Bakit Mahalaga Ang Tema Ng Walang Gana Sa Kultura Ng Pop?

Kapag pinag-uusapan ang mga soundtrack na may tema ng walang gana, agad na pumapasok sa isip ko ang mga atin ng ‘Your Lie in April’. Halos bumuhos ang emosyon sa bawat nota, na talaga namang lumalarawan sa kalungkutan at pagkalumbay na dinaranas ng ating pangunahing tauhan. Ang masening na klase ng piano at violin na may mga melodiya na tila naglalarawan ng mga naiwan at pag-asa ay talagang nagpapaalala sa atin ng mga pagkakataon sa buhay na tila walang saysay. Ang mahusay na pagkakasunod-sunod ng bawat kanta ay patunay na ang musika at damdamin ay magkasabay na naglalakbay. Bukod dito, may ‘March Comes in Like a Lion’ din na ang mga tugtugin ay may malalim na pagsasadula sa pagkakahiwalay at paglalakbay patungo sa pagtanggap. Ang mga mas madamdaming piraso nito ay nagpapalutang ng hirap na hinaharap ng mga tauhan. Sa bawat sulok, parang naririnig mo ang mga hinaing sa buhay na mahirap iwasan. Hindi rin dapat palampasin ang ‘The Garden of Words’. Ang libro at anime na ito ay puno ng mga visual at audio na naglalarawan ng kawalang-malay at kalungkutan na nararamdaman ng mga tauhaan. Nakakabighani ang mga boses at tunog na nakapaligid dito, na nagpaparamdam sa atin na kasama nating nag-iisa ang mga karakter. Nakatutuwang isipin kung paano maipapahayag ang damdamin sa pamamagitan ng musika. Talagang mahirap makahanap ng mas angkop na salitang ilalarawan ang mga piraso. Mayroon din akong pagmamahal sa mga soundtrack mula sa ‘Cloud Atlas’. Kahit na walang ganap na kuwento, tila lumilipad ang mga tunog at naglalarawan ng mga panahon at emosyon na tila umaabot sa wala. Ang bawat nota ay tila may sariling kwento, na nagpapahayag ng kalungkutan at pag-asa na kahit tayo ay nag-iisa, may partido chalara sa likod ng bawat alaala. Ang mga tunog ay tila nagbibigay-diin na sa kabila ng lahat, may mga kulang na narinito upang ipakita ang ating kwento. Maraming mga tunog ang maaaring tukuyin, pero ang karanasan ng pakikinig sa mga ito ay tiyak na nag-aalok ng malalim na pagmuni-muni sa buhay, na puno ng mga ups and downs. Kaya naman, kung wala kang ganang makipagsapalaran, baka magandang subukan ang mga ito at madama ang emosyon sa bawat himig.

Isang simpleng mundong puno ng kulay at imahinasyon ang kadalasang nakikita sa anime at manga. Ngunit minsan, hindi maiiwasan na mapalibutan tayo ng damdaming walang gana, lalo na kung bumabagsak ang kalidad ng mga palabas o serye. Nakakainis isipin na ang ilang mga kwento na inaasahan mong magiging kapanapanabik ay nagiging monotonous. Napag-isip-isip ko na madalas tayong umaasa na makatagpo ng bagong thrill, mga twist, at character development, ngunit sa isang iglap, natutuklasan natin na medyo may kapareho ang lahat. Tulad ng pag-inom ng paborito mong inumin, minsang dumarating ang sandali na parang naubos na ang lasa. Batid ko rin na ang malupit na pressure sa mga creator na maghatid ng patuloy na kalidad ay nagiging sanhi ng ganitong sitwasyon. Kaya, kapag ang isang anime o manga ay nahulog sa ilalim ng inaasahan nating pamantayan, hindi natin maiiwasang magduda sa isa't isa: sana hindi pa ito ang katapusan. Kapag naisip ko ang tungkol sa ganitong walang gana, madalas kong naaalala ang mga palabas na talagang nakapagbigay inspirasyon sa akin. Ang mga kwentong nagtagumpay na ilabas ang mga damdamin at nagbigay sa akin ng bagong pananaw ang tunay na humihikbi sa akin! Kaakibat ng isang pagnyayaring emosyonal ang tila pagkawala ng pakikigalaw ng mga kwento sa panahon ng pagkaubos ng aking asal. Kapag nagbago ang aking pananaw, nagiging mas sosyal ang mga panonood. Kaya’t palaging mahalaga ang pag-refuel sa ating mga puso—nasanayin tayong maghanap ng mga bagong genre o genre twist na maaaring muling pag-igtingin ang ating interes!

