Paano Gumawa Ng Fanfiction Tungkol Sa Naiwan Na Kwento?

Tumatak pa rin sa akin ang imahe ng mga lumang liham kay Rizal — pero kapag pinag-uusapan natin si Segunda Katigbak, malinaw sa mga pinagkunan ng kasaysayan na wala nang kilalang nai-save o naitala na liham na mula mismo sa kanya patungo kay Jose Rizal. Maraming biograpo at historyador ang nagsasaad na mayroong palitan ng damdamin at sulat sa pagitan nila noong kabataan nila, subalit ang mga umiiral na dokumentong nariyan ay kadalasan mula sa kamay ni Rizal — hindi mula sa Segunda. Karaniwan itong ipinapaliwanag sa pamamagitan ng mga sosyal at kultural na dahilan noong panahong iyon: ang mga pamilya ay madalas na sinusuyod o sinusunog ang mga liham para protektahan ang dangal ng babae o dahil nagkaroon na ng iba pang desisyong pampamilya. Bilang isang mambabasa ng mga sulat ni Rizal at tagahanga ng kasaysayan, nakakaantig pero hindi nakakagulat na ang mga tugon ni Segunda, kung mayroon man, ay hindi na naabot ang ating panahon.

Isang nakakaintrigang tanong ang tungkol sa kung paano naiwan ang mga tagahanga sa huli ng manga. Maraming pagkakataon na ang isang manga ay naglalaman ng sobrang daming kwento at mga karakter na sobrang na-attach na sa mga manonood. Sa pagdating ng huli, kadalasang nagiging magulo at malungkot ang mga araw ng mga tagahanga. Halimbawa, ayon sa 'Attack on Titan', ang huli nitong kabanata ay naghatid ng mga emosyonal na pinag-awayan sa mga tagahanga. Habang naglalakad tayo sa huling bahagi ng kwento, tila kasama natin ang mga tao sa paligid na nagdala ng iba’t ibang damdamin. Ang mga pag-aalinlangan at hindi pagkakasundo sa mga desisyon ng mga karakter ay nagtutulak sa mga manonood sa isang sistema kung saan dapat nilang tanggapin ang katotohanan na ang kwento ay tatapusin na. Ipinapakita nito na sa kabila ng mga sagot, may mga tanong na mananatiling walang kasagutan at sa proseso, nagiging masakit ang paghihiwalay sa mga minamahal na karakter. Dahil dito, ang mga huli ng manga ay maaaring maging isang bahagi na puno ng damdamin at pagninilay-nilay. Ang huli ng 'Fruits Basket' ay agad nakakabighani at nagbibigay ng kalungkutan sa puso ng mga tagahanga, na tila naiwan silang nag-iisa sa kanilang mga damdamin. Hindi ko malilimutan kung gaano ko pinanabikan ang mga huling kabanata na kagaya nito. Noong natapos ang kwento, parang may lungkot akong dala sa bawat pahina. Kaya't ang mga tagahanga ay madalas na nagiging sobrang emosyonal sa mga huli, itinatampok ang pagkakaroon ng naka-attach na relasyon sa mga karakter. Sa kabuuan, ang mga tagahanga ay naiwan na nahahabag at naguguluhan sa mga huli ng manga, dahil ang mga kwentong iyon ay naging bahagi na ng kanilang buhay. Tila ba kailangan nating muling iproseso ang lahat ng mga alaala at pakikipagsapalaran at harapin ang mga pagkabigo at tagumpay kasama ang mga paborito nating karakter. Ang huli ay hindi lang basta katapusan, kundi bukas ito ng isang bagong proseso ng pagninilay-nilay sa mga kwentong naging mahalaga sa ating mga puso.

