Bakit Mahalaga Ang Pagtangis Kahulugan Sa Fanfiction?

Kapag pinag-uusapan ang pagtangis sa anime, madalas tayong nakakaranas ng mga emosyon na tila mas intense kumpara sa mga tradisyunal na media. Isa akong masugid na tagapanood ng anime, at naisip ko na ang pagkakaroon ng mga karakter na puno ng damdamin, mga kwento na talagang tumatalakay sa mga pag-ibig, pagkatalo, o pagsasaalang-alang sa buhay at kamatayan ay lumilikha ng isang mas malalim na koneksyon sa ating mga manonood. Minsan, ang isang eksena na walang sinasabi ay nag-uumapaw ng emosyon, na pinadudurog ang ating puso, gaya ng nangyari sa ’Your Lie in April’. Naroon ang cruelties ng buhay at ang pag-diskubre ng sarili na sabik tayong maranasan. Higit pa rito, inisip ko rin na parang tila ang lutong pagsasakatawan ng mga damdamin sa anime ay nagpapakilala sa atin sa mga bagay na itinatago natin sa ating sarili. Sinasalamin nito ang mga sakit na hindi nagiging tunog, mga kaganapan na hindi natin basta-basta ma-access. Ang pagkakaroon ng mga build-up moments sa bawat episode ay tila nagbibigay ng lasa at hilig sa sakit ng pagtangis, na isang bagay na mahamog natin. Di ba’t ang mga klase ng anime na may temang halos puno ng sakit pero napaka-realistic ay talagang mahalaga, dahil binibigyan tayo ng pahintulot na ilabas ang ating mga personal na emosyon? Ang mga ito ay hindi lamang kwento; para sa atin, ito'y buhay! Ang pagsasalita tungkol sa mga kwentong masakit, isang magandang halimbawa ay ang ‘Clannad: After Story’. Ang seryeng ito ay hindi lang tungkol sa mga mag-asawa, ito rin ay sumasalamin sa mga pagkakataon ng pag-pagwawagi sa mga pagsubok ng buhay. Habang naglalakbay ang mga tauhan sa kanilang kwento, ang kanilang mga tagumpay at pagkatalo ay nagiging simbolo ng maraming tao. Madalas akong natatabunan ng emosyon sa mga ganoong eksena, umaabot sa punto na parang ako na rin ang umiiyak. Sa huli, naiisip ko na ang pagtangis sa anime ay hindi lamang simpleng pagpapalabas ng luha; ito ay isang integradong bahagi ng ating karanasan bilang tao. Kapag natapos ang isang serye, hindi ikaw lamang ang umiiyak kundi ang sumasama sa kanilang kwento. Kung maglilibang ka o magmumuni-muni, nandiyan ang anime, handang tanggapin ang bawat piraso ng damdamin na ibinubuhos natin.

Sa mundo ng mga nobela, ang 'pagtangis' ay madalas na tumutukoy sa mas malalim na damdamin na ipinapahayag sa mga tauhan. Kapag binabasa ko ang isang nobela, parang sumasakay ako sa isang roller coaster ng emosyon. Isipin mo ang isang kwento kung saan ang mga tauhan ay nahaharap sa matinding pagsubok, tulad ng pagkamatay ng isang mahal sa buhay, na nagdudulot ng pagtangis sa kanilang puso. Ang mga eksena kung saan sila ay nagdadalamhati ay nagsisilbing salamin ng tunay na damdamin ng tao, nagbubukas ng ating mga mata sa mga kaganapang maaaring hindi natin naranasan. Kahit sa simpleng pagkasawi o pagkakapahiya, ang mga pagtangis na ito ay mga mensahe na nagsisilbing paalala sa atin na dapat tayong makisangkot sa damdamin ng iba, na tayong lahat ay nakakaranas ng sakit at saya. Isang magandang halimbawa ng ganitong pag-explore ng damdamin ang makikita sa mga nobelang tulad ng 'The Fault in Our Stars' ni John Green. Sa kwentong ito, ang mga tauhan ay hindi lamang nag-uumapaw sa kanilang laki ng emosyonal na paglalakbay; ito ay nagtuturo sa mambabasa ng halaga ng bawat sandali, kahit na ito ay puno ng pagluha. Ang pagtangis nina Hazel at Augustus ay tanaw sa kanilang pagiging tao, nagpapahayag ng realidad na kahit sa gitna ng sakit, may pag-asa at pagmamahal na lumalabas mula sa kanilang kwento. Kapag binabalikan ko ang mga ganitong kwento, nakabubo ito ng iba't ibang pananaw sa mga pananaw ng mga tauhan at sa ating mga puso. Ang pagtangis sa mga nobela ay hindi lang isang simpleng reaksyon, kundi isang malalim na pag-pahayag ng ating pagkatao. Sa huli, ang mga damdaming ito ang tunay na nag-uugnay sa atin sa kwento, nagbibigay-daan sa atin upang makaramdam at makisangkot sa kanilang mga karanasan.

