มีครั้งหนึ่งที่เขาพูดถึงแรงบันดาลใจการแต่งเพลงว่าเกิดขึ้นจากภาพเล็กๆ ในเมืองที่คนมักมองข้ามไป
สิ่งที่เขาเล่าในสัมภาษณ์ทำให้ฉันนึกภาพตามทันที: ระหว่างเดินผ่านสวนสาธารณะ เสียงเท้าบนทางเดิน กลิ่นกาแฟจากคาเฟ่ริมถนน และบทสนทนาสั้นๆ ของคนแปลกหน้าที่นั่งอยู่ใกล้ๆ เป็นแรงกระตุ้นให้เมโลดีหรือ
ห้วงความคิดหนึ่งปะทุขึ้นมา ฉันชอบมุมมองแบบนี้เพราะมันให้อารมณ์ที่เป็นธรรมชาติ ไม่ใช่แรงบันดาลใจจากทฤษฎีหรือการตั้งใจหา แต่เกิดจากการเฝ้าสังเกตชีวิตประจำวันซึ่งเขาบอกว่าช่วยให้เนื้อเพลงมีรายละเอียดที่คนทั่วไปรู้สึกเชื่อมโยงได้
เสียงเล็กๆ ในบันทึกการสัมภาษณ์ยังเล่าว่าหลายครั้งไอเดียแรกเกิดต่อหน้าต่างคาเฟ่ในเช้าวันฝน
พรำ หรือในขณะที่นั่งรอต่อรถไฟ ฉันรู้สึกเหมือนเห็นกระบวนการสร้างสรรค์เป็นสิ่งใกล้ตัวและเปราะบาง: เขารับสิ่งรอบตัวเข้ามาเป็นเศษชิ้นเล็กๆ แล้วค่อยประกอบจนเป็น
บทเพลง นั่นเป็นเหตุผลที่บางเพลงของเขามีกลิ่นอายของความจริงจังและอบอุ่นในเวลาเดียวกัน แม้จะเป็นรายละเอียดเล็กๆ แต่กลับช่วยให้ผลงานทั้งชุดมีชีวิตและน่าจดจำ