Saan Makakabili Ng Merchandise Ng Gabunan Aswang Online?

Nakakatuwang isipin na noong bata pa ako, ang 'gabunan aswang' ang palaging pinakamasalimuot na bersyon ng aswang sa bayan namin — hindi kasing dramatiko ng mga aswang sa sine, pero mas nakakatakot dahil malapit sa araw-araw na buhay ng mga tao. Lumaki akong nakikinig sa mga kuwento ng lola habang nagbabantay kami sa palayan: sinasabi niyang iba ang galaw ng gabunan aswang kumpara sa karaniwang aswang. Hindi ito basta naglalabas ng pakpak o nagiging hayop sa harap ng mga tao; sa halip, tahimik itong kumikilos sa gabi, pumapasok sa mga sanglaang bodega at nagpapawala ng manok, baboy, o minsan ay sanggol — ayon sa kwento, parang naghahanap ito ng sustansya sa loob ng bahay at bukid. Sa paliwanag ko, ang pinaka-malinaw na pagkakaiba ay ang modus operandi. Ang manananggal, halimbawa, kilala sa paghati ng katawan at paghahanap ng laman-loob ng mga buntis; ang tiyanak ay isang nilalang na nagkukunwaring sanggol at umaakit ng mga malulungkot o walang malay; samantalang ang gabunan aswang ay mas 'practical' — pumapasok sa buhay ng tao sa paraang malagim pero tahimik: pagnanakaw ng alagang hayop, pagpapadala ng sakit, o pag-aalis ng pagkain sa bodega. Kadalasan, sinasabing hindi ito agad nakikilala dahil nag-aappear bilang kapitbahay na tahimik at may ngiting hindi mawari. Mahilig ako magtanong sa matatanda, at madalas bumabalik ang tema na ang gabunan aswang ay representasyon ng takot sa pagkawala ng kabuhayan — parang alamat na nagsisilbing babala na bantayan ang ani at mga anak. Para sa akin, iyon ang nagbibigay ng tunay na bigat sa karakter nito: hindi lang siya simpleng halimaw sa dilim, kundi simbolo ng kawalan ng seguridad sa komunidad. Sa huli, mas creepy para sa akin ang aswang na alam mong nasa loob ng baryo kaysa yung malayong halimaw sa kagubatan; kaya ang gabunan, sa kanyang pagiging malapit at pasimula, ay talagang nakakatakot sa ibang level.

Sobrang nakakakilabot ang unang eksena nung una kong napanood ang interpretasyon ng gabunan sa pelikula; hindi agad kitang nakikita ang mismong nilalang, kundi ramdam mo na sa paligid—amoy, tunog, at tahimik na pag-ikot ng kamera. Madalas, ipinapakita sila bilang normal na kapitbahay sa araw—mahinahong babae, nanay, o matandang tiyahin—tapos sa gabi nag-iiba: nangingitim ang paligid, naglalabas ng mahahaba at matinik na mga kuko, at nagiging mabilis ang galaw. Sa ilang pelikula, binibigyang-diin ang mga mala-ibon na pakpak o ang paglipad gamit ang porma na pumapalit sa katawan; sa iba naman, mas ipinapakita ang mabahong pagkain at pagkaingilag ng mga laman-loob, kaya mas body-horror ang dating. Ako, bilang manonood na madalas tumingin sa detalye, napapansin ko rin ang mga cinematic tricks na ginagamit para gawing mas nakakatakot: malalapit na close-up sa mata at bibig, mababang lighting na may malamig na color grading, at tunog ng hawak na karne o mahinang ungol na nilalagay sa soundtrack. Sa kwento naman, madalas may tema ng pagtitiwala sa kapitbahay, takot sa babae na kakaiba, at mga ritwal o paraan para palayasin ang gabunan—mga bawal, bawang, asin, at bilangguan ng komunidad. Sa bandang huli, ang portrayal sa pelikula ay hindi lang tungkol sa nilalang kundi pati sa takot ng bayan—kaya minsan mas malakas ang epekto kaysa kumpletong monster reveal.

