All Chapters of ปราบรักรหัสร้อน NC 25+ ซีรีส์ Strong Heart 2: Chapter 201 - Chapter 210

“กาแฟไหม” เขาเอ่ยถามขึ้น จีน่ายิ้มให้ตามนิสัยคนมีมนุษยสัมพันธ์ดี แต่เขาไม่ได้ยิ้มตอบ หากหันไปมองนอกหน้าต่างต่อหญิงสาวยักไหล่นิดหนึ่งก่อนจะเดินไปรินกาแฟให้ตัวเอง ในใจคิดว่าเขาขรึมและเก็กกว่าตอนที่เห็นในทีวีมาก บุคลิกของนิคซูเปอร์เชฟนั้นขรึม แต่ไม่คิดว่าจะเย่อหยิ่งไปด้วยเช่นนี้ แต่เห็นเขาคุยกับอมิยาเป็นอย่างดี หรือว่าจะเป็นเฉพาะกับหล่อนเท่านั้นก็ไม่รู้ ดีเหมือนกันจะได้ตัดใจเทเขาได้ง่ายขึ้น กลับไปนี้จะเอาอัลบั้มรูปของเขาที่สะสมเอาไว้มากมายมาเผาทิ้งให้หมดเลย สาวน้อยคิดอย่างงอนๆ อยู่คนเดียวภายในใจหลังจากดื่มกาแฟกันเสร็จ คนรับใช้ขนกระเป๋าขึ้นรถเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองก็เริ่มออกเดินทางกันทันที***เบอร์นาโดดึงร่างบางเข้ามากอด“ตื่นได้แล้ว” เขาแกล้งเขย่าและงับต้นคอทางด้านหลัง“อีกสิบนาที” หล่อนส่งเสียงงัวเงียต่อรอง เพราะเพิ่งได้นอนตอนตีสองนี่เอง“ต้องไปหาไอ้ฟานกับวีรตา คิดถึงเจฟิโอ ตื่นเร็ว อยากอาบน้ำแล้ว”เขาไม่ยอมให้นอนต่อแกล้งเขย่าจนอมิยาต้องลืมตาตื่น“ก็อาบก่อนซีคะ”“ไม่เอา อาบพร้อมกัน” คนดื้อไม่ยอมตามใจอมิยาอีกต่อไปตั้งแต่รู้ว่าหล่อนหายดีแล้ว“กี่โมงแล้ว นิคกับจีน่าไปหรือยังคะ” อมิยาเอ่ยถ

"คุณหิวมั้ย เดี๋ยวแวะร้านสะดวกซื้อก็ได้ จีน่าจะลงไปซื้ออะไรที่มันเร็วๆ มาให้"หญิงสาวเอ่ยออกมา คิดว่าเขาอาจจะหิว เห็นใบหน้าหล่อเหลาดูราบเรียบเหลือเกินเวลานี้ ไม่ยักกะยิ้มน้อยๆ เหมือนตอนที่อยู่ในร้าน ทำให้หญิงสาวอดคิดไม่ได้ว่าเขาเสแสร้งสร้างภาพเหมือนที่เคยได้ยินพวกดาราหรือคนดังเขาทำกันบ่อยๆ หรือเปล่า"ผมไม่หิว แต่จะจอดให้คุณถ้าเจอร้าน"เสียงขรึมตอบออกมา ฟังดูเหมือนตัดสินใจแล้วว่าจะไม่แวะที่ไหนอีกหลังจากนั้น คงจะกลัวเจออีหรอบเดิม จีน่าแอบเห็นใจเขาขึ้นมานิดหนึ่ง เพราะถ้าเป็นตัวจีน่าเอง คงจะอึดอัดน่าดู แต่เห็นเขาดูทำตัวสบายๆ เวลาอยู่กับผู้คนเยอะๆ เขาดูผ่อนคลายเป็นธรรมชาติและเป็นตัวของตัวเองแต่เวลานี้กลับนิ่งขรึมลงไปอีกแล้ว อาจจะเป็นเพราะอยู่กับจีน่าเท่านั้นกระมังที่ชอบตีหน้าเฉยเมยกับท่าทางที่เย็นชาเช่นนี้ จีน่าไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม หล่อนแน่ใจว่าไม่ได้ทำอะไรให้เขาเคืองตั้งแต่รู้จักกันมาเกือบสามอาทิตย์นี้เขาจอดให้หล่อนเมื่อเจอร้านสะดวกซื้อ จีน่าลงไปเพียงคนเดียว ส่วนนิคนั่งรออยู่ในรถ หญิงสาวซื้อพวกแซนด์วิช ขนมขบเคี้ยวหลายอย่าง กาแฟเผื่อเขาและก็นมสำหรับตัวเอง"จีน่าซื้้อมาเผื่อคุณด้วย"

