Sahara's Dirty Little Secrets

NAGPALINGA-LINGA si Sahara sa bintana ng kotse dahil alam niyang anumang oras ay maaaring may makakita sa kanila doon sa parking area. 

“Lee…” bulong niya rito. Pilit niyang itinaas ang mukha nito at pinaharap sa kanya. “Kailangan ko nang umuwi.”

“Hmm…ten minutes pa baby, please,” mahina nitong sagot. He smelled good and actually looked good. He’s a lot taller than she is and even if he’s in his late 30s, he’s got toned muscles and perfect abs. She has seen him at the bar a couple of times now and by the way he looks at her every time she sings, she knew that he’s got hots for her.

Sahara Smith is half-American, half-Filipina and she got her physical attributes from her father – from her vivid light green eyes to her rose-tinged ivory skin. Just one glance from her and guys go crazy. She’s just eighteen years old but she looked like an all-grown up woman. Just like what her best friend said, she could easily be a model in one of those men’s magazines. That’s how sexy Sahara is – she knew it and she loves the attention she gets from it.

They had shared drinks, conversations and more. Lee seemed kind and well-off. His fashion sense looked like it, even his SUV screamed luxury. For Sahara, Lee is a good catch – rich and good looking and she’d be crazy if she won’t take the chance. 

“Are you ready for me?” bulong nito sa kanyang tainga. 

Nginitian lang niya iyon at umiling. Mabilis niyang inayos ang sarili nang mamataan ang pagdating ng pulang kotse ni Karen. “Sorry, time’s up. Nandiyan na ‘yung sundo ko.” Napamaang si Lee at hindi na ito nakagalaw pa nang binuksan niya ang kotse at lumabas mula roon. “Bye!”

“Hey Sahara wait! Can I call you?” 

“Sure!” sigaw niya habang palayo.

“But I don’t have your number!”

“Aw, too bad!” tugon niya sabay kindat dito. Nakita na lang niya si Lee na napakamot na lamang ng ulo.

Halos patakbo niyang sinalubong si Karen na noon ay nakakunot ang noo. Nakasandal ito sa kulay pula nitong kotse, nakakahalukipkip.

“What took you so long?” tanong niya rito. Agad siyang sumakay sa passenger seat at hinintay ang kaibigan na makapasok sa loob.

“Kagigising ko lang. Kasi naman, magte-text ka, dis-oras ng gabi.”

“Kasi naman, biglaan. Malay ko bang masyadong mabilis ‘yung Lee na ‘yon.”

“Sus, alam mo namang ganyan ang lahat ng mga lalaki pagdating sa iyo, kunwari ka pa,” napapailing na sabi ni Karen. 

Lee is more than a decade older but he’s got the charm and the vigor of an eighteen-year-old. He was just supposed to be a challenge, a bet. She was dared by her friends to seduce him and being the great seductress as she was, she successfully did the job in a snap of a finger. 

“So, sa unit ka ba tonight?”

Umiling siya. “May exam kami bukas. Hindi pa ako nagre-review.”

Iniliko ni Karen ang manibela para tahakin ang daan papunta sa bahay na tinutuluyan niya. “Ayan, may exam ka pa bukas, bakit ka gumimik?” napapailing nitong tanong. “Hay bakit pa nga ba ako nagtatanong? What’s new?”

“Hindi ako gumimik, Karen. May gig ako tonight. Kailangan kong kumita ng extra kasi nga, exam week na.”

“Oh, eh ‘yung pinahiram ko sa iyo last week?” kunut-noo nitong tanong. Ilang sandali lamang ay nasa tapat na sila ng bahay ng kanyang Tita Felicidad, kung saan siya tumutuloy simula noong mag-kolehiyo siya apat na taon na ang nakararaan. 

“Nagkasakit uli ang Nanay, eh kaya nagpadala ako sa probinsiya. Kailangan niya agad ng gamot.” Binuksan niya ang pinto ng kotse at bababa na sana nang hawakan nito ang braso niya at pigilan siyang makalabas.

“How much do you need?”

