All Chapters of ช่างมารดามันเถอะใครเฝ้าก็เฝ้า: Chapter 11 - Chapter 20

ตกเย็นนางได้รับรายงานจากคนของแม่ทัพเหอว่าแม่ทัพเหอต้องเข้าเมืองหลวงกะทันหัน ดังนั้นนางจึงไม่ต้องทำอาหารให้ท่านแม่ทัพ แต่ท่านแม่ทัพฝากตำลึงให้นางถุงใหญ่ จากเดิมที่คิดจะให้นางแค่สามสิบตำลึงต่อเดือน เหตุใดเขาถึงให้มาตั้งร้อยตำลึง นางรับเอาไว้คิดว่ารอคอยเขากลับมาค่อยคืนให้ ด้านหลังเรือนมีเล้าไก่ขนาดใหญ่ ที่ตอนนี้มีสมาชิกไก่อยู่สี่ตัว กับลูกสุนัขเสี่ยวหยุนอีกหนึ่งตัว โดยเหล่าเด็ก ๆ คอยดูแลมันอยู่ทุกวัน วันนี้เสื้อของเหล่าแม่ไก่เย็บเสร็จแล้ว ท่านแม่ทำให้สวยงามยิ่งนัก หลิงเผิงกับหลิงหลงจึงมาช่วยกันแต่งตัวแม่ไก่ให้สวยงาม หลิงเผิงค่อย ๆ จับอิงเอ๋อร์ขึ้นมา จากนั้นเลือกชุดสีชมพูน่ารักให้กับอิงเอ๋อร์ เด็กชายตัวน้อยค่อย ๆ ดึงเสื้อขนาดเล็กใส่ให้มัน เจ้าไก่ตัวอ้วนพริ้มตาหลับราวกับชอบการแต่งตัวเสียจริง จนทำให้หลิงเผิงอดอมยิ้มให้มันไม่ได้ “อิงเอ๋อร์ชอบหรือไม่ เจ้าสวยที่สุด” เมื่อหลิงเผิงวางเจ้าไก่ตัวอวบลง มันก็รีบวิ่งไปที่อ่างน้ำก้มมองตัวเองผ่านเงาน้ำพร้อมร้องกะต๊ากอย่างดีใจ สองพี่น้องเห็นภาพดังนั้นก็หัวเราะเยาะมันที่ทำท่าประหลาด จากนั้นอิงหลิวกับอิงผินก็ได้รับเสื้อ

หลิงเผิงและหลิงหลงสาดเกลือจนเหนื่อย ยังได้แค่ครึ่งไห แต่มารดาของตัวเองกลับเข้าไปในบ้านแล้ว แล้วพลันฟ้าก็ผ่าลงมา เปรี้ยง!!! ⚡️ เสียงฟ้าผ่าทำให้คนที่เป็นกองสนับสนุนให้เจ้านายตีกันรีบวิ่งเข้าบ้าน รวมทั้งเด็ก ๆ ด้วยแต่เมื่อแม่ทัพเหอจะตามเข้าบ้านบ้างกลับถูกซื่อจื่อรั้งเอาไว้ “อันใดของเจ้า ฝนจะตกแล้ว” เหอจื่อหยางสะบัดให้หลุด แต่มือเหนียวราวกับตีนตุ๊กแกของซื่อจื่อยังเกาะแน่นสลัดไม่หลุด “หากพวกเราป่วยจะพ้นความผิดหรือไม่ นางไม่ให้พวกเราเข้าบ้านตอนนี้...เช่นนั้นก็ตากฝนไป เรียกความสงสาร” เหอจื่อหยางกลอกตาสามหน แล้วอยากจะชักกระบี่ผ่าสมองเจ้าปัญญาอ่อนนี่จริง ๆ นางยังจะสงสารอีกรึดูสภาพ เขาจึงไม่ปัญญาอ่อนยืนตากฝนแล้วรอนางมาเรียก ไม่สู้เข้าไปอธิบายสภาพทั้งที่ยังเจ็บปวดทรมานแบบนี้ดีกว่า เสียงผ้าไหมเนื้อดีเสียดสีสวบสาบเดินเข้าไปในบ้าน โดยไม่สนว่าเจ้าปัญญานิ่มผู้นั้น จะเรียกให้คอแตกตายยังไงก็ไม่หันหลังกลับ “จื่อหยาง จื่อหยาง จื่อหยาง”แต่เมื่อเข้ามาในห้อง เห็นสีหน้าของหยางหยู่เฟยที่มองมาราวกับต้องการจะกินเลือดกินเนื้อ เขาจึงเรียกโจวฝานมาเบี