Tila isa sa mga pangunahing tema sa mga adaptation ng anime ay ang kakayahang mahuli ang esensya ng orihinal na materyal. Sa kabila ng iba’t ibang istilo ng sining at storytelling ng mga anime, madalas akong nakakarinig ng mga tagahanga na nagrereklamo na hindi maipahayag ng mga ito ang lalim at kabangisan ng mga komiks o nobela. Isa sa mga sikat na halimbawa ay ang 'Attack on Titan'. Marami ang pumuri sa anime dahil sa kalidad ng animation, pero marami ring hindi natuwa sa mga pagbabagong ginawa sa ilang bahagi. Sabi nila, parang kulang na kulang ang emosyon na naramdaman nila habang binabasa ang manga. Kaya naman, lumitaw ang isang hindi pagkakaisa sa mga tagahanga, ibang-iba ang pananaw depende sa kung paano nila tinanggap ang mga binagong elemento ng kwento. Minsan, ang mga adaptation ay nagiging hindi kasiya-siya sa mga purist na tagahanga. Ang mga manonood na lumaki sa orihinal na mga bersyon ay madalas na may mataas na inaasahan, kaya’t kahit na maliit na pagbabago sa kwento o character designs ay nagiging malaking isyu. Halimbawa, ang 'Death Note' ay isang bisyonaryo sa mundo ng anime. Pero di lahat ng nakapanood ay nasiyahan sa live-action adaptation na naglalaman ng mga pagbabagong hindi naman umaayon sa lore na kanilang minahal. Umabot ito sa puntong may pagkakapoot at pagmamalupit na tawag sa pagbabago sa mga iconik na character tulad ni L. Kaya't naiisip ko, dapat kaya nating gawing mas magaan ang ating damdamin sa mga adaptation? Ang mga ito ay pagkakataon para ipakita ang interpretasyon ng iba’t ibang direktor at tagalikha. Parang kung kumain ka ng paborito mong putahe sa iba't ibang restoran, bawat isa ay may kanya-kanyang twist. Sa huli, ang bawat anime adaptation ay maaaring maging simula ng bagong paglalakbay kung mababalewala lamang natin ang ating mga inaasahan at buksan ang ating isipan sa bagong bersyon ng kwento na ating minamahal.