Ang mga karakter sa mga sikat na anime ay kadalasang naiwan sa mga kapana-panabik na sitwasyon na tiyak na umaapaw ng emosyon! Isang magandang halimbawa nito ay ang karakter ni Shinji Ikari mula sa 'Neon Genesis Evangelion'. Sa halip na maging bayani na umaabot sa tagumpay, madalas tayong makita na siya ay nahuhulog sa kanyang sariling inferiority complex at takot sa abandonment. Ang mga pela ng mga pahayag at diyalogo niya ay puno ng damdamin at nagpapakita ng kanyang pag-iisip na puno ng pagdududa. Makikita mo ang paglalakbay niya na puno ng mga tanong, na nagiging dahilan para sa mga manonood na magsimulang mag-isip tungkol sa kanilang sariling takot at pagdududa. Sa kabilang banda, sa 'Attack on Titan', may partikular na eksena ang aking naaalala kung saan ang pangunahing tauhan na si Eren Yeager ay nahaharap sa hindi kapanipaniwalang pagsubok at trahedya. Ang kanyang pag-iwan sa kanyang pamilya at komunidad ay nagbukas sa kanya ng mas malalim na pag-unawa sa kanilang labanan at sa kanyang tungkulin dito. Ang mga pangyayari sa kanyang buhay ay nagbigay sa kanya ng pagkakataon na ituwid ang kanyang mga pagkakamali at maging mas matatag na lider. Sa tuwina, ang ganitong mga naratibo ay nagbibigay ng mas malalim na daloy sa ating pag-unawa sa mga karakter at sa mga hamon na kanilang hinaharap. Isang halimbawa rin ang 'Your Lie in April', kung saan ang pangunahing karakter na si Kōsei Arima ay naiwan sa kanyang trauma at pangungulila sa kanyang ina. Ang pagkakaroon ng pagkakaibigan at pagkakabilang sa isang grupo ay nagbukas para sa kanya ng isang bagong mundo ng musika at emosyon na tila nawasak na. Ang kanyang paglalakbay sa pag-recover at pagtuklas ng bagong pag-asa ay nagsisilbing magandang mensahe tungkol sa pagbangon sa kabila ng mga pagsubok. Minsan, ang mga karakter na ito ay pinapakita ang kahalagahan ng suporta ng mga kaibigan upang mapagtagumpayan ang mga sakit at pagdurusa. Sa huli, ang mga kwento ng mga karakter sa anime ay kadalasang nagsisilbing salamin ng ating mga natatanging karanasan, na nagtuturo sa atin ng mahalagang aral tungkol sa pag-ibig, pagkawala, at pag-asa.

Saan ka man tumingin sa mundo ng anime, maraming kumpanya ang humaharap sa mga kwentong maiwan o mga saloobin sa paglipas ng panahon. Isang halimbawa ay ang anime na ‘Anohana: The Flower We Saw That Day’ na ginawa ng A-1 Pictures. Ang kwentong ito ay umiikot sa mga kaibigan na unti-unting nagkahiwa-hiwalay matapos ang trahedya, at sa kanilang mga pasakit sa paglipas ng panahon, nagbibigay ito ng malalim na pananaw sa pagtanggap ng pagkawala. Ipinapakita ng proyekto kung paano bumangon ang mga tao mula sa mga sugat ng nakaraan at ang paghahanap ng kasiyahan sa mga alaala, kaya naman nakakaengganyo ito sa mga manonood. Salamat din sa Kyoto Animation na gumawa ng ‘Clannad’ at ‘Clannad: After Story’. Ang kwentong ito ay talagang umuukit ng mga damdamin, mula sa pagkabata hanggang sa mga pagsubok ng buhay. Tila naglalarawan ito ng kagalakan at sakit ng mga kapwa nilalang. Ang ganitong kwento ay nagbibigay ng ideya kung paano maniil ang mga alaala at kung paano ang mga ito ay maaaring magdulot ng kirot, ngunit sa kabila nito, nagbibigay ito ng mga aral at inspirasyon sa mga susunod na henerasyon na harapin ang buhay na may tapang at pag-asa. Minsan, may mga kumpanya tulad ng MAPPA na talagang nagtatampok sa mga ideya ng naiwan sa kanilang mga proyekto. Halimbawa, sa ‘Yuri on Ice’, hindi lamang ito tungkol sa hockey kundi pati na rin sa mga pangarap na tila naiwan dahil sa takot at mga hamon. Ang mga tauhan ay lumilipad sa malamig na yelo, hindi lang para makuha ang gintong medalya kundi para sa mga alaala ng nagdaang mga pangarap. Mahirap itong ipakita pero lubhang kahanga-hanga ang resulta paminsan. Tulad ng ‘Your Lie in April’ mula sa A-1 Pictures, isang kwento ng isang batang piyanista na nag-uhaw sa mga ulap ng pagkasira at pag-alis. Ibinabalik nito ang mga nakaraang alaala na puno ng saya at lungkot, nakapagtuturo kung paano ang musika ay nagiging isang tulay sa pagitan ng mga tao kahit na nawala na sila. Ang ganitong klaseng kwento ay talagang umuusap sa mga damdamin at nagbibigay liwanag sa mga alaala na ang bawat isa ay may dalang kwento at hikbi. Sa larangan ng sining ng Anime at mga kwento, mahirap talagang hindi mapansin ang mga ganitong tema. Ang mga proyekto mula sa mga kumpanya ay lumilikha ng mga kwento na umuukit sa ating mga puso, nag-uudyok upang pagnilayan ang mga naiwang alaala at mga taong nagbigay ng kahulugan sa ating mga buhay.