"ดูยังไง อยู่ซีกโลกแบบนี้" น้ำเสียงเหน็บและขุ่นขวางไปกับการไม่ยอมท่านง่ายๆ ของลูกชาย"เอ่อ...ผมยังไม่ทราบเหมือนกันครับ จีน่าเขาอยากไปอังกฤษหรือเปล่า"ชายหนุ่มเอ่ยเหมือนปรึกษา คุณเดเลียทำท่าถอนหายใจออกมา"แม่จะลองคุยกับคุณอาโรสกับหนูจีน่าดูก่อนก็แล้วกัน ตกลงแกจะตามใจแม่แน่หรือฮึ"คุณเดเลียถามย้ำเพื่อความแน่ใจ เห็นลูกชายทำท่าหนักใจหากก็รีบซ่อนเก็บเอาไว้ในนาทีต่อมา"ครับ ถ้าหากมันเป็นความสุขของแม่"ชายหนุ่มกล่าวออกไปในที่สุด คุณเดเลียพยักหน้าเนือยๆ ให้ หากภายในใจของท่านกำลังร้องไชโยดีใจที่ในที่สุดก็จัดการกับลูกชายคนเล็กได้สำเร็จ"ตอนนี้แกอาจจะคิดว่าแม่มัดมือชกแกนะนายนิค แต่สักวันแกจะขอบคุณแม่"ท่านกล่าวออกมา หากนิคไม่ได้โต้ตอบ เพียงแต่คิดในใจว่าเขามองไม่เห็นทางเอาเสียเลยว่าเขาจะลงเอยกับยายเด็กหัวอ่อนนั่นได้อย่างไร เพราะเจ้าหล่อนไม่ใช่ผู้หญิงในสเป็คเขาเลยสักนิดแต่ก็เอาเถอะ เวลานี้เขาต้องการตามใจมารดาไปก่อนรอให้ท่านอาการดีขึ้น ท่านเป็นคนมีเหตุผล ถ้าหากเขาทำให้ท่านเห็นว่าเขากับจีน่าไปกันไม่ได้ ท่านก็คงจะยอมรับและปล่อยมือจากเขาไปเอง******"เอ่อ จีน่าต้องช่วยงานคุณพ่อทางนี้ จะไปได้ยังไงคะคุ

