ตัวละคร Sephiroth Final Fantasy มีประวัติและแรงจูงใจอย่างไร?

ชื่อเพลงของซีเฟโธที่คนจดจำกันที่สุดคือ 'One-Winged Angel' ซึ่งเป็นธีมต่อสู้สุดคลาสสิกจากโลกของ 'Final Fantasy VII'. ฉันชอบวิธีที่ทำนองมันแข็งแรงและมีคอรัสโถงใหญ่ๆ ผสมกับเครื่องสายและเปียโน ให้ความรู้สึกมหากาพย์และอันตรายพร้อมกัน ใครฟังก็แทบจำได้ทันทีว่ากำลังเจอสถานการณ์ชี้เป็นชี้ตายในเกม นอกจากเวอร์ชันดั้งเดิมแล้วยังมีการจัดเรียงใหม่ในอัลบั้มจัดเรียงต่าง ๆ และการแสดงคอนเสิร์ตออร์เคสตรา เช่นเวอร์ชันที่ปรากฏในคอนเสิร์ต 'Distant Worlds' ที่ทำให้เพลงมีมิติใหม่ๆ ถ้าต้องการหาเพลงนี้แบบออริจินัล ให้มองหาแผ่นหรือไฟล์ใน 'Final Fantasy VII Original Soundtrack' ที่เป็นผลงานต้นฉบับของ Nobuo Uematsu ส่วนเวอร์ชันจัดเรียงหรือคอนเสิร์ตมักมีในอัลบั้มแยกหรือคอนเสิร์ตบันทึกเสียง ใครสะสมซีดีหรือซื้อไฟล์ดิจิทัลก็หาได้ไม่ยาก และถ้าอยากได้บรรยากาศเต็มรูปแบบ แนะนำหาฉบับออร์เคสตราที่บันทึกจากคอนเสิร์ตมาเปิดร่วมกับภาพหรือคลิปจากฉากต่อสู้ของซีเฟโธ

การเล่น 'Final Fantasy VII' เวอร์ชันดั้งเดิมให้ความรู้สึกเหมือนได้สัมผัสต้นฉบับที่แท้จริงของเรื่องราวและบรรยากาศนั้น ๆ อย่างใกล้ชิด ฉันโตมากับเกม JRPG สมัยเก่าและยังคงหลงใหลในวิธีที่เกมเวอร์ชัน PS1 เล่าเรื่องผ่านฉากเรียบง่าย เสียงบี๊ป และกราฟิกพิกเซลแบบโพรโทไทป์ การเปิดฉากที่ Midgar, ระบบ Materia ที่ต้องคิดวางแผน หรือโมเมนต์สำคัญอย่างการพลิกความสัมพันธ์ของตัวละคร ล้วนเป็นประสบการณ์ที่ออกแบบมาเพื่อให้ผู้เล่นค่อย ๆ ซึมซับและเชื่อมต่อกับโลกของเกม ถ้าเป้าหมายคือการสัมผัสต้นฉบับและเข้าใจว่าทำไมเกมนี้ถึงกลายเป็นตำนาน การเริ่มที่เวอร์ชัน 'Final Fantasy VII' ดั้งเดิมจะตรงใจที่สุด ฉันชอบความเรียบง่ายที่ทำให้จินตนาการวิ่งได้เต็มที่ และการเล่นในเวอร์ชันนี้ยังช่วยให้เห็นจุดเปลี่ยนของเกม JRPG ในยุค 90 อย่างชัดเจน ถึงกราฟิกจะล้าสมัยไปบ้าง แต่ความหนักแน่นของเรื่องและการออกแบบระบบยังคงมีความน่าสนใจอย่างไม่น่าเชื่อ อย่างไรก็ดี เตรียมตัวไว้ล่วงหน้าว่าการควบคุมและอินเตอร์เฟซแบบเก่าอาจไม่ถูกใจคนที่คุ้นเคยกับเกมสมัยใหม่ ฉันมองว่าการเริ่มด้วยเวอร์ชันดั้งเดิมเหมาะกับคนที่ชอบสำรวจประวัติศาสตร์เกมและรับเรื่องราวทีละน้อย ถ้าชอบการเล่นที่ลื่นไหลและภาพสวย ๆ อาจจะรู้สึกว่าต้องใช้ความอดทน แต่การได้สัมผัสต้นฉบับจะให้ความเข้าใจเชิงลึกที่หาจากเวอร์ชันรีเมกไม่ได้เสมอไป