Pag-iisip tungkol sa epekto ng ama ng sanaysay sa kasalukuyan, tila napaka-lalim at makabuluhan ng kanyang impluwensiya sa moderno nating lipunan. Ang sanaysay bilang isang anyo ng sining ay nagbigay daan sa mas malalim na pagninilay at pagsusuri sa mga iba't ibang paksa – mula sa mga personal na karanasan hanggang sa mga isyu sa lipunan. Halimbawa, ang mga sanaysay na mahigpit na naipakilala sa atin ay nagiging boses ng mga mamamayan, na nagpapalutang ng mga saloobin at kaisipan na kadalasang naiwan sa lilim ng mas malalaking mga diskurso. Ito ang nagmomolde sa ating pananaw sa mundo, at hinuhubog ang ating mga desisyon sa personal man o sa mas malawak na konteksto. Bawat sanaysay, sa kanyang sariling paraan, ay nag-aambag sa diskurso na bumabalot sa ating mga buhay. Minsan, isipin mo ang mga sanaysay na nag-udyok sa mga pagbabago sa batas o mga pananaw sa politika – tunay na makapangyarihan ang kanilang epekto! Kaya't kung isasaalang-alang natin ang mga sanaysay na lumampuan sa higit na katanungan, makikita natin kung gaano sila ka-epektibo sa pagpukaw ng reksyon mula sa iba. Madalas kong nakakasalubong ang mga tao na nakikinig ng mga sanaysay sa mga seminar o talakayan. Ang mga sanaysay ito ay tila nagiging mga gabay para sa iba upang mas mapalalim ang kanilang kritikal na pag-iisip at pagsusuri. Sa panahon ngayon, tayo'y lumilipat mula sa mga tradisyonal na pamamaraan ng paghahatid ng impormasyon patungo sa mas mitikong mga anyo tulad ng digital storytelling. At ang mga sanaysay, bagamat nasa katuwang ng maikling kwento o mga tula, ay nananatiling pangunahing anyo sa paglikha at pagtanggap ng mensahe. Samakatuwid, ang ama ng sanaysay ay nagbigay daan sa isang mas masiglang at nakakaengganyang paraan ng pagninilay at pakikipag-usap sa ating mga kasalukuyang isyu. Hindi na kataka-taka kung bakit ang mga sanaylatin mula pa noon ay patuloy na iniisip, pinag-uusapan, at tinatalakay sa hanggang sa kasalukuyan na may kasamang sariwang pananaw mula sa bagong henerasyon. Ang kanyang kontribusyon ay tsaka't tsaka pa natin nadarama, at sa mga sanaysay na ating binabasa at isinusulat, buhay pa ang kanyang diwa.

