โหดมันฮา

อัจจิมา...คือคนที่โลกใบนี้ไม่เคยใจดีด้วย ในชีวิตท่องจำแค่คำว่า 'งานคือเงิน' และบางครั้งเงิน…ก็ต้องมาก่อน 'ศักดิ์ศรี' พิธา…ศัลยแพทย์ผู้หลงใหลในเซ็กซ์พอๆกับการผ่าตัด สำหรับเขา 'ความสุข' ซื้อได้ด้วยเงิน

[ด้วยความบังเอิญที่เผลอไปจีบบุคคลที่มากด้วยชื่อเสียงและอำนาจโดยไม่ได้ตั้งใจ เธอจึงขอความช่วยเหลือจากอินเตอร์เน็ตอย่างสิ้นหวัง] หลังจากที่ถูกหักหลังโดยคนทรยศและพี่สาวของเธอ แคทเธอรีนสาบานว่าจะเป็นป้าของคู่รักที่ไร้ยางอายนั่น! ด้วยเหตุนี้เธอจึงให้ความสนใจกับลุงของอดีตแฟนเก่าของเธอ เธอช่างไม่รู้อะไรเอาเสียเลยว่าเขาร่ำรวยและหล่อเหลากว่าแฟนเก่าของเธอและยังคงตามตื้อเขาต่อไป แม้ว่าผู้ชายคนนั้นจะเย็นชาต่อเธอ ทว่าเธอก็ไม่สนใจ ตราบใดที่เธอสามารถรักษาสถานะการเป็นป้าของแฟนเก่าเอาไว้ได้ วันหนึ่ง แคทเธอรีนก็รู้ตัวว่าเธอจีบคนผิด! ผู้ชายคนนั้นที่เธอตามจีบอยู่ไม่เว้นแต่ละวันกลับไม่ใช่ลุงของคนทรยศนั่น! แคทเธอรีนอยากจะบ้าตาย “ฉันไม่เอาแล้ว ฉันต้องการจะเลิก!” ฌอนพูดอะไรไม่ออก เธอช่างเป็นผู้หญิงที่ไร้ความรับผิดชอบอะไรอย่างนี้! หากเธอต้องการจะเลิก เธอก็ฝันไปเถอะ!

คนเราบางครั้งก็หวนนึกขึ้นมาได้ว่าตายแล้วไปไหน ซึ่งเป็นคำถามที่ไร้คำตอบเพราะไม่มีใครสามารถมาตอบได้ว่าตายไปแล้วไปไหนหากจะรอคำตอบจากคนที่ตายไปแล้วก็ไม่เห็นมีใครมาให้คำตอบที่กระจ่างชัดชลดาหญิงสาวที่เลยวัยสาวมามากแล้วทำงานในโรงงานทอผ้าซึ่งตอนนี้เป็นเวลาพักเบรคชลดาและเพื่อนๆก็มานั่งเมาท์มอยซอยเก้าที่โรงอาหารอันเป็นที่ประจำสำหรับพนักงานพักผ่อนเพื่อนของชลดาที่อยู่ๆก็พูดขึ้นมาว่า "นี่พวกแกเวลาคนเราตายแล้วไปไหน" เอ๋ "ถามอะไรงี่เง่าเอ๋ ใครจะไปตอบได้วะไม่เคยตายสักหน่อย" พร "แกล่ะดารู้หรือเปล่าตายแล้วไปไหน" เอ๋ยังถามต่อ "จะไปรู้ได้ยังไง ขนาดพ่อแม่ของฉันตายไปแล้วยังไม่รู้เลยว่าพวกท่านไปอยู่ที่ไหนกัน เพราะท่านก็ไม่เคยมาบอกฉันสักคำ" "อืม เข้าใจนะแก แต่ก็อยากรู้อ่ะว่าตายแล้วคนเราจะไปไหนได้บ้าง" "อืม เอาไว้ฉันตายเมื่อไหร่ จะมาบอกนะว่าไปไหน" ชลดาตอบเพื่อนไม่จริงจังนักติดไปทางพูดเล่นเสียมากกว่า "ว๊าย ยัยดาพูดอะไร ตายเตยอะไรไม่เป็นมงคล ยัยเอ๋แกก็เลิกถามได้แล้ว บ้าไปกันใหญ่" พรหนึ่งในกลุ่มเพื่อนโวยวายขึ้นมาทันที

