Paano Nakakatulong Ang 'Ano Ang Gamit' Sa Mga Soundtrack?

Tila napakahalaga ng mga tunog sa ating karanasan sa mga kwento. Kapag napapansin ko ang mga key moments sa 'Attack on Titan', ang mga nalaga na tunog ay tila nagpapadama ng urgency sa bawat laban. Ito rin ang dahilan kung bakit sinasabi ng maraming tao na ang musika ay ang kaluluwa ng pelikula o laro. Isa rin itong anyo ng pagbabalanse sa kwento, kung saan naiiba ang mood depende sa uri ng musika na ginagamit. Isang halimbawa na ituturo ko ay ang 'Your Lie in April', kung saan ang mga classical na tunog ay nagbibigay ng sobrang daming emosyon at nagtutulak ng lakas kahit sa mga mahihirap na sitwasyon. Kapag tumutunog ang mga klase ng ito, parang nandoon na rin ako — tilamsik ng saya at lungkot.

Ang mga tunog na bumabalot sa kwentong ito ay tila nagiging magnifying glass na naglalantad ng mga konteksto, kaya't napakahalaga nating bigyang pansin ang mga ito!

Kadalasan sa pakikipag-usap ko sa mga kaibigan, napag-uusapan ang tungkol sa mga soundtrack. Ang pagkakabuo ng tunog ay may malaking epekto sa pagkakaunawa natin sa isang kwento. Isa sa mga paborito kong soundtracks ay galing sa 'Final Fantasy VII'; nakaka binge-watch at nararamdaman mo nalang ang pagkadaghan ng saya. Iyang mga tunog doon ay pumapangalagaan ng bawat laban at pagkakaibigan, at napapansin kong talagang naiimpluwensyahan nito ang kamalayan ng mga tao.

Misa, nagmuni-muni akong tanongin: gaano kayaman ang mga soundtracks sa ating kultura? Sinasalamin nila ang ating karanasan at nagdadala sa mga hinanakit, pero higit sa lahat, sila rin ang nagbibigay ng kulay at damdamin na hindi natin masusukat. Kaya naman, sa lahat ng mga kwentong bumabalot sa ating kultura, dapat tayong maging mapanuri sa mga tunog na nagbibigay-buhay sa kanila.

Soundtracks, sa pananaw ko, ay parang mga kaibigan na nagbibigay ng damdamin sa bawat eksena. Isipin mo ang 'Your Name' na kung saan bawat nota ay tila kahit anong pangarap na ating itinaguyod. Ang mga ganitong tunog, sa likod ng masalimuot na kwento, ay bumabalot sa ating mga damdamin, ginugulo ang puso natin habang unti-unting natutuklasan ang mga emosyon ng mga tauhan. Napakalakas ng epekto ng mga tunog sa pagbaba ng bawat eksena, nagbibigay sila ng kagalakan, lungkot, o kahit takot. Kapag may mahalagang sandali, halos nararamdaman natin ang bawat pag-pull ng sining mula sa orchestra o mga digital na tunog. Ang soundtrack ay hindi lamang tagagawa ng background; ito ay kasangkapan para sa mas malalim na karanasan na bumabanta sa ating malamig na mga damdamin. Kaya, kapag pinapakinggan mo ang 'Howl's Moving Castle', hindi lang basta tunog — ito ay isang paglalakbay paakyat sa sinag ng liwanag at hinanakit.

May mga pagkakataon na ang soundtrack ay maaaring itulak ang kwento sa mas mataas na antas. Sa mga laro, halimbawa, ang mga tunog ay nagbibigay ng masinsinang loop sa gameplay na hindi natin malilimutan. Tingnan mo ang 'Final Fantasy VII', kung saan ang bawat laban, laban na puno ng emosyon at pakikipagsapalaran, ay idinadagdag ang halaga ng bawat laban sa piling soundtracks. Aaminin ko, may mga pagkakataon na nang mapanood ko ang mga pelikula, ang tunog ang nag-udyok sa akin na maiyak. Kapag nakarinig ka ng isang melody na bumabalot sa usapan ng mga tauhan, nagiging mas tunay at makabuluhan ang lahat. Kaya naman, ang tunog ay abala sa ating mga isip na parang kasintahan na sumusunod sa ating mga hakbang.

