All Chapters of หวนรักมิอาจลืมเลือน: Chapter 11 - Chapter 20

เพราะทั้งสามคนมีงานสำคัญรออยู่ ท่านลุงพาไปดูกิจการค้าของตระกูลและจัดการทรัพย์สินให้จ้าวถิงขนกลับจวนหลายหีบ สามคนพ่อลูกกลับเมืองต้าเหลียนก่อนส่วนจ้าวเจียอิงก็อยู่ที่เมืองต้าซุน ขากลับมารถม้าจะขนของนางกลับมาด้วย นางได้ที่พักเป็นเรือนขนาดกะทัดรัดสำหรับแขก ท่านลุงยกฝั่งตะวันออกให้และยังเป็นส่วนของจ้าวถิง นับว่าท่านปู่ของนางมีความยุติธรรมสูงแบ่งทรัพย์สินให้ลูกทุกคนเท่าเทียมกันและยังมีบ้านให้อยู่ หากต้องการแยกบ้านไปปลูกบนที่ดินมรดกก็ย่อมทำได้เพียงแต่จ้าวเจียอิงเป็นสตรีตัวคนเดียวที่น่าเป็นห่วงความปลอดภัย ท่านลุงจึงให้นางอยู่ด้วยกันที่บ้านตระกูลจ้าว "วันนี้ลุงจะพาเข้าไปที่ร้านของเจ้าอีกครั้ง กิจการค้าตระกูลเรามีมากดูแลไม่ทั่วถึงลุงและคนอื่น ๆ จะช่วยกันสอนเจ้าเอง" "ขอบคุณท่านลุงเจ้าค่ะ" นางตระเวนไปดูร้านค้าในส่วนของตัวเองกับท่านลุงท่านป้าทั้งสามแห่ง "ลุงจะให้เจ้าดูแลในส่วนของเจ้าไปก่อนมีร้านถึงสามแห่งนับว่าหนักหนาอยู่ เอาอย่างนี้ลุงจะให้ดูแลหนึ่งร้านก่อนเจ้าจะเลือกร้านไหน" กิจการค้าในส่วนของจ้าวถิงแห่งแรกเป็นโรงน้ำชาขนาดกลางมีชื่อเสียงเป็นอันดับสองของเมืองต้าซุน แห่งที่สองเป็นร้านขายผ้าที

"หลงจู๊ คุณชายรองมา" เสี่ยวเอ้อที่ยืนอยู่หน้าร้านมองเห็นจ้าวเจียวหมิงกำลังเดินเข้ามาเขารีบรุดไปแจ้งแก่หลงจู๊ที่กำลังนับเงินอยู่ "อ้ะ จะทำอย่างไรดีคุณหนูอยู่หลังร้านด้วย เอาอย่างนี้เจ้าไปต้อนรับก่อนข้าจะเอาเงินไปเก็บ" หลงจู๊บอกเสี่ยวเอ้อด้วยความกังวลเร่งมือเก็บเงินใส่ถุงเดินหลบไปทางหลังร้านเสี่ยวเอ้อจึงออกไปต้อนรับแทน "คุณชายรองดื่มชาก่อนหรือไม่ขอรับ" จ้าวเจียวหมิงแสดงความไม่พอใจออกมาผลักเสี่ยวเอ้อออกไปแล้วเดินวนรอบหน้าร้าน "หลงจู๊ไปไหน" น้ำเสียงร้อนรนของจ้าวเจียวหมิงทำให้เสี่ยวเอ้อรู้ว่าเขาต้องการสิ่งใด "เอ่อ หลงจู๊จัดของอยู่ด้านหลังขอรับ" "ไปเรียกมา ข้ามีเวลาไม่มาก" เสี่ยวเอ้อเข้าไปตามหลงจู๊ชั่วครู่ทั้งสองคนก็เดินออกมา "คุณชายรองมาที่นี่มีเรื่องใดให้ข้ารับใช้ขอรับ" ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจแต่หลงจู๊ก็ถามเหมือนทุกครั้งที่จ้าวเจียวหมิงมาที่นี่ "เหมือนเดิม ครั้งนี้มากขึ้นหน่อยจัดการไว้แล้วใช่หรือไม่" จ้าวเจียวหมิงยกมือกอดอกทำหน้าเคร่งขรึม "เอ่อ...ไม่มีขอรับ" หลงจู๊ก้มหน้าลงพูดไม่เต็มปาก "โกหก! ขายได้ทุกวันยังจะกล้าพูดว่าไม่มี หรือเจ้าอยากลองดีกับข้า" อารมณ์ของจ้าวเจียวหมิงเด