เช้าตรู่ช่วงฤดูเสียวหมาน ต้นซางซู่เขียวขจีประดับด้วยผลของมันที่เปลี่ยนจากสีแดงเป็นสีม่วงดำสุกเต็มต้นชาวบ้านในแถบลั่วหยางเรียกช่วงนี้ว่าเป็นเทศกาลการกินผลซางซู่ รวมทั้งเป็นการเริ่มต้นในฤดูประมงอีกด้วย เหล่าชาวบ้านที่อยู่ริมทะเลต่างพากันออกเรืออย่างอุ่นหนาฝาคั่ง สร้างความคึกคักให้กับดินแดนแถบนี้ นอกจากนี้ยังเป็นช่วงที่ข้าวในนาเริ่มออกรวง นั่นหมายถึงช่วงเวลาที่ลูกธนูที่ขึ้นสายไว้แล้วของอันอ๋องจะต้องมีวันยิ่งออกไป เรือนไท่สุ่ยยามเหม่าหนึ่งเค่อ บุรุษวัยสามสิบห้าปีเรือนกายองอาจดุจนักรบ โครงหน้าหกเหลี่ยมเกลี้ยงเตียนเป็นเอกลักษณ์ ด้านข้างมีสตรีงดงามท่านหนึ่งเคียงข้าง ดวงตากลมโตดั่งหงสา ผมเผ้ายังม้วยสวยเป็นเกลียวราวพู่กันวาดแต่ง เรียกได้ว่าคู่หงมังกรแห่งลั่วหยาง เพราะหนึ่งบุรุษคืออันอ๋อง หนึ่งสตรีคือพระชายาจี้เจียซี ที่แต่งงานกันได้สามปีแล้ว และนางมาจากแคว้นฉี เช้าตรู่เช่นนี้ควรจะเป็นเวลาหลับใหล แต่ทว่าในห้องประชุมงานของอันอ๋องต่างเต็มไปด้วยกุนซือ และผู้ร่วมก่อการวางแผนในครั้งนี้ “หวงตานตานถูกจับ แล้วเราจะทำเช่นไรกันดีท่านอ๋อง” ขุนนางในเมืองลั่วหยางผู้หนึ่ง

ชายอ้วนผู้นั้นถึงกลับต้องผงะ เมื่อเห็นว่าส่วนความเป็นบุรุษของเขาเกือบขาด เพราะชายท่าทางสูงศักดิ์ผู้นั้น แต่ตัวเองก็ขยับออกไม่ได้ เพราะว่าแรงที่ซัดทำให้เขาเซไปติดกับประตู ทำให้ร่างกายถูกตรึงไว้อย่างนั้น จะก้มเอื้อมมือลงมาดึงเอากระบี่สั้นนี้ออก แต่กระบี่มีหนึ่งปลายสองคม หากก้มไม่ดีมันจะเฉือนเนื้อตรงท้องของเขาเอาได้ “นี่เจ้าเป็นใครกันแน่ เราไม่มีเรื่องบาดหมางกัน สตรีผู้นี้ข้าจะขาย นางเป็นภรรยาข้า” ถ้อยคำของบุรุษอ้วน ทำให้เหอจื่อหยางลดสายตามองสตรี ที่นั่งพื้นกอดขากอดแข้งจนน่ารำคาญผู้นี้ สตรีผู้นั้นส่ายหน้าพร้อมน้ำตาที่พรั่งพรูก่อนเอ่ยแย้ง “ไม่ใช่นะท่านแม่ทัพ...ข้าเป็นเพียงหลานที่ท่านป้าเอามาเลี้ยงไว้ นางตายอย่างมีเงื่อนงำ ชายชั่วผู้นี้ต้องการปิดปากข้า จึงอยากปลุกปล้ำข้าทำภรรยา แต่ข้าไม่ยินยอมเขาจึงคิดขายข้า” เสียงร้องห่มร้องไห้ของนางทำให้คนเริ่มมามุงดู หลิงเผิงและหลิงหลงแอบหลังมารดาเพราะมีคนน่ากลัว ส่วนสตรีที่ร้องไห้อยู่นั้น แม้จะมีท่าทางน่าสงสารก็จริง แต่เด็ก ๆ กลับไม่ค่อยชอบนาง “ท่านแม่...ข้า...ข้ากลัว” หลิงหลงกำเสื้อมารดาแน่น เสีย

หยางหยู่เฟยมองแม่ทัพด้วยอาการกลืนไม่เข้าคายไม่ออก แม่นางผู้นี้ร่ำไห้ราวกับน้ำตาเป็นสายเลือด อยากแทบแทนคุณที่ช่วยนางไว้ให้จงได้ แต่ทว่านางไม่สะดวกใจจะให้อยู่บ้านของตน เพราะต้องการความเป็นส่วนตัว ส่วนท่านแม่ทัพนั้น... “ไม่ได้ เรือนข้าไม่มีสตรีมาก่อน อนาคตแล้วแต่นาง” หยางหยู่เฟยที่นั่งอยู่บนตั่งในห้องโถงข้างเขา ฟาดฝ่ามือทุบหน้าขาโดยไม่รู้ตัวด้วยความโกรธ “ซี๊ด...อุ้ย!” แม่ทัพเหอที่โดนสตรีที่ตนคิดว่าชาตินี้จะมอบหัวใจให้ทุบเข้าก็ร้องโอดโอย แม้ถูกหอกดาบฟันแทงไม่เจ็บเท่านางฟาดเลยจริง ๆ เพราะมือเล็ก ๆ ทุบเจ็บถึงหัวใจ “นี่พวกเจ้าใกล้ชิดกันเกินไปแล้วนะ ขยับไปเลย” เยียนเหรินเข้ามานั่งแทรกกลางระหว่างอดีตภรรยาที่กำลังง้อกับแม่ทัพเหอ ที่ต้องการยื้อแย่งนางไปเป็นของตนเอง เหอจื่อหยางพริ้มตาหลับแน่นพลางกัดฟันข่มคลื่นโทสะในใจ เพราะหากเยียนอ๋องซื่อจื่อกระทำการอันยุ่งยากกว่านี้เขาจะไม่ละเว้น สตรีผู้นี้ไม่รู้ว่าเรือนของหยางหยู่เฟย อยู่ที่ใด คนเจ้ากี้เจ้าการก็พามาอีก “มันอึดอัดเห็นหรือไม่” เยียนเหรินพยายามแทรกตัวเข้ามา แต่ทว่าหยางหยู่เฟยกลับลุกขึ้น ทำให้เยียน