ตัวละครหลักในตำนานแมวขาวแห่งศาลต้าหลี่มีใครบ้าง?

โลกคู่ขนานที่มีตำนานวีรบุรุษที่ถูกลืมมักถูกเล่าเป็นสนามทดลองทางศีลธรรมและประวัติศาสตร์มากกว่าจะเป็นแค่การผจญภัยแบบเดิมๆ ฉันมองว่าในเวอร์ชันแบบนี้ เรื่องราวจะให้ความสำคัญกับร่องรอยที่คนรุ่นหลังทิ้งไว้—ชิ้นส่วนที่ไม่สอดคล้องกันของบันทึก เหล่าอนุสาวรีย์ที่ทรุดโทรม และตำนานปากเปล่าที่เปลี่ยนแปลงรูปลักษณ์ของตัวละครหลักไปเรื่อยๆ เมื่ออ่าน 'Beowulf' ในมุมนี้ ฉันเห็นว่าความยิ่งใหญ่ของวีรบุรุษไม่จำเป็นต้องถูกเก็บไว้ในหน้าประวัติศาสตร์เสมอไป บางครั้งสิ่งที่เหลือคือเงาของการกระทำและผลกระทบที่ยังคงสั่นสะเทือนต่อชุมชนมากกว่าจะเป็นชื่อที่ทุกคนจดจำ สุดท้ายแล้ว โลกคู่ขนานแบบนี้ชอบเล่นกับคำถามว่า “การถูกลืมแปลว่าล้มเหลวหรือเป็นรูปแบบการปกป้อง?” ในแบบราวกับการมอบเส้นทางให้ผู้เล่าเรื่องใหม่มาสร้างความหมายซ้ำ โครงเรื่องแบบนี้ทำให้ฉันชอบมองรายละเอียดเล็กๆ ของสังคมมากขึ้น ไม่ใช่แค่การประจันหน้าแบบฮีโร่แบบเดิมๆ

เสียงเรียกจากหน้าหนังสือเก่าโน้มน้าวให้ฉันกลับไปสำรวจโลกคู่ขนานที่ปะปนกับตำนานวีรบุรุษที่ถูกลืมอีกครั้ง — วิธีอ่านมีความหมายไม่ใช่แค่การไล่เนื้อหาแต่เป็นการสร้างอารมณ์ร่วมกับตัวละครและประวัติศาสตร์ของโลกนั้น การเริ่มต้นด้วยเรื่องสั้นหรือแถมสารานุกรมโลกก่อนเข้าสู่เรื่องหลักช่วยได้มาก เพราะจะทำให้บริบทและชื่อสถานที่ไม่กระโดดจนสับสน ตัวอย่างที่ฉันชอบใช้เปรียบเทียบคือการอ่าน 'The Chronicles of Narnia' โดยมักเปิดด้วยบทนำหรือแผนที่แล้วค่อยไล่ไปตามพล็อตหลัก เพื่อให้ภาพรวมและความลับของโลกค่อย ๆ ปรากฏ การอ่านเรียงตามลำดับเวลาภายในโลก (in-world chronology) มักให้ความต่อเนื่องของอารมณ์ แต่การอ่านตามลำดับตีพิมพ์สามารถชวนให้ประหลาดใจด้วยการค้นพบความตั้งใจของผู้เขียนย้อนหลัง เมื่ออ่านงานที่มีโลกคู่ขนานและวีรบุรุษถูกลืม ฉันมักจะเว้นเวลาระหว่างเล่มให้คิดและจดโน้ต จดชื่อสถานที่ เหตุการณ์ที่เชื่อมโยง และตัวละครรองที่ถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง วิธีนี้ทำให้การย้อนกลับไปอ่านเล่มก่อนหรือสปินออฟสนุกขึ้น และยังช่วยให้ความรู้สึกของการค้นพบไม่หายไปเร็วเกินไป — นี่เป็นวิธีที่ทำให้โลกคู่ขนานไม่ใช่แค่ฉากหลัง แต่กลายเป็นตัวละครอีกตัวหนึ่งในความทรงจำ