นางประกาศขึ้นมากลางวงล้อมอย่างไม่เกรงกลัวผู้ใด เล่อคุณเห็นสาวงามผู้กล้าหาญตรงหน้าลุกขึ้นยืนปรบมือแสดงความนับถือพลางยิ้มกริ่มส่งสายตาเจ้าชู้ตามวิสัยที่เคยทำกับผู้อื่นไม่เกรงใจผู้อาวุโสแม้แต่น้อย "แม่นางน้อยผู้นี้คือใครหรือ เหตุใดข้าไม่รู้จัก" "อิงเอ๋อร์ถอยออกมา" จ้าวเหลียนออกคำสั่งให้หลานสาวอยู่ห่าง ๆ คนอย่างเล่อคุณ นางถอยหลังออกมายืนข้างจ้าวหลงเซิ่งจ้องมองจ้าวเจียวหมิงแสดงความไม่พอใจอย่างยิ่ง "คุณชายเล่อไม่ต้องสนใจ เรื่องวันนี้ขอให้ทุกคนแยกย้ายกันได้แล้วข้าไม่อนุญาตให้จัดงานใด ๆ ทั้งสิ้น โรงน้ำชาแห่งนี้มีเจ้าของคนใหม่แล้ว ต่อไปนี้จะไม่มีการเปิดทำอย่างอื่นนอกเหนือจากการค้าขายอีก" จ้าวเจียอิงได้แต่สงสัย แสดงว่าที่นี่มีการทำอย่างอื่นนอกเหนือจากทำการค้างั้นหรือเหตุใดตระกูลจ้าวถึงได้หละหลวมเรื่องการดูแลจนเละเทะขนาดนี้ได้ คนกลุ่มใหญ่ถึงจะไม่พอใจนักทว่าเมื่อเป็นคำสั่งของเถ้าแก่ใหญ่พวกเขาก็ไม่คัดค้านทยอยเดินบ่นพึมพำออกจากร้านไป เล่อคุณกวาดสายตามองคนตระกูลจ้าวไร้คำพูดเดินตามคนอื่นไปพร้อมกับบริวารของตัวเอง เหลือเพียงจ้าวเจียวหมิงที่คอยรับหน้าบิดาและพี่ชายเพียงคนเดียว "ทำอะไรไม่รู้จักยั้ง

ทหารชายแดน แม่ทัพเฟิงกำลังวางกลยุทธ์ในการรบให้กับหวงซีหยุนที่ได้รับหน้าที่สำคัญออกไปปราบโจรกบฏ ครั้งนี้เป็นเพียงการปราบโจรกลุ่มเล็กแต่มีอิทธิพลมากจึงต้องรัดกุม "การกำจัดโจรกบฏครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย พวกมันมีกำลังค่อนข้างมากและโหดเหี้ยมเกินมนุษย์ รองแม่ทัพหวงควรระวังตัวให้มาก" "ขอบคุณท่านแม่ทัพ ข้าจะทำให้เต็มที่ขอรับ" "ดีมาก ข้าเชื่อใจเจ้า" กลุ่มของกองทัพกระจายตัวไปยังแหล่งกบดานของโจรทั่วบริเวณ หวงซีหยุนนำกำลังที่เหลือไปดักซุ่มที่บ้านหลังหนึ่งซึ่งเป็นสถานที่ซ่องสุมของโจรกบฏที่สำคัญเพราะเป็นศูนย์กลางของคลังอาวุธและหนังสือสำคัญหลายอย่าง "ขณะนี้แม่ทัพเฟิงยังเงียบอยู่แต่พวกเรายังต้องระวังตัว" หัวหน้าโจรตักเตือนบรรดาลูกสมุนเพราะสถานการณ์ผิดปกติเกินไป "ขอรับหัวหน้า" จากนั้นก็พากันแยกย้ายไปลาดตระเวนรอบ ๆ คลังอาวุธ โจรกบฏกลุ่มนี้เป็นกลุ่มใหญ่และกลุ่มสุดท้ายของแคว้นต้าเหลียน ปราบปรามยากเนื่องจากแม่ทัพเฟิงสืบรู้มาว่ามีขุนนางใหญ่ในวังหลวงคอยหนุนหลังอยู่ เป็นกลุ่มที่กำจัดยากที่สุด หัวหน้าโจรมีอิทธิพลกว้างไกลทำให้ใคร ๆ ต่างเคารพยำเกรง อีกอย่างมีการส่งส่วยให้กับขุนนางและตระกูลใหญ่ ๆ เพื

งานเลี้ยงส่งหมิงเจ๋อถูกจัดขึ้นในคืนต่อมาท่ามกลางความเข้มงวดเรื่องความปลอดภัย หัวหน้าใหญ่ไม่ใช่คนประมาทถึงอย่างไรก็จะไม่ยอมให้เรื่องร้ายเกิดขึ้นซ้ำสองแน่นอน "วันนี้ข้ามีเรื่องจะบอกเหล่าพี่น้องทุกคน หัวหน้าสามอยู่กับเรามาสามปีมีผลงานเป็นที่ประจักษ์มากมาย วันนี้จึงอยากมีอิสระในยุทธภพ ข้าเห็นว่าสมควรจึงจัดงานเลี้ยงอำลาขึ้น ขอให้ทุกคนร่วมส่งหัวหน้าสามด้วยกันเถิด" เสียงโห่ร้องดังสนั่นให้หมิงเจ๋อทุกคนดื่มกินกันอย่างมีความสุขถือว่าเป็นการฉลองชัยชนะไปในตัว ด้านห้องคุมขังหวงซีหยุนสะเดาะกุญแจโซ่ตรวนออกได้พร้อมส่งสัญญาณลับให้เหล่าทหารห้องตรงข้าม เพียงไม่นานเหล่าทหารเฝ้ายามก็ถูกจัดการเรียบร้อยเป็นเวลาเดียวกับทหารแม่ทัพเฟิงลักลอบเข้ามาได้เพื่อช่วยเหลือ ทุกคนจึงหนีออกไปได้พร้อม ๆ กัน คล้ายกับว่าตอนนี้มีทหารสองฝ่ายที่แอบเข้ามาในหมู่บ้านแห่งนี้ อีกฝ่ายแต่ละคนล้วนถูกคัดสรรมาอย่างดีราวกับเป็นทหารฝีมือยอดเยี่ยมทั้งหมด ขณะที่งานเลี้ยงดำเนินไปอย่างราบรื่นชายคนหนึ่งวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในงาน "แย่แล้วหัวหน้าใหญ่ นักโทษหายไปหมดแล้วขอรับ" "ตามล่าตัวมาให้ได้ จับเป็นไม่ได้ก็จับตายให้หมด!" หัวหน้าใหญ่ออก