Tulad ng isang magaling na alagad ng sining, ang manga ay may kakayahang ipahayag ang ating mga damdamin sa mga paraan na talagang nakakapanabik. Isang halimbawa nito ay ang ganap na pagsasama ng pagtangis sa mga kwento. Para sa akin, ang mga luhang umiiyak ng mga tauhan ay hindi lang basta luha; ito ay tungkol sa mga sinag ng emosyon na bumabalot sa kanila, nagbibigay ng lalim sa kanilang karanasan. Isipin mo 'yung mga eksena sa 'Your Lie in April', kung saan ang mga salin ng musika at kahirapan sa buhay ay nagmimithi ng mga mata natin. Kapag nakita natin ang isang tauhan na umiyak, parang nakikita natin ang ating sariling mga alalahanin, at sa mga sandaling ito, ang manga ay hindi lang nagkukuwento, kundi lumilikha ng koneksyon sa pagitan ng artista at mambabasa. Sa bawat pahina, ang mga luha ay nagiging simbolo ng mga hidwaan at tagumpay. Minsan, ang mga patak ng luha ay kalungkutan na may kasamang pag-asa. Isang magandang halimbawa ang 'Clannad', kung saan ang bawat tagpo ng pagsasakripisyo at sakripisyo ang nagpapalutang sa ating pagkatao; ang pagtangis ay naging balangkas ng kwento, nagbibigay-liwanag at nagtuturo sa atin ng tunay na kahulugan ng pamilya. Tila ba ipinapakita ng bawat malungkot na eksena na may dahilan ang mga paghihirap sa ating buhay. Ang mga moment ng pagtangis sa manga ay hindi lang nakakalungkot; sila rin ay nagbibigay ng lakas sa mga reader na patuloy na makipaglaban sa kanilang sariling mga laban sa buhay. Sa bawat patak ng luha, mayroon tayong natutunan. Ang kahulugan ng pagkakaibigan, pagkilala sa sarili, at ang kakayahang bumangon mula sa pagkakabasag. Para sa akin, iyon ang pinakamagandang bahagi ng manga – ito ay isang salamin ng ating mga damdamin, nagbigay motibasyon upang hindi mawalan ng pag-asa. Ang pagtangis ay isang napakalalim na tema na ginagawang mas makabuluhan ang sining na ito, pinapahayag ang ating pinagdaraanan sa isang kultural at emosyonal na paraan that they can resonate with, kahit na sa mga simpleng luha lamang. Para bang sa huli, ang mga luha ay nagiging simbolo ng ating paglalakbay bilang mga tao.

