All Chapters of ช่างมารดามันเถอะใครเฝ้าก็เฝ้า: Chapter 1 - Chapter 10

“สตรีไร้ยางอาย!!” เสียงด่าทอในมโนสำนึก ทำให้ร่างที่อ่อนล้าโรยแรงจากอาการป่วยย่ำแย่ลง นางส่ายหัวไปมาพร้อมกับยกมือผลักไสในความมืดมิดจนมองไม่เห็นทางข้างหน้า หมอกสีขาวปกคลุมจนต้องยกมือปัดไปมาให้มันจางลง แต่ทว่ากลับยิ่งหนาขึ้น พร้อมกับความเยือกเย็นราวกับถูกแช่แข็งในภูเขาหิมะพันปีอันหนาวเหน็บ “ท่านแม่...ท่านแม่ตื่นสิ...ตื่นก่อน” เสียงเด็กหญิงพลันทำให้นางที่กำลังดิ้นรนหยุดนิ่งสงบลง นางเงี่ยหูฟังอีกหนว่าเสียงที่เรียกนั้นคือเสียงของผู้ใดกัน “พี่ใหญ่...ท่านแม่ไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่” หลิงหลงถามพี่ชายฝาแฝดของตัวเอง ที่นั่งชะโงกหน้าเอามืออังหน้าผากท่านแม่แล้วยกอีกมื้อป้อม ๆ อังที่หน้าผากตัวเองใบหน้าครุ่นคิดจนคิ้วขมวดเป็นปมแน่น “ตัวไม่ร้อนเหมือนเมื่อครู่แล้ว” แม้ในใจหลิงเผิงจะหวาดกลัว แต่เขาต้องเข้มแข็งเพื่อน้องสาวคนเดียวของเขา เขาไม่อยากเห็นน้องสาวร้องไห้อีกแล้ว เสียงพี่น้องคุยกันทำให้หยางหยู่เฟยขมวดคิ้ว แม้จะพยายามหาทางออกจากกลุ่มหมอกควันหนาทึบนี้ แต่ก็หาทางออกไม่พบ จนเมื่อมีเสียงหนึ่งที่แว่วดังเข้ามากระทบโสตประสาทการได้ยินของนาง ลืมความรัก ลื

หยางหยู่เฟยตั้งสติมองไปในความมืดแล้วก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาฉับพลัน นางจึงรีบปิดหน้าต่างลงดาลทั้งตรวจสอบประตูให้ดี ก่อนจะขึ้นเตียงนอนนางก้มลงพ่นลมจากปากดับเทียนที่หวิวไหวตามกระแสลมอ่อน ๆ ที่พัดเอื่อยเข้ามาตามช่องหน้าต่าง นางลืมตาโพลงไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้ในทันที เพราะไม่เคยเผชิญอันตรายด้านนอก เคยอยู่ในหมู่บ้านที่มีแต่ชาวบ้านป่าและชาวบ้านทั่วไปไม่ได้มีวิชาการต่อสู้อะไร ทำให้นางไม่เคยพบเห็นคนมีวรยุทธบ่อยนัก และไม่รู้ว่าเมื่อครู่คนชุดดำผู้นั้นต้องการสิ่งใดจากนางกันแน่ นางมั่นใจว่าเป็นคนไม่ผิด! กว่าจะข่มตาหลับก็ล่วงเข้ายามโฉ่ว (ราวตี1-ตี3) ร่างกายที่อ่อนล้าถึงได้หลับสนิทลง ลมหายใจที่สม่ำเสมอทำให้คนที่ซ่อนตัวในความมืดออกมา เหอจื่อหยางไม่ได้ต้องการทำให้นางตกใจ เพียงแต่เขาลืมซักถามให้แน่ชัดว่านางนอนที่ห้องใด จึงกระโดดลงจากหลังคามาใกล้บริเวณที่นางนั่งเหม่อลอยอยู่พอดี สายตาของเขามองเห็นได้ในความมืด แม้ไม่ชัดเจนแต่แสงจันทร์หรุบหรู่สีเงินอ่อนยามโฉ่วสองเค่อ แทรกช่องเล็ก ๆ ตามกรอบหน้าต่าง ส่งให้เขายลใบหน้าของนางชัดเจนขึ้น นางยังงามสง่าไม่เปลี่ย

