Paano Gumawa Ng Fanfiction Tungkol Sa Naiwan Na Kwento?

Yaong mga tauhan na naiwan sa kwento, siguradong nagdala sila ng mga damdamin na umuukit sa isipan ng mga manonood o mambabasa. Madalas, ang pag-alis ng mga ito ay nagsasalamin ng kanilang sariling personal na paglalakbay. Halimbawa, sa seryeng 'Attack on Titan', ang iba't ibang tauhan ay ipinakita na lumalaban para sa kanilang mga ideal at paniniwala. Isa na dito si Eren Yeager, na umalis na lang sa pagkakaibigan at pagiging kasapi ng grupo para sa mas mataas na layunin. Ang kanilang pag-alis ay hindi lang basta physical na paghihiwalay; ito rin ay simbolo ng pagsunod sa kanilang sariling landas, kahit na anuman ang kahihinatnan ng kanilang mga desisyon. Isang magandang halimbawa rin ay ang pag-alis nina Sakura at Sasuke sa 'Naruto'. Ang kanilang pag-alis ay nagbigay-daan sa marami pang pagkakataon upang magbago at matuto ang iba pang tauhan, pati na rin ang paglago ni Naruto. Nakakabilib kung paano ang bawat pag-alis ay nagbubukas ng mga bagong kwento at sumasalamin sa mga temang tulad ng pagkakaibigan, katapatan, at sakripisyo. Bawat tao sa kwento, kahit gaano pa sila kaimportante, ay may kanya-kanyang dahilan sa kanilang pag-alis, na inilalarawan ang mas malalim na koneksyon sa kanilang mga sarili at sa mundo sa kanilang paligid.

Isang malaking tanong sa puso ng bawat tagahanga, ang naiwan na ending ng serye ay tila isang malalim na sugat sa ating mga damdamin. Bawat isa sa atin ay nag-invest ng oras at emosyon sa mga karakter at kwento, kaya't yung mga huling eksena ay nagdala ng iba't ibang reaksyon. Para sa akin, ang pagwawakas na ito ay tila ipinapahayag ang mahigpit na realidad na kahit gaano pa man tayo kasarap na nakikibahagi sa isang kwento, hindi ito palaging magkakaroon ng perpektong sulong. Nakausap ko ang mga kasamahan ko na parehong nahulog sa pagpapaka-sad ng kanilang paboritong karakter; ang iba naman ay naiwan na naguguluhan, iniisip ang posibleng direksyon ng kwento kung may ikalawang bahagi. Bagamat may mga sumang-ayon na ang pagtatapos ay nagbibigay-daan para sa imahinasyon, naisip ko rin na ang maaaring ilusyon ng kung ano ang ‘maaaring’ mangyari ay masakit na paminsan-minsan.

Isang nakakaintrigang tanong ang tungkol sa kung paano naiwan ang mga tagahanga sa huli ng manga. Maraming pagkakataon na ang isang manga ay naglalaman ng sobrang daming kwento at mga karakter na sobrang na-attach na sa mga manonood. Sa pagdating ng huli, kadalasang nagiging magulo at malungkot ang mga araw ng mga tagahanga. Halimbawa, ayon sa 'Attack on Titan', ang huli nitong kabanata ay naghatid ng mga emosyonal na pinag-awayan sa mga tagahanga. Habang naglalakad tayo sa huling bahagi ng kwento, tila kasama natin ang mga tao sa paligid na nagdala ng iba’t ibang damdamin. Ang mga pag-aalinlangan at hindi pagkakasundo sa mga desisyon ng mga karakter ay nagtutulak sa mga manonood sa isang sistema kung saan dapat nilang tanggapin ang katotohanan na ang kwento ay tatapusin na. Ipinapakita nito na sa kabila ng mga sagot, may mga tanong na mananatiling walang kasagutan at sa proseso, nagiging masakit ang paghihiwalay sa mga minamahal na karakter. Dahil dito, ang mga huli ng manga ay maaaring maging isang bahagi na puno ng damdamin at pagninilay-nilay. Ang huli ng 'Fruits Basket' ay agad nakakabighani at nagbibigay ng kalungkutan sa puso ng mga tagahanga, na tila naiwan silang nag-iisa sa kanilang mga damdamin. Hindi ko malilimutan kung gaano ko pinanabikan ang mga huling kabanata na kagaya nito. Noong natapos ang kwento, parang may lungkot akong dala sa bawat pahina. Kaya't ang mga tagahanga ay madalas na nagiging sobrang emosyonal sa mga huli, itinatampok ang pagkakaroon ng naka-attach na relasyon sa mga karakter. Sa kabuuan, ang mga tagahanga ay naiwan na nahahabag at naguguluhan sa mga huli ng manga, dahil ang mga kwentong iyon ay naging bahagi na ng kanilang buhay. Tila ba kailangan nating muling iproseso ang lahat ng mga alaala at pakikipagsapalaran at harapin ang mga pagkabigo at tagumpay kasama ang mga paborito nating karakter. Ang huli ay hindi lang basta katapusan, kundi bukas ito ng isang bagong proseso ng pagninilay-nilay sa mga kwentong naging mahalaga sa ating mga puso.