Napakaraming pelikula ang lumalapit sa konsepto ng walang gana, at minsan nakakatagpo ako ng mga kwento na talagang tumatama sa akin. Isang paborito ko ay ang ‘Eternal Sunshine of the Spotless Mind’. Ang mga tauhan dito ay nagdesisyon na burahin ang mga alaala ng isang masakit na relasyon. Naglalarawan ito ng kung paano ang mga tao ay kadalasang nagiging walang gana sa mga emosyonal na karanasan at kung gaano kahirap ang proseso ng paglimot. Para sa akin, ito ay isang makabagbag-damdaming kwento tungkol sa pagkasira ng mga alaala, at kung paano pa rin tayo nahihirapang bumangon mula sa mga sakit na dulot ng pag-ibig. Isang magandang halimbawa rin ay ang ‘The Graduate’ kung saan makikita ang pakikibaka ng isang tao sa kanyang pagkakahiwalay at pagkawalang ganang harapin ang hinaharap. Minsang umaabot tayo sa mga puntong tulad ng bida, tila nababalutan tayo ng kawalang-interes sa mga bagay sa paligid. Ang pelikulang ito ay nagpapakita ng mga pagdadaanan ng isang tao sa paghahanap ng kanyang layunin at ang mga malalim na tanong na maaaring umikot sa ating isipan. Sa ‘Lost in Translation’, talagang nailalarawan ang pagkapagod at walang gana na nararamdaman ng mga bida habang sila ay naglalakbay sa Tokyo. Ang pagkakamagkaiba ng kultura at pagkahighlight ng loneliness kahit nasa ibang lugar ay napakalalim, nagwagi ito ng aking puso. Para bang sinasabi na sa kabila ng pagkakaroon ng maraming tao sa paligid, maaari pa rin tayong makaramdam ng pagkakahiwalay. Isa pang kahanga-hangang film ay ang ‘Waking Life’, kung saan nagpapakita ito ng iba't ibang panorama ng mga ideya tungkol sa buhay at pag-iral. Ang pagkawalan ng gana sa kwento ay tinalakay sa pamamagitan ng mga panaginip at pilosopiya, na nagpapalawak ng pananaw tungkol sa ating pag-iisip at mga damdamin. Ang mga ganitong uri ng pelikula ay nagbibigay-diin sa proseso ng introspeksyon. Lahat ng mga pelikulang ito ay nagbibigay ng mahusay na pag-unawa sa masalimuot na karanasan ng buhay, at kung paano ang nakaraang mga alaala ay nakakaapekto sa ating kasalukuyan. Palagi akong bumabalik sa mga ito kapag nais kong magnilay-nilay at tulungan ang sarili kong makahanap ng saysay kahit na sa mga sandaling tila walang gana.

Napakahalagang tema ng walang gana ay talagang nagbibigay-diin sa mga emosyon at karanasan ng mga tauhan sa isang kwento. Isang paborito kong nobela na tumatalakay dito ay ang 'Norwegian Wood' ni Haruki Murakami. Ang istilo ni Murakami ay puno ng nostalgia at melancholic na tono na nakakagambala sa diwa ng mga mambabasa. Ang pangunahing tauhan, si Toru Watanabe, ay nahaharap sa mga complex na isyu ng pag-ibig, pagkawala, at pagkakaisa sa mga tao na nagiging dahilan ng kanyang pagkamangmang. Ang kanyang pakikitungo sa mga taong nagdaranas ng mental health issues ay nagdadala ng mas malalim na pang-unawa sa pakiramdam ng kawalang gana at ang hirap na dulot nito, na pumapagana sa kanyang karakter habang siya ay naglalakbay patungo sa pagtanggap. Ang atmospera ng pagkakahiwalay at pag-iisa sa nobelang ito ay talagang talas ng buhay at puno ng damdamin. Bilang isang pagbabago, isa pang nobela na tumalon sa isip ko ay 'The Bell Jar' ni Sylvia Plath. Dito, masisilip natin ang kawalang gana ng isang tao na nagngangalang Esther Greenwood. Ang kanyang kawalang gana ay tila isang repleksyon hindi lamang sa kanyang mga personal na laban kundi pati na rin sa kabobohan ng lipunan sa kanyang panahon. Nakakaakit ang kanyang mga deskripsyon at pagsasalaysay ng kanyang mga damdamin, na bumabalot sa mga mambabasa sa isang mundo na puno ng kawalang pag-asa. Isa itong mabigat na pagbabasa, ngunit talagang paanyaya ito sa pag-unawa tungkol sa mental health at kung paano ang mga panlabas na inaasahan ay maaring makapagdulot ng pagkakurang sa sarili. Isang mas bagong nobela na nakakaaga sa aking puso ay 'Eleanor Oliphant Is Completely Fine' ni Gail Honeyman. Ang kwento ni Eleanor ay tila nahulog sa isang mundo ng yaong mga nahihirapang makahanap ng pagka-unawa at koneksyon. Sa kabila ng kanyang quirky na personalidad at matibay na paniniwala na siya ay 'kompletong ayos', napapasok siya sa isang yugto ng buhay kung saan ang kanyang kawalang gana sa ibang tao at pakikihalubilo ay nagiging isang tunay na hamon. Sa mga tauhang pumapasok sa kanyang buhay, dahan-dahan na nagiging mas maliwanag ang mundo niya at unti-unti ring nawawala ang kanyang kawalang gana. Ang prosesong ito ng self-discovery ay talagang nakakapasok sa puso. Kaya, bawat nobelang nabanggit ko ay nagbibigay ng nakaka-engganyong pagtingin sa tema ng kawalang gana. Ang mga ito ay nagpapahayag ng mga nuances ng pakikitungo sa sarili, mga relasyon, at ang masalimuot na mundo na ating ginagalawan, na ibang-iba sa bawat karakter na ating nakasalamuha.

