Все главы ข้านี่แหละคุณหนูผู้ร้ายกาจ: Глава 21 - Глава 30

“ท่านแม่ ตอนนี้ท่านเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ พอจะเดินไหวหรือไม่” ไป๋เสวี่ยถามมารดาเลี้ยงหลังจากกลุ่มของพวกเธอเดินย้อนกลับมา “แม่คิดว่าพอไหว” ผู้ถูกถามกัดฟัดตอบ “ข้าว่าไม่ได้แน่ เอาอย่างนี้เถอะเจ้าค่ะ ท่านนั่งบนหลังของผีซิวเถอะ ได้ไหมสหายรัก” ประโยคแรกไป๋เสวี่ยกล่าวกับมารดาก่อนจะบ่ายหน้าไปถาม

กว่าคนกลุ่มใหญ่จะเดินป่ากันลงจากภูเขาได้ดวงตะวันก็เริ่มอ่อนแสงลงลับทิวไม้ไปทุกขณะ “ท่านยาย ไหวหรือไม่เจ้าคะ อดทนหน่อยอีกไม่ไกลพวกเราก็จะถึงแล้ว” ไป๋เสวี่ยเอ่ยปลอบหญิงวัยกลางคนผู้อายุมากอย่างเป็นห่วง “ไหว ยายยังไม่แก่มากปานนั้นนะเป่าเปา” แม้บนหน้าผากจะเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ ทว่า

เวลาผ่านไปชั่วข้ามคืนจนกระทั่งเช้าวันใหม่มาเยือน ควันสีขาวลอยอ้อยอิ่งออกจากทุกหลังคาเรือนเฉกเช่นเรือนของครอบครัวไป๋ กลิ่นหอมกรุ่นของข้าวสุกใหม่ได้ทำให้ผู้ที่นอนหลับคุ้ดคู้ไม่อาจทนได้อีกต่อไป “หอม” เจ้าตัวเล็กทำจมูกฟุดฟิดก่อนจะเปิดเปลือกตาขึ้นขนตางอนยาวกะพริบขึ้นลงราวปีกผีเสื้

“นายน้อยแม้ว่าข้าจะผอมทว่าข้าก็แข็งแรงมากนะขอรับ” เฟยชิวมองคนพูดก่อนจะบ่ายหน้าไปทางไป๋ตงที่อยู่ข้างกัน “ให้เขาไป เพราะข้าดูแล้วเด็กแต่ละคนบ้านเจ้าก็มีรูปร่างไม่ต่างกันขอเพียงแข็งแรงก็พอ” การเดินทางไปขุดแร่นั้นไม่ใช่งานง่ายดังนั้นจึงต้องมีการเตรียมตัวให้พร้อมทั้งร่างกาย จิตใจ

อืมเจ้าพูดอีกก็ถูกอีก ว่าแต่เจ้าให้ข้าบุกสุสานเช่นนี้มันจะดีหรือ ข้าเคยได้ยินมาว่าสุสานโบราณมักมีกลไกไม่ใช่น้อย หากพลาดพลั้งไปไม่ใช่ว่ายังไม่ทันจะใช้เคราะห์กรรมหมดสิ้นก็ต้องถึงคราววายชีวาก่อนหรอกนะ มีข้าเข้าไปด้วยจะกลัวอะไร อย่างเช่นที่เจ้าพูดเอาไว้ไม่ใช่หรอกหรือว่าสองคนเพื่อนตาย แต่ข้าจะไ