All Chapters of คุณหนูหลี่กลับมาพลิกชะตา: Chapter 11 - Chapter 20

“เจ้า...เป็นตายอะไรกัน” หลี่เหมิงเงยหน้าเมินภรรยา เขาคิดว่าอย่างไรหากผิดถูกก็แค่เสียภรรยาไปหนึ่งคน อย่างอื่นค่อยแก้กันทีหลัง ชื่อเสียงของเขายังอยู่ไม่ไปไหน ทุกคนต้องรับรู้ว่าความลำบากใจของเขา ‘แค่ภรรยาร้ายกาจคนหนึ่ง’ “เจ้าคนสารเลว ข้าไม่นึกว่าจะได้ยินคำนี้จากปากเจ้า มิใช่เจ้ารึข้าถึง...” จางอี้ฉีคล้ายกำลังจะเปิดปากพูดบางอย่างออกมา แต่เมื่อเห็นสายตาสามีจึงเงียบปาก ร้องไห้ปานจะขาดใจตายแทน ‘นางจะพูดได้อย่างไร ในเมื่อบุตรสาวกับบุตรชายของนางยังอยู่’ สวี่หรงเจินคิดว่าจะได้ยินเรื่องที่ทำให้คดีคลี่คลายแล้วแท้ ๆ แต่กลับคิดผิดจึงทอดถอนใจ เข้าเรื่องจะได้จบสิ้นกัน ต่อไปค่อยหาวิธีจัดการเจ้าคนไร้ยางอายผู้นั้นก็ไม่สาย “ใครเป็นใครตายเดี๋ยวก็รู้ ว่าแต่สมุดบัญชีเล่า อย่ามัวดึงเวลาอยู่เลย เสียเวลาเปล่า ๆ” สวี่หรงเจินกดดันตระกลูหลี่ จางอี้ฉีส่ายหน้าไปมา สมุดบัญชีไม่ได้อยู่ที่นาง เพราะเมื่อวานให้ซือมามานำไปตรวจสอบ วันนี้ซือมามายังไม่มาที่เรือน นั่นเป็นช่องทางหลบหลีกที่ดี เพราะหากไม่มีสมุดบัญชีก็ไม่รู้ว่าทรัพย์ของตระกูลหลี่ได้มาอย่างไรบ้าง “ไม่

หลี่ชิงมองว่าหลี่ฉงจื่อจะทำอะไรนาง แต่ไม่ทันได้ตั้งตัว ฝ่ามือของนางก็วาดมาที่แก้มของตนเองแล้ว เพียะ! เสียงมือที่ฝึกวิชามานานฟาดไปที่ใบหน้าของหลี่ชิง หลี่ฉง-จื่อไม่ออมมือแม้แต่น้อย ใจอยากจัดการมารดาของนางด้วย แต่ทว่ายามนี้ที่แตะต้องได้มีแต่บุตรสาวของสตรีร้ายกาจผู้นั้น ที่รวมหัวกับบิดาทำร้ายมารดาของนาง “อ่าห์...ฉงจื่อ!” เสียงตบของนางไม่เบาเลย ทำให้ร่างของหลี่ชิงล้มลงบนพื้น จากนั้นมีกลิ่นสนิมคละคลุ้งในปาก ทำให้คนที่โดนตบสั่งสอนรับรู้ว่าตนปากแตกจนเลือดไหลออกมา เมื่อยกมือขึ้นมาเช็ด ทำให้นางมือสั่นเทากับเลือดที่ไหลอย่างน่ากลัว “หึ...สกุลฟ่านพวกเจ้ามีดีอะไร...กล้าทำร้ายผู้บริสุทธิ์” “ยังกล้าพูดว่าผู้บริสุทธิ์ เหอะ! บิดาสารเลวกับมารดาต่ำช้าของเจ้านั้น ทำเรื่องสกปรกเอาไว้มาก ข้าเชื่อว่าเจ้ารู้ดี อย่าคิดว่าสกุลฟ่านวางมือแล้วจะตกต่ำ แต่เดิมไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับราชสำนักไม่ต้องการสนับสนุนฝ่ายใดก็จริง แต่ไม่ใช่จะให้คนมารังแกได้ง่าย ๆ” หลี่ฉงจื่อเดินข้ามหลี่ชิงไปศาลบรรพชน ยิ่งเห็นว่าป้ายวิญญาณท่านแม่ล้มลงกับพื้น ยิ่งทำให้เดือดดา

ขณะที่กำลังคิดว่าตัวเองจะเจ็บ เมื่อลืมตาขึ้นกลับพบว่าตนเองอยู่ในอ้อมแขนของบุรุษที่เพิ่งจากกันไม่นาน หลังจากที่ไปเอาป้ายวิญญาณของท่านแม่ที่สกุลหลี่ “ฉินกั๋วกง!” นางเรียกเขาพร้อมกับเสียงกระบี่ร่วงลงพื้น จนเกิดเสียงก้องกังวาน เพล้ง! แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยอะไร ดาบเล่มต่อไปก็เข้ามาแยกกลางระหว่างนางและฉินกั๋วกงออกจาก หลี่ฉงจื่อจึงมีสติขึ้นอีกครั้ง นางใช้วิชาที่ร่ำเรียนมาต่อสู้จริง ๆ สักครั้ง จะว่าไปอยู่หวายหว๋าไม่เคยมียอดฝีมือที่มาประลองกันจริง ๆ ท่านน้าสามเองก็ออมมือให้ตลอด ทั้งต่อสู้กับนางแบบระมัดระวัง แต่เมื่อมาเจอของจริงเข้าให้ เกือบทำให้นางสิ้นชีพแล้ว เพลงกระบี่ของตระกูลฟ่านถูกนำออกมาใช้จนฉงจื่อเกือบหอบแล้ว แต่ทว่าเหล่าคนชุดดำเหล่านี้กลับมีมาเรื่อย ๆ ยิ่งกว่ามดแตกรัง ฉงจื่อจึงยืนหันหลังชนกับเหยาเอ๋อร์ ต่อสู้แบบระมัดระวัง นางใช้มีดบิดจัดการคู่ต่อสู้ล้มไปหลายราย ส่วนเหยาเอ๋อร์นั้นใช้เข็มพิษจึงทำให้คนต่อสู้เหลือราวสิบคน คนที่เก่งกล้าคล้ายกับหัวหน้าทั้งหมดกำลังต่อสู้กับไท่ซ่าง-หวงและท่านยาย นางมองแล้วแม้ว่าจะสูสีแต่ก็ไม่คว

ในวังหลวงจัดงานเลี้ยงต้อนรับหลางอ๋องและองค์ชายซ่างซีบุรุษที่มีความป่าเถื่อนและเลือดเย็นที่สุดเท่าที่หลี่ฉงจื่อเคยประสบพบเจอมา ชาติก่อนนางได้ออกไปงานเลี้ยงกับหลี่ชิง พบเจอคนมาก แต่จนใจที่บิดาของนางหมั้นหมายนางกับหวังฮ่าว รอวันแต่งงาน จนไม่ได้สานสัมพันธ์กับผู้ใด ฟังแต่เหล่าคุณหนูพวกนั้นพูดคุยหยอกล้อถึงบุรุษอันดับหนึ่งกันอย่างสนุกปาก ชาตินี้นางไม่ต้องถูกหมั้นหมาย จึงทำให้คนที่อยากสานสัมพันธ์มีมาก เพราะตั้งแต่เดินเข้างานเลี้ยง มีคนมาคารวะสุราไม่ขาดสาย แต่นางกลับได้แต่ยกน้ำชาเท่านั้น จนใจที่นางดื่มไม่เก่ง เดือดร้อนน้าสามออกหน้าแทนนางจนหน้าแดง หรือแท้ที่จริงแล้วคนเหล่านี้ต้องการมอมเมานางตั้งแต่ฝ่าบาทยังไม่เสด็จออกกันแน่ วันนี้ท่านยาย ท่านน้าสามมางานเลี้ยงพร้อมกับนาง และนั่นนางรู้ภายหลังว่าที่ฝ่าบาทให้พวกนางเข้างานมาด้วยกันทั้งบ้าน เพราะหลางอ๋องอยากพบกับขุนศึกตระกูลฟ่านในอดีตผู้เกรียงไกร แม้อยากปฏิเสธแต่ฝ่าบาทก็คงได้แค่ยอมรับและยอมอ่อนให้กระมัง หนานอันไม่รบทัพมาหลายปี ประชาชนทั้งแคว้นสงบสุขไร้กังวล ดังนั้นหากจะเกิดศึกอีกครั้งคงเข้าสู่กลียุคจริง ๆ หลี่ฉงจื่อนั่ง

“ฝ่าบาทจะสละบัลลังก์ให้หลางอ๋อง ไท่ซ่างหวงไม่ยอมจึงต้องเคลื่อนพลมากดดัน ข้าได้ยินทหารปากสว่างผู้หนึ่งที่ออกมาซื้อเสบียงพูดขึ้น” คนผู้นั้นพูดไปขณะเคี้ยวข้าวเต็มปาก “เป็นไปได้อย่างไร เหลวไหล” คนที่อยู่ด้านข้างพูดขึ้นเช่นกันทำให้เกิดการโต้เถียงขึ้น และเป็นหวังชิงเยว่ที่เข้าไปนั่งเพื่อไกล่เกลี่ยและสอบถามที่มาที่ไป “ขอถามพี่ชาย ข้าเพิ่งเดินทางมาไม่รู้เหนือใต้ อยากทราบว่าที่ใดที่ทหารอยู่ ข้าจะได้ไม่เฉียดใกล้ พอดีภรรยาข้าท้องอ่อน ๆ นางสุขภาพไม่ค่อยแข็งแรง หากตาบอดเดินเข้าไปในเขตทหารกลัวจะเกิดเรื่อง” หลี่ฉงจื่อยู่ปากหันหน้าหลบ เขาเอานางไปอ้างอีกแล้ว แต่ทว่ากลับได้เห็นรอยยิ้มของเหยาเอ๋อร์ นางจึงบิดเนื้อของสาวใช้หนึ่งครั้ง หวังชิงเยว่พูดอย่างถูกคอกับคนเดินทาง และพ่อค้าเร่ที่เข้ามาแลกเปลี่ยนเรื่องราวอยู่ราวครึ่งชั่วยาม เห็นควรว่าต้องออกเดินทางแล้วจึงร่ำลาและพูดอย่างขนลุกขนพองว่า จะไม่เฉียดเข้าใกล้ที่พวกนั้นเด็ดขาด ก่อนออกจากโรงพักม้า เขาทำทีเป็นประคองหลี่ฉงจื่อเอาไว้ในอ้อมกอดจนกว่าจะขึ้นรถม้า แต่นางกลับดิ้นรนจนถูกเขาดุ “เจ้าต้องแสดงให้