Minsan, mahirap talagang iwasan ang pakiramdam ng walang gana sa buhay, at may mga aklat na talagang nailalarawan ang ganitong emosyon. Isang magandang halimbawa ay ang 'Norwegian Wood' ni Haruki Murakami. Sa kwentong ito, sumusunod tayo kay Toru Watanabe na nahuhulog sa napaka-mahirap na sitwasyon ng pag-ibig at pagkawala. Ang kanyang pakikibaka sa kanyang sariling kalungkutan at pagkilalang pulos ipinapakita ang pag-aalinlangan at kawalang gana sa paligid. Bukod sa kanyang madamdaming paglalakbay, masisilayan ang mga tema ng pag-iisa at pag-ibig na may kaunting pag-asa. Nagsisilbing salamin ito ng maraming tao sa ating lipunan na nahahawakan ng mga ganitong damdamin, na talagang nakakaengganyo at nakakaantig. Sa isa pang bahagi naman, hindi maikakaila ang 'The Bell Jar' ni Sylvia Plath na naglalarawan sa pagkakaiba ng pananaw sa buhay at sikolohiya. Si Esther Greenwood, ang pangunahing tauhan, ay nakakaramdam ng sobrang walang gana na umaabot sa pagkakalumbay. Ang kanyang munting mundo na puno ng mga inaasahan at paminsan-minsan na pangarap ay parang nagkakahiwalay na mga piraso, na tinatalakay ang masakit na realidad ng pakikibaka sa mental na kalusugan. Minsan, sa pag-usad ng kwento, makikita ang kanyang mga pagdududa at pag-aalinlangan sa mga moralidad at paniniwala na ang lahat ay tila mahirap isipin. Umaabot tayo sa mga masalimuot na damdamin na ating maiisip at maunawaan, na tila nagpapaalala na hindi tayo nag-iisa sa ating panganib na nararamdaman. Hindi rin maikakaila ang 'The Catcher in the Rye' ni J.D. Salinger na tila pumapaimbulog sa atin sa isang paglalakbay kasama si Holden Caulfield. Ang kanyang walang gana sa mundo ay nababalot sa kanyang pag-ugong ng pagnanasa na protektahan ang mga bata mula sa mga problemang nararanasan niya sa buhay na may sanhi ng pagkawala at kawalang-katiyakan. Habang naglalakbay siya sa kanyang sariling pagkatao sa New York City, madalas siyang naguguluhan sa paligid at sa mga tao na tila may mga maskara sa kanilang mukha. Puno ito ng kasiyahan at lungkot, at hatiin ang mga asal ng isang kabataan na ayaw ng umangkop sa mundong puno ng “phony.” Isang bagay na napaka-historikal ay ang talagang pag-iral ng mga aklat na ito. Sobrang relatable sa mga tao, at isa itong simbolo ng paghahanap ng sagot sa masalimuot na mundo. Ang bawat kwento ay nagbigay-lakas at nag-udyok sa maraming mambabasa upang harapin at unawain ang kanilang mga sariling laban sa buhay.

