Paano Naiimpluwensyahan Ng Merchandise Ang Dahilan Kung Bakit Galit Ka?

Nakatanggap ako ng napakaraming tanong sa paborito at hindi paboritong karakter mula sa mga nobela, at tuwina akong napapaisip na bakit may mga karakter na parang wala sa ayos at nagdudulot ng irritasyon. Isang partikular na halimbawa ay ang mga tauhan sa 'The Fault in Our Stars'. Si Augustus Waters, sa kabila ng halos lahat ng mga tagahanga na nabighani sa kanya, madalas kong naiisip na ang kanyang pagkilos ay sobrang narcissistic. Nalulungkot ako para kay Hazel Grace, na tila sunud-sunod na pinapasan ang mga pasakit na dulot ng kanyang nobya. Para sa akin, siya ay more of a tragic hero kundi man isang self-absorbed na karakter. Kung tutuusin, maaari nating abutin ang empatiya kasama ang mga karakter sa ating mga paboritong kwento, ngunit sa mga panandang ito, minsan ay hindi ko maiwasang talikuran ang isang tauhan dahil sa kanilang mga peligrosong sandali na nagiging dahilan upang magalit ako sa kanila! Isa pang aspekto na mas nagpapalitaw ng aking emosyon ay pagiging hindi makatarungan sa mga sitwasyon. Halimbawa, kahit gaano ka-interesting ang character development sa 'Game of Thrones', may mga karakter pa rin na kalokohan ang ginagawang desisyon. Tulad ni Daenerys Targaryen sa huli ng serye. Hindi ko maipaliwanag, pero ang kanyang pagkahulog mula sa isang matatag na lider patungo sa isang mapanirang mandirigma ay tila isang napakalaking pagkatalo sa kanyang karakter. Taas ng presyon sa damdamin ko, parang hinahatak ako sa kanilang mga hindi kanais-nais na mga aksyon! Naiisip ko rin na ang pagsubok na ipakita ang mga flaw ng mga karakter ay nagiging dahilan ng mas matinding pagkakasalungat sa kanilang mga pagsisikap sa tunay na mundong tinatahak natin. Sa mga pinakamatagumpay na kwento, ang mga tauhan na galit at nadimlan ng kanilang mga kamalian ay tila naaaksidente sa kanilang tunguhin at sumasalamin sa ating mga sariling laban. Hindi masyadong madali para sa akin na tanggapin ang mga ito!

Sa likod ng bawat pahina ng mga manga na ating minamahal, napakahalaga ng koneksyon na nabuo natin sa mga tauhan at kwento. Kaya naman, talagang nakakabigo at nakakapanginis kapag ang isang tiyak na manga adaptation ay hindi umabot sa ating inaasahan. Para sa akin, isang magandang halimbawa nito ay ang adaptation ng 'Tokyo Ghoul'. Habang ang orihinal na manga ay puno ng lalim at masalimuot na kwento, ang anime adaptation ay tila hindi natugunan ang mga pangunahing tema na ipinakita sa manga. Bawat pangyayari, bawat emosyon na ipinahayag ng mga tauhan, ay tila nawala sa pagsasalin sa anime. Kilala ang 'Tokyo Ghoul' sa masalimuot na karakter nito, lalo na si Kaneki Ken. Sa manga, naipakita ang kanyang paglalakbay mula sa isang normal na tao patungo sa isang malalim na pagkakasugat ng pagkatao at pagkataos na simoy ng kwento. Sa anime, sa kabila ng magandang animation at musical score, parang pinutol ang terminolohiya at lalim ng mga eksena. Ang ibig kong sabihin, ang mga internal na paghihirap at ang karakter development ay naging masyadong kulang. Napaka-pribado ng kwento ni Kaneki, ngunit sa adaptation, madalas akong napapa-isip kung nasaan ang sinseridad at lalim ng bawat nangyayari. Bukod dito, nagiging masakit na makita ang mga paborito nating tauhan na tila inilalarawan sa ibang ligaya kaysa sa kung ano ang talagang ipinakita ng manga. Halimbawa, ang pagdepensa sa kalupitan ng mga ghoul at tao ay tila naging simplistiko sa anime, samantalang sa manga, ito ay isang napaka-layered na isyu. Tila ba parang may mga aspekto tayo na hindi naisip na ilahad sa anime, na for me, nanggigil sa akin. Ang mga mahahalagang pahayag na ibinubuga ng mga tauhan ay tila napakababaw, at bilang isang tagahanga ng orihinal na kwento, talagang nalungkot ako. Minsan, naiisip ko na sana ay mas maraming pangangalaga ang ibinibigay sa mga ganitong proyekto. Ang adaptations ay isang pagkakataon para sa mas malawak na madla na makita ang mga kwentong pinalaganap natin, kaya tawagin na lang itong isang paanyaya sa mga tagalikha na talagang isapuso ang nilalaman na kanilang ipinapahayag. Dito sa ating komunidad, sana'y hindi lang tayo magpakatotoo sa mga aspekto ng kwento kundi maging matatag na tagapanatili ng mga paborito nating karakter at kwento na gusto nating ipasa sa mas bagong henerasyon.

