All Chapters of ช่างมารดามันเถอะใครเฝ้าก็เฝ้า: Chapter 21 - Chapter 30

ภายในกระโจมหลักของท่านแม่ทัพยามนี้องค์หญิงตานชิง พระนัดดาในฝ่าบาทสืบเชื้อสายกลับไปสามรุ่นพบว่าสัมพันธ์กับสกุลเหอของฮองเฮา จึงได้รับการยกเว้นการบีบบังคับให้แต่งงานกับบุรุษในเมืองหลวง และเมื่อมีเสด็จป้าหนุนหลัง มีฝ่าบาทให้ท้าย นางจึงออกจากเมืองหลวงมายังค่ายทหารเสี้ยนหยางและยังรุกเข้ามาในด่านปาต้าหลิ่ง ด่านต้องห้ามคนนอกเข้ามา เมื่อทหารไม่อาจรั้งผู้สูงศักดิ์ผู้นี้เอาไว้ ผู้บัญชาการทหารอย่างเหอจื่อหย่าง ที่รับผิดชอบด่านปาต้าหลิ่งจึงต้องไปจัดการด้วยตนเอง เพราะนางซุกซนเกินไป “เจ้าอย่าซุกซนให้มาก หากเจ้าไม่เชื่อฟังข้าจะส่งเจ้ากลับเมืองหลวงเสียเดี๋ยวนี้” เหอจื่อหยางเอ่ยถ้อยคำข่มขู่ น้ำเสียงเจือด้วยความเอาจริงและไม่ล้อเล่นแน่นอน เพียงแต่ตอนพบตานชิงนั้นเป็นช่วงที่ทหารจากลั่วหยางเข้าสู่เมืองหลวง หากส่งกลับตอนนั้นนอกจากซื่อจื่อจะหวงหน้าพะวงหลังแล้ว กระทำการใดอาจขาดความรอบขอบเสียสมาธิเอาได้ ตานชิงถือเป็นองค์หญิงสูงศักดิ์ มีตำแหน่งเป็นจางกงจู่ ดังนั้นย่อมเป็นเครื่องต่อรองกับอันอ๋องได้อย่างดี “ว้า...ไม่ลุ่มหลงข้าสักนิดเลยหรือ ข้าอุตส่าห์เสี่ยงชีวิตไปนอกด่านปาต้าห

เยียนเหรินเห็นเหอจื่อหยางจับมือนางแล้ว เขาก็พุ่งตรงเขาไปจับมือนางสะบัดออกทันที “แต่เจ้าต้องปล่อยนี่ภรรยาของข้า” เยียนอ๋องซื่อจื่อ กลับมาครั้งนี้ เขาต้องกลับมาทวงภรรยาและลูกคืนกลับให้จงได้ “ปล่อยข้าทั้งคู่เถิด ข้าบอกแล้วว่าอยากอยู่อย่างสงบ คนหนึ่งก็เสี้ยนหยางอ๋อง คนหนึ่งเยียนอ๋องซื่อจื่อ ดูอย่างไรข้าก็ไม่รู้สึกห่างไกลจากความกังวลได้” ในเมื่อชาตินี้เรื่องเปลี่ยนเป็นเช่นนี้แล้ว นางคิดว่าควรพอกับเหล่าบุรุษใจโลเลเสียที คนหนึ่งนางรู้สึกต่ำต้อยไม่คู่ควร คนหนึ่งนางรู้สึกว่าเขาหูเบาเกินไป ไม่ว่าเลือกทางหนึ่งทางใดอีกฝ่ายล้วนเจ็บช้ำเสมอ “ไม่ปล่อยเด็ดขาด ชีวิตนี้ไม่ยอมปล่อยเจ้าอีกแล้ว”แต่ก่อนเสี้ยนหยางอ๋องได้แต่มองนางจากที่ไกล ๆ แสดงออกไม่ได้ ได้แต่เฝ้ามองอยู่เช่นนั้น จนเมื่อนางตัดสินใจหลุดจากบ่วงที่ผูกรัดออกมา เขาจึงได้ยื่นมือเข้าช่วย แต่จากนี้อย่าหวังให้เขาหดมือเป็นไปไม่ได้แน่นอน หยางหยู่เฟยรู้สึกผิดพลาดมาก ที่เข้ามาอยู่ในอุ้งมือของเสี้ยนหยางอ๋อง นางไม่คิดว่าเขาจะตกหลุมรักนาง แต่นั่นไม่เท่ากับเยียนอ๋องซื่อจื่อที่ยังรู้จักรับผิดชอบ มาตามง้อนางด้วยอ

