ฉบับภาพยนตร์ แฮร์รี่ พอตเตอร์ 6 ต่างจากหนังสืออย่างไร?

การดูฉบับภาพยนตร์ของ 'แฮร์รี่ พอตเตอร์กับเจ้าชายเลือดผสม' ให้ความรู้สึกเหมือนดูหนึ่งชั่วโมงครึ่งของไฮไลท์จากนิยายยาวเล่มหนึ่ง — สวยงาม ฉับไว แต่บางอย่างก็หายไปอย่างชัดเจน

ในฐานะคนที่รักรายละเอียดทางอารมณ์ของตัวละคร ผมรู้สึกว่าหนังเลือกโฟกัสที่ภาพและจังหวะมากกว่าความลุ่มลึกของเรื่องราว หนังตัด/ย่อหลายฉากที่ในหนังสือทำหน้าที่เชื่อมจิตใจตัวละครเข้าด้วยกัน เช่นความละเอียดของความสัมพันธ์ระหว่างแฮร์รี่กับดัมเบิลดอร์ก่อนการไปหาวัตถุในถ้ำ ในหนังเหตุการณ์ถูกเร่งให้เป็นภารกิจแอ็กชัน—ฉากถ้ำมีความเข้มข้นแต่ลดทอนบทสนทนาเชิงวิชาการเกี่ยวกับฮอร์ครักซ์และประวัติศาสตร์ของโวลเดอมอร์ลงมาก ซึ่งทำให้ข้อสรุปบางอย่างในภายหลังอ่อนแรงกว่าต้นฉบับ

อีกเรื่องที่ชัดเจนคือการจัดการกับดราก้อน (ดราโก มัลฟอย) และแผนการภายในฮอกวอตส์ ในหนังความพยายามของดราก้อนถูกย่อเหลือฉากสั้น ๆ ที่เน้นใบหน้าและความคับข้องใจมากกว่ากระบวนการและผลกระทบในวงกว้าง ที่สุดแล้วการตัดต่อแบบภาพยนตร์ทำให้คนดูเห็นความมุ่งมั่นแต่ไม่ได้รับรู้แรงกดหรือรายละเอียดทางเทคนิค เช่นตู้วานิชชิ่งและแผนการของเขาที่ในหนังสือเชื่อมโยงกับธีมการทรยศและความรับผิดชอบ ซึ่งผมคิดว่าสูญเสียโอกาสในการทำให้ตัวร้ายดูเป็นมนุษย์มากขึ้น นอกจากนี้บทบาทของซลักฮอร์นและความสำคัญของความทรงจำที่ถูกบีบอัดในหนังสือถูกย่อจนขาดมิติ ทำให้การค้นพบฮอร์ครักซ์ในภายหลังรู้สึกเหมือนจุดเปลี่ยนที่มาจากภายนอกมากกว่าจากการสืบสวนอย่างเป็นระบบ

พูดถึงงานสร้างและโทนหนัง ตรงนี้ผมให้เครดิตเต็มที่กับความงามของภาพ เพลงประกอบ และการกำกับที่ทำให้ฉากบางฉาก—เช่นการตายของดัมเบิลดอร์—มีพลังทางอารมณ์บนจอมากกว่าหนังสือในแง่ของภาพ แต่สิ่งที่หนังทำได้ดีเป็นงานศิลป์ ในขณะที่หนังสือให้รางวัลกับความละเอียด ความคิดเชิงวิเคราะห์ และความเชื่อมโยงของตัวละครตลอดเล่ม ดังนั้นถาต้องเลือก ผมมองว่าหนังเป็นการตีความที่ทรงพลังแต่ไม่ครบถ้วน เหมือนภาพถ่ายที่สวยงามของนิยายเล่มหนา ไม่ใช่การแทนที่ประสบการณ์การอ่านที่เต็มรูปแบบ

ขอสรุปย่อๆว่า ฉบับภาพยนตร์ของ 'แฮร์รี่ พอตเตอร์กับเจ้าชายเลือดผสม' เลือกตัดรายละเอียดที่ทำให้โลกในหนังสือมีความซับซ้อน เช่นฉากครอบครัวของพอตเตอร์กับการเมืองในกระทรวง มู้ดของหนังเลยออกมาคล่องตัวและเข้มข้นกว่า แต่สูญเสียมิติของความสัมพันธ์และพฤติการณ์ที่ทำให้ตัวละครเติบโต ฉันชอบการตีความความโรแมนติก—ภาพรวมโรแมนติกขึ้น ทว่าการพัฒนาแบบนิ่ง ๆ ของความสัมพันธ์ระหว่างรอนกับเฮอร์ไมโอนีนถูกลดน้ำหนักไป ทำให้จังหวะอารมณ์บางช่วงในหนังรู้สึกขาดแรงปะทะ อีกจุดที่ต่างชัดคือการนำเสนอสเนปในฉากนั้น—ภาพยนตร์ทำให้เขาดูเป็นตัวร้ายในตอนแรกได้ชัดเจนกว่า ขณะที่หนังสือค่อย ๆ บ่มความซับซ้อนไว้ทีละนิด ซึ่งสำหรับผมแล้วให้รสชาติที่ต่างกัน: หนังให้ความสะใจแบบภาพยนตร์ แต่หนังสือให้รางวัลแก่คนที่ชอบไต่รายละเอียดอย่างช้า ๆ สรุปคือ สนุกคนละแบบและไม่ควรเอามาเทียบว่าอันไหนดีกว่า เพราะทั้งสองเวอร์ชันเติมเต็มกันได้ถ้าคุณยอมรับว่าหนังต้องย่อบางอย่างออกไปอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้