Ngunit ang mga soundtrack ay higit pa sa pagkakabuo ng emosyon. Kaya naman napakalaking bahagi nito sa mga anime at laro ay bilang tulay sa ating pagkatao — nagiging koneksyon ito at nagsisilbing daan upang makilala ang mga tauhan. Para bang tayo rin ang nakakaranas ng kanilang mga paglalakbay sa pamamagitan ng melodiyang dumadaloy. Isipin mo ang mga eksenang puno ng aksyon sa 'Attack on Titan', kung saan ang nakakabighaning mga instrumento ay patuloy na nag-aangking sigla. Ang paggising sa bawat detalye, mula sa banayad na tugtugin sa mga matitinding labanan, ito ang bawat salin na nagbibigay inspirasyon at lakas. Nararamdaman mo ba ang pagkakahalong damdamin habang tayo ay nagsisimulang makilala ang kwento? Ikaw, ako, at ang lahat ng nanonood, ay naririnding humuhuni sa kasalukuyan.

Ang mga soundtrack ay tila kahalagahan na dapat tanggapin. Ang paglikha ng tunog mula sa bata ay nilikha ng mga tao — ngunit sa kanilang pagmamalikhain, nagiging buhay ang ating mga damdamin. Tumataas ang pag-ibig at kung kaya't ang koneksyon sa kwento ay lumalaki nang lampas sa inaasahan. Kapag naglalaro ka o nakikinig ng isang soundtrack, natututo ka hindi lamang sa storyline kundi sa mga maraming emosyon. Kaya't sa bawat pagkakataon na naririnig mo ang katagang 'what's it for?' sa mga kanta, nakahanap tayo ng kasagutan sa ating tunay na pang-kulturang pagkatao, at sa mga guni-guni na nananahan sa ating bahagi — kaya, hanggang kailan tayo aawit at magiging bahagi ng kanilang paglalakbay?

Dumarating sa isip ko na ang mga soundtrack ay hindi lamang suporta sa kwento; sa katunayan, sila ang nagpapayaman ng ating karanasan. Kapag nanonood ako ng mga pelikulang tulad ng 'Spirited Away', nararamdaman kong para akong naiinip sa pag-aalala at kasiyahan sa bawat eksena. Ang paggamit ng mga tunog at pag-uugali sa musika ay tila nagbibigay ng ibang antas sa mga tauhan. Ipinapamalas na ang bawat bahagi ng kwento ay may sariling damdamin na ginagampanan, at ang musika ang nagsisilbing daan na bubuo sa ating intuwisyon.

Isipin mo ito: ang mga tahimik na sandali ng pag-iisa sa isang anino ng sining ay tila ang bawat tono ay bumabaon sa ating kalungkutan pagtugon sa ating mga natuklasan. Ito ang dahilan kung bakit ang mga soundtracks ay nakakapukaw ng ating damdamin at nag-aanyong kwento sa ating isip. Kaya’t masasabing ang mga tunog ay ang mga diwa ng bawat kwento, kaya naman ito isang malaking bahagi ng ating pagmamasid sa sining.

Kakaiba ang saya kapag ang soundtrack ay nagbibigay ng iba’t ibang emosyon at damdamin. Halimbawa, sa mga eksenang puno ng aksyon sa 'Demon Slayer', talagang ramdam na ramdam ang bawat hampas ng espada at pagyapos ng paningin. Ang pagkaka-udyok ng musika ay parang dahil na rin sa pagkaka-gitara at pagkaka-orchestra na nagbibigay ng damdamin sa kwento. Kaya naman kahit noong unang beses akong nanood, hindi ko mapigilang ma-engganyo at makisabay sa bawat ritmong ako'y nagiging bahagi ng kwento. Kaya, para sa akin, ang gamit ng music sa kwento ay nagiging kagalakan ng bawat tagapanood.

Sa mga pagkakataon, naiisip ko rin ang pagkakaiba ng mga genre. Ang mga anime na may mga unsettling themes, halimbawa, ay madalas na may mga nakakabinging soundtrack na talagang bumababa sa kailaliman ng ating mga damdamin. Saksi ako sa mga ganitong damdamin noong panuorin ko ang 'Tokyo Ghoul', kung saan sa bawat kumpas ay puno ng hinanakit at takot na nagsilbing panggising sa aming polaris ng pananaw.

Nakaka-amaze isipin na ang soundtrack ay nagiging omnipresent ng bawat kwento. Mula sa mga biro, sa mga nakakatuwang mga moments, tuloy-tuloy ang interaksiyon ng kwento at ng musika. Halina't sumabay tayo sa mga tunog na bumabalot sa ating damdamin!