Saan Puwedeng Manood Ng Music Video Ni Ken Suson?

Sobrang natuwa ako noong una kong makita ang ilan sa mga panayam ni Ken Suson tungkol sa proseso niya sa paglikha — parang nabigyan ako ng backstage pass sa isip niya. Nakita ko ang ilan sa mga video-interview at short-form features kung saan pinag-uusapan niya kung paano nagsisimula bilang simpleng melody o isang pariralang bigla nagmumula, tapos unti-unti niya itong hinihimay hanggang maging kantang kumakatawan sa kanya. Madalas niyang binabanggit ang kahalagahan ng pagiging tapat sa sariling karanasan: pumipili siya ng mga tema na malapit sa puso, kahit nakakatakot ang pagiging vulnerable. Mahilig din siyang mag-explore ng textures sa tunog, minsan simple lang ang demo, pero may mga pagkakataong nag-eeksperimento siya sa vocal layering at production ideas kasama ang mga producer niya. Nakakaaliw ding sundan ang mga behind-the-scenes sa social media niya dahil doon mo nakikita yung mga raw moments — sketches, lyric drafts, at kung paano niya pinipino ang mood ng track. Sa kabuuan, makikita mo sa mga interview na hindi siya basta-basta sumusunod sa formula; mas pinipili niyang maglaro ng genre at storytelling. Para sa akin, nagbibigay ito ng mas malalim na appreciation sa bawat kanta — para kang naglalakad sa isang gallery ng kanyang mga emosyon at tunog.

Sorpresa! Talagang naiintriga ako sa tanong na ito dahil sinusubaybayan ko si Ken mula pa noong unang solo teasers niya. Sa totoo lang, ngayong taon wala akong nakitang full-length album na inilabas niya — ang pinakakaraniwan niyang ginagawa nitong mga nakaraang buwan ay ang paglabas ng mga single at visually strong na music videos na nag-eeksperimento sa R&B at pop fusion. Para sa akin, ang lakas niya ngayon ay nasa mas maikli pero matalas na mga piraso: bawat kanta parang snapshot ng mood niya, hindi full concept album pero solid na pagpapakita ng vokal at artistic range. Nakakatuwang isipin na kahit hindi isang buong album, ramdam ko pa rin ang growth niya — mas malalim ang lyrics, mas layered ang production, at mas polished ang mga visuals. Bilang tagahanga, mas gusto kong makita siyang maglabas ng cohesive album sa susunod na taon dahil marami pa syang pwedeng i-explore sa sound niya. Hanggang doon muna, inuulit ko ang mga bagong singles niya sa loop at inaantay ang susunod na chapter.

Nakakatuwang isipin kung gaano kabilis nag-shift ang tunog ng OPM nang lumabas si Ken Suson bilang solo artist — para sa akin, nagdala siya ng modernong timpla ng R&B, electro-pop at alternative na parang naka-refresh ang buong eksena. Ang una kong napansin ay yung paraan niya mag-gamit ng vocal texture: maraming layering, controlled falsetto, at subtle runs na hindi parang shouty kundi sensual at intimate. Dahil doon, ibang klase din ang pag-harap ng mga producers sa mga vocal arrangement sa local scene; mas nagiging sensitibo sila sa spacing at dynamics. Hindi lang tunog — aesthetic at storytelling din ang ambag niya. Ang mga visuals na minimal pero striking, yung moody color palettes at carefully crafted concept photos, nag-encourage sa ibang Filipino artists na mag-think beyond tradisyonal na music video tropes. Resulta: mas maraming musicians ngayon ang nag-eeksperimento hindi lang sa genre kundi sa whole package — mula sa wardrobe hanggang sa narrative arc ng album. Sa personal na paningin, hindi niya binago ang OPM overnight, pero hinikayat niya itong maging mas globally fluent habang nananatiling totoo sa local sensibilities.

Sobrang na-intriga ako sa titulong 'Palindrome' dahil agad nitong binubuo ang tema ng pag-ikot at pagtanaw sa sarili. Para sa akin, ang pangkalahatang kahulugan ng kanta ay tungkol sa isang ugnayan o estado ng isip na paulit-ulit — parang umiikot sa parehong lugar pero may konting pagbabago sa bawat pag-ikot. Ang palindrome bilang salita ay pareho kapag binasa paharap o paatras, at siya namang ginawang metafora ni Ken para ipakita na minsan ang nararamdaman natin kapag sinusubukang bumalik sa dati ay pareho rin ng sakit o saya, kahit alam natin na may kaunting pagkakaiba. Sa lirika at pagbibigay-bisa ng boses, nakikita ko rin ang tema ng salamin at pagkakakilanlan: nag-uusap ang isang tao sa kanyang nakaraan at kasalukuyan, nagbabalik tanaw at nagrerepaso ng mga desisyon. May tono ng pangungulila pero hindi puro lungkot — may acceptance at pag-unawa rin. Sa musika, parang sinusuportahan iyon ng mga répétitive motifs na paulit-ulit pero dahan-dahang nagbabago, na nagiging soundtrack sa ideya ng pag-ikot. Huli, naiintindihan ko ang 'Palindrome' bilang kanta ng self-reflection: ang pagharap sa sarili na parehong lumalaban at nagpapatawad. Para sa akin ito ang nagiging maganda — hindi lang tungkol sa pagbalik sa nakaraan kundi sa kung paano tayo nagbabago sa bawat pag-ikot ng emosyon.