Isang masalimuot na karanasan ang makita ang mga paborito mong palabas sa telebisyon na nagbabago. Ang bawat episode ay isang pagkakataon para makilala natin ang mga tauhan, maunawaan ang kanilang mga kwento, at maramdaman ang kanilang mga pagsubok. Kapag may nagbago sa takbo ng kwento, lalo na kung hindi ito ayon sa inaasahan, mayroong instant na lungkot at pagkabigo na nararamdaman. Para sa akin, ang mga pagbabago ay madalas na parang sinasaktan ang mga alaala ng mga magandang pagkakataon na aking sinubaybayan. Bilang halimbawa, naaalala ko ang naging reaksyon ko nang mawala ang ilang pangunahing tauhan sa 'Game of Thrones', ang mga pagsasanib na walang kabuluhan at ang mga tauhan na hindi na nagawa sa jagged na kwento. Naiwan akong nagtataka ke sino ang susunod? Naguguluhan ako, sabik na malaman kung ano ang mangyayari, ngunit iyon mismo ang kaakit-akit at masakit. Ang mga pagbabagong ito ay nagdudulot ng kabiguan, samantalang sabik tayong makita ang mga lumitaw na posibilidad sa mga susunod na episode. Minsang naiisip ko, ang boses ng fandom ay malakas. Kung may mga pagbabago na hindi nagugustuhan, maasahan mong may mga tao na handang ipaglaban ang kanilang mga reaksyon sa mga online na plataporma. Ipinapakita nito na ang pagmamahal natin sa mga palabas ay hindi lamang dahil sa kwento mismo kundi dahil sa mga koneksyon na nabuo natin sa mga tauhan at kanilang mga kwento. Kaya't natural lang na mainis tayo kapag may bumangga sa ating mga inaasahan na naging bahagi na ng ating buhay.

Sa bawat anggulong tinitingnan ko, walang makakapigil sa akin na hindi ilabas ang aking damdamin ukol sa ilang anime na minsang nagdulot ng matinding pagkagalit. Isang halimbawa na maaaring tahasang sabihin ay 'Sword Art Online'. Maraming tao ang enamored sa kuwento at ang mga karakter, ngunit para sa akin, ang mga mishandled plot decisions at ang hindi pantay-pantay na character development ay talagang nagpatampok sa aking pagkadismaya. Ang mga pagkakataon ng obsessive relationship dynamics at ang patuloy na pag-angat ng powers ng mga bida ay nagdulot sa akin ng pagkalungkot at pagkalungkot na para bang na-invalidate ang mga hamon na dapat na harapin nila. Isipin mo, isang napaka-promising na konsepto na kung saan ang mga tao ay nahulog sa isang deadly virtual game. Ang ideya ay kaakit-akit at puno ng potensyal! Ngunit, sa halip na tuklasin ang mga mas seryosong aspekto ng gaming culture, tila ang focus ay madalas na bumabalik sa mga sentimental na kwento sa pagitan ng mga karakter. Yung mga sandaling sa kabila ng panganib, parang hindi ito nabigayan ng bigat, lalo na't kinasangkutan ang mga nakagigimbal na tema ng mortality at psychological struggle. Parang ito ay nagiging isang cliché love story sa bandang huli na hindi ko inaasahan mula sa isang anime na may ganitong temang halos gravious. Sa mga anime na mahal ko, ang mga plot twists at character arcs ay nagbibigay daan sa pagpapalalim ng tema at pagbuo ng mga tunay na relasyon—mga aspeto na nakakaligtaan ng 'Sword Art Online'. Ang mga ganitong pagkukulang ay nagiging dahilan upang bumaba ang aking rating dito. Lahat ay may kanya-kanyang panlasa, pero sa pagkakataong ito, ang hindi pagkakaunawaan ko sa intent ng mga creators ay naging sanhi ng hindi maikakaila na galit. Balewala ba ang mga malalim na story arcs, kung sa huli ay ang mainit na kwentong pag-ibig ang lumalabas sa ibabaw? Sa huli, ang mga ganitong damdamin ko sa mga anime ay hindi lamang nakabatay sa mga story arcs at character development; nakaugat din ito sa aking sariling pananaw sa mga kwentong mahuhugot natin sa mga ganitong uri ng media. Mahalaga ang konteksto sa bawat kwento, at walang anuman ang magpapalalim sa ating pagpapahalaga kung hindi ito maiparusahan ng tama. Ang galit ko ay hindi lamang dahil sa mga pagkukulang, kundi sa pag-asang bumuo ng mga kwentong mas may lalim at diwa na maaari sanang ipagpatuloy ng mga ganitong uri ng anime. Walang ibang hiling kundi ang mas makulay na mga kwento sa hinaharap!

