สถานีแห่งความเหงาใน 'Chungking Express' ยังคงติดตาและตรงกับอารมณ์คนเหงาได้อย่างเจ็บปวด
สีสันของวองการ์ไวกับการตัดต่อเร็ว ๆ และมู้ดเพลงป็อปที่แทรกเข้ามาทำให้ฉากธรรมดา ๆ กลายเป็นบทกวีที่เคลื่อนไหวได้ การเล่นของทาเคชิในเรื่องนี้ไม่ใช่ฮีโร่สายบู๊ แต่เป็นคนที่ยืนอยู่ตรงกลางของคนที่รักและคนที่พยายามจะลืม ความเปราะบางของเขาถูกสื่อด้วยการแสดงที่ละเอียดอ่อน—ฉันรู้สึกว่าทุกท่าทางและสายตาพูดแทนคำพูดได้มากกว่าบทพูดเสียอีก
พอมาเป็นแฟนหนังเอเชีย กลับพบว่าเสน่ห์ของหนังเรื่องนี้คือการปะทะกันของเวลาและสถานที่ที่ทำให้ตัวละครดูมีมิติมากขึ้น การดู 'Chungking Express' แบบไม่รีบ ค่อย ๆ ซึมซับจังหวะและ
บทเพลง จะเห็นรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ทำให้รักฉากหนึ่ง ๆ ได้ลึกขึ้น และสำหรับคนที่กำลังอยากเริ่มต้นรู้จักทาเคชิ นี่เป็นหนังที่ประทับใจและเข้าถึงจิตวิญญาณของยุค 90 ได้ยอดเยี่ยม