Ang mga karakter sa mga sikat na anime ay kadalasang naiwan sa mga kapana-panabik na sitwasyon na tiyak na umaapaw ng emosyon! Isang magandang halimbawa nito ay ang karakter ni Shinji Ikari mula sa 'Neon Genesis Evangelion'. Sa halip na maging bayani na umaabot sa tagumpay, madalas tayong makita na siya ay nahuhulog sa kanyang sariling inferiority complex at takot sa abandonment. Ang mga pela ng mga pahayag at diyalogo niya ay puno ng damdamin at nagpapakita ng kanyang pag-iisip na puno ng pagdududa. Makikita mo ang paglalakbay niya na puno ng mga tanong, na nagiging dahilan para sa mga manonood na magsimulang mag-isip tungkol sa kanilang sariling takot at pagdududa. Sa kabilang banda, sa 'Attack on Titan', may partikular na eksena ang aking naaalala kung saan ang pangunahing tauhan na si Eren Yeager ay nahaharap sa hindi kapanipaniwalang pagsubok at trahedya. Ang kanyang pag-iwan sa kanyang pamilya at komunidad ay nagbukas sa kanya ng mas malalim na pag-unawa sa kanilang labanan at sa kanyang tungkulin dito. Ang mga pangyayari sa kanyang buhay ay nagbigay sa kanya ng pagkakataon na ituwid ang kanyang mga pagkakamali at maging mas matatag na lider. Sa tuwina, ang ganitong mga naratibo ay nagbibigay ng mas malalim na daloy sa ating pag-unawa sa mga karakter at sa mga hamon na kanilang hinaharap. Isang halimbawa rin ang 'Your Lie in April', kung saan ang pangunahing karakter na si Kōsei Arima ay naiwan sa kanyang trauma at pangungulila sa kanyang ina. Ang pagkakaroon ng pagkakaibigan at pagkakabilang sa isang grupo ay nagbukas para sa kanya ng isang bagong mundo ng musika at emosyon na tila nawasak na. Ang kanyang paglalakbay sa pag-recover at pagtuklas ng bagong pag-asa ay nagsisilbing magandang mensahe tungkol sa pagbangon sa kabila ng mga pagsubok. Minsan, ang mga karakter na ito ay pinapakita ang kahalagahan ng suporta ng mga kaibigan upang mapagtagumpayan ang mga sakit at pagdurusa. Sa huli, ang mga kwento ng mga karakter sa anime ay kadalasang nagsisilbing salamin ng ating mga natatanging karanasan, na nagtuturo sa atin ng mahalagang aral tungkol sa pag-ibig, pagkawala, at pag-asa.