งานชมดอกเบญจมาศจัดช่วงบ่ายถึงค่ำ และช่วงเวลาที่โดนพาตัวมานั้น ก็เป็นช่วงที่ตะวันเริ่มคล้อยลอยต่ำ แสงแดดที่ระอุในยามกลางวันเริ่มคลายตัว ความเย็นค่อย ๆ เคลื่อนเข้าแทนที่ ตำหนักข้างคือตำหนักที่ตั้งอยู่ถัดจากตำหนักคุนหนิง ซึ่งเป็นบริเวณที่เหอฮองเฮามักรั้งเขาไว้ในวังหลัง เพื่อคุยเล่นเป็นเพื่อนยามกลับจากชายแดน และวันนี้จะเป็นที่ปรับความเข้าใจของเขาและนาง นอกจากประตูและหน้าต่างทุกบานจะปิดลงแล้ว แสงแดดหรุบหรู่ยามบ่ายยังเข้ามาได้น้อย ภายในห้องเขาหยิบตะบันไฟขึ้นจุดเทียนส่องสว่างเพียงดวงเดียว ในขณะที่อีกร่างถอยร่นเข้าลึกไปบนเตียงด้านใน เพื่อหลบหนีการคุกคามจากเสี้ยนหยางอ๋อง ดวงตากลมโตมองเขาอย่างตื่นตระหนก ด้วยไม่คิดไม่ฝันว่าเสี้ยนหยางอ๋องกำลังจะปลดเปลื้องอาภรณ์ต่อหน้าต่อตานาง “นี่...เจ้าจะทำอะไรเหอจื่อหยาง บุรุษหน้าไม่อาย” “ใช่ข้าไม่อาย ไม่อายที่จะบอกรักเจ้าต่อหน้าทุกคน เหตุใดเจ้าต้องอาย หรือแท้ที่จริงเจ้าและข้าไม่ได้มีใจตรงกัน” บุรุษตรงหน้าพูดจบแล้วเงียบไปครู่หนึ่ง ใบหน้าของเขาของที่เปลี่ยนเป็นเย็นชา หลังสิ้นสุดคำว่าไม่ได้มีใจตรงกัน แต่แววตาค

เมื่อคุยกับฮองเฮาเสร็จ เสี้ยนหยางอ๋องจึงพาหยาง-หยู่เฟยกับลูก ๆ กลับ โดยมีขันทีข้างกายฮองเฮาอุ้มลูกทั้งสองที่หลับไปแล้วมาขึ้นรถม้า แต่ทว่าเรือนที่จะกลับเป็นจวนของเสี้ยนหยางอ๋องแทน รถม้าที่เคลื่อนออกจากเมืองหลวงในยามวิกาล หากไม่ได้รับอนุญาตเป็นพิเศษก็ไม่สามารถออกมาได้ นอกเสียจากมีงานเลี้ยงและคำสั่งฮองเฮาหรือฝ่าบาทเท่านั้น ร่างกายที่อ่อนล้าโรยแรงจากการเคี่ยวกรำของเสี้ยนหยางอ๋องนั่งโงกไปมา นางรู้สึกเหมือนจะหลับได้ทุกขณะ จนผู้เป็นต้นเหตุที่ทำให้นางต้องเป็นเช่นนี้ ดึงร่างของนางไปอิงกับไหล่กว้าง ไหล่นี้ที่ตั้งมั่นอยู่ที่เดิมไม่เปลี่ยนแปลง รอให้นางมาอิงแอบแนบซบยามต้องการ บัดนี้สำเร็จแล้ว “อื้อ” เสียงครางในลำคอบอกให้รู้ว่ากำลังรำคาญเมื่อมีคนมากวน แต่กลับได้รับเสียงกระซิบตอบกลับอย่างอบอุ่น “นอนเสียเถิด ข้าจะปลุกเองเมื่อถึงบ้านของเรา” นางนิ่งอีกครั้งและผล็อยหลับไปทันที โดยมีอ้อมกอดอบอุ่นของเขากอดนางเอาไว้ และเมื่อกอดแล้วก็ไม่คิดปล่อยอีกตลอดชีวิต ในเรือนเยียนอ๋องซื่อจื่อ เยียนเหรินที่ต้องรับตำแหน่งเยียนอ๋องแทนบิดา ที่กำลังจะมีคำสั่งถูกปลดในเร็ววันนี

“สาบานได้ว่าข้าไม่เคย ไม่เคยจริง ๆ เจ้าคือคนแรก” นางใบหน้าง้ำงอ แม้ว่าจะอธิบายหลายครั้งแล้วก็ตาม แต่ทว่ายังยืนยันคำเดิม คือไม่เชื่อเพราะเขาดันปากสว่างรู้ตื้นลึกหนาบาง “บุรุษในกองทัพยากนักเชื่อถือ” อยู่ดี ๆ นางก็คิดไปถึงตอนที่ยังอยู่เสี้ยนหยาง นางไปหาเขาที่กองทัพแล้วพบว่าองค์หญิงตานชิงกำลังยั่วยวนเขา ทำให้นางพาลมาโกรธเอาตอนนี้ด้วย “ตอนข้าเห็นท่านในกองทัพ มีสตรีเข้าไปยั่วยวนท่านถึงในกระโจม ยกแข้งแหกขาขึ้นสูง ท่านมองไม่กะพริบตา” เหอจื่อหยางสาบานว่าชาตินี้มองเพียงแต่หยางหยู่-เฟยผู้เดียว ไม่เคยคิดเกินเลยกับสตรีอื่นเลยสักนิด แล้วสตรีที่ไปยั่วยวนเขา...เห็นจะมีคนเดียวกระมัง “นั่นเป็นตานชิง นางดื้อมาที่ด่านปาต้าหลิ่ง แถมยังเอาเรื่องในกองทัพไปพูด ข้าให้ข้อหากบฏนางไปแล้ว เจ้าพอใจหรือยัง” เขาเร่งร้อนอธิบายเพราะไม่อยากให้นางโกรธด้วยไม่อยากนอนคนเดียว อีกอย่างตานชิงที่จริงเหมือนสำคัญ แต่เป็นเพียงหมากตัวหนึ่งก็เท่านั้น ไม่ได้สลักสำคัญอะไร ฝ่าบาทเพียงอยากมีเชื้อพระวงศ์อยู่ในวัง จึงอุปโลกน์นางขึ้นเป็นองค์หญิงเท่านั้น “แล้วก่อนหน้านี้เล่า ไม่เห็นใช่