ลองนึกภาพฉากเปิดที่กล้องจับใบหน้าที่เต็มไปด้วยความซับซ้อน ปลดปล่อยบาดแผลและความนุ่มนวลในเวลาเดียวกัน—นั่นคือเหตุผลที่ชื่อแรกที่ผุดขึ้นมาคือฟลอเรนซ์ พิวห์ (Florence Pugh). ฉันชอบวิธีที่เธอถ่ายทอดอารมณ์ได้โดยไม่ต้องพึ่งบทพูดหนัก ๆ ซึ่งเหมาะกับตัวละครอย่าง '
ราเชล' ที่ต้องการการแสดงออกจากสายตาและการเคลื่อนไหวเล็ก ๆ น้อย ๆ มากกว่าประโยคยาว ๆ
อธิบายง่าย ๆ ก็คือฉากจาก 'Midsommar' ที่ฟลอเรนซ์แสดงให้เห็นความเปราะบางผสานกับความแข็งแกร่งนั้นทำให้ฉันเห็นภาพว่าเธอจะทำให้คนดูสงสัยและเอาใจช่วยไปพร้อมกันได้อย่างไร ในอีกมุมของการแสดงแบบละเมียด เช่นใน 'Little Women' เธอแสดงถึงชั้นของความเป็นมนุษย์ที่หลากหลาย ซึ่งจำเป็นมากสำหรับบทที่มีมิติอย่าง 'ราเชล'
ถ้าทำให้เป็นหนัง ฉากที่ต้องการพลังเงียบหรือระเบิดอารมณ์หนัก ๆ เธอสามารถแบกรับได้นิ่ง ๆ แต่ทรงพลัง ฉันเชื่อว่าการคาสติ้งเธอจะช่วยให้ภาพยนตร์ได้ทั้งความสมจริงและความอินเทนซ์แบบที่คนดูจะพูดถึงไปอีกนาน