นักเขียนคนไหนสร้างตัวละครกุนซือได้โดดเด่น?

เราเป็นคนที่ชอบดูการต่อสู้ที่ไม่ต้องพึ่งดาบเท่านั้น แต่พึ่งสมองและการวางแผนมากกว่า แล้วก็พบว่าผู้เขียนบางคนสามารถปั้นตัวละครกุนซือให้มีมิติ เห็นค่า และน่าจดจำได้อย่างน่าทึ่ง

ในบรรดาเรื่องราวคลาสสิกที่ยังคงทำให้ใจเต้น หนึ่งในชื่อที่ผมยกให้คือผู้แต่งของ 'Romance of the Three Kingdoms' — ตัวละครอย่างขงเบ้ง (Zhuge Liang) ถูกเขียนให้เป็นทั้งนักวางแผนที่ยอดเยี่ยมและคนที่มีจุดอ่อนด้านความเป็นมนุษย์ เรื่องเล่าไม่เพียงแค่โชว์แผนการล้วงลึก เช่น แผน ‘หน้าป้อมว่างเปล่า’ หรือการยืมลูกธนูด้วยเรือจากซูโจว แต่ยังใส่ฉากของความเครียด ความคาดหวังจากผู้คน และการสร้างภาพลักษณ์ ทำให้แผนการแต่ละอย่างมีผลทางอารมณ์และจิตวิทยา ชอบมากตรงที่ผู้เขียนไม่ยกเขาให้เป็นเทพ แต่ทำให้การตัดสินใจหนึ่งครั้งมีน้ำหนักและความเสี่ยง

อีกคนที่ผมชื่นชมคือผู้เขียนของ 'A Song of Ice and Fire' — การสร้างตัวละครกุนซือในแนวการเมืองระดับสูง เช่น Tyrion, Varys หรือ Petyr Baelish แสดงให้เห็นว่ากุนซือที่ดีไม่ได้แปลว่าดีงามเสมอไป แต่ต้องเข้าใจสภาพแวดล้อมและใช้ทรัพยากรทางสังคมอย่างชาญฉลาด ผู้เขียนใช้มุมมองหลายตัวละครสลับกัน จึงสามารถเผยทั้งแผนของกุนซือและผลกระทบหลังฉากให้ผู้อ่านได้เห็น ความแตกต่างระหว่างกลยุทธ์เชิงทหารแบบขงเบ้งและกลยุทธ์เชิงการเมืองแบบในนิยายเรื่องนี้ ช่วยให้เข้าใจว่าการเป็นกุนซือมีหลายหน้าที่ ทั้งการคิดล่วงหน้า การจัดการคน และการรับผิดชอบต่อผลลัพธ์ที่ตามมา

สรุปในแบบที่ไม่เคร่งครัด: ผู้เขียนที่ทำให้กุนซือโดดเด่นมักจะให้ความสำคัญกับข้อจำกัด ความเสี่ยง และแรงจูงใจมากกว่าทักษะเพียงอย่างเดียว นักแต่งที่เก่งจะไม่ยกตัวละครเป็นอัจฉริยะไร้ตำหนิ แต่จะทำให้ผู้อ่านเห็นทั้งความเก่ง ความไม่แน่นอน และราคาที่ต้องจ่าย — นั่นแหละคือสิ่งที่ทำให้ตัวละครกุนซือตรึงใจยาวนาน

คนที่ชอบดูฉากแผนการคงไม่มีทางพลาดตัวอย่างจากสื่อร่วมสมัยที่ทำกุนซือได้แสบทรวงและมีลูกเล่นเยอะ

ฉันชอบวิธีที่ Masashi Kishimoto ใน 'Naruto' ปั้นตัวละครอย่าง Shikamaru ให้เป็นกุนซือสนามรบแบบเรียบง่ายแต่เจาะลึก: ไม่ต้องพูดเยอะ แค่เห็นวิธีการจัดทีม จับจังหวะ และใช้ข้อได้เปรียบของเพื่อนร่วมทีม ทำให้กลยุทธ์ดูเป็นธรรมชาติและเท่ไปพร้อมกัน

อีกแนวคือ 'Death Note' ของ Tsugumi Ohba — การต่อสู้ของสมองระหว่าง Light กับ L คือการเล่นหมากที่เต็มไปด้วยการอ่านใจและการตั้งกับดัก ผู้เขียนทำให้การคิดล่วงหน้า กลายเป็นตัวละครฝ่ายหนึ่งเอง และความเครียดจากการคาดการณ์ลาวงจรก็เป็นเสน่ห์สำคัญ

สำหรับคนที่ชอบสงครามระดับกว้าง ฉันยังชอบงานนิยายอย่าง 'Legend of the Galactic Heroes' ที่แสดงให้เห็นทั้งทัศนะเชิงยุทธศาสตร์และค่านิยมของผู้นำ ทำให้รู้สึกว่ากุนซือไม่ได้มีแค่ทักษะ แต่มีปรัชญาและข้อจำกัดของตัวเอง นี่แหละคือสาเหตุที่ฉันยังคงย