ลองนึกภาพซีรีส์ที่เปิดด้วยฉากตลาดกลางคืนในเมืองเก่า—แสงไฟสลัว เหล่าพ่อค้าเล่าขานตำนานที่คนมองข้าม แล้วค่อยๆ เบลนเข้าสู่โลกคู่ขนานที่อยู่เหนือการรับรู้ของผู้คนทั่วไป ฉากเปิดแบบนี้จะให้ความรู้สึกเหมือนกำลังเดินเข้าไปในนิทานที่เริ่มมีรอยร้าว เราอยากให้ซีรีส์แบบนี้เป็นมินิซีรีส์ยาวประมาณ 8–10 ตอน เน้นโทนมืดและลึกลับโดยผสมแนวบัลลาดกับซินม่อนิกส์อย่างระมัดระวัง ทุกตอนโฟกัสที่ตัวละครคนละคนซึ่งสัมพันธ์กับตำนานวีรบุรุษหนึ่งคนที่ถูกลืม การเล่าเรื่องสลับระหว่างปัจจุบันกับโลกคู่ขนาน ทำให้คนดูค่อยๆ ประติดประต่อภาพใหญ่ได้เอง โดยไม่ต้องยัดข้อมูลทั้งหมดในตอนเดียว งานภาพควรใช้สีโทนอุ่น-เย็นสลับกันเพื่อสะท้อนความแตกต่างระหว่างโลกปกติและโลกคู่ขนาน ฉากแฟลชแบ็กของวีรบุรุษที่ถูกลืมควรมีสไตล์ฝันๆ แบบที่เห็นใน 'Penny Dreadful' แต่ลดความโจ่งแจ้งและเพิ่มรายละเอียดเชิงวัฒนธรรม ทำให้ตำนานนั้นทั้งงดงามและเศร้าในเวลาเดียวกัน — นี่แหละคือจังหวะที่ทำให้คนดูยังคงคิดถึงเรื่องนี้หลังจากจบตอนแรก

ตลอดริมแม่น้ำและสระน้ำของญี่ปุ่นมีเรื่องเล่าเกี่ยวกับสิ่งมีชีวิตน้ำที่คนเรียกกันว่า 'kappa' ซึ่งไม่ได้มาจากแหล่งเดียวแต่เป็นผลรวมของความเชื่อท้องถิ่นหลากหลายแห่ง เมื่อนึกถึงที่มาของผีกัปปะ ฉันชอบมองว่ามันเป็นการรวมเอาแนวคิดเกี่ยวกับเทพเจ้าริมน้ำและภูตผีของชุมชนเข้าด้วยกัน: บางพื้นที่เชื่อมโยงกับ 'kawa no kami' หรือเทพเจ้าสายน้ำ บางแห่งเห็นว่ามันเป็นวิญญาณเด็กที่อาศัยในคูคลอง คำว่า 'kappa' เองอาจมีรากมาจากคำว่า 'kawa' (แม่น้ำ) ผสมกับศัพท์ท้องถิ่นอื่นๆ ดังนั้นต้นกำเนิดจึงไม่ใช่ศูนย์กลางเดียว แต่กระจายไปตามแม่น้ำลำคลอง—โดยเฉพาะในชนบทที่คนพึ่งพาน้ำและกลัวความเสี่ยงจากการจมน้ำ ประวัติศาสตร์ชาวบ้านยังแสดงให้เห็นว่ากัปปะถูกใช้เป็นเรื่องเตือนใจให้เด็กไม่เข้าใกล้น้ำลึก อีกด้านหนึ่งภาพลักษณ์ของกัปปะก็ถูกถ่ายทอดผ่านงานศิลปะพื้นบ้าน นิทานท้องถิ่น และพิธีกรรมที่เกี่ยวกับน้ำ ทำให้มันกลายเป็นทั้งตัวร้ายและตัวตลกในเรื่องเล่า ตามที่เราเห็นในภาพแกะสลัก งานพิมพ์ และรูปปั้นจิ๋วตามศาลาเล็กๆ ของหลายหมู่บ้าน—สิ่งที่น่าชอบคือความหลากหลายของเรื่องเล่าเหล่านี้ ไม่ว่าจะเป็นกัปปะกวนใจชาวประมงหรือกัปปะช่วยชีวิตเด็ก ก็ล้วนสะท้อนวิถีชีวิตริมแม่น้ำของญี่ปุ่นได้ดี