Sobrang trip ko sa mga soundtrack na umiikot sa konsepto ng walang kamatayan—parang instant goosebumps kapag tumutugtog ang mga tamang nota. Para sa akin, ang pinakamalakas na example ay ang musikang gawa para sa 'NieR:Automata'. May mga piyesa roon tulad ng 'Song of the Ancients' at ang emosyonal na 'Weight of the World' na hindi lang soundtrack; nagiging commentary sila sa paulit-ulit na siklo, pagkawala, at paghahanap ng kahulugan kahit may endless loop ng buhay at kamatayan. May iba pa akong pinapakinggan kapag gusto kong maramdaman ang tema ng walang katapusan: ang OST ng pelikulang 'The Fountain' ni Clint Mansell ay literal na umiikot sa ideya ng paghahanap ng imortalidad at love across time—ang mga strings at choir dito sobrang nakakantig. Ganun din ang ambient at haunting pieces mula sa 'Death Stranding' at ilang parts ng 'Dark Souls' OST: hindi man direktang nagsasabing “immortal,” pero ramdam mo ang cyclical struggle at permanence sa musika. Praktikal na tip mula sa akin: kapag nagbuo ako ng playlist tungkol sa walang katapusan, hinahanap ko ang mga instrumental na may recurring motifs, choir o monotonic piano lines, at mga lyrics na tumatanong tungkol sa memory at time. Ang magandang soundtrack dito ay hindi lang tungkol sa literal na imortalidad—ito ang pakiramdam na nagtatagal ang emosyon o kwento kahit paulit-ulit ang panahon, at doon talaga ako nahuhumaling.

Nakakabighani talaga kapag may mga kuwento ng walang hanggan — hindi biro, parang nilalakbay ko ang dami ng emosyon at tanong sa bawat pahina. Sa tingin ko, unang-una, naaakit tayo dahil nagbibigay ang ideya ng imortalidad ng malawak na canvas: puwede mong ilatag ang isang karakter sa iba’t ibang panahon, iwanan siyang humarap sa pagbabago ng mundo at tingnan kung paano siya babaguhin o hindi babaguhin ng oras. Minsan ang nakakaakit ay hindi lang ang kapangyarihan kundi ang presensya ng mga matinding sakripisyo at pag-iisa. Nakikita ko iyon sa mga karakter na parang buhay na nagiging relihiyon ang pag-iral nila—nakaka-draw dahil gusto nating malaman kung ano ang nabubuo sa loob ng isang taong hindi kailanman mamamatay. Bukod diyan, may halong takot at pagnanasa sa ideya. Mahilig ako sa mga kuwento na sumisilip sa moral na dilema: ano ang halaga ng buhay kung wala nang kahinatnan? May mga pagkakataon na mas malalim ang empathy na nabubuo dahil naiisip natin, ‘paano kung ako ang nasa posisyon nilang iyon?’ Kaya tumutuloy tayo sa kanilang paglalakbay—hindi dahil puro eksena ng pakikipaglaban lang ang nakakaaliw, kundi dahil nakikita natin ang kakayahan nilang magbago, mag-amba, at magdusa sa isang paraan na nagpapakita ng kontrast sa ating limitadong buhay. Sa huli, para sa akin, ang atraksyon ay halo ng kuryusidad, takot, at pag-asa. Gustung-gusto kong basahin ang mga kuwentong nagtatangka sagutin kung ano ang ibig sabihin ng maging tao kapag inalis mo ang kamatayan bilang tiyak na katapusan. Nakakapaso man, nakakatuwa rin — at iyon ang nagbabalik sa akin sa paborito kong mga libro at serye.