Kakaibang pagmuni-muni ang lumitaw sa isip ko habang nagbabasa ng 'The Perks of Being a Wallflower'. Ang kwento ni Charlie ay tila lumilitaw mula sa karaniwang araw-to-araw. Ipinapakita nito ang mga pighati at ligaya ng pagkakaibigan, kabataan, at ang mga pag-alis na nararanasan natin habang tayo'y lumalaki. Mula sa mga alaala ng mga taong gumugol sa kanyang buhay hanggang sa mga trahedya na nagbukas ng kanyang mga mata sa katotohanan, tila pitik ito sa puso na nagsasabing kahit gaano man kalalim ang mga sugat na iniwan, may mga paraan pa para muling bumangon. Hindi mo maiwasang makaramdam ng simpatiya habang sinusubukan niyang ipasok ang kanyang sarili sa mundo na puno ng mga umuusbong na damdamin at pagsasakripisyo. Pinapakita nito kung paano ang pagmamalasakit ng mga tao, kahit sa kanilang mga pagkukulang, ay nakapagbibigay liwanag sa madidilim na sulok ng ating mga isip at puso. Isa pang sinematograpikong piraso na talagang kumikilos sa akin ay 'A Monster Calls'. Ang pagkabagabag na dulot ng pagkawalay at pagkawala dito ay ipinapakita sa pamamagitan ng isang batang lalaki na nahaharap sa sakit ng kanyang ina. Ang mga halimaw na dumating sa kanyang buhay ay tila estratehiya upang ipakita ang kanyang takot, pag-asa, at ang kabiguan na muling makapaghala sa kanyang sarili. Sa bawat kwentong ikinuwento ng halimaw, nagkakaroon tayo ng mas malalim na pag-unawa sa saloobin ng batang ito, na nahihirapan mula sa pakiramdam ng pagkakapagod sa atake ng mga emosyon. Ang mga ganitong kwento ay nagpapakita lamang na ang mga naiwang alaala at pagdadalamhati ang maaaring muling bumuo sa atin sa ibang anyo. 'Bridge to Terabithia' din ay isang magandang halimbawa ng paksang ito. Ang pagkakaibigan nina Jess at Leslie, kung saan nagtayo sila ng fantasy world, ay napaka-importante sa pag-unawa ng mga naiwan sa buhay. Nang mawalan si Leslie, ang sakit at pangungulila ni Jess ay umabot sa matinding antas, at ipinapakita nito na ang mga piraso ng ating puso na naiwan ng mga mahal sa buhay ay tila walang katapusang puwang na kailangang punan. Walang kapantay na panghugot ng damdamin ang nararamdaman dito. Ang pagkakaroon ng imaginasyon at pag-ertu ng mga alaala ang paraan ni Jess para harapin ang tunay na mundo. Sa kabuuan, ang mga akdang ito ay nagtuturo sa atin ng mga aral tungkol sa pakikitungo sa naiwan, iyan man ay mga alaala, sakit, o mga aral mula sa mga taong nawala. Parang isang sining ang pagbuo at pag-reconstruct ng ating sarili sa mga nararanasan nating materyal, at tila mga kwentong ito ang nagiging liwanag sa ating madilim na paglalakbay.

Aba, kapag may naiwan na props sa set, agad akong kumikilos na parang may checklist sa ulo ko—pero hindi basta-basta huhugutin ang item kung walang itinalagang tao. Unang hakbang: kuhanan ng malinaw na litrato (iba-iba ang anggulo), i-note kung saan at kaninong close-by ang item nang makita, at i-log sa production notebook o digital call sheet. Mahalaga ang chain of custody: dapat malinaw kung sino ang nagkuha at kung kanino ito ipapasa. Pangalawa, may mga klase ng bagay na may kanya-kanyang destinasyon — kung rental ito, dapat bumalik agad sa vendor at i-record ang return; kung part ng scene prop, dapat sundin ng property department o ng taong in-charge ng props; kung personal item ng artista, tawagan ang PA o production office para mahabol at ma-release pabalik. Kung hazardous o special effect prop naman, kaagad na isinasailalim sa safety protocol at kinukuha ng team na may tamang permit. Huli, huwag kalimutan ang release forms o acknowledgment sign-offs. Ang pinakamagandang nangyari noon sa akin ay isang simpleng sticker at pirma ang nagligtas ng drama: malinaw na label, lugar ng deposit, at pirma ng tumanggap. Mas mabuti ang kaunting oras ng proseso kaysa sa sakit ng ulo at posibleng claim sa huli.

