Sino Ang Composer Ng Theme Song Ng Attack On Titan?

Sobrang na-hook ako sa 'Benchingko' — hindi lang dahil sa tension ng laro kundi dahil sa mga karakter na parang totoong tao. Ang pangunahing tauhan dito ay si Mika, isang maiitim ang loob pero matiyagang benchwarmer na unti-unting natutong mag-lead. Siya ang puso ng kuwento: hindi perpekto, laging nadadapa, pero laging bumabangon; ang kanyang papel ay magtaglay ng emosyonal na bigat at magbigay ng perspektiba kung paano ang pagkakaibigan at determinasyon ang nagbubuo ng tunay na koponan. Kasunod ni Mika ay si Coach Ramon, ang matandang mentor na puno ng striktong disiplina pero may malambot na puso. Siya ang voice of experience at madalas siyang nagmumungkahi ng mahihirap na desisyon na, sa una, ay tila unfair pero sa huli ay may purpose. Mayroon ding si Ara, matalik na kaibigan ni Mika at ang utak sa likod ng estratehiya — siya ang nagbibigay ng comic relief at realistang payo, at kumakatawan sa katotohanan na hindi lang pisikal na galing ang kailangan para magtagumpay. Panghuli, hindi mawawala ang rival na si Lito, na nagsisilbing katalista ng tensiyon at propesyonal na hamon. Sa pamamagitan ng kanyang presensya nagiging mas malinaw ang growth ni Mika: nagiging salamin si Lito ng mga insecurities at ambisyon. Sa kabuuan, ang ensemble na ito — Mika, Coach Ramon, Ara, at Lito — ang gumagawa ng 'Benchingko' na magaan sabayan ng emosyon; bawat isa may kanya-kanyang papel sa pagbuo ng tema ng pagkabigo, pag-asa, at pagtutulungan. Personal, naiyak ako sa isang eksena nang magpasya si Mika na tumayo sa gitna ng court kahit may takot; yun ang nagpapakita kung bakit sumasalamin sa akin ang kuwento nang malalim.

May ganito akong pagtingin kapag iniisip ko ang kwento ni 'Dagohoy': hindi lang siya isang pangalan, kundi sentro ng isang buong komunidad na tumindig laban sa kolonyal na sistema. Ako mismo, bilang taong mahilig sa mga makasaysayang rebelyon, madalas i-imagine ang mga karakter na gumuhit ng galaw ng kuwento — at heto ang pinaka-mahalaga. Una, si Francisco Dagohoy ang haligi ng kuwento: lider at simbolo. Siya ang nag-udyok at nag-organisa ng mga taong tumakas sa mga bayan at nagtatag ng isang estadong maliit sa kabundukan ng Bohol. Sa maraming bersyon ng kwento, siya ang nagdala ng karisma, disiplina, at ang pangakong kalayaan; siya ang tagapamahala, strategist, at moral compass ng komunidad. Pangalawa, and mga ordinaryong kasapi ng komunidad — magsasaka, mangingisda, kababaihan, kabataan — na kumilos hindi lang bilang sundalo kundi bilang mga tagapagtatag ng alternatibong lipunan: nagtatanim, nagpapatayo ng tahanan, at tumutulong sa depensa. Kasama rin sa hanay na ito ang mga lokal na pinuno o datu na pumayag sumanib o sumuporta, at ang mga tagapanguna o lieutenants ni Dagohoy na pumuno sa militar at administratibong gawain. Pangatlo, ang Simbahan at ang mga paring Kastila na madalas inilalarawang antagonist — sa kilusang ito, isang tiyak na insidente (ang pag-aangkin na hindi pinahiran ng komunyon ang kapatid ni Dagohoy) ang nagsindi ng pag-aalsa. Kasama rin ang mga gobernador-militar at yunit ng hukbong kolonyal na nagpadala ng kampanya laban sa rebelyon. Sa kabuuan, ang mga karakter sa kwento ni 'Dagohoy' ay nagsisilbing representasyon ng tunggalian: isang pamayanan na naghahangad ng pagkakautang at dignidad laban sa estrukturang kolonyal. Personal, hinihikayat ako ng ganitong uri ng kuwento — nakikita kong tunay na tao ang nagbabago ng kasaysayan, hindi lang malalaking pangalan.