เราเคยสงสัยอยู่เหมือนกันว่าทำไมแมวสามสีถึงมักเป็นตัวเมีย แล้วทำไมบางครั้งเห็นตัวผู้บ้าง บอกเล่าจากมุมที่เข้าใจง่ายก่อน: ลายสามสีเกิดจากการมียีนสีส้มที่อยู่บนโครโมโซม X กับยีนไม่ส้ม (เช่น สีดำ/น้ำตาล) อีกตัวนึง เมื่อสัตว์มียีนสองแบบบนโครโมโซม X สลับกันจะเกิดแพตช์สีต่างกันเพราะเซลล์แต่ละเซลล์ปิดการทำงานของ X หนึ่งแท่งแบบสุ่ม (เรียกว่า X-inactivation หรือ lyonization) ฉะนั้นในแมวเพศเมียที่มีโครโมโซม XX หากมีหนึ่ง X เอายีนสีส้มและอีก X เอายีนไม่ส้ม ก็จะเห็นจุดส้มกับดำปะปนกัน การมีแถบขาวบนตัวส่วนมากมาจากยีนอีกชนิดหนึ่งที่ไม่เกี่ยวกับ X โดยตรง แต่มันมีผลต่อการเคลื่อนตัวของเซลล์สร้างเม็ดสี (melanocytes) ระหว่างการพัฒนา ทำให้บางจุดขาดเม็ดสีและกลายเป็นสีขาว ดังนั้นการรวมกันของ X-inactivation กับการกระจายเม็ดสีที่ไม่สม่ำเสมอจึงให้ลายสามสีที่เราเห็นได้อย่างงดงาม สำหรับแมวสามสีตัวผู้ สาเหตุที่พบบ่อยที่สุดคือมีโครโมโซม X เพิ่มขึ้น (เช่น XXY เหมือนภาวะไคลน์เฟลเทอร์ในมนุษย์) ทำให้มีทั้งยีนสีส้มและยีนไม่ส้มอยู่พร้อมกัน จึงเกิดลายสามสีได้ แต่วิถีนี้มักทำให้แมวเพศผู้มีภาวะเจริญพันธุ์ลดลงหรือเป็นหมันได้ อีกสาเหตุที่หายากคือการเป็นแชมไพร่า (chimerism) เมื่อตัวอ่อนสองตัวรวมกันเป็นตัวเดียว ทำให้มีจีโนไทป์ต่างกันในเนื้อเยื่อต่างส่วน ผลลัพธ์คือแมวเพศผู้บางตัวอาจมีลายสามสีได้โดยไม่ต้องมี X เกิน สรุปแล้วเป็นเรื่องของพันธุกรรมและการพัฒนาเซลล์ที่มาประสานกันจนเกิดผลงานศิลปะบนขนของแมว เหมือนโชคชะตาที่ยิ้มให้ผู้เลี้ยงไปทีหนึ่ง

เมื่อคืนฝันเกี่ยวกับการอุ้มแมวแล้วตื่นขึ้นมาใจเต้นนิดๆ เพราะมันมีความรู้สึกละมุนปนว้าวุ่นที่อธิบายยาก แต่พอเอาเข้าจริงแล้วมีหลายมุมมองให้ตัดสินใจว่าจะทำพิธีแก้เคล็ดหรือไม่ มุมมองแรกเป็นคนที่ค่อนข้างเชื่อในเรื่องสัญลักษณ์และพิธีกรรมเล็กๆ น้อยๆ การอุ้มแมวในความฝันอาจถูกตีความได้หลายทาง บางคนเชื่อว่าแมวเป็นสัตว์นำโชคหรือเป็นสื่อของวิญญาณผู้ล่วงลับ การทำพิธีแก้เคล็ดเล็กๆ เช่นถวายอาหารให้สัตว์จรจัด ทำบุญให้เจ้ากรรมนายเวร หรือสวดมนต์ตามความศรัทธา อาจช่วยให้ใจสงบและรู้สึกว่าทำสิ่งที่ถูกต้องแล้ว ซึ่งสำคัญไม่ใช่เพราะพิธีจะเปลี่ยนโชคชะตาทันที แต่เพราะมันช่วยปรับจิตใจให้พร้อมรับสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไป อีกด้านหนึ่งมองในมุมที่เป็นวิทยาศาสตร์และจิตวิทยา ความฝันเป็นการประมวลผลข้อมูลในสมองที่ผสมผสานความทรงจำ ความกลัว และความปรารถนา การอุ้มแมวอาจสื่อถึงความต้องการความอบอุ่น ความรับผิดชอบ หรือความกังวลเรื่องใกล้ชิด สิ่งที่ทำได้แทนการทำพิธีคือทำสิ่งง่ายๆ ที่ทำให้รู้สึกดี เช่นล้างหน้า พักผ่อนเพียงพอ หรือกอดสัตว์เลี้ยงจริงๆ หากมีแมวอยู่แล้ว นอกจากนี้การพูดทบทวนความคิดกับเพื่อนสนิทก็ช่วยมาก สุดท้ายไม่ว่าจะเลือกทำพิธีหรือไม่ ให้เลือกสิ่งที่ทำแล้วจิตใจเบาและไม่สร้างภาระให้ตัวเองมากนัก

