ฉีเทียนต้าเซิ่น จะขึ้นแฟนมีตหรือออกงานในไทยเมื่อไหร่

มีหลายอย่างที่ทำให้แฟนๆ หัวใจพองเมื่อพูดถึง 'ฉีเทียนต้าเซิ่น' และของที่เป็นของแท้ — โดยเฉพาะถ้าเป็นคนชอบสะสมแบบผมที่ติดตามมานาน จากมุมมองของคนที่ชอบไล่ตามสินค้าลิขสิทธิ์ งานหลักๆ ที่มักจะเห็นมีตั้งแต่ฟิกเกอร์สเกลและฟิกเกอร์ชุบทองแบบจำนวนจำกัด ไปจนถึงฟิกเกอร์สไตล์ชุคุ (chibi) ขนาดเล็กที่วางโชว์บนชั้นได้ง่าย สินค้าพวกนี้มักออกเป็นชุดหรือเป็นเวอร์ชันอีเวนต์พิเศษ และมักมาพร้อมใบรับรองหรือโค้ดยืนยันความเป็นของแท้ นอกจากนี้ยังมีสิ่งพิมพ์อย่างอาร์ตบุ๊กที่รวมภาพคอนเซ็ปต์และแอนิเมชันพิเศษ รวมถึงรวมเล่มนิยายขยายโลก เรื่องสั้น หรือมังงะแปลความหมายจากต้นฉบับ ทั้งหมดนี้มักมีการพิมพ์เป็นลิมิเต็ดเอดิชันที่ให้โปสเตอร์หรือการ์ดลายเซ็นแถมมา ส่วนงานซาวด์แทร็กหรืออัลบั้มเพลงประกอบของ 'ฉีเทียนต้าเซิ่น' ก็เป็นของสะสมที่แฟนๆ ให้ความสนใจ เพราะมักจะมาพร้อมกับโน้ตเพลงหรือคอมเมนต์จากทีมงาน เคยเจอสินค้าร่วมแบรนด์ด้วย เช่น เสื้อผ้าคอลแลบ รองเท้า หรือแอคเซสซอรีที่ทำกับแบรนด์แฟชั่นท้องถิ่น ซึ่งมักวางจำหน่ายเฉพาะช่องทางที่ได้รับอนุญาต ทำให้ราคาขึ้นได้ง่าย แต่แลกมาด้วยคุณภาพและความพิเศษที่แฟนสะสมชื่นชอบ สรุปคือถ้าต้องการของแท้จาก 'ฉีเทียนต้าเซิ่น' ให้มองหาสินค้าที่มาพร้อมป้ายรับรอง ลายเซ็นหรือหมายเลขลิมิเต็ด และบรรจุภัณฑ์ที่ดูพิถีพิถัน — นั่นแหละมักเป็นสัญญาณว่าคุณได้ของจริงกลับบ้าน และผมมักเก็บชิ้นที่มีเรื่องราวเล็กๆ ติดตัวไว้เสมอ

บทบาทของฉีเทียนต้าเซิ่นในซีรีส์ล่าสุดถูกวางให้เป็นตัวละครสำคัญที่มีทั้งความกบฏและความอ่อนแอแฝงอยู่ในคราวเดียว ฉันรู้สึกว่าการตีความบทนี้เน้นที่ความเป็นฮีโร่ที่มีบาดแผล—ไม่ได้เป็นแค่ลิงเจ้าเล่ห์ตามตำนาน แต่ถูกขยายให้มีความทรงจำที่ขมขื่นและความรับผิดชอบที่ฉุดรั้งเอาไว้ ฉีเทียนต้าเซิ่นถูกวางให้เป็นทั้งผู้ปกป้องและผู้ท้าทายระบบ เขามีมุมตลกขบขันที่ช่วยผ่อนคลายบรรยากาศ แต่ก็มีฉากที่ต้องทิ้งความโง่งมและเผชิญหน้ากับผลกรรมของการเลือกของตัวเอง ฉันชอบฉากที่เขาต้องเผชิญหน้ากับอดีตเพื่อนร่วมทาง—ฉากนั้นทำให้บทดูมีมิติและทำให้ตัวละครไม่ใช่แค่สัญลักษณ์ แต่เป็นคนจริงๆ ที่ต้องเลือกและสูญเสีย มุมมองทางการแสดงนั้นค่อนข้างหล่อหลอมบทจากงานเวอร์ชันคลาสสิก เช่น 'Journey to the West' แต่ซีรีส์นี้ใส่ความทันสมัยและความขัดแย้งภายในมากขึ้น ฉันคิดว่าเขาแสดงออกมาได้ทั้งความเร่าร้อนและความเหนื่อยล้าในเวลาเดียวกัน ทำให้ฉากแอ็กชันมีน้ำหนักและฉากเรียบง่ายที่คุยกันสองคนกลับโดดเด่นกว่าฉากระเบิดใหญ่บางฉากเลยทีเดียว เสียงลงท้ายของเขาในตอนสุดท้ายยังคงดังวนอยู่ในหัวฉันหลายวัน — นั่นแหละคือสิ่งที่ทำให้บทนี้น่าจดจำ