Tumatak pa rin sa akin ang imahe ng mga lumang liham kay Rizal — pero kapag pinag-uusapan natin si Segunda Katigbak, malinaw sa mga pinagkunan ng kasaysayan na wala nang kilalang nai-save o naitala na liham na mula mismo sa kanya patungo kay Jose Rizal. Maraming biograpo at historyador ang nagsasaad na mayroong palitan ng damdamin at sulat sa pagitan nila noong kabataan nila, subalit ang mga umiiral na dokumentong nariyan ay kadalasan mula sa kamay ni Rizal — hindi mula sa Segunda. Karaniwan itong ipinapaliwanag sa pamamagitan ng mga sosyal at kultural na dahilan noong panahong iyon: ang mga pamilya ay madalas na sinusuyod o sinusunog ang mga liham para protektahan ang dangal ng babae o dahil nagkaroon na ng iba pang desisyong pampamilya. Bilang isang mambabasa ng mga sulat ni Rizal at tagahanga ng kasaysayan, nakakaantig pero hindi nakakagulat na ang mga tugon ni Segunda, kung mayroon man, ay hindi na naabot ang ating panahon.

Isang napaka-makatotohanang tema na madalas na binibigyang-diin sa mga nobela ay ang mensahe ng pag-iiwan o pag-alis, at kung paano ito nagdadala ng mga epekto sa mga tauhan at sa kanilang paligid. Isipin mo ang isang kwento tulad ng 'The Old Man and the Sea' ni Ernest Hemingway, kung saan ang pakikipagsapalaran ng pangunahing tauhan ay bahagi ng kanyang pag-alis mula sa tahanan at pamilya, kasama ang kanyang paghahanap ng katotohanan sa kanyang sariling mga limitasyon. Ang mensaheng ito ay tila nagsasaad na sa bawat pag-alis, may kaakibat na pananabik at takot, nag-iiwan ng mga katanungan ukol sa kung sino tayo sa kabila ng ating mga pinagmulan. Sa palagay ko, ang ganitong tema ay humihikbi sa ating lahat, nag-iiwan ng puwang para sa pagninilay-nilay sa ating mga sariling karanasan at desisyon sa buhay. Sa mga kwentong kadalasang nakatuon sa pag-iiwan, makikita natin ang mensaheng ang buhay ay isang tuloy-tuloy na proseso ng pagbabago. Halimbawa, sa 'Norwegian Wood' ni Haruki Murakami, ang mga tauhan ay nahaharap sa mga pakikibaka at paglimos para sa mga alaala habang sila ay pabalik-balik sa mga nakaraan. Mahalaga ang pag-iiwan sapagkat ipinapakita nito ang ugat ng kalikasan ng tao - ang kakayahan nating umunlad sa gitna ng mga pagkatuklas at paghihirap. Local o international, ang temang ito ay lumalampas sa mga hangganan, nagpapakita na talagang lahat tayo ay konektado sa bawat adbokasiya ng puso at kaluluwa. Sa banda naman ng mas simplistic o magaan na kwento, gaya ng 'Harry Potter', ang pag-alis ay makikita sa bawat taon ng mga estudyante sa Hogwarts na may iba’t ibang ikinadadakilang kwento. Sa kabila ng mga hamon at takot, ang pag-alis sa mundong pamilyar, nagiging daan ito sa pagtuklas at self-discovery. Kaya naman ang mensaheng hatid ng mga ganitong kwento ay hindi lamang ang pag-uwi kundi ang pag-aaral kung paano bumalik nang mas matatag. Isang mahalagang aspekto na dapat talakayin ay ang pangangailangan para sa pagbabago at kung paano tayo pinapagalaw ng ating mga emosyon o alaala. Ang mga dekadang tema ng pag-iiwan sa mga nobela ay hindi na lamang basta kwento ng hakbang para makaalpas kundi tungkol sa pasensya at pag-unawa sa ating mga sarili sa mga oras na tayo ay umaalis at bumabalik, palaging maydala ng mga aral na nag-aantay sa ating mga puso. Hindi madali ang proseso ng pag-iiwan, ngunit sa palagay ko, ito ay isa sa mga pinakamatibay na mensahe na madalas nating kailangan imbakin sa ating mga paglalakbay.