เพลงแรกที่ฉันอยากให้ลองฟังคือ 'Opening - Bombing Mission' เพราะมันเป็นเหมือนประตูแรกสู่โลกที่ทั้งสวยงามและคมกริบของ 'Final Fantasy VII'。 แทร็กนี้เริ่มด้วยท่วงทำนองที่ค่อยๆ สร้างบรรยากาศ ไม่ได้โหมเข้ามาเต็มแรง แต่เก็บรายละเอียดของเสียงสังเคราะห์กับเมโลดี้ไว้อย่างชาญฉลาด ช่วงที่ฟังแล้วเหมือนเห็นเมืองมิิดการ์ลอยขึ้นมาชัดเจน ทั้งควันโรงงาน แสงนีออน และความหนักอึ้งในจิตใจของตัวละคร การฟังแทร็กนี้ก่อนจะทำให้การสัมผัสเพลงอื่นๆ ในอัลบั้มมีมิติขึ้น เพราะมันตั้งน้ำหนักอารมณ์ไว้ให้เราแล้ว ถัดไปอยากให้สลับมาที่ 'Aerith's Theme' ถ้าต้องการหัวใจร้องไห้เล็กๆ เพลงนี้เป็นตัวแทนของความอ่อนโยนและการสูญเสียที่ติดตราตรึง มันเหมาะกับช่วงที่ต้องการจะปล่อยให้ความทรงจำในเกมไหลมา เพลงบรรเลงเวอร์ชันเปียโนหรือออเคสตราให้ความรู้สึกแตกต่างแต่ยังคงความบริสุทธิ์เอาไว้ สุดท้ายเมื่ออยากรู้ว่าพลังและความดุดันของเรื่องเป็นอย่างไร ให้ปิดท้ายด้วย 'One-Winged Angel' ความยิ่งใหญ่ของคอรัสและริฟฟ์ที่รุกเข้ามาจะทำให้หัวใจเต้นแรงขึ้น เป็นเพลงที่ฟังครั้งแรกก็สะกด แต่ฟังซ้ำยิ่งเห็นโครงเรื่องและบทบาทตัวร้ายชัดขึ้น ฟังครบชุดนี้แล้วจะเข้าใจว่าทำไมเพลงจากเกมนี้ถึงยังคงติดอยู่ในหัวตลอดไป

พูดตรงๆ นะ การอัปเกรดใน 'Final Fantasy VII' สำหรับฉันเริ่มจากการตั้งเป้าบทบาทของตัวละครก่อนเสมอ: ใครจะเป็นแทงค์ ใครจะเป็นดีลเลอร์กายภาพ ใครจะเป็นเมจิคัลซัพพอร์ต แล้วค่อยกระจายสเตตัสให้สอดคล้องกัน การเน้น VIT (ความทนทาน/HP) ให้ตัวที่ต้องยืนรับความเสียหายไว้ก่อนเป็นพื้นฐานที่ดี เพราะหลายจังหวะในเกมมักบังคับให้ตัวละครต้องทนดูดเลือดหรือโดนสกิลหนักๆ ฉันมักให้ตัวที่จะยืนหน้าตีหรือดึงความสนใจเพิ่ม STR/ATK และ VIT ไปพร้อมกัน ส่วนตัวที่เน้นเวทย์ให้เพิ่ม MAG/MP และ Spirit หรือค่าอื่นๆ ที่ช่วยเรื่องการป้องกันเวท การจัด Materia เป็นอีกมุมสำคัญที่มักถูกมองข้าม: การใส่ Support Materia ให้สอดคล้องกับแผนการเล่น จะเพิ่มค่าสเตตัสโดยรวมได้อย่างคุ้มค่า ตัวอย่างเช่นการจับ Elemental/Elemental+Support กับเวทที่ใช้บ่อย หรือการใส่ HP/MP + stat-boosting materia บนอาวุธที่เพิ่มโบนัสพิเศษ ฉันเองมักสลับอุปกรณ์ตามบอส ถ้าต้องเจอบอสที่ใช้เวทหนัก จะเน้น MAG/MP มากขึ้น แต่ถ้าเจอบอสฟิสิกัล ก็ขยับไปที่ STR และเพิ่ม Agility เล็กน้อยสำหรับการออกเทิร์น แนะนำให้มองเรื่อง Limit Breaks และอาวุธเฉพาะตัวรวมถึงสกิลพิเศษของตัวละครเป็นตัวเปลี่ยนเกม: ถ้าอาวุธให้บัฟสเตตัสบางอย่าง การลงทุนสเตตัสที่สอดคล้องจะคุ้มค่ามากกว่าแจกเท่ากันทุกคน สุดท้ายนี้ การอัปเกรดควรมีความยืดหยุ่น—ยิ่งคุณลองบิวด์หลายแบบ จะยิ่งเห็นว่าเกมนี้ชอบให้ผู้เล่นคิดนอกกรอบ อย่ากลัวที่จะทดลองและเปลี่ยนแผนระหว่างการเดินเรื่อง มันทำให้การต่อสู้แต่ละแมตช์สนุกขึ้นจริงๆ

ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เห็นเวอร์ชันรีเมคของเรื่องนี้ ฉันรู้สึกว่า Tifa ถูกทำให้มีมิติทั้งด้านอารมณ์และการเล่นมากขึ้นใน 'Final Fantasy VII Remake' มากกว่าที่เคยเป็นมา ฉันมองว่าเธอไม่ใช่แค่เพื่อนสมัยเด็กหรือความทรงจำของคลาวด์เท่านั้น แต่ยังเป็นเสาหลักทางจิตใจให้กลุ่มด้วย บทบาทของเธอในเรื่องทำให้บทบาทเพื่อนร่วมทีมมีความหมายทั้งในการขับเคลื่อนพล็อตและการเยียวยาแผลภายในของตัวละครอื่น ๆ ในหลายฉากฉันได้เห็นเธอทำหน้าที่เป็นตัวกลางที่คอยปรับสมดุลระหว่างความอ่อนโยนกับความเข้มแข็ง ตัวอย่างที่ชัดเจนคือเวลาที่เธอจัดการร้าน 'Seventh Heaven' ซึ่งไม่ใช่เพียงฉากหลังธรรมดา แต่กลายเป็นพื้นที่ปลอดภัยให้กับคนในชุมชนและเป็นจุดที่เผยตัวตนของเธอออกมา ทั้งการเป็นคนคอยปลอบ คอยเตือน และเวลาต้องต่อสู้ เธอก็พร้อมขึ้นสู้โดยไม่เสียความเป็นคนตรงไปตรงมา ในมุมมองของฉัน Tifa ทำหน้าที่เป็นแรงขับทั้งเชิงอารมณ์และเชิงยุทธวิธี เธอช่วยผลักดันคลาวด์ให้เผชิญความจริงและยังเป็นตัวอย่างของการยืนหยัดแม้จะเจ็บปวด ฉันชอบที่รีเมคให้เธอมีช่วงเวลาสำคัญของตัวเองมากขึ้น ทำให้รู้สึกว่าการตัดสินใจของเธอมีผลต่อเรื่องราวโดยตรง — นี่แหละคือสิ่งที่ทำให้เธอเป็นหนึ่งในตัวละครที่ฉันคิดถึงบ่อย ๆ เมื่อปิดเครื่องเล่นแล้ว

ความแตกต่างที่ชัดเจนที่สุดระหว่างซีรีย์จีนย้อนเวลาแบบ historical กับ fantasy อยู่ที่ 'กฎของโลก' ในเรื่องนะ ซีรีย์ historical เช่น 'The Story of Ming Lan' หรือ 'Nirvana in Fire' อาศัยความแม่นยำทางประวัติศาสตร์เป็นหลัก ตัวละครต้องเผชิญกับข้อจำกัดของยุคสมัยจริงๆ เช่น ระบบชนชั้น ค่านิยม Confucian หรือเทคโนโลยีที่落后 ส่วน fantasy อย่าง 'Eternal Love' หรือ 'Love Between Fairy and Devil' มี自由度สูงกว่า เพราะมีเวทย์มนตร์ มังกร 或者สิ่งเหนือธรรมชาติเข้ามาเกี่ยวข้อง สิ่งที่ชอบเกี่ยวกับ historical คือการเห็นตัวละครเอาตัวรอดในกรอบที่เข้มงวด ต้องใช้ปัญญาล้วนๆ บางทีก็รู้สึกเหมือนเรียนประวัติศาสตร์ไปในตัว ส่วน fantasy ให้ความรู้สึกเสรีเหมือนอ่านนิทานปรัมปรา ปล่อยใจไปกับจินตนาการไร้ขีดจำกัด

