ทวิภพ

[หมอเทวดา + หญิงสาวยอดฝีมือ + ฟินจิกหมอน + ข้ามเวลามายังยุคนี้] จั๋วซือหราน เป็นปรมาจารย์ที่เชี่ยวชาญในด้านการแพทย์และศิลปะการต่อสู้ เมื่อคนเช่นเธอเดินทางข้ามเวลา เธอจะกลายเป็นผู้ที่ฝ่าฝืนลิขิตของสวรรค์ เธอมักมีการกระทำปรำจำ เช่น ด่อยชายและหญิงที่นอกใจ โจมตีพวกญาติ ๆ ที่ร้ายกาจ นางนั้นยังต้องการร่ำสุราอันร้อนแรงที่สุดและเสาะหาชายผู้ที่มีพละกำลังอันมหาศาล ชายหนุ่มได้ขมวดคิ้วและจูบนางอย่างแรง “ทำไม หากข้ามิได้เป็นผู้ที่แข็งแกร่งสุดในใต้หล้านี้ ข้าก็จะไม่สามารถแต่งงานกับเจ้านนั้นหรือ”

“แค่จูบเองนะ ไม่ไหวแล้วงั้นหรือ แล้วถ้าหากข้าขอจูบที่อื่นด้วยละ” “ไม่เอา อย่านะข้า…. ท่านอย่านะ” “เจ้าไม่อยากรู้หรือ ว่ารอยบนกายของเพื่อนเจ้า มาได้เช่นไร” “ไม่ ไม่อยากรู้" เรื่องราวของอาจารย์สำนักศึกษา กับศิษย์สาวบุตรีของเสนาบดีในเมืองใหญ่ ซึ่งแต่ละคนก็ต่างมีความลับของตัวเอง หนึ่งคนเย็นชา หนึ่งคนดื้อดึง เมื่อทั้งสองมาพบกัน เรื่องราววุ่นวายจึงเริ่มต้นขึ้น พร้อมกับความรักที่เริ่มก่อตัวโดยที่ทั้งคู่ก็ไม่รู้ตัว ....กว่าจะรู้ ก็รักอีกฝ่ายไปเต็มๆ แล้ว...

เพราะปัญหาของพี่ชายของเธอ เข็มขาวเลือกที่จะทะเลาะกับพ่ออย่างรุนแรงเป็นครั้งแรก ด้วยความน้อยใจเธอวิ่งออกจากบ้านมากลางดึกเพื่อจะไปหาเพื่อนสนิท ในขณะที่เข็มขาวกำลังวิ่งข้ามถนนกลับมีรถยนต์ขับมาด้วยความเร็ว พุ่งเข้ามาหาเธออย่างไม่ทันได้ตั้งตัวเมื่อคิดจะหลบก็ไม่ทันแล้ว เธอจึงถูกรถยนต์คันนั้นชนเข้าอย่างแรงจนร่างกระเด็นลอยไปไกลหลายเมตร และแล้วเธอก็หมดลมหายใจจากอุบัติเหตุครั้งนี้ทันที เมื่อลืมตาอีกครั้งปรากฏว่าวิญญาณของเธอมาอยู่ในร่างของเด็กสาว ที่มีร่างกายซูบผอมและมีอายุเพียงสิบสองปีเท่านั้น ซึ่งเด็กคนนี้ทนพิษไข้ไม่ไหวจึงหมดลมหายใจในเวลาเช้ามืดที่ผ่านมา อีกทั้งครอบครัวของเด็กสาวก็มีชีวิตที่ลำบากเสียเหลือเกิน แต่ทุกคนกลับรักใคร่กลมเกลียวนี่สิครอบครัวที่เธอใฝ่ฝัน ในเมื่อเธอมาเกิดใหม่ในร่างนี้แล้วจากนี้ไปเธอจะทำให้ทุกคนมีชีวิตที่ดีขึ้นให้ได้อย่างแน่นอน

นับตั้งแต่หลี่ชิวจวี๋แม่ม่ายสาวสวยที่อยู่ข้างบ้านย่องมาหาจางหยวนในกลางดึก ชายหนุ่มผู้โง่เขลาจางหยวนก็กลายเป็นที่ชื่นชอบของหมู่ผู้หญิงในหมู่บ้าน หลี่ชิวจวี๋: "พี่หยวน พี่ช่วยฉันด้วย แล้วฉันจะตอบแทนพี่ด้วยการพลีกายถวายใจ!"

จากคนไม่ชอบขี้หน้ากัน ด่ากันหน้าคณะจนอับอาย แต่จู่ๆเขาก็พบกับความลับของเธอทำให้อยากแก้แค้น แต่กลับพาตัวเองไปวนอยู่รอบเธอจนกลายเป็นตกหลุมรักเธอโดยไม่รู้ตัวจนสุดท้าย.... "มาเป็นเด็กเลี้ยงของพี่เถอะมิว" “ผ่านมาสามปีก็ไม่มีพัฒนาการขึ้นเลยสักนิด” “แล้วมันหนักส่วนไหนของพี่ล่ะคะ” “ไม่หนักหรอกก็แค่อยากรู้เท่านั้นว่าวัน ๆ นอกจากท่องหนังสือสอบหอบตำราแล้วทำอะไรเป็นอีกบ้าง” “ก็ดีกว่าพวกที่ดีแต่พกปากมามากกว่าสมอง แล้วมานั่งเห่าหอนไปวัน ๆ เหมือนพวกหมาหมู่แถวนี้ก็แล้วกัน” “เธอว่าใครเป็นหมา” “ถ้าไม่อยากรับก็อย่าเดือดร้อนสิ” “แล้วเมื่อกี้ว่าให้ใคร เธอเป็นรุ่นน้องนะ” “สันดานต่ำ” “อะไรนะ!” ทั้งสองเหมือนจะไม่มีทางที่จะมาคุยกันดี ๆ ได้เลย ยิ่งเพื่อน ๆ ในกลุ่มของเขาแล้วยิ่งเกลียดเธอเข้าไส้ แต่โอกาสแก้แค้นของภาวินทร์ก็มาถึงเร็วกว่าที่คิด เมื่อเขาได้รับรู้ความลับบางอย่างของเธอ "ได้เวลาแก้แค้นแล้ว ยัยลูกแกะน้อย"

**นำทัพ** แค่เด็กเลี้ยงที่เอาไว้สนองความต้องการของตัวเองเท่านั้น คนอย่างเธอไม่คู่ควรกับคำว่า'รัก'ของเขาเลยสักนิด **มิลิน** เธอมันก็แค่นาง'บำเรอ' ไม่ว่าจะที่ไหนหรือเมื่อไหร่..หากเขาต้องการหน้าที่ของเธอทำได้เพียงแค่นอนครางเท่านั้น! "มะ มิลินเจ็บ" "เริ่มพยศแล้วสินะ" "ลินไม่ไหวแล้ว ฮึก~" "อย่าลืมสิมิลิน หน้าที่ของเธอคือนอนคราง ไม่ใช่บีบน้ำตา" "...." "ครางให้ฟังหน่อยสิเด็กดี อย่าทำให้ฉันต้องหมดความอดทนเลยนะ"