คำเล่าแรกที่ฉันอยากแบ่งปันเกี่ยวกับ 'เมืองลับแล' คือการไปยืนอยู่ตรงอำเภอที่มีชื่อใกล้เคียงกับตำนานจริงๆ — 'ลับแล' ในจังหวัดอุตรดิตถ์ การเดินเล่นในตลาดเก่า ถนนเล็ก ๆ และวัดท้องถิ่นทำให้ภาพตำนานดูมีน้ำหนักขึ้น เพราะชาวบ้านยังเล่าต่อเรื่องเก่าด้วยสำเนียงและมุมมองที่ต่างกัน การเที่ยวที่นี่ไม่ได้มีแค่ความลี้ลับ แต่ยังมีเสน่ห์ของชุมชนดั้งเดิม: ลองเดินคุยกับคนเฒ่าคนแก่ เดินขึ้นเขาเล็ก ๆ รอบหมู่บ้าน หรือแวะชมพิพิธภัณฑ์ชุมชน (ถ้ามี) เพื่อดูเครื่องมือเก่า ๆ และภาพวาดเรื่องเล่า พื้นที่ใกล้เคียงยังพาไปหาแหล่งโบราณสถานที่ให้ความรู้สึกเหมือนหลุดไปอีกยุคหนึ่ง เช่นซากเมืองเก่าและวัดโบราณที่ล้อมด้วยทุ่งนา ท้ายที่สุด ประสบการณ์ที่เชื่อมโยงกับ 'เมืองลับแล' ในโลกจริงไม่ใช่การตามหาเมืองที่หายสาบสูญอย่างเดียว แต่มันคือการเสพบรรยากาศ การฟังเรื่องเล่า และการยอมให้จินตนาการเติมเต็มภาพเมืองนั้นให้ชัดขึ้น ซึ่งเป็นเหตุผลที่ฉันยังชอบกลับไปเดินเล่นตามหมู่บ้านเก่าต่างจังหวัดอยู่บ่อย ๆ

เสียงแมวที่ฟ้องออกมาบ่อย ๆ มักบอกได้เลยว่าเขาไม่สบายใจหรือกำลังมีเหตุผลให้ต้องปกป้องตัวเอง จึงต้องจัดการอย่างใจเย็นและเป็นระบบมากกว่าการตะโกนหรือจับทันที เมื่อเจอสถานการณ์แบบนี้ ฉันจะเริ่มจากการให้พื้นที่ปลอดภัยกับแมวก่อน — ปิดไฟสว่างจ้ามาก ๆ ลดเสียงคนในบ้าน ย้ายสัตว์เลี้ยงอื่นไปไว้ห้องอื่น ถ้าเป็นไปได้เปิดประตูไปสู่ที่สูง ๆ ให้แมวมีทางหนีหรือมุมเงียบ ๆ ที่เขาสามารถถอยไปได้ คำแนะนำจากสัตวแพทย์ที่ฉันยึดไว้คืออย่าสัมผัสหรือบีบคอแมวขณะเขาแสดงท่ารุกราน ให้สังเกตว่ามีสัญญาณเจ็บปวดหรือไม่ เช่น ลมหายใจผิดปกติ ก้าวเดินติดขัด หรือไม่ยอมกินอาหาร หากพบน่ากังวล ควรนัดตรวจร่างกาย เพราะเสียงโกรธบ่อย ๆ อาจเป็นสัญญาณของความเจ็บป่วย ใส่ใจกับการเล่นและออกกำลังกายให้พอ ติดตั้งที่ปีนป่าย และลองใช้เฟโลโมนปลอมอย่าง 'Feliway' ร่วมกับการเสริมพฤติกรรมแบบค่อยเป็นค่อยไป ผลสุดท้ายแล้วความอดทนและการไม่ลงโทษคือหัวใจ เพราะแมวตอบสนองต่อความปลอดภัยมากกว่าคำสั่งเป็นครั้งคราว