“เฮ้ย มึงคงฟังอะไรผิดไปหรือเปล่าไอ้ฟาน กูไม่ได้กลัวเขาแบบมึงกลัวเมียมึง แต่กูหมายถึงกลัวใจเขา มึงเข้าใจไหม กลัวใจว่าเขาจะทำอะไรบุ่มบ่ามและบ้าๆ แบบนั้นอีกโดยที่กูช่วยอะไรเขาไม่ได้”“ใช่มึงแย่มาก เป็นผัวประเภทไหนกัน ให้เมียมาปกป้องกระโดดรับลูกปืนแทนแบบนี้ เสียศักดิ์ศรีฉิบหาย รู้ถึงไหนอายถึงนั่น” ได้ทีเลยขี่แพะไล่ต่อไป แทนที่จะเข้าข้างเขามันกลับทำท่าเยาะเย้ยกระแนะกระแหนอยู่นั่น เบอร์นาโดทำหน้าไม่สบอารมณ์ใส่เพื่อนคู่กัด“หน็อย ไอ้เวร มึงอย่าเสือกปากดี กูยังไม่ได้กินข้าว ถ้าอยากให้กูต่อยปาก กูขอกินก่อนแล้วค่อยว่ากัน” เบอร์นาโดกล่าว“อังเคิลเบอร์ดี้ เจฟี่จามีน้องแย้วนะ” เจ้าหนูที่วิ่งเล่นกับซัมเมอร์จนเหนื่อยวิ่งมาเขย่าขาดึงกางเกง เบอร์นาโดก้มไปลูบศีรษะเล็กยกร่างเล็กขึ้นมาอุ้มแล้วหอมแก้มป่องของเจ้าหนู“ลุงรู้แล้วครับ ลุงก็กำลังจะทำน้องให้เจฟี่เหมือนกันนะ” ชายหนุ่มกล่าวหยอกเย้ากับเด็กชาย ใบหน้าขาวอมชมพูแยกฟันยิ้มกว้างทันที“จริงเปล่าๆ จาเอาน้องเยอะๆ แด๊ดดี้เจฟี่จามีน้องตัวกลมๆ แล้วใช่มั้ย”“ใช่ครับ ลุงเบอร์ดี้สู้แด๊ดดี้ก็ไม่ได้ แด๊ดดี้เก่งกว่าเห็นไหม”สเตฟานไม่วายกล่าวเยาะในทุกโอกาสที่หาได

“เออว่ะ ป่านนี้ยังหาเรื่องเถียงกันได้ไม่มีหยุดหย่อน กูว่ากำลังเถียงกันเรื่องการผลิตทายาทแข่งกันนั่นแหละ เชื่อเหอะเจ้านายกูไม่ปล่อยให้เจ้านายมึงลอยนวล ต้องมีการเยาะเย้ยถากถางและยกตนข่มท่านตามระเบียบ” เจมส์กระซิบ ไทสันพยักหน้าเห็นด้วย“เอ่อ ว่าแต่กูอยากจะพาโจไปทานข้าว เคยบอกมึงไว้แล้ว มึงไม่ขัดข้องใช่ไหมไอ้เจมส์” ไทสันเกริ่นเข้าเรื่องที่กำลังคิดอยู่ในใจ“ตามสบายไอ้ไท กูจะไปว่าอะไรมึง โตๆ กันแล้ว มึงคุยกับยัยโจเอาเองก็แล้วกัน” เจมส์เอ่ยอนุญาตอย่างไม่หวงน้อง เพราะรู้จักไทสันดีว่าเป็นสุภาพบุรุษลูกผู้ชาย เขาไม่รังเกียจหากไทสันจะสมัครเป็นน้องเขยของเขาในอนาคตเมื่ออาหารถูกลำเลียงมาวางและพร้อมรับประทาน หัวโต๊ะเป็นสเตฟาน ข้างขวาเป็นเบอร์นาโด อมิยา ซ้ายมือของสเตฟานเป็นหนูน้อยเจฟิโอ ถัดไปก็เป็นวีรตา เจ้าหนูชอบทานข้าวผัดมาก สเตฟานคอยดูลูกอย่างใกล้ชิด ให้หนูน้อยช่วยเหลือตัวเองให้มากที่สุด แต่ก็คอยจับตามองและสอนมารยาทไปด้วย เจ้าหนูไม่เรื่องมากนั่งทานได้อย่างเรียบร้อยน่าเอ็นดู“น้องโจนั่งนี่ดีกว่าครับ” ไทสันดึงเก้าอี้ตัวที่อยู่ถัดจากวีรตาให้โจซิเฟียหญิงสาวกล่าวขอบคุณเบาๆ ไทสันหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