นเธอเคยคิดว่าตัวเองไม่สามารถรั้งใครไว้ได้ ไม่ว่าจะเป็นญาติสนิท หรือเพื่อนที่เล่นมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก ในที่สุดพวกเขาก็ดูเหมือนจะจากเธอไป“แม่นายรู้ไหม” เธอถามโจวเจ๋อส่ายหน้าแล้วก็พยักหน้า “ฉันบอกว่าออกไปเที่ยว เธอก็น่าจะพอเดาได้แหละ”“แล้วนายยังบอกว่าจะถูกไล่ออกจากทะเบียนตระกูลอีก”“ก็ไม่แน่ อาจจะกลับไปแล้วถูกไล่ออกจริง ๆ ก็ได้”ซูหว่านกลอกตามองบน แล้วก็เงียบไปทันทีเด็กหนุ่มมองเธอครู่หนึ่ง แล้วพูดอย่างจริงจัง “อย่าเสียใจเลยหว่านหว่าน พวกเราจะอยู่เคียงข้างเธอเสมอ”ซูหว่านก้มหน้าลงหมุนถ้วยชา พึมพำเสียงต่ำ “ปากผู้ชาย เชื่อถือไม่ได้หรอก”“ไปเรียนคำพูดนี้มาจากไหน” โจวเจ๋อค่อนข้างประหลาดใจแน่นอนว่าใช้เพื่ออธิบายคุณน้าคนก่อนหน้านี้ ตอนนี้ก็ใช้เพื่ออธิบายผู้ชายทุกคนอีกฝ่ายพูดต่อ “ที่ฉันพูดนี่เรื่องจริงนะ เธอวางแผนจะเรียนมหาวิทยาลัยที่ไหน ที่เป่ยเฉิงเหรอ ถึงตอนนั้นฉันก็จะสมัครเข้าเป่ยเฉิงด้วย”บร