Sa bawat kwentong puno ng damdamin, ang mga tauhan na naglalarawan ng pagtangis ay kadalasang puno ng lalim at anino. Isang magandang halimbawa nito ay si Shinji Ikari mula sa 'Neon Genesis Evangelion'. Minsan, ang kanyang mga pagdududa at takot sa sarili ay nagiging porma ng pagkaluha, hindi dahil sa kahinaan kundi dahil sa pagsisikap na makatiis sa mga pantasya ng kanyang mundong puno ng digmaan. Ang kanyang mga pagtangis ay hindi lamang simpleng emosyon; sumasalamin ito sa labis na presyon na dulot ng mga inaasahan mula sa kanyang ama at lipunan. Anong mas masakit kaysa sa pagtangis ng isang bata na pilit hinahawakan ang kanyang pagkatao laban sa mga hamon? Isang tauhan din na agad na pumapasok sa isip ko ay si Guts mula sa 'Berserk'. Ang kanyang kwento ay punung-puno ng pighati at pagkawala. Kahit puno siya ng galit at determinasyon, hindi niya maikakaila ang kanyang mga luha na naglalarawan ng pagsisisi at sakit. Sa kanyang mga laban, ang pagtangis ay hindi lamang simbolo ng kanyang pagkapagod kundi isang pag-amin sa mga pagsasakripisyo na nagawa niya sa ngalan ng pag-ibig at pagkakaibigan na nawala sa kanya. Ang mga karakter na ito ay nagpapakita na ang mga luha ay hindi laging tanda ng kahinaan; minsan, ito ay simbolo ng katatagan at katotohanan. Kinagigiliwan ko rin si Claire Redfield mula sa 'Resident Evil'. Sa kabila ng mga laban at nakakatakot na sitwasyon, ang kanyang mga emosyon—ang takot at pag-asa—ay nagiging dahilan ng kanyang mga pagluha. Ang kanyang karakter ay nagpapakita na kahit sa mga pinakamadilim na oras, ang pagtangis ay isang natural na bahagi ng pagiging tao, isang paraan upang ipahayag ang damdaming hindi laging kayang ipakita sa labas. Ang mga karanasang ito ay tunay na nagbibigay liwanag sa ating mga pandama, na nagpapakita na ang bawat pighati ay may kasamang pag-asa at lakas. Sa huli, ang mga karakter na ito ay tila naging simbolo ng ating sariling mga laban sa buhay. Sinasalamin nila ang tunay na diwa ng tao—na sa kabila ng pagkatalo, o pagkasira, may puwang pa rin para sa pag-asa at muling pagbangon. Ang mga luha ay hindi kawalan, kundi isang hakbang patungo sa mas maliwanag na bukas.

Paano ba' naman ipaliwanag ang damdaming dulot ng mga soundtrack sa pelikula? Sa bawat kuwentong isinasalaysay, napakalaki ng papel na ginagampanan ng musika. Kapag nakikinig ka sa isang piyesa, parang tila naglalakbay ka sa mga emosyon ng mga tauhan. Isang eksena na puno ng sakripisyo o saya ay mas tumitindi kapag may tugtog na bumabalot dito. Bawat nota, bawat himig, at cadence ay nagbibigay sa atin ng mas malalim na koneksyon sa kwento. Isang magandang halimbawa ay ang soundtrack ng 'Your Name.' Sa mga melodiya nito, damang-dama ko ang pagkakahiwalay at muling pagkikita ng dalawang pangunahing tauhan. Sobrang nakakabagbag-damdamin talaga! Kaya naman, ang tamang pagtangis o pag-iyak sa isang eksena ay talagang sinusoportahan ng musika na kasabay na umaagos sa ating damdamin. Kahit na hindi ito nakikita, ramdam na ramdam ito sa bawat sining na ating pinapanood. Naisip ko lang kung paano tayo ginagabayan ng musika sa mga pinakamahiwagang sandali ng ating buhay. Isang halimbawa na pumapasok sa isip ko ay ang score mula sa 'Interstellar.' Parang sinadya ito para tupdin ang ating mga damdamin habang lumilipad sa kalawakan. Ang bawat pandinig ko sa 'Lux Aeterna' ay gumigising sa akin ng mga alaala at tila bumabalik sa akin ang damdamin ng pagtatanong tungkol sa ating eggyong lugar sa uniberso. Wow, ang musika talagang nagbibigay ng buhay sa ating mga alaala. Bukod dito, naiisip ko ang tungkol sa mga pagkakataong ang isang magandang soundtrack ay nagiging boses ng ating puso, lalo na kapag tayo ay nagdadalamhati. Sabi nga nila, ang mga awiti ay tila mga kasama natin sa ating mga paglalakbay, maging sa mga kilig o kalungkutan. Iyon talagang sinasakop ang ating mga damdamin at nagiging salamin ng ating karanasan. Kahit na hindi tayo makapag-post sa social media ng lahat ng nararamdaman natin, ang musika ay palaging naroon upang ipahayag ito.