Nakakabilib na isipin kung paano nakakabit ang katauhan ng isang lugar sa isang alamat — ganun din ang 'gabunan' na aswang sa aming baryo. Lumaki ako sa kanayunan kung saan ang kuwento ng aswang ay parang hininga ng gabi: hindi mo man nakikita, ramdam mo. May ilang matatanda na nagsasabing ang salitang 'gabunan' ay maaaring nagmula sa ideya ng 'pagkawala' o 'pagkakain' — isang nilalang na kumakain ng buhay o kargada ng tao. Sa tradisyunal na paniniwala, madalas iniuugnay ang ganitong uri ng aswang sa mga kaso ng biglaang pagkakasakit ng mga nanay, sanggol, o mga nawawalang hayop; madaling ipaliwanag ng alamat ang mga trahedya na walang malinaw na paliwanag. Mayroon ding mas malalim na konteksto: bago pa dumating ang mga Kastila, marami sa mga Pilipino ang naniniwala sa mga espiritu at naglalagay ng ritwal para sa proteksyon. Nang dumating ang kolonisasyon at relihiyong bagong dala, ang mga lokal na paniniwala ay naghalo-halo at napalitan ng takot-baka-kinakaroon ng moralizing na paliwanag — ang mga babaeng hindi sumusunod sa normang panlipunan ay minsang nabibintang na aswang. Sa ganitong paraan, ang alamat ay naging instrumento ng kontrol sosyal at pag-stigmatize. Bilang taong lumaki sa gitna ng mga kuwentong ito, nakikita ko na ang pinagmulan ng 'gabunan' ay layered: halong sinaunang animismo, praktikal na pagpapaliwanag sa sakit at pagkamatay, at impluwensiya ng kolonyal na pananaw. Sa kahit anong anyo, ang pinakamalakas na dahilan kung bakit nananatili ang alamat ay dahil nagbibigay ito ng paraan para maintindihan at maproseso ang takot — at pati na rin ang paraan para magkwento sa gabi habang nag-iingat sa mga anak.

Tuwing gabi na naglalakad ako pauwi mula sa concert o bar, naiisip ko kung paano tumatatak ang imahen ng gabunan aswang sa isip ng mga tao—hindi lang bilang larawang nakakatakot kundi bilang simbolo. Noon, sa baryo, ang kwento ng aswang ay ginagamit ng matatanda para takutin ang mga bata na lumalayo sa bahay; ngayon, sa modernong pop culture, nag-evolve siya. Nakita ko ito sa indie komiks na nag-reimagine ng aswang bilang anti-hero, sa mga cosplay photoshoot na cinematic ang ilaw, at lalo na sa mga maiksing video sa social media na gumagamit ng slow motion at synth music para gawing viral ang takot. Ang pagsasanib ng tradisyonal na mitolohiya at modernong estetika ang isang malaking dahilan kung bakit sumikat ang gabunan na bersyon: madaling i-meme, madaling gawing visual, at madaling i-adapt sa bagong mga kuwento. Nakakaapekto rin ang konteksto ng bayan at lungsod. Ang aswang ay nagiging representasyon ng anxieties—mulas sa gutom at migrasyon hanggang sa takot sa estranghero at pagbabago. Sa pelikula't web series, nakikita kong ginagamit ng mga storyteller ang aswang para magkomento tungkol sa patriarchy, kahirapan, at trauma. Kapag sinamahan pa ng magandang production design at social media push, mabilis itong kumakalat. Hindi mawawala ang factor na nostalgic: maraming millennials at Gen Z ang lumaki sa mga tambalang urban legend at horror anthologies tulad ng 'Shake, Rattle & Roll', kaya may built-in audience para sa mga modernong reinterpretasyon. Personal, tuwang-tuwa ako na nabubuhay muli ang mga lumang kwento dahil nagbibigay sila ng bagong lens para intindihin ang kasalukuyan. Nakakatuwa ring makita ang sari-saring creativity—may raw horror, may dark humor, at may malalim na social critique—lahat naka-angkla sa isang tradisyonal na nilalang.

