All Chapters of คุณหนูหลี่กลับมาพลิกชะตา: Chapter 21 - Chapter 30

“ทูลฝ่าบาท ฉินกั๋วกงทำเรื่องบัดสีในตำหนักหนิงอัน ลากคุณหนูคนหนึ่งในงานเข้าไปในตำหนัก...แล้ว!” ขันทีผู้นั้นเล่าตัวสั่นงันงกแต่ไม่กล้าพูดสิ่งน่าอายหลุดจากปาก ทำให้ทั้งงานเลี้ยงต่างซุบซิบนินทา ทั้งหาว่าคุณหนูบ้านไหนที่หายไป “แล้วอะไรยังไม่พูด!” ไท่เผิงตวาดเสียงลั่น ทั้งมีโทสะอย่างไม่ปกปิด เพราะตำหนักหนิงอันเป็นที่ต้องห้ามสงวนไว้เฉพาะฮองเฮาเท่านั้น ผู้ใดทำบัดสีที่นี่เท่ากับลบหลู่และหยามเกียรติฮ่องเต้ “บ่าวพูดไม่ได้...พูดไม่ได้” ขันทีผู้นี้ทำเสียงจริตคล้ายกับเป็นเรื่องน่าอายพูดออกมาไม่ได้ แต่คนทั้งงานกลับเดาไปทางเดียวกันแล้ว เพราะชายหญิงอยู่ด้วยกันสองต่อสองจะมีเรื่องใดได้ ทั้งอยากรู้ว่าตำหนักหนิงอันนั้นมีผู้ใดอยู่ นอกจากฉินกั๋วกง สวี่หรงเจินมองไปยังองค์ชายซ่างจั๋วที่ดื่มสุราอย่างมีความสุข ไม่สนเรื่องที่ขันทีผู้นั้นรายงานราวกับว่าเป็นเรื่องที่คาดเอาไว้แล้วว่าต้องเกิดขึ้นอย่างแน่นอน ยามนี้มีเพียงเขาและหลาง-อ๋องที่อารมณ์สุนทรีเป็นที่สุด จนเมื่อสบสายตาเข้ากับนางจึงเอ่ยขึ้น “ฮูหยินผู้เฒ่าฟ่านมองเช่นนี้ คิดเช่นเดียวกับข้าใช่หรือไม่ว่าอย่าไปรบกวนความสุขของฉ

แต่ขณะที่หลางอ๋องกับองค์ชายซ่างจั๋วกำลังโวยวาย หวังเติ้งเหวยที่ไม่ยอมตายเปล่า แย่งกระบี่ขึ้นเพื่อหวังจะไปฆ่าหวัง-ชิงเยว่ที่ทำให้ตัวเองต้องตกที่นั่งลำบากแบบนี้ “ตายซะ...ไอ้ลูกชั่ว!” ฉึก! เสียงดาบที่แทงลงตรงกลางหลังของหวังเติ้งเหวย ทำให้คนที่เพิ่งหันมาสนใจมองอย่างไม่อยากเชื่อสายตา ไม่รู้ว่าคนผู้นี้เป็นใครแต่เข้ามาฆ่าหวังเติ้งเหวยถึงในวังได้อย่างเลือดเย็นนัก ทั้งแทงอย่างตรงจุดทรมานอย่างสุดแสน “ดาบนี้เพื่อองค์หญิง” “ท่านอาสี่!” / “หวังเผยจุน!” หวังชิงเยว่กับไท่ซ่างหวงเรียกพร้อมกัน หวังเผยจุนเดิมรักบุตรสาวของตนคือไท่ผินจางกงจู่มาก เคยรับราชการเป็นคนที่มากความสามารถ ในตอนนั้นเขาคิดขอพระราชทานสมรส แต่ทว่าฮองเฮาไม่อนุญาต ภายหลังดื่มเหล้าจนเมามายเพราะช้ำรัก หลังจากหวังชิงเยว่คลอดได้หนึ่งเดือนเขาก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย สกุลหวังไม่เอ่ยถึงเขาอีกเพียงแต่กล่าวว่าเป็นบุรุษไม่เอาไหน ไม่เคยกล่าวถึงความดีหรือความสามารถเก่าก่อน “จะ...เจ้า...เจ้ายังไม่ตายรึ” หวังเติ้งเหวยไม่คิดว่าน้องชายผู้ที่เป็นมารหัวใจจะยังคงอยู่ หลังจา

เสียงขลุกขลักในห้องทำให้ฟ่านเทียนเทียนรีบเดินเข้ามา ห่วงว่าหลานสาวจะเป็นลมล้มไปหรือไม่ ยิ่งไม่เห็นบ่าวไพร่ในเรือนสักคนเดียวยิ่งหงุดหงิด “ฮะ...ฮึบ!” หลี่ฉงจื่อทำเหมือนยัดอะไรบางอย่างเข้าไปที่ใต้เตียง จากนั้นใช้เท้าดัน ๆ ให้ไม่เห็นว่ามีอะไรก่อนจะปาดเหงื่อแล้วน้าสามก็มาหยุดยืนอยู่ด้านหลัง “ทำอะไรฉงจื่อ?” คำถามพร้อมใบหน้าที่สุดแสนสงสัย กับท่าทางลับ ๆ ล่อ ๆ ของหลานสาว ทำให้คนเป็นน้าอยากก้มลงมองไปใต้เตียงแต่กลับถูกอีกฝ่ายรั้งขึ้น “ไม่มีอะไรหรอกน้าสามเสื้อผ้าสตรีเท่านั้น” หลี่ฉงจื่อคิดไม่ทัน ยิ่งตอบไปแล้วก็พาลให้ยิ่งสงสัย ทำให้ตัวเองคิดว่าคิดคำตอบได้โง่เขลาที่สุด นางซ่อนบุรุษเอาไว้ใต้เตียง หากท่านยายรับรู้เข้านางมีหวังหลังลายกับกฎของตระกูลเป็นแน่ แม้ไม่เคยได้ถูกลงโทษเพราะเป็นเด็กดีว่าง่ายเสมอ แต่ท่านน้าแม้จะเติบโตแต่ดื้อรั้นจนท่านยายใช้วิธีนี้ลงโทษอยู่บ่อยครั้ง “เหตุใดไม่ใส่หีบเล่า หรือว่ามีอะไรที่สำคัญ” ฟ่านเทียน-เทียนเลี้ยงหลานสาวมาตั้งแต่แปดหนาว ย่อมรู้ว่าหากมีสิ่งใดต้องการปกปิดย่อมไม่มีทางให้คนอื่นเห็น เว้นเสียแต่ว่าสิ่งนั้นไม่มีอะไรน่าสนใจ