Sa bawat upuan sa harapan ng isang interview, may dala-dalang kwento ang may-akda na nag-aantay na mabahagi. Pagtangis, sa konteksto ng isang interview, kadalasang kumakatawan sa mga napakatinding damdamin na hindi kayang ipahayag sa mga salita. Ang mga luha ay maaaring simbolo ng pagpapahayag ng anumang mga personal na pakikibaka, tagumpay, o mga inspirasyon na nag-uudyok sa kanilang pagsulat. Narinig ko ang isang may-akda na nagkwento tungkol sa kanyang mga karanasan sa trauma, at ang pag-iyak niya ay nagbigay ng mas malalim na pag-unawa sa kanyang akda. Ipinakita nito na ang kanilang mga gawa ay hindi lang basta salita kundi mga himpilan ng damdamin na lumalampas sa papel. Sa mga interview, kadalasang nagpapakita ang mga may-akda ng kanilang pagkamalikhain sa pamamagitan ng pagtangis. Nakakaintriga ring obserbahan kung paano nila ito hinaharap; may ilan na nagiging sentimental, habang ang iba ay mas nagiging madamdamin at galit. Sa mga pagkakataong iyon, ang pagtangis ay hindi palaging paghihirap; maaari rin itong magpahiwatig ng pag-asa at pagbibigay inspirasyon. Kung titingnan ito sa ibang anggulo, maaaring sabihing ito rin ay paraan ng pagbuo ng koneksyon sa kanilang mga tagapakinig o mambabasa, ipinapahayag na ang kanilang mga kwento ay mahalaga at ang mga damdaming ito ang bumubuo sa mga salin ng mga karanasan. Isang nakaka-enganyong bahagi ng mga interview ay ang pagkakataon na makita ang mga may-akda na nalulumbay sa kanilang sariling mga kwento o ang mga sagot sa mga tanong. Sa tuwing may pagtangis na nagaganap, nagbuo ang isang puwang ng pagiging tunay at pagkakaunawaan. Para sa akin, parang napakaraming layer ang nadidiskubre sa isang may-akda kapag sila ay nagbigay-diin sa kanilang kahirapan at natutunan mula dito. Ang mga damdaming ito ay tila mga pintuan na nagbubukas sa mga kwentong hindi natin pa natutuklasan. Kaya sa susunod na makakarinig kayo ng isang may-akda na lumuluha sa harap ng kamera, alalahanin natin na ito ay higit pa sa simpleng emosyon. Isa itong pangpuno sa kanilang mga kwento, isang pagsisisimula sa mga karanasang nagpapakilala kung sino sila; isang makabagbag-damdaming koneksyon sa pagitan ng sining at tunay na buhay.

