ดอกเตอร์ในแฟนฟิคชั่นควรพัฒนาเส้นเรื่องไหนให้ดีขึ้น?

ประเด็นที่มักถูกมองข้ามคือความเปราะบางด้านความสัมพันธ์ส่วนตัวของดอกเตอร์และผลกระทบจากการเดินทางลำพัง

ในมุมของคนที่เขียนบทสั้น ๆ ผมชอบฉากเล็ก ๆ ที่แสดงชีวิตประจำวันของดอกเตอร์—ฉากที่เขาทำอาหารไม่เป็นหรือเล่าขำ ๆ กับเพื่อนบ้าน—เพราะมันสะท้อนว่าผู้ยิ่งใหญ่ก็มีมุมธรรมดาได้ ตัวอย่างจาก 'Doctor Who' ช่วยย้ำว่าแม้จะเป็นคนที่แก้ปัญหาระดับจักรวาล แต่ความเหงาและความต้องการความเข้าใจจากใครสักคนเป็นสิ่งที่ทำให้ตัวละครยังคงมนุษย์ การขยายเส้นเรื่องไปที่ความสัมพันธ์เล็ก ๆ พวกนี้จะทำให้การตัดสินใจครั้งใหญ่ของดอกเตอร์มีน้ำหนักขึ้นอย่างเห็นได้ชัด และจบด้วยความรู้สึกค้างคาแบบอ่อนโยนซึ่งคงอยู่ในใจคนอ่านได้อีกนาน

สิ่งที่อยากเห็นมากที่สุดคือการโฟกัสเรื่องผลกระทบทางจริยธรรมของการทดลองและการเติบโตด้านจิตใจของตัวละคร

ผมมักจะชื่นชอบฉากสั้น ๆ ที่เป็นบทสนทนาเชิงปรัชญาระหว่างดอกเตอร์กับคนใกล้ชิด เช่น น้องสาว ผู้ช่วย หรือเหยื่อของการทดลอง ซึ่งให้โอกาสเปิดเผยมุมมองต่าง ๆ แบบไม่ต้องพึ่งฉากแอ็กชันยาว ๆ การอธิบายแนวคิดที่ซับซ้อนผ่านการโต้ตอบธรรมดา ๆ ทำให้คนอ่านเข้าถึงได้ง่ายขึ้นและรู้สึกผูกพันมากขึ้น ตัวอย่างที่ทำได้ดีคือใน 'Fullmetal Alchemist' ที่การพูดคุยเกี่ยวกับจริยธรรมของการแลกเปลี่ยนชีวิตถูกถ่ายทอดผ่านความสัมพันธ์ของตัวละครได้อย่างหนักแน่น

ต่อจากนั้น การสร้างผลพวงให้เห็นเป็นทอด ๆ ก็สำคัญ — อย่าให้ความเปลี่ยนแปลงทั้งเล็กและใหญ่เกิดขึ้นเพียงชั่วคราว แต่ให้มันส่งผลต่อเป้าหมายและความเชื่อของดอกเตอร์ เช่น อาจมีคนที่เคยเป็นศิษย์สะท้อนคำสอนกลับมาเป็นแรงกดดัน หรือสังคมรอบข้างเปลี่ยนกติกาทำให้คนที่เคยได้รับการยกย่องกลายเป็นผู้ต้องหาทางศีลธรรม การใส่รายละเอียดแบบนี้จะยกระดับแฟนฟิคจากเรื่องสนุก ๆ ให้กลายเป็นเรื่องที่คิดต่อได้อีกนาน

เคยสงสัยไหมว่าสิ่งที่ทำให้ดอกเตอร์ในแฟนฟิคชั่นน่าสนใจจริง ๆ กลับไม่ใช่ความเฉลียวฉลาดทางวิทยาศาสตร์ แต่เป็นช่องโหว่ทางมนุษย์ที่ผู้เขียนมักมองข้าม?

ในฐานะคนที่ชอบอ่านเรื่องราวซับซ้อน ผมมักจะอยากเห็นเส้นเรื่องที่เจาะลึกไปยังแรงจูงใจหลังการทดลอง – ไม่ใช่แค่เหตุผลเชิงวิชาการ แต่เป็นความกลัว ความผิดหวัง หรือความรักที่บิดเบี้ยวซ่อนอยู่ การใส่ฉากแฟลชแบ็กที่ไม่ยาวเกินไป แต่มีรายละเอียดของความสัมพันธ์สมัยก่อน เช่น การสูญเสียเพื่อนร่วมงานหรือคำสาปจากความผิดพลาดครั้งก่อน จะทำให้ผู้อ่านเข้าใจการตัดสินใจสุดโต่งได้มากขึ้น ตัวอย่างที่น่าจะเป็นต้นแบบคือฉากที่นักวิทยาศาสตร์ใน 'Steins;Gate' ต้องเผชิญกับผลของการเล่นกับเวลา—การนำองค์ประกอบของความเสียใจและการแก้แค้นเข้ามาผสมจะช่วยเพิ่มชั้นความซับซ้อน

อีกสิ่งที่ผมมองว่าควรพัฒนาให้ดีขึ้นคือการจัดการผลลัพธ์ของการทดลองอย่างเป็นระบบ ในหลายแฟนฟิค ดอกเตอร์ทำการทดลองครั้งใหญ่แล้วทุกอย่างก็เหมือนเดิม การแสดงให้เห็นถึงผลกระทบต่อสังคม ชุมชนรอบตัว หรือแม้แต่ทางกฎหมาย จะทำให้เรื่องดูสมจริงและหนักแน่นกว่าเดิม สุดท้ายการเล่นกับธีมความรับผิดชอบ เช่น ตัวละครต้องเลือกว่าจะเผยแพร่หรือทำลายผลงานของตัวเอง เป็นจุดไคลแมกซ์ที่น่าจดจำและให้บทเรียนทางอารมณ์ได้ดี — นี่แหละสิ่งที่ผมอยากอ่านในแฟนฟิคชั่นที่เขียนเกี่ยวกับดอกเตอร์