ธีมและสัญลักษณ์ที่พบในงานของ จุนจิ อิโต้ มีอะไรเด่น?

การใช้ภาพตายตัวอย่างดวงตาและปากเป็นสัญลักษณ์ก็เป็นสิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกเยือก เช่นในเรื่องสั้นหลายตอน ดวงตาที่จ้องมองอย่างไม่ลดละหรือปากที่ยิ้มอย่างผิดธรรมชาติ มันไม่ได้เป็นแค่เครื่องหมายของความโรคจิต แต่ยังเป็นประตูไปสู่การรับรู้ที่บิดเบี้ยว งานของอิโต้ชอบนำเสนอการสื่อสารที่ล้มเหลว—สายตาที่ไม่เห็นใจ คำพูดที่กลายเป็นคำสาป ซึ่งทำให้ผู้อ่านตั้งคำถามกับความจริงและความสัมพันธ์ระหว่างตัวละคร

อีกธีมหนึ่งที่สะดุดใจคือความฝันและการละเมอที่ยืมจากจิตใต้สำนึก เรื่องอย่าง 'The Long Dream' ใช้การยืดเยื้อของความฝันเป็นเครื่องมือเล่าเรื่องที่ทำให้เวลาและตัวตนเลือนลาง การหลับที่ไม่เคยปลดปล่อยกลายเป็นการค่อย ๆ ถูกกลืนกิน และนั่นชวนให้คิดว่าความกลัวที่แท้จริงอาจไม่ได้มาจากสิ่งภายนอกเสมอไป แต่เกิดจากภายในหัวของมนุษย์เอง สุดท้ายแล้วภาพเหล่านี้ทิ้งร่องรอยให้ฉันไตร่ตรองถึงความเป็นมนุษย์—ทั้งในความเปราะบางและความมืดที่แฝงอยู่ในใจ ซึ่งเป็นสิ่งที่ยังคงตามหลอกหลอนหลังปิดหน้าหนังสือไปแล้ว

พอได้ลงลึกกับงานของจุนจิ อิโต้ ฉันเริ่มเห็นว่า ‘สัญลักษณ์’ ของเขาไม่ได้เป็นแค่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่เป็นการเรียงร้อยความหวาดกลัวเป็นภาษาภาพที่อ่านออกทันที หนึ่งในธีมที่เด่นชัดที่สุดคือการเปลี่ยนสภาพทางกายภาพ—ร่างกายที่บิดเบี้ยว แผลที่โตขึ้น หรือสิ่งที่ดูเหมือนจะเจริญเติบโตจากเนื้อหนังธรรมดา ธีมนี้ไม่ใช่แค่โชว์ฉากน่าขนลุก แต่ทำหน้าที่เป็นวิธีสื่อสารความบกพร่องทางจิตใจและสังคมของตัวละคร ตัวอย่างในเรื่อง 'Uzumaki' ที่ความหมุนวนของลวดลายค่อย ๆ กัดกินเมือง เป็นตัวแทนของความหมกมุ่นและความบ้าคลั่งที่ลุกลามไปยังร่างกายและสิ่งแวดล้อม นอกจากนั้น ฉากใน 'Gyo' ที่สัตว์ทะเลถูกดัดแปลงให้เคลื่อนที่ด้วยเครื่องจักร โชว์ความน่าขยะแขยงของการผสมผสานระหว่างสิ่งมีชีวิตกับเทคโนโลยีอย่างน่าตกใจ

การใช้ลวดลายซ้ำ ๆ เป็นอีกสัญลักษณ์สำคัญ—ไม่ว่าจะเป็นเส้นก้นหอย ลายหน้าตา หรือรูปแบบซ้ำทางเรขาคณิต พวกมันทำให้ผู้อ่านรู้สึกถูกบีบและค่อย ๆ สูญเสียการยืนอยู่ในโลกปกติ ลวดลายเหล่านี้ทำหน้าที่เหมือนโน๊ตเพลงของเรื่องสยอง ที่วนกลับมาในจังหวะพอดีและทำให้เกิดความตึงเครียดทางสายตาได้ลึกขึ้น นั่นทำให้ฉากสยองไม่ใช่แค่เหตุการณ์ที่เกิดแล้วจบ แต่กลายเป็นบรรยากาศที่ติดอยู่ในหัวเราจนยากจะลืม

มุมสุดท้ายที่ฉันชอบคือการทำให้สิ่งคุ้นเคยกลายเป็นสิ่งผิดปกติ บ้าน ถนน ของเล่น หรือแม้แต่รอยยิ้ม สามารถเปลี่ยนเป็นประตูสู่ความหวาดกลัวได้ นั่นคือพลังของงานเขา—การบิดเบือนชีวิตประจำวันจนทำให้ผู้อ่านรู้สึกว่าความปลอดภัยที่เคยมีอาจแตกร้าวได้ตลอดเวลา เรื่องราวแบบนี้ทำให้การอ่านกลายเป็นประสบการณ์ทางอารมณ์มากกว่าความตื่นเต้นชั่ววูบ และนั่นแหละที่ยังทำให้ฉันกลับมาอ่านซ้ำอยู่เสมอ

ความหมกมุ่นและการทำลายล้างของความงามเป็นอีกมิติหนึ่งที่สะเทือนใจมากในการ์ตูนของจุนจิ อิโต้ เรื่องราวอย่าง 'Tomie' แสดงให้เห็นว่าความงามบางอย่างกลายเป็นสิ่งล่อใจที่ทำลายล้าง ตัวละครที่มีเสน่ห์ดึงดูดนั้นไม่ได้ถูกนำเสนอแค่ให้กลัวจากรูปลักษณ์ แต่การมีอยู่ของเธอทำให้ความสัมพันธ์มนุษย์แตกสลาย การตายและการเกิดใหม่ซ้ำ ๆ ของตัวละครนั้นยังสื่อถึงความไม่อาจหนีจากผลของความรักแบบพิศวาสได้อีกด้วย งานของอิโต้มักเล่นกับความคิดที่ว่า 'สิ่งที่ต้องการมากที่สุดกลับเป็นสิ่งที่ทำร้ายเรา' ซึ่งทำให้ผมรู้สึกไม่สบายใจมากกว่าการเห็นเลือดไหลธรรมดา

นอกจากนั้น เรื่องสั้นอย่าง 'The Enigma of Amigara Fault' แสดงสัญลักษณ์ของรู—รูที่เหมือนถูกเจาะไว้เฉพาะสำหรับใครบางคน รูนั้นกลายเป็นการตอกย้ำชะตากรรมและความจำนนต่อแรงกระตุ้นภายใน เมื่อความอยากรู้กลายเป็นบ่วงผู้อ่านจะรับรู้ถึงความน่ากลัวที่มาจากภายในตัวตน การผสมผสานระหว่างความลึกลับทางกายภาพกับแรงจูงใจภายในจึงเป็นหัวใจสำคัญอีกอย่างหนึ่งที่ทำให้งานของเขาน่าจดจำ เรื่องพวกนี้เตือนให้ฉันระวังความต้องการของตัวเองและว่ามันอาจจะพาไปสู่จุดที่กลับมาไม่ได้