That’s Karen, Sahara’s best friend ever since she worked as a singer at The Lounge. Katulad niya itong matangkad, maganda at katulad niya, marami ring lalaki ang nahuhumaling rito. And just like her, Karen is single, and available. Pero wala raw sa isip nito ang pakikipagnobyo. Karen is just as liberated as she is and for them, relationships are a hassle and they don’t like that.

Marahang binuksan ni Sahara ang pinto ng bahay at maingat rin niyang isinara iyon. Ayaw niyang magising ang pinsan niyang si Michaela dahil tiyak na walang-patid na sermon na naman ang makukuha niya mula rito. Tumingin siya sa wall clock, it’s 12 midnight.  And she had to review for her exam tomorrow. 

Padabog niyang inilapag ang shoulder bag sa kanyang kama, agad na hinubad ang high heels at marahang minasahe ang masakit na mga paa. Kung bakit ba naman kasi pinanganak siyang mahirap, madalas niyang itanong sa sarili. Naturingan nga siyang anak ng ‘Kano, pero kailangan pa rin niyang kumayod para lamang mabuhay at matustusan ang mahal niyang nanay na nasa probinsiya. 

Sanggol pa lamang si Sahara nang iwan sila ng kanyang ama. Simula noon ay hindi na niya ito nakita at hanggang ngayon, wala pa rin siyang balita rito. Naisip niya, kung hindi siguro sila iniwan ng amang Amerikano ay hindi siya maghihirap nang ganoon, hindi niya kailangang pagsabayin ang pag-aaral ang pagtatrabaho. At hindi niya kailangang makitira sa bahay na iyon at makibagay kay Michaela na tila parating may dalaw sa sobrang sungit.

Sa araw-araw na ginawa ng Diyos ay hindi yata siya nakakaligtas sa mga sigaw at sermon nito. Kesyo nakakasikip raw siya sa bahay na iyon samantalang napakalaki ng bahay para sa kanila, at palamunin siya samantalang sariling pera naman niya ang ginagamit niya para sa pagkain at madalas nga ay sa labas na siya kumakain para wala na siyang marinig mula rito. 

Akala mo kung sinong maganda, mukha namang piranha.

Nakausli kasi ang nguso nito at parang nakagat ng bubuyog sa laki. Lumaki ito sa luho at nakukuha nito ang lahat ng gusto dahil sa ina nito na nasa Amerika. Pero mas di hamak na mas mukha siyang mayaman rito at kung hindi pa sa tulong ng gluta injections at kung anu-anong pampaputi, malamang ay kasing-itim ito sa kasambambahay nilang si Nelia, na isang anak ng African-American. Kataka-taka nga na may nagkagusto pa rito – si Max.

Ah, si Max. Ang lalaking parating laman ng kanyang panaginip. Ang nagmulat sa sa kanya sa lahat, ang dahilan ng lahat.

Sinadya ni Sahara na gabi na umuwi para tulog na si Michaela pagdating niya sa bahay. Dahan-dahan niyang binuksan ang pinto at mabilis an umakyat ng hagdan. Magtutuluy-tuloy na sana siya sa kanyang kuwarto nang may marinig siyang ingay na nagmumula sa silid ng pinsan. Saglit siyang napahinto at kinakabahang idinikit ang tainga sa pinto.

Hindi siya maaaring magkamali, ungol iyon ni Michaela at pamilyar sa kanya kung ano ang dahilan ng ganoong klaseng ungol. Pero bakit at paano, samantalang wala namang tao roon maliban sa pinsan? Ah, she’s probably imagining things. Pero nang muli niyang inilapat ang tainga sa pinto ay hindi lamang ang ungol ni Michaela ang narinig niya. Boses iyon ni Max, hindi siya maaaring magkamali. Alam na alam niya ang pamilyar na mababang boses nito. 

Habang nakatayo sa harap ng pinto ng kuwarto ni Michaela ay bigla, bumalik sa kanyang alaala ang unang pagkakataon na nasaksihan niya ang bagay na hindi dapat, ang bagay na naging simula ng kanyang masalimuot na buhay halos apat na taon na ang nakararaan…