Bago mo isipin na palabas lang sa pelikula, marami kaming sinusunod na ritwal sa amin para proteksyon laban sa gabunan—mga simpleng gawain na paulit-ulit na itinuro ng mga lola at tiyahin. Una, laging may asin sa pintuan. Hindi lang basta asin: malinis na asin na inilalatag sa isang manipis na linya sa loob at labas ng bahay, at kung makakaya ay bilog ang disenyo sa paligid ng duyan ng sanggol o sa threshold ng kwarto. Kasama rin dito ang paglalagay ng bawang sa apat na sulok ng bahay o pagbitin ng isang maliit na buhol sa likod ng pinto. Sabi nila, ayaw ng gabunan sa amoy at hadlang ng asin at bawang. Pangalawa, may ritwal na ginagamitan ng abo at usok. Pinuputol namin ang tuyong balat ng niyog o dahon ng saging at sinusunog para mag-smoke sa paligid ng bahay habang inuulit ang isang maiksing dasal o panalangin—hindi dahil sa relihiyon lang, kundi bilang pagtuon ng intensyon para sa proteksyon. May ilan na naglalagay din ng maliliit na bag na may asin, bawang, at mga pinulbos na halamang gamot (tulad ng tanglad o bayabas) na ginagawa nilang anting-anting para dalhin sa kanilang bulsa kapag lalabas sa gabi. Hindi naman laging seryoso—may kuwento rin ng kapitbahay namin na natakot dahil may narinig na ungol sa bubong at kinabukasan ay nalunod daw sa lupa ang bakanteng lote, pero pagkatapos naming maglatag ng krus na asin at nag-smoke, naglaho raw ang mga tunog. Personal, nagtitiwala ako sa kombinasyon ng practical na pag-iilaw, pag-lock ng bintana, at ang mga tradisyunal na tanda—laging kalakip ang respeto sa mga kwento ng matatanda at ang pakiramdam na may ginawa kang proteksyon para sa pamilya.

May tuwa sa akin kapag nahuhukay ko ang pinagmulan ng mga lumang kuwentong-bayan — lalo na ang tungkol sa 'gabun-an'. Sa personal kong pananaliksik at pakikinig sa matatanda mula sa Visayas at ilang bahagi ng Mindanao, malinaw na ang 'gabun-an' ay bahagi ng mas malawak na pamilya ng mga aswang na umiiral sa oral na tradisyon ng mga katutubong Pilipino. Ang pinakapayak na sagot: unahin itong naitala sa pamamagitan ng pasalitang kultura, mga alamat at kuwentong pampaalila, bago pa man dumating ang mga manuskrito ng mga kolonyal na manunulat. Ngunit sa sulat, makikita natin ang mga kauna-unahang tala sa mga kronika at ulat ng mga Espanyol noong ika-16 at ika-17 siglo. Ang mga manunulat tulad nina Miguel de Loarca at Antonio de Morga ay naglarawan ng mga kakaibang nilalang at mga gawaing itinuturing ng mga lokal na pamayanan bilang mahika o pangkukulam — mga pagsasalarawan na kahawig ng tinatawag nating aswang. Hindi palaging ginamit nila ang eksaktong salitang 'gabun-an', ngunit inilagay nila ang mga katangiang kinikilala natin ngayon: paglipad sa gabi, pagkitil ng buhay, at paglalakbay ng espiritu. Noong sumunod na mga siglo, lalo na sa pagtatapos ng ika-19 at unang bahagi ng ika-20 siglo, sinimulang isulat ng mga mananaliksik at kolektor ng kuwentong-bayan (mga lokal at banyagang etnograpo) ang mga bersyon na noon ay nasa bibig-bibig lamang. Dito na lumitaw ang mga lokal na katawagan at espesipikong bersyon gaya ng 'gabun-an' sa mga tala ng mga manunulat at diksyunaryong pang-wika. Sa madaling salita: orally originated, then captured sa mga kolonyal na kronika at sa modernong etnograpiya — at sa puso ko, iyon ang dahilan kung bakit napakahalaga ng pakikinig sa mga matatandang tagapagsalaysay. Pagkatapos ng lahat ng nabasa at narinig ko, nananatili sa akin ang impresyon na ang 'gabun-an' ay hindi simpleng mito lang — ito ay salamin ng kolektibong takot at pag-asa ng mga komunidad noong mga panahong iyon, at iyon ang nagpapalalim sa bawat kuwentong naitala.