Alam mo, tuwing pinag-uusapan ko si Ken Suson parang napapangiti ako — sobrang dami kasi ng collaboration sa likod ng mga kanta niya. Sa pangkalahatan, ang pinakamadalas na pangalan na lumilitaw sa songwriting credits ng mga gawa ng grupong kinalakihan niya ay si John Paulo Nase, na mas kilala bilang 'Pablo'. Siya ang madalas magbigay ng lyrical direction para sa maraming proyekto ng SB19 at minsan tumutulong din sa mga solo endeavor ng mga miyembro. Bukod kay Pablo, karaniwan ding nakikita mo ang pangalan ni Ken mismo sa credits kapag aktibo siyang nakikisulat — hindi siya laging pasibo; madalas siyang nag-aambag ng ideya o linya na nagiging bahagi ng kanta. Mayroon ding mga pagkakataon na may mga external songwriters at producers na inuupahan para magtulong, depende sa vibe na gusto ng track. Kung ang tanong mo ay tungkol sa isang partikular na kanta ni Ken, ang pinaka-tumpak na paraan para malaman ang eksaktong mga nagsulat ng lyrics ay tingnan ang official credits ng mismong kanta — pero bilang pangkalahatang ideya, sina Pablo at Ken (kasama ang iba pang collaborators) ang karaniwang lumalabas sa listahan. Personal, gusto ko yung collaborative energy na yun kasi ramdam mo na may puso ang bawat linya.

Saksihan ko 'to nang todo—ang solo concert ni Ken Suson ay gaganapin sa New Frontier Theater, Araneta City, Cubao, Quezon City. Nai-imagine ko agad ang intimate pero high-energy na set-up ng venue: hindi kalakihan kagaya ng MOA Arena, pero sapat na para malapit-lapit pa rin ang mga fans sa stage at makita ang bawat detalye ng production. Masarap isipin ang vibe: darkened house, spotlight sa kanya habang tumutunog ang unang nota, at may instant na koneksyon sa crowd dahil compact ang lugar. Kung nagbu-book ka na ng ticket, asahan mo rin na mabilis maubos ang mabubuting seats—madalas ganito kapag sikat at beloved ang artist. Sa personal na tono, excited ako sa lighting effects at stage transitions; parang ang bagong yugto ito sa kanyang solo career, at perfect venue ang New Frontier para ipakita ang kanyang musical range at visuals.

Sobrang nakakatuwa pag-usapan si Ken at ang solo material niya — sisimulan ko sa pagiging tapat: hindi ko maisa-isang nailista rito ang lahat ng pamagat mula sa kanyang debut EP mula sa memorya, pero kaya kong ilarawan nang malinaw ang komposisyon at kung anong klaseng kanta ang karaniwang kasama sa ganitong release. Karaniwan ang debut EP ni Ken ay naglalaman ng ilang previously released singles na nagpakilala sa kanyang solo sound, kasunod ng ilang bagong tracks na nagpapakita ng range niya mula sa mid-tempo R&B hanggang sa mas experimental na pop. Ang production ay madalas malinis at naka-focus sa vocal texture niya — maraming layered harmonies, falsetto moments, at mga modern R&B beat na hindi nagpapabaya sa melodic hooks. Kung hanap mo ay kung ano ang maririnig mo sa mismong EP: asahan ang mga kantang intimate sa tema — love, self-reflection, at pag-claim ng sariling identity bilang solo artist. May mga pacing shifts din: isang ballad para magpakita ng vulnerability, isang upbeat track para ipakita ng konting swagger, at mid-tempo cuts para sa mood. Personal, nagustuhan ko kung paano nagte-transition ang mga kanta; parang bawat track may kanya-kanyang maliit na kwento pero may malinaw na cohesive vibe. Sa totoo lang, ang buong EP ay parang isang maiksing snapshot ng kung sino siya bilang artist sa labas ng group setup, at para sa akin, iyon ang pinakanakakabit na bahagi ng debut niya.

Sobrang saya ko pag-usapan si Ken dahil napakaraming proyek na kinasangkutan niya kasama ang iba pang mga artistang Pinoy at creative teams — at bilang tagahanga, nakikita ko ang laki ng kanyang abot mula sa musika hanggang visual na presentasyon. Una, obvious na kasama niya lagi ang kanyang mga kasamahan sa SB19 kapag naglalabas ng grupo material at sa mga live shows — doon nakikita mo talaga ang chemistry nila sa pag-collab, mula sa vocal harmonies hanggang sa choreography input. Bukod doon, madalas din siyang nakikipagtulungan sa mga producers at songwriters mula sa lokal na industriya para i-hone ang kanyang solo sound; maraming solo tracks niya ang may co-writers at co-producers na tumulong magbigay ng ibang texture sa music niya. Hindi lang musika: nakikipag-collab din si Ken sa mga fashion designers, visual artists at choreographers para sa kanyang music videos at stage concepts, kaya holistic ang kanyang mga proyekto. Bilang tagahanga, ang pinaka-exciting sa akin ay kapag nagbubukas siya ng bagong creative partnership — laging may bago at unexpected na elemento sa output niya, at ramdam ko na lumalawak ang kanyang artistry.