Kakaibang pagmuni-muni ang lumitaw sa isip ko habang nagbabasa ng 'The Perks of Being a Wallflower'. Ang kwento ni Charlie ay tila lumilitaw mula sa karaniwang araw-to-araw. Ipinapakita nito ang mga pighati at ligaya ng pagkakaibigan, kabataan, at ang mga pag-alis na nararanasan natin habang tayo'y lumalaki. Mula sa mga alaala ng mga taong gumugol sa kanyang buhay hanggang sa mga trahedya na nagbukas ng kanyang mga mata sa katotohanan, tila pitik ito sa puso na nagsasabing kahit gaano man kalalim ang mga sugat na iniwan, may mga paraan pa para muling bumangon. Hindi mo maiwasang makaramdam ng simpatiya habang sinusubukan niyang ipasok ang kanyang sarili sa mundo na puno ng mga umuusbong na damdamin at pagsasakripisyo. Pinapakita nito kung paano ang pagmamalasakit ng mga tao, kahit sa kanilang mga pagkukulang, ay nakapagbibigay liwanag sa madidilim na sulok ng ating mga isip at puso. Isa pang sinematograpikong piraso na talagang kumikilos sa akin ay 'A Monster Calls'. Ang pagkabagabag na dulot ng pagkawalay at pagkawala dito ay ipinapakita sa pamamagitan ng isang batang lalaki na nahaharap sa sakit ng kanyang ina. Ang mga halimaw na dumating sa kanyang buhay ay tila estratehiya upang ipakita ang kanyang takot, pag-asa, at ang kabiguan na muling makapaghala sa kanyang sarili. Sa bawat kwentong ikinuwento ng halimaw, nagkakaroon tayo ng mas malalim na pag-unawa sa saloobin ng batang ito, na nahihirapan mula sa pakiramdam ng pagkakapagod sa atake ng mga emosyon. Ang mga ganitong kwento ay nagpapakita lamang na ang mga naiwang alaala at pagdadalamhati ang maaaring muling bumuo sa atin sa ibang anyo. 'Bridge to Terabithia' din ay isang magandang halimbawa ng paksang ito. Ang pagkakaibigan nina Jess at Leslie, kung saan nagtayo sila ng fantasy world, ay napaka-importante sa pag-unawa ng mga naiwan sa buhay. Nang mawalan si Leslie, ang sakit at pangungulila ni Jess ay umabot sa matinding antas, at ipinapakita nito na ang mga piraso ng ating puso na naiwan ng mga mahal sa buhay ay tila walang katapusang puwang na kailangang punan. Walang kapantay na panghugot ng damdamin ang nararamdaman dito. Ang pagkakaroon ng imaginasyon at pag-ertu ng mga alaala ang paraan ni Jess para harapin ang tunay na mundo. Sa kabuuan, ang mga akdang ito ay nagtuturo sa atin ng mga aral tungkol sa pakikitungo sa naiwan, iyan man ay mga alaala, sakit, o mga aral mula sa mga taong nawala. Parang isang sining ang pagbuo at pag-reconstruct ng ating sarili sa mga nararanasan nating materyal, at tila mga kwentong ito ang nagiging liwanag sa ating madilim na paglalakbay.

Aba, kapag may naiwan na props sa set, agad akong kumikilos na parang may checklist sa ulo ko—pero hindi basta-basta huhugutin ang item kung walang itinalagang tao. Unang hakbang: kuhanan ng malinaw na litrato (iba-iba ang anggulo), i-note kung saan at kaninong close-by ang item nang makita, at i-log sa production notebook o digital call sheet. Mahalaga ang chain of custody: dapat malinaw kung sino ang nagkuha at kung kanino ito ipapasa. Pangalawa, may mga klase ng bagay na may kanya-kanyang destinasyon — kung rental ito, dapat bumalik agad sa vendor at i-record ang return; kung part ng scene prop, dapat sundin ng property department o ng taong in-charge ng props; kung personal item ng artista, tawagan ang PA o production office para mahabol at ma-release pabalik. Kung hazardous o special effect prop naman, kaagad na isinasailalim sa safety protocol at kinukuha ng team na may tamang permit. Huli, huwag kalimutan ang release forms o acknowledgment sign-offs. Ang pinakamagandang nangyari noon sa akin ay isang simpleng sticker at pirma ang nagligtas ng drama: malinaw na label, lugar ng deposit, at pirma ng tumanggap. Mas mabuti ang kaunting oras ng proseso kaysa sa sakit ng ulo at posibleng claim sa huli.

Tila may kakaibang sayang na dulot ang soundtrack sa mga naiwan na eksena sa anime at pelikula. Halimbawa, ang kantang 'A Thousand Years' ni Christina Perri ay laging naririnig sa mga napaka-emosyonal na bahagi ng mga kwento. Para sa akin, ang bawat nota ay parang nagpapalutang ng damdamin ng pag-asa at panghihinayang. Sa 'Your Name,' gumagana ang mga kantang tulad ng 'Sparkle' ni RADWIMPS na bumabalot sa pagkakaroon ng koneksyon kahit na sa mga agos ng oras. Minsan, ang mga melodiya ay parang naglalakbay kasama ng kwento, at sa mga eksenang naiwan, ang musika ang nagsisilbing boses ng mga damdamin na hindi nasasabi. Habang pinapakinggan ang mga ito, parang bumabalik ako sa mga sandaling puno ng kahulugan, at may pagkakataon pang humagulgol sa mga pagbagsak ng emosyon na bumabalot sa akin.