เพลงประกอบที่มักถูกพูดถึงเมื่อเอ่ยถึงฉีเทียนต้าเซิ่นคงหนีไม่พ้นเพลงจากละครโทรทัศน์รุ่นเก๋า '西游记' เวอร์ชันปี 1986 เพลงไตเติ้ลชิ้นนั้นมีพลังและท่อนร้องที่ติดหูจนกลายเป็นเสียงแทนการเดินทางผจญภัยของตัวละคร หลายครั้งที่ฉากเปิดตัวของตัวละครยิ่งใหญ่ ๆ หรือฉากต่อสู้ระหว่างเทพกับอสูรใช้ทำนองแบบประสานเสียงและเครื่องสายมาเสริมทำให้บรรยากาศขึงขังและน่าจดจำยิ่งขึ้น เวลาฟังท่อนคอรัสแล้วผมรับรู้ได้ถึงความเป็นชนบทของดนตรีจีนเดิมผสมกับการเรียบเรียงให้ใหญ่ขึ้น จังหวะช้า ๆ พ่วงด้วยคอรัสและเครื่องทองเหลืองเล็กน้อยทำให้ฉากที่ฉีเทียนต้าเซิ่นปรากฏตัวรู้สึกออกมาเป็นตำนาน มากกว่าการเป็นตัวละครเพียงหนึ่งตัวในเรื่อง พอเพลงออกอากาศแล้วมันถูกนำกลับมาร้องใหม่หรือเรียบเรียงในรูปแบบต่าง ๆ อยู่เสมอ ซึ่งการได้ฟังทั้งเวอร์ชันเก่าและเวอร์ชันที่ปรับใหม่ทำให้มุมมองต่อฉีเทียนต้าเซิ่นเปลี่ยนไปตามสมัยได้โดยไม่เสียแก่นเดิม ท้ายสุดแล้วบทเพลงจาก '西游记' ไม่ได้เป็นแค่เพลงประกอบปกติ แต่มันกลายเป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำในการดูเทพนิยายจีนสมัยก่อน และเมื่อใดก็ตามที่ทำนองนั้นดังขึ้น ใคร ๆ ก็แทบจะเห็นภาพภูเขา แม่น้ำ และการเดินทางที่ไม่รู้จบของตัวละครในหัวได้ทันที

เราเคยนั่งหัวเราะแล้วร้องไห้กับหนังเรื่องนี้ครั้งแรกที่ดูมันจนจบ — 'A Chinese Odyssey' ยังเป็นคำตอบแรกที่ผมจะแนะนำให้เพื่อนไทยดูเกี่ยวกับตัวละครฉีเทียนต้าเซิ่น (หรือที่คุ้นกันในฐานะซุนหงอคง) เพราะหนังผสมความตลกและโศกนาฏกรรมได้คมกริบ สไตล์ของหนังเป็นการตีความตำนานแบบไม่ยึดติดกับต้นฉบับครบถ้วน แต่นั่นกลับเป็นเสน่ห์ คุณจะได้เห็นตัวละครโง่งมแบบ Stephen Chow ที่เล่นบทบาทได้ทั้งทะเล้นและทรมาน จังหวะคอมเมดี้ซับซ้อนแทรกด้วยความเศร้าลึก ๆ ทำให้ภาพลักษณ์ของฉีเทียนต้าเซิ่นมีมิติ มากกว่าที่จะเป็นแค่ลิงวิเศษเหาะได้ เอฟเฟกต์อาจจะดูโบราณเทียบกับหนังสมัยใหม่ แต่การแสดง อารมณ์ และบทที่พลิกมุมมองความรักกับโชคชะตาทำให้มันยังคงดูได้สนุกในทุกยุค ถ้าชอบหนังที่เป็นทั้งบันเทิงและมีเส้นเรื่องให้คิดถึงย้อนหลัง แนะนำให้เริ่มจาก 'A Chinese Odyssey' เป็นคู่กับส่วนที่สองด้วย จะเข้าใจการเล่นประเด็นซ้ำ ๆ และการใช้มุขซ้ำเป็นเครื่องมือเล่าเรื่อง มากกว่าจะเป็นแค่การล้อเลียนธรรมดา แล้วจะเห็นว่าซุนหงอคงไม่ได้มีแค่พละกำลัง แต่มีความเป็นมนุษย์ที่โดดเด่นอยู่ในตัว