ในฐานะแฟนตัวยงของ 'Final Fantasy' ผมมักจะมองหารุ่นที่เป็นของรุ่นแรกหรือแจกเป็นพิเศษ เพราะสิ่งพวกนี้มักมีมูลค่าสูงกว่ารุ่นทั่วไปอย่างเห็นได้ชัด ของสะสมที่มูลค่าสูงที่สุดในสายของเซฟิโรธมักรวมถึงฟิกเกอร์รุ่นเปิดตัวแบบ Play Arts รุ่นแรกๆ และสแตตจ์หรือสเกลสตาทูที่ออกแบบเป็นลิมิเต็ดอิดิชั่น ซึ่งบางครั้งมาพร้อมสติกเกอร์หรือการ์ดยืนยันความเป็นลิมิเต็ด ถ้าเป็นกล่องยังไม่แกะ (mint-in-box) มูลค่าก็จะพุ่งอย่างรวดเร็ว การเป็นรุ่นงานอีเวนต์อย่าง Jump Festa หรือของแจกในงานพรีออเดอร์ของร้านญี่ปุ่นก็ทำให้ราคาทะยานได้เช่นกัน สถานที่หาของพวกนี้ที่ผมใช้บ่อยคือเว็บประมูลญี่ปุ่นอย่าง Yahoo! Auctions Japan, ร้านมือสองญี่ปุ่นอย่าง Mandarake กับ Suruga-ya รวมถึงแพลตฟอร์มระหว่างประเทศอย่าง eBay และกลุ่มซื้อขายใน MyFigureCollection หรือกลุ่มเฟซบุ๊กของนักสะสม การตั้งงบและเช็กราคาจากรายการขายย้อนหลังเป็นสิ่งสำคัญ เพราะราคามีช่วงกว้างตั้งแต่หลักพันถึงหลักหมื่นบาทตามสภาพและความหายากของรุ่น

ภาพของโรงงานในนิเบลไฮม์ยังวนอยู่ในหัวผมเสมอ เมื่อคิดถึงแรงจูงใจของ 'Final Fantasy VII' ดั้งเดิม ผมมองว่าเซฟิรอธไม่ได้แค่อยากทำลายโลก แต่เป็นคนที่ถูกลากไปสู่การสูญเสียอัตลักษณ์อย่างรุนแรง การค้นพบว่าเขาเป็นผลจากเซลล์ของ 'เจโนวา' และการรับรู้ว่าอดีตที่เขาเชื่อมาเป็นความเท็จ ทำให้เกิดความโกรธที่เปลี่ยนเป็นความสิ้นหวัง เขามองผู้คนเป็นสิ่งผิดเพี้ยน เหมือนถูกยกเลิกความเป็นมนุษย์ ดังนั้นการกระทำของเขาจึงเต็มไปด้วยความขมขื่นและการล้างแค้นที่มีมิติทางอารมณ์มากกว่าความชั่วบริสุทธิ์ การเล่าเรื่องและฉากเผชิญหน้าที่นิเบลไฮม์ รวมถึงการยืนคุยกับคลาวด์ในสุดท้าย ทำให้ผมเข้าใจว่าแรงจูงใจของเซฟิรอธเป็นการผสมระหว่างคนนอกที่ต้องการแก้แค้นกับการค้นหาความหมายใหม่ให้ชีวิตที่ถูกแย่งไป ฉากเหล่านั้นให้ความรู้สึกของโศกนาฏกรรมส่วนตัวมากกว่าจะเป็นแผนพิฆาตโลกแบบเรียบๆ — เขาเจ็บจนอยากให้ทุกอย่างจบลงตามมุมมองของเขาเอง