Hmm, medyo nakakaintriga ang tanong na ito—sa madaling sabi, wala akong nakikitang kilalang live-action na may eksaktong pamagat na 'Ina Mo'. Kung literal ang titulo na binanggit mo, maaaring indie o lokal na proyekto iyon na hindi sumikat malawak o maaaring ibang titulo ang ginamit sa international release. Madalas kasi nag-iiba ang mga pamagat kapag in-adapt o dine-translate ang isang gawa. Para gawing mas kapaki-pakinabang ang sagot: maraming kilalang live-action adaptations na talagang may malinaw na bida at direktor—halimbawa, ang live-action na 'Rurouni Kenshin' ay pinangunahan ni Takeru Satoh at idinirehe ni Keishi Otomo; ang live-action na 'Bleach' naman ay bida si Sota Fukushi at direktor ay si Shinsuke Sato. Kung ang hinahanap mo ay isang Filipino production na may salitang "Ina" sa titulo, may iba’t ibang pelikula at teleserye pero iba-iba ang cast at direktor depende sa taon at network. Sana makatulong ang perspektibong ito: kung talagang may partikular kang version na tinutukoy, karaniwan makikita ang lead at direktor sa opisyal na poster, IMDb, o sa mga press release—pero kung hindi, malamang na hindi pa iyon masyadong kilala sa mas malawak na audience. Personal, lagi akong nag-eenjoy mag-hanap ng mga hidden gems—madalas ‘yun ang pinaka-surprising na makita.

Sobrang nakaka-engganyo ang mundo ng 'Anitun Tabu'—para sa akin, ito ay isang halo ng lumang alamat at modernong karakter na nagbibigay-buhay sa mitolohiyang Pilipino. Sa karamihan ng bersyon, ang pinaka-sentro ay ang pangalanang espiritu o diwata na tinatawag na 'Anitun Tabu'—isang makapangyarihang nilalang na kumakatawan sa hangin at mga lihim ng kagubatan. Siya ang may kakayahang magbigay ng biyaya o sumpa, at kadalasan ang kanyang motibasyon ay protektahan ang balanse ng kalikasan. Karaniwan ring nariyan ang mortal na bida: isang kabataan mula sa baryo na tinatawag kong bida ng kuwento, siya ang maglalakbay, matututo ng mga sinaunang ritwal, at haharap sa mga pagsubok para maunawaan ang mundong espirituwal. Sumusuporta sa kanila ang isang albularyo o matandang tagapayo (nagbibigay ng kaalaman at epipanya), isang matalik na kaibigan o kapatid na nagbibigay-emosyonal na bigat, at isang antagonista na pwedeng tao o nilalang—isang manghuhubog na nagnanais samantalahin ang kapangyarihan ng 'Anitun Tabu'. Mayroon ding mga maliliit na espiritu o hayop-gabay na kumikilos bilang komento o comic relief. Ang interplay ng mga ito ang nagiging puso ng kuwento: ang diyosa, ang tao, ang tagapayo, ang kaibigan, at ang pagsubok na humuhubog sa kanilang mga desisyon.

Ang tanong mo tungkol sa may-akda ng ‘Ang Ama’ palaging nagpapa-excite sa akin dahil iba-iba kasi ang konteksto ng pamagat na ’yan sa panitikang Pilipino at banyaga. Madalas na nagkakaroon ng kalituhan dahil maraming kuwentong may pamagat na ‘Ang Ama’ o katumbas na ‘The Father’ sa iba’t ibang wika. Hindi laging isang partikular na manunulat ang tumatawag ng ganyang pamagat — maaari itong mahanap bilang bahagi ng isang koleksyon, singil sa isang magasin, o adaptasyon sa dula o pelikula. Para malaman talaga kung sino ang may-akda, kailangan mong tingnan ang mismong publikasyon: ang pangalan sa pabalat, sa tala ng may-akda, o sa bibliographic entry ng koleksyon. Bilang praktikal na tip mula sa karanasan ko sa paghahanap ng mga lumang kuwentong Pilipino: hanapin ang pamagat sa online library catalog tulad ng National Library o WorldCat, o i-check ang Liwayway magazine archives kung ito ay lumabas noon saglit. Madalas malinaw doon kung sinong may-akda ang naka-credit. Sa aking pagbabasa, lagi akong nasisisi sa galak kapag natutuklasan kong ang simpleng pamagat ay may iba't ibang bersyon at may ibang mga kamay na naglalaro rito.