แต่งงานมาแปดปี ฉันได้รับมรดกหลายพันล้านที่คุณปู่ทิ้งไว้ให้ฉันกับสามีที่เป็นมาเฟีย แต่ในขณะที่ทนายกำลังดำเนินการโอนทรัพย์สิน กลับพบว่าทะเบียนสมรสของฉันเป็นของปลอม มรดกมหาศาลทั้งหมด จะตกเป็นของฉันแต่เพียงผู้เดียว “คุณเจียง ระบบแสดงว่าคุณได้หย่าร้างไปเมื่อหนึ่งปีก่อนแล้วครับ ตอนนี้ภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของคุณโจวจือเหยียนคือ... ซูหว่านฉิงครับ” “ตอนนี้คุณอยู่ในสถานะโสด” “นั่นหมายความว่าคุณโจว จะไม่สามารถมีสิทธิ์ได้รับมรดกในส่วนนี้ได้ครับ” ซูหว่านฉิง คือรักแรกตอนที่คุณโจวไปเรียนที่ต่างประเทศ เมื่อเห็นข้อความที่ทนายส่งมา ฉันจ้องมันอยู่นานอย่างไม่อาจเชื่อสายตา ที่แท้ความรักและการเอาใจใส่ของโจวจือเหยียนตลอดหลายปีที่ผ่านมา มันเป็นเพียงแค่คำโกหกหลอกลวงทั้งนั้น เดิมทีฉันวางแผนจะบอกเขาในวันครบรอบแต่งงานว่าฉันกำลังท้อง... ลูกคนนี้เป็นสิ่งที่เราทั้งคู่เฝ้ารอคอยมาตลอดแปดปี แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า เขาคงจะไม่ได้รอคอยสิ่งนี้เหมือนฉัน ฉันลูบหน้าท้องอย่างแผ่วเบา แม้ลูกแฝดของฉันจะไม่มีพ่อก็ไม่เป็นไร สำหรับสถานที่ที่เต็มไปด้วยคำหลอกลวงนี้ สิ่งเดียวที่ฉันต้องทำคือหนีไปให้ไกลที่สุด

"ฉันเป็นคู่หมั้นของเธอ ทำไมฉันจะ....เธอไม่ได้!!"

ร่างแกร่งของชายหนุ่มที่เพิ่งกลับจากทำงานหนักทั้งวัน พร้อมลูกน้องที่เดินตามหลังมานับสิบ สายตาคู่เย็นเฉียบเรียบนิ่ง ไม่บ่งบอกอารมณ์ แม่บ้านหลายคนที่เดินออกมารับ พร้อมเตรียมรองเท้า รับของที่เจ้านายหนุ่มถือมา “ทำไมบ้านเงียบ?” “คุณท่านไม่อยู่ค่ะ” แม่บ้านเอ่ย “อืม แล้ว…” “เฮียยยยยยย” เสียงใสๆของหญิงสาวที่กำลังวิ่งมาอย่างร่าเริงเข้ามาหา ก่อนกระโดดกอดเขาเต็มแรง “หรรษา ทำไมหนูต้องวิ่ง” “รอเฮียมาทั้งวัน กว่าจะเสด็จกลับมานะคะ”หรรษาเอ่ย “รอเฮียทำไม จะเอาอะไรอีก” “หนูขอออกไปเที่ยวนะคืนนี้” หรรษาเอ่ย “จะไปก็ไปซิ ปกติหนูก็ไปไม่ใช่เหรอหรรษา” กะตัญเอ่ย “หนูจะขอพาเอแคลไปด้วยไงคะ” “ทำไมต้องพาเอแคบไปด้วย?” “ก็น้องจบม.6แล้ว หนูจะพาไปฉลอง เป็นอันว่าขอแล้วนะคะ ฟ่อดดด รักเฮียจัง” เอแคลที่หรรษาพูดถึง เป็นหนึ่งในสาวใช้ในบ้าน ซึ่งเธอเป็นหลานสาวของหัวหน้าแม่บ้านที่นี่ โตที่นี่ และดินแดนกับพาเพลินก็เอ็นดูส่งเสียให้เรียน “นี่สาบานว่าเป็นแฝดผมจริง” กะตัญเอ่ยกับป้าแม่บ้าน “คุณหนูหรรษาร่าเริงจริงๆค่ะ”