Isang magandang paksa ang pangimbuluhan sa panitikan! Para sa akin, isa itong napaka-espesyal na elemento na nag-uugnay sa mambabasa at sa kwento. Kapag sinabi nating 'pangimbuluhan', tinutukoy natin ang mga ideya at tema na bumabalot sa kwento, mga bagay na maaaring isang makapangyarihang mensahe o aral. Halimbawa, sa 'Noli Me Tangere', ang pagnanais para sa katarungan ay matinding nararamdaman. Importante ang pangimbuluhan dahil nagdadala ito ng mga karanasan sa totoong buhay. Sa bawat kwento, may natatanging damdamin at karanasan na lumalabas na maaaring makipag-ugnayan sa bawat isa sa atin. Sinasalamin nito ang ating mga hilig, pangarap, at takot. Ang mga karakter at kanilang mga desisyon ay nakabuo ng mga pangimbuluhan na nagpapakita kung paano nila hinaharap ang buhay. Kung mapapansin mo, ang mga modernong akda tulad ng mga nobelang Young Adult ay kadalasang naglalaman ng mga problema ng kabataan, gaya ng pagkakaibigan, pag-ibig, at identidad. Ang tungkol sa mga paksang ito ay hindi lamang tumutukoy sa kanilang kwento, kundi nagiging salamin ito ng ating sariling mga buhay. Sa bawat pahina, tila ba tayo'y batang naglalakbay sa lugar ng mga posibilidad at pakikibaka na makikita sa pangimbuluhan ng bawat kwento. Isa pang pananaw ay ang papel ng mitolohiya at mga alamat sa paglikha ng mga pangimbuluhan sa panitikan. Sinasaliksik ng mga manunulat ang mga elemento ng kanilang kultura, na nagiging daan upang lumikha ng mga mensahe na sumasalamin sa societal values. Kaya ang mga kwentong galing sa iba't ibang kultura ay may mga tiyak na tema na nakatera sa mga puso ng mambabasa, kaya’t napakahalaga nito. Ang mga kwENTong ito ay dapat na tinitingnan hindi lamang bilang mga simpleng kwento kundi bilang mga salamin ng ating mga pananaw sa buhay. Ang pangimbuluhan ay hindi lamang basta karagdagang elemento, kundi isang pundasyon na nagbibigay ng kahulugan at lalim sa mga kwento. Sa iba’t ibang genre, ang mga saloobin at suliranin ng tauhan ay nagiging likha ng lahat ng kwento. Kaya sa huli, ang pangimbuluhan ay parang liwanag sa madilim na daan na naggagabay sa atin sa bawat kwento, pinapadama ang koneksyon natin sa kanila.

Nakakahiya akong aminin, pero tuwing naririnig ko ang tugtugin at linya ng 'binalewala', parang bumabalik agad ang mga eksenang hindi nabigyan ng pansin sa buhay ko. Sa literal na antas, ang salitang 'binalewala' ay nangangahulugang in-ignore o tinanggalan ng halaga — sinadyang hindi pinansin o itinaboy ang damdamin ng isang tao. Sa mga liriko, madalas itong lumilitaw bilang sentrong emosyon: may nagsasalita na nasasaktan dahil hindi pinapansin ang kanyang sinasabi o nararamdaman, at ang paulit-ulit na paggamit ng salitang iyon sa chorus ay parang suntok sa dibdib, nagpapatibay ng tema ng pagkasawi at pagkabigo. Pansinin ko rin kung paano ginagawa ito ng ilang artist: pwedeng gawing intimate ang verse — maliit na detalye, mga alaala, at mga simpleng eksena — tapos biglang lumalaki sa chorus kung saan tumitindi ang pagkabigla at galit. May mga linya na gumagamit ng irony: masaya ang melodiya pero malungkot ang ibig sabihin, o kaya minimal ang arrangement kaya mas tumitimo ang malalamig na salita. Hindi lang ito tungkol sa pag-ibig; puwede ring tumukoy sa pagkakaila ng lipunan, pagkakait ng atensyon sa pagmamalasakit sa pamilya, o hanggang sa kabuhayan at oportunidad. Bilang tagapakinig, gusto kong maglaan ng oras sa pag-analisa ng pronouns at kung sino ang kinakausap — dating kasintahan, kaibigan, o mismong sarili. Kapag napagtanto mo kung sino at bakit, mas lalalim ang impact. Madalas, matapos ang unang pakiramdam ng pagdurusa, unti-unti ring nagiging kantang nagpapalakas ang ganitong klaseng awitin — parang paalala na karapat-dapat kang pakinggan.