Ang paggalit sa isang pelikula ay parang isang pagsabog ng mga damdamin na kailangan talagang maipahayag. Kapag lumabas ka sa sinehan na ang init ng galit ay tila bumabalot sa iyo, may ilang paraan upang iparating ito. Una, isipin mo ang mga aspetong talagang nagdulot ng pagka-frustrate mo. Halimbawa, baka ito ay dahil sa mahina ang script? O kaya ay ang mga karakter na tila walang lalim? Kung ito ang naging dahilan, maari mong talakayin ang mga partikular na eksena na nag-udyok sa iyo ng ganitong reaksyon. Sa ganitong paraan, maipapakita mo hindi lamang ang iyong galit kundi pati na rin ang mga saloobin kung bakit ka galit. Isipin mo rin ang mga inaasahan mo mula sa pelikula. Kung ito ay isang sequel ng isang paborito mong pelikula, natural na magiging mataas ang iyong mga inaasahan. Kapag ang isang pelikula ay hindi nakasunod sa pamantayan, ang pagkabigo ay maaaring magdulot ng galit. Sabihin mo, 'Akala ko ito ay magiging kaakit-akit dahil sa mga teaser, pero bakit ito naging ganito?'. Mahalaga ang mga ganitong detalye dahil nag-uugnay ito sa mga nagawang pagsasaalang-alang at opinyon ng mga tao, kaya nabubuo ang mas malalim na konteksto sa iyong galit. Isa pang aspeto na madalas na tanda ng galit ay ang mga performance ng mga aktor. Kung nakita mong ang mga aktor ay tila hindi natutuwa sa kanilang mga ginagawa, o ang kanilang chemistry sa pagitan ng isa't isa ay wala, magdagdag ka ng mga partikular na halimbawa sa iyong pag-uusap. Puwede mong sabihin, 'Bakit parang hindi sila magka-klik?'. Hindi lang ito nagdadala ng piitan sa iyong galit kundi pinapadali rin ang mga tao na maunawaan kung ano ang mga dahilan. Sa kabuuan, ang paggalit ay hindi lamang pag-express ng negative emotion, kundi ito rin ay isang pagkakataon upang magsalita ng totoo, gumuhit ng linaw sa iyong karanasan, at ibahagi ang iyong pananaw kasama ang iba. Kadalasan, ang pag-usapan ang ating mga damdamin sa pamamagitan ng masining na pag-aanalisa ay nagdadala ng mas malalim na pakikipag-usap sa mga tao at nagiging paraan din ito upang makilala tayo bilang mga tagahanga na mahilig pagsusuri at nagbibigay ng iba't ibang pananaw. Nakakatuwang isipin na sa pamamagitan ng galit, nagiging inspirasyon tayo para sa mga future filmmakers na talagang pag-isipang mabuti ang bawat detalye ng kanilang proyekto.

Na-experience ko ang mga pagkakataon na sobrang galit ako sa fanfiction, lalo na kapag nakakahanap ako ng mga kwento na para bang pinapahina ang karakter na sobrang mahalaga sa akin. Isipin mo, may sarili kang naiisip na kwento at daan ng mga tauhan, tapos bigla na lang may gagawa ng bersyon na parang pinababayaan lang ang kanilang personalidad! Isang halimbawa na nakaka-inis ay ang pagtanggal ng isang karakter sa kanilang mga pangunahing katangian para sa kwento. Nakakabuwisit, 'di ba? Nakakaramdam ako ng frustrasyon dahil parang hindi nila nakikita ang tunay na esensya ng pinagmulan. Para sa akin, ang fanfiction ay dapat na paraan ng pagpapalawak at paggalang sa orihinal na kwento, hindi panghihimasok o pagbabago sa mga iyon. Dagdag pa rito, parang nagiging 'free for all' na ang fanfiction na ito, kung saan ang lahat ay nagiging okay kahit gaano pa kalayo ang kwento mula sa orihinal na nilalaman. Nais ko sanang maging creative ang mga tao, pero sana ay may mga hangganan pa rin. Ang sobrang iba na akala ng isang mambabasa ay magandang ideya, pero para sa akin, nagiging dahilan ito ng pagka-frustrate ko. Gumagawa ako ng mga mental na hadlang, at parang may tinig na nagsasabing 'huwag ganyan!' habang nagbabasa ako. Kaya, talagang may pinagdaraanan ang puso at isip ko kapag ang mga paborito kong karakter ay pinapalitan ng kanilang tunay na kakanyahan. Naiintindihan ko rin naman na may mga tao na talagang sumusubok na maging mas malikhain at magbigay ng bagong perspektibo. Marahil para sa kanila, ito ay masaya at mas stimulating. Pero sana, sa kabila ng kanilang malikhain at nasasalihang paningin, magtalaga pa rin tayo ng respeto sa mga gumagawa ng orihinal na nilalaman. Ang fanfiction ay parang isang double-edged sword na nagbibigay saya sa iba at frustrasyon sa mga katulad kong masugid na tagahanga.