Teka, honest na, kapag nagsimula akong maghukay sa usapin ng 'gabunan' at iba pang aswang na lumilipad o nagbabago-bagay sa kwento ng Pilipinas, napansin ko agad na hindi lang isang uri ng manunulat ang sumulat tungkol dito — dami pala, mula sa mga tagapangalap ng alamat hanggang sa mga modernong manunulat ng kathang-isip. Bilang isang nagbabasa ng mga kompilasyon at lokal na etnograpiya, madalas kong binabalikan ang gawa nina Damiana L. Eugenio; marami siyang koleksyon sa 'Philippine Folk Literature' kung saan makikita ang iba't ibang bersyon ng aswang na maaaring katambal ng tinatawag na 'gabunan' sa ilang rehiyon. Kasama rin sa mga nauna at maaasahang pangalan sina Isabelo de los Reyes at Maximo D. Ramos, na nagdokumento ng mga alamat at nilalang sa iba't ibang probinsya. E. Arsenio Manuel at F. Landa Jocano naman ay nagbigay ng mas malalim na konteksto anthropolohikal — kung bakit at paano umiiral ang mga kuwentong ito sa lokal na kultura. Sa mas modernong panig, makikita mo ang impluwensiya ng mga kuwentong-bayan sa mga nobela at komiks: halimbawang sina Arnold Arre at Dean Francis Alfar ay naglaro sa mga mitolohiya ng bansa sa kanilang mga likha, habang ang mga contemporary horror writers tulad ni Eliza Victoria ay nire-reinterpret ang aswang motif sa makabagong setting. Ang pinakamahalaga sa akin ay ang pagkakaiba-iba ng boses: ang akademiko, ang mangkukwento, at ang Gothic na manunulat — lahat nag-aambag sa buhay na panorama ng 'gabunan' at aswang sa kabuuan.

Sige, hilig ko talaga maghukay ng folklore kaya suportado ko yang curiosity mo tungkol sa 'tiktik'. Bilang isang taong lumaki sa lungsod pero madalas bumisita sa probinsiya, nakita ko ang dalawang mukha ng isyung ito: una, ang modernong ebidensya na nakakalula pero kadalasan mahina pag tinignan scientifico; pangalawa, ang emosyonal at kultural na ebidensya na napakalakas at hindi dapat baliwalain. Sa 'hard evidence' side, wala pa tayong solidong dokumentadong proof na may tunay na supernatural na nilalang na tumatawag sa sarili nilang tiktik. Mga viral na video at larawan na kumakalat sa social media? Karamihan ay grainy, may bad lighting, o madaling mapatunayan na na-edit. Ang mas makatotohanang paliwanag ay mga misidentification: maliliit na mamalya na lumilipad o gumagapang, malalaking ibon, kahit mga aso o unggoy na nasisilayan sa kakaibang anggulo kapag gabi. May scientific literature tungkol sa sleep paralysis at hypnagogic hallucination na nagpapaliwanag kung bakit nakakaranas ng pakiramdam ng presensya o nakikitang nilalang ang ilang tao sa gabi—lalo na kung pagod o stressed. Mayroon ding mga kaso ng mass hysteria o paniniwala na lumalakas dahil sa social amplification: isang viral story sa barangay, ilang pagkakakita ng kakaibang liwanag o tunog, at boom—nagkakaroon ng serye ng mga ulat. Ngunit hindi rin dapat itapon ang kuwentong-bayan na may sariling kabuluhan. Bilang taong mahilig makinig sa mga matatanda, napansin ko ang consistent na motifs: tunog na parang ‘tiktik’ na lumalabasan kapag may nilalapa sa palaka, unggoy o pugo; mga hayop na natatagpuang nawala o napatlyA—madalas manok; at mga ritwal na ginagawa para proteksyon gaya ng paglalagay ng asin o pag-iwan ng pagkain. Ang antropolohikal na pananaw ko: ang paniniwala sa tiktik at aswang ay naglilingkod bilang paraan ng komunidad para ipaliwanag biglaang sakit, kamatayan, o mga bagay na mahirap ipaliwanag ng karaniwang tao. Kung ang tanong mo ay striktong 'may ebidensya ba na scientifically verifiable?', ang sagot ko ay hindi pa — pero kung ang tanong ay 'may ebidensya ba na umiiral ang paniniwala at mga karanasan ng tao tungkol sa tiktik sa modernong panahon?', oo, at buhay-lakas ito sa mga kuwentong naipapasa at sa mga modernong viral na kwento. Sa huli, gusto kong maniwala sa rason, pero hindi ko rin minamaliit ang takot at misteryo na nagbibigay kulay sa buhay ng mga tao sa labas ng siyudad, at iyan din ang dahilan bakit patuloy akong naaakit sa usaping ganito.