Dinala Ako ng Pag-ibig sa Kamatayan

”Hindi dumating ang selosang babaeng iyon para manggulo. Natutunan na ba niya ang kanyang leksyon at sa wakas ay sumusunod sa mga patakaran ko?

“Sabi na nga ba. Siya ang tipong kailangang parusahan bago niya malaman ang kanyang lugar.”

Ngunit biglang nanigas si Lucas, ang assistant ni Xander.

“Mr. Foster, sa tingin ko hindi... pa nakakalabas si Mrs. Foster.”

Sandaling nag-iba ang ekspresyon ni Xander, ngunit hindi nagtagal ay muli niyang inayos ang kanyang mukha. “Mabuti naman. Hayaan siyang pag-isipan ang kanyang mga aksyon sa loob ng ilang araw.”

Mukhang may sasabihin si Lucas ngunit hindi niya alam kung paano sisimulan ang paksa. Sa huli, sinabi niya, “Mr. Foster, may mabahong amoy na sumisingaw sa kwarto kung saan nakakulong si Mrs. Foster. Hindi ba dapat... tingnan mo?”

Naging malamig ang boses ni Xander. “Mabahong amoy? Normal lang ‘yan. Si Susan ang tipong gagawin ang lahat para mabuhay. Upang matiyak na gumagana pa rin ang kanyang katawan, kakainin pa nga niya ang sarili niyang dumi at iinumin ang sarili niyang ihi, pagkatapos ay isusubo na naman ang mga iyon. Paanong hindi babaho ang kwarto?”May iba pang gustong sabihin si Lucas, ngunit pinutol siya ni Xander na may naiinis na ngisi. “Ayoko nang pag-usapan pa. Papalayain ko siya bukas. Ilang araw na mula nang kinulong siya, kaya dapat natuto na siyang kumilos. Kung hihingi siya ng tawad kay Grace pagkalaya niya, palalampasin ko ito.”

Nang matapos siyang magsalita ay pumasok si Grace na nakayapak.

Agad na naging maamo ang tingin ni Xander.

“Binabangungot ka pa rin ba, Grace? Huwag kang mag-alala, pinarusahan ko na si Susan. Ipaparanas ko sa kanya ng sampung ulit ang paghihirap mo.”

Niyakap niya si Grace at marahang hinaplos ang buhok nito.

“Napakabait mo sa akin, Xander.” Ibinaon ni Grace ang kanyang ulo sa mga braso ng lalaki at ngumuso. “Siguro natutunan na ni Susan ang kanyang leksyon ngayon. Gusto ko lang humingi siya ng tawad sa akin. Hindi ko ginustong maparusahan siya. Hindi naman niya ako sisisihin, hindi ba?”

Habang pinagmamasdan ko silang naglalandian, natatawa ako, pero walang naalerto sa tawa ko.

Kung tutuusin, patay na ako.

Sa huling sandali ng kawalan ng hangin at pag-asa, ang aking kaluluwa ay lumabas sa masikip at nakakatakot na maleta.

Nakita kong basang-basa na ng dugo ang ibabaw ng maleta.

May nakita pa akong kandado sa aparador na naglalaman ng maleta na para bang gusto nitong ikulong nang tuluyan ang tao sa loob.

Kahit naging multo na ako, sobrang kinilabutan ako sa nakakakilabot na tanawin kaya napapikit ako.

Samantala, kinukulit pa ni Xander si Grace para aluhin ito.

“Binangungot ka na naman ba? Huwag kang mag-alala. Mananatili ako sa tabi mo magpakailanman.” Marahan niyang hinaplos ang mukha ni Grace. “Pasensya na kung kinailangan mong pagdaanan iyon, Grace.

“Alam mo bang kinain pa ni Susan ang kanyang dumi at ininom ang kanyang ihi para lang mabuhay? Pinahahalagahan niya nang sobra ang buhay niya pero sasaktan ka! Kailangan ko siyang pagbayarin!”

Sobrang natigilan ako nang marinig ko iyon kaya hindi ako makaiyak.

Tama si Xander. Nais kong mabuhay.

Maliit ang maleta. Para maipasok ako sa loob, binali ni Xander ang mga kamay ko.

Tiniis ko ang sakit para makatakas. Nang matuklasan kong wala itong silbi, ginawa ko ang aking makakaya upang mapanatili ang aking tibay upang magpalipas ng oras.

Pero bago niya ako pinasok sa loob, nakalimutan niyang buntis ako.

Ang mabaluktot sa loob ng mahabang panahon ay nangangahulugan na ako ay naglalagay ng presyon sa aking tiyan. Nasasaktan ako, at nawalan ako ng kontrol sa aking emosyon, ngunit wala akong magawa.

Sa mga huling sandali ng buhay ko, nakaramdam ako ng matinding pagnanasang mabuhay.

Napasigaw ako, nagpumiglas, at ginamit ang aking mga kuko sa paa upang subukang buksan ang zipper para mabuhay ako, ngunit ang tanging ginawa niya ay malupit na sinabi, “Takot ka na sa wakas? Mas lalong walang magawa ang pakiramdam ni Grace. Magdusa ka sa loob at matutong magtino.”

Maipapasan ko lang ang lahat ng krimen na hindi ko ginawa para iligtas niya ako. Pagkatapos, habang umaagos ang dugo sa pagitan ng aking mga binti, nawalan ako ng lakas.

Sa aking pagkatulala, narinig kong sinabi niya, “Masyado siyang maingay at hindi pa rin naiintindihan ang mga patakaran ko. Ikulong siya at hayaan siyang pagnilayan ang kanyang mga aksyon sa katahimikan.”

Nakiusap ako na palabasin ako na may paos na boses, ngunit wala itong nagawa. Ang tanging nagawa ko lang ay marinig ang kandado na inilagay sa aparador.

Tapos, wala na akong ibang narinig.