Narinig mo na ba ang soundtrack ng 'Titanic'? Siguradong hindi ka nagkamali, pero narito ang isang aspeto na nagdudulot ng matinding pagka-inis sa akin: ang labis na sentimental na tono na tila nire-reinforce ang mga cliché sa kwento. Sa mga ganitong klase ng pelikula, umaasang mas magiging sariwa ang musikal na elemento, ngunit sa halip, nakuha ko lamang ang pakiramdam na tila sinusubukan ng mga composer na pilitin ang bawat emosyon na makita sa malaking screen sa pamamagitan ng kanilang mga nota. Para sa isang tao na talagang nagmamasid at namumuhay sa bawat eksena, tila hindi na ito tugma sa diwa ng kwento. Isipin mo: isang damdaming pagkahulog sa dagat, mga labis na pag-aalala... at unang pagkikita ng mga mahal sa buhay — kaya naman ang mga linyang pangmusika ay inaasahang magdadala sa iyo sa parehong damdamin. Pero sa pagkakataong ito, nadama ko na ito ay parang overkill. Nawawala ang dalisay na damdamin mula sa kwento sa halip na ito ay isinalarawan. Maraming mga soundtrack ang nagawa na tila hindi na Nailalarawan ang mga pinagdaraanan ng mga karakter. Siguro ito ay aking opinyon, ngunit kung minsan ang sobrang emosyon ay nagiging hadlang na nagiging dahilan para sa mga tagahanga na hindi ma-engganyo sa magandang kwento. Kaya, sa aking pananaw, mas nakapagtataka akong hindi iyon 'Titanic'. Kung ang mga musikero ay bumuo ng mas nuansang mga melodiyang sumasalamin sa kwento nito, maaaring ito ang naging dahilan upang maipakita ang kwento mula sa ibang angulo. Napakahalaga ring tingnan ang mas malawak na aspeto ng paglikha ng sining na ito, isang bagay na nag-uudyok sa akin para sa mas mainit na pagtatalo kapag may isang tema na labis na kinalat. Ang sobrang emosyon sa mga soundtrack minsan ay nag-iiwan sa akin ng kaunting galit, ngunit nakikita ko rin ang halaga ng paglikha ng mga ganitong obra maestra.

Kumusta! Sa totoo lang, may mga pagkakataong talagang nagagalit ako sa mga panayam ng may-akda tungkol sa kanilang mga akda. Isipin mo, isa akong matinding tagahanga ng mga kwento na may mga elemento ng misteryo at ambigwidad. Minsan, sa mga panayam, parang nagiging napaka-directo ng mga may-akda sa kanilang mga intentions at proseso ng pagsusulat. Napaka-analytical ng kanilang approach na para bang winawalang-saysay ng mga detalyeng pinahirapan ang aking isipan na isipin at bumuo ng sariling teorya. Ang mga charcter at kwento na gusto ko ay may mga layer na dapat akong tuklasin, at kapag ang may-akda mismo ang nagbigay ng mga sagot, bigla na lang nagiging mababaw ang lahat. Kung minsan, parang sinasabi nilang, "Ito ang dahilan kung bakit ko ito isinulat," na nag-udyok sa akin na magtanong, "Bakit hindi mo na lang ako hayaan na mag-imagine?" Sa isang banda, nakakaapekto rin ito sa aking appreciation sa kanilang mga gawa. Ipinapakita ng mga panayam ang totoong nilalaman, bawat kasagutan ay parang nagbubukas ng pinto sa likod ng mga eksena. Pero may pagkakataon na mas gusto ko ang tila bahay na may maraming kwarto na dapat tuklasin, kaysa isang kuwartong nakasara. Ang pagsasaalang-alang sa mga paliwanag ng may-akda ay tila inaalis ang magic sa mga kwento, at ginugusto ko ang mga kwentong mas magulo at mas masalimuot. Sa huli, mas gusto kong lumikha at mangarap nang walang hangganan ng pagsasabi ng tamang sagot mula sa isang may-akda, kaya abala akong umalis mula sa mga panayam na iyon na may paghalok ng galit at pagka-disappoint.