Napakainit ng diskusyon tungkol sa mga lumang kuwento — sabik akong makisali! Sa pagkakaalam ko, ang 'Ang Tusong Katiwala' ay kadalasang itinuturing na bahagi ng tradisyong-biblikal o pampantasyang kuwentong bayan na ipinapasa ng mga ninuno, kaya madalas walang iisang may-akda na nakakabit dito. Marami sa mga bersyon na naririnig ko at nabasa ay magkakaiba ang detalye: sa ilang salaysay, literal na katiwala ang bida na umuusig sa mahahalagang aral; sa iba, ito ay naging metapora para sa tuso o mapanlinlang na tauhan. Dahil sa ganitong kalikasan, mas malapatag na ituring ito bilang kolektibong likha ng oral tradition kaysa likha ng isang kilalang manunulat. Sa madaling salita, mas plausible na ito ay anonymous o isang na-retell na kuwentong bayan kaysa may partikular na may-akda.

Sobrang naiintriga ako sa tanong na 'sino ang responsable kapag nawala ang sangla?' kasi madalas ibang-iba ang pananaw depende kung saan ka nakatira sa mundo ng proyekto, relasyon, o fandom. Sa personal kong karanasan, unang-una kong tinatanong ang sarili: may nagbago ba sa layunin o sa mga inaasahan? Kapag nawalan ako ng sigla sa isang bagay, kadalasan nagmumula ito sa akumulasyon ng maliit na pagkabigo — hindi malinaw ang direksyon, palaging may pressing na tasks na walang kasing halaga sa puso, o nawawalan ng pagkilala ang effort. Dito, responsable ako sa pag-audit ng sarili: tinitingnan ko kung kailangang magbago ang routine, mag-set ng limitasyon, o huminto muna. Ngunit hindi lang ako ang may hawak ng susi. Kung ito ay grupong proyekto o fandom, may bahagi rin ang dynamics ng grupo—kung sino ang nag-lead, kung malinaw ang komunikasyon, at kung may sistema para mag-encourage at mag-recharge. May mga pagkakataon na ang kultura ng lugar o ng komunidad ang nagpapadilim sa sigla—kayang-kaya naman i-address kung may bukas na pag-uusap at pag-prioritize ng mental health. Sa huli, shared responsibility: personal accountability plus collective care. Para sa akin, ang pinaka-praktikal na unang hakbang ay ang magtala ng maliliit na wins at mag-reconnect sa bakit nagsimula ako, at doon madalas bumabalik ang spark nang dahan-dahan.

Nagulat ako nang una kong marinig ang pangalan ni Lam-ang sa klase—kakaibang karakter talaga siya na agad nag-iwan ng impresyon. Siya ang pangunahing tauhan sa epikong Ilokano na 'Biag ni Lam-ang'. Sa simpleng paglalarawan, siya ang bayani ng kwento: ipinanganak na kakaiba, may tapang at lakas na lampas sa karaniwan, at laging handang harapin ang panganib para sa dangal at pamilya. Bilang isang mambabasa na lumaki sa mga kuwentong-bayan, naaaliw ako sa paraan ng pagkukuwento tungkol sa kanya: may halo ng katapangan, pagpapakumbaba, at kahit humor sa ilan niyang pakikipagsapalaran. Hindi lang siya puro lakas—may mga eksenang nagpapakita rin ng pagmamahal at paghahangad, lalo na sa paghaharap niya sa pag-ibig at pagpapanumbalik ng katauhan ng pamilya. Para sa akin, si Lam-ang ay kumakatawan sa uri ng bayani na malapit sa puso ng mga tao: makulay, malakas, at puno ng kuwento na madaling ikwento sa harap ng kalan o habang nagkakasiyahan. Minsan naiisip ko kung bakit nananatili ang kaniyang awit sa alaala: siguro dahil sinasalamin niya ang pangarap ng maraming pamayanan—isang taong handang lumaban para sa tama, umibig nang tapat, at mag-iwan ng alamat na pinapasa-pasa pa rin hanggang ngayon. Sa madaling sabi, si Lam-ang ang sentrong tauhan ng 'Biag ni Lam-ang' at isa sa pinaka-iconic na bayani ng panitikang Pilipino, lalo na ng rehiyong Ilokano.