สีหน้าตกใจราวกับพบวิญญาณอาฆาตทำให้ดวงตาของเหอจื่อหยางไหวระริก เพียงชั่วครู่ก็กลับมองนางอย่างแปลกใจราวกับไม่ได้รู้จักกันมาก่อน ‘นางจดจำเขาได้’ ‘ในเมื่อนางไม่ต้องการให้คนขุดคุ้ยอดีต เช่นนั้นเขาก็ต้องเล่นให้สมจริงสักหน่อย’ “ขออภัยแม่นาง ข้าเสียมารยาทแล้ว” เหอจื่อหยางรีบโค้งให้ ก่อนจะกระโดดลงจากกำแพง และใช่กระโดดไปฝั่งของบ้านนาง แต่เจ้าเด็กอ้วนทั้งสองนี่สิชื่นชมเขาราวกับเป็นจอมยุทธอันดับหนึ่ง “โอ้โหท่านลุง ท่านร้ายกาจมาก เพียงย่อตัวก็กระโดดขึ้นกำแพง พอกระโดดก็เพียงขยับเล็กน้อย เคลื่อนไหวไร้เสียง ยอดเยี่ยมนัก” หลิงเผิงไม่เคยเห็นคนมีวรยุทธสูง เพียงแค่กระโดดเล็กน้อยเขาก็ชื่นชมแล้ว จนหยาง-หยู่เฟยต้องส่ายหน้า จากนั้นนางเหยียบก้อนหินที่สองแสบจอมซนปีนขึ้นไปแล้วอุ้มพวกเขาลงมา แต่ทว่า “ว้าย...!!” เสียงร้องของนางทำให้แขกผู้มาใหม่เคลื่อนไหวรวดเร็วดั่งสายลมพัด ใช้แขนโอบเอวของนางที่กำลังจะหงายท้องลงไปเอาไว้ จากนั้นก็พยุงนางให้ยืนมั่นคง ก่อนจะวางเจ้าไก่อ้วนของตัวเองลง แล้วไปรับเจ้าเด็กตัวแสบลงจากกำแพงที่ทำจากอิฐชิงจวน “มานี่ คราวหน้าอย่าปีนอีกรู้หรือไม่” เ

ลานด้านนอกของเรือนพักของหยางหยู่เฟยมีศาลาใกล้สระน้ำเล็ก ๆ เอาไว้นั่งดื่มชา เสียงครืน ๆ ของฟ้ายามฝนใกล้หยุด ทำให้เกิดอารมณ์ผ่อนคลายคล้ายอยากพักผ่อน แต่ไม่ใช่สองบุรุษที่ยืนอยู่ตรงศาลาด้านนอก โจวฝานได้รับพิราบสื่อสารหลังฝนตกหนัก คาดว่าเพราะฝนตกหนักจึงทำให้ข่าวสารล่าช้าไปบ้าง แต่ก็คะเนได้จากรูปการณ์แล้วว่าน่าจะใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งวันในการคลาดเคลื่อน “ข่าวว่าอย่างไร” “คนของเยียนอ๋องซื่อจื่อออกเสาะหาองค์หญิงหยางหยู่เฟย ตอนนี้กระจายกำลังทั่วแคว้นชิ่ง ไม่เกินสองวันนี้ม้าเร็วน่าจะมาถึงเสี้ยนหยางขอรับ” สองวันนับว่าคนของเยียนอ๋องซื่อจื่อทำการรวดเร็วรอบคอบ วางแผนเสร็จก็จัดการทันที รุกเร็วเช่นนี้เพิ่งนึกได้หรืออย่างไร แต่มันสายไปแล้วกระมัง “แล้วอย่างไรอีก” “เยียนอ๋องออกไปพบคนลึกลับผู้นี้นอกเมืองหลวง คนของเราไม่อาจสืบทราบได้ คาดว่าน่าจะเป็นคนสำคัญ” เมื่อกล่าวถึงเยียนอ๋องซื่อจื่อเขาก็ยังพอเบิกบานใจได้ แต่เมื่อกล่าวถึงบิดาของเขานั้นยังไม่น่าไว้วางใจ แม้ว่าตระกูลเยียนกับตระกูลเหอเกี่ยวดองกัน ฮองเฮาเป็นญาติกับท่านหญิงเหอเหวินอี๋ แต่ก็ไม่แน่

เขาลงไปราวหนึ่งเค่อและกลับมาด้วยรอยยิ้มที่ทำให้นางรู้สึกกังวลเล็กน้อย แต่ทว่าสิ่งที่เขาบอกทำให้นางขมวดคิ้วสงสัย “ไม่มีอันใด แค่สุนัขดุร้ายตัวหนึ่งเข้าเมืองมา ข้าต้องไปจัดการเสียหน่อย” นางหูฝาดไปหรือไม่ แม่ทัพเหอผู้เกรียงไกรกับแค่สุนัขดุร้ายต้องไปจัดการด้วยตัวเองเชียวหรือ หรือว่านี่เป็นความนัยน์บางอย่างที่เขาอยากจะบอกนางหรือไม่ “หากท่านแม่ทัพมีเรื่องต้องทำก็ไปเถิด ข้ากับลูกจะเดินเที่ยวในตลาดกันเอง พวกเรากลับได้” นางไม่คิดรบกวนเขาอยู่แล้ว แต่เดิมก็อยากจะมากันเอง “โจวฝานจะไปกับพวกเจ้า ไม่ต้องห่วงไม่มีอะไร ข้าต้องไปทำอะไรนิดหน่อย” กล่าวจบเขาก็ออกไปทันที ทิ้งให้พวกนางสามแม่ลูกที่กำลังอยู่ในรถม้านั่งมึน แล้วก็คิดว่าวันนี้จะลองเดินดูในตลาดหาสิ่งที่นางพอทำได้ แต่เดินจนสุดตลาดแล้วก็ยังไม่เห็นอาชีพที่สตรีสามารถเลี้ยงตัวเองได้ ปักผ้าก็มีหลายร้านสอบถามแล้วก็บอกว่ามีช่างปักหลายคน ไม่แน่ปักมาอาจจะรับซื้อไม่ได้ รับจ้างเขียนตำรานางก็ทำได้แต่ต้องใช้เวลาสักหน่อย สิ่งที่คิดจะทำก็เลือนรางจนเด็ก ๆ ไปนั่งมองไก่ในเล้าของคนขายหลายตัว ‘หรือว่านางจะเลี้ย