“นะ...น้า...น้าสาม!!!” หลี่ฉงจื่อยื่นหน้าอยู่ด้านหลังน้าสามทั้งยังนวดไหล่ให้อย่างเอาใจ ไม่บอกก็รู้ว่านางเองคงถูกจับได้แล้วกระมัง พลันทำให้เขารู้สึกว่าตนเองเป็นบุรุษไม่เอาไหน ไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจ “ข้ากำลังรออยู่เชียว” ฟ่านเทียนเทียนทำเสียงเคร่งขรึม แต่ทว่าเมื่อฉินกั๋วกงผู้เป็นใหญ่รองจากฝ่าบาทเข้ามา ใบหน้าของเจ้าหลานเขยที่เหลือสองชุ่น[1] ทำให้รู้สึกตัวเององอาจขึ้นอีกสองส่วน “ระ...รอ...หรือว่ามีเรื่องอะไรหรือขอรับ” ฟ่านเทียนเทียนเดิมอับอายเกินจะปรึกษาผู้ใด แต่รู้ว่าเจ้าหลานเขยแอบลักลอบเข้ามาพบหลานสาวทุกคืน สุดท้ายเกินจะกล้ำกลืนเก็บเอาไว้ในใจ จึงมาดักรอเพื่อจะถามถึงหลิ่วอินสักคำ “เจ้ากับหลิ่วอินเป็นสหายกันใช่หรือไม่” “ขะ...ขอรับ” ฉินกั๋วกงตอบเสียงตะกุกตะกัก ความหวาดกลัวบางอย่างเกิดขึ้น “นางเป็นอย่างไรบ้าง...นางไม่สบายหนักหรือไม่” ฟ่านเทียน-เทียนตระหนกกลัวนางจะไม่พบหน้าเขาอีก ครั้งนั้นเขาควบคุมตัวเองไม่ได้เผลอรุนแรงกับนางไป โธ่เอ้ยท่านน้าแค่คิดถึงนางหรอกหรือ นึกว่าจะไม่อยากแต่งกับนางแล้วเสียอีก ฉินกั๋วกงพลันน

วันที่เก้าเดือนเก้าเป็นเทศกาลฉงหยาง[1]เป็นวันที่ไท่ซ่าง-หวงจัดงานเลี้ยงที่บ้านพักตากอากาศนอกเมืองหลวง ต้องเดินทางขึ้นไปบนเขา แต่ทว่าเส้นทางถูกบุกเบิกจนสามารถให้รถม้าเดินทางขึ้นไปโดยสะดวก ทำให้ไม่ลำบากนัก แขกในงานแน่นอนว่าต้องเป็นฝ่าบาท ฮองฮา ตระกูลฟ่าน และตระกูลหวัง สองตระกูลซึ่งอยู่ค้ำคู่บัลลังก์มาช้านาน และตอนนี้มีลูกหลานรุ่นต่อไปกันหมดแล้ว ทั้งสกุลฟ่าน และสกุลหวัง องค์ชายใหญ่ไท่หยางอายุเท่ากับฟ่านฮุ่ยเสียน และยังเป็นสหายที่ได้ร่วมเรียนกันอีกด้วย ทั้งหมดนั่งอยู่ในรถม้าสำหรับเด็ก ๆ โดยจำนวนคนที่อยู่ในรถม้านี้มีฟ่านฮุ่ยเสียน หวังฉิงอวิ๋น และองค์ชายใหญ่ โดยมีซือมามาซึ่งเป็นมามาในไท่ซ่างหวงดูแลเด็ก ๆ อยู่ในรถม้าด้วยตนเอง “ฮุ่ยเสียน เจ้าฝึกเพลงทวนตระกูลฟ่านถึงไหนแล้ว” องค์ชายน้อยถามสหาย เพราะบิดาจะให้ทดสอบในอีกหนึ่งเดือนก่อนเข้าฤดูหนาว “โธ่...องค์ชายพ่ะย่ะค่ะ พวกเราแค่สี่หนาวจะเก่งกาจได้อย่างไร ยกทวนยังไม่ไหว” ฮุ่ยเสียนในมือถือตระกร้ามันฝรั่งฝานเป็นชิ้นบาง ๆ ทอดในน้ำมันโรยด้วยเกลือจากท่านแม่ ที่ทำให้เขากินเป็นขนมเอาไว้กินแก้เบื่อระหว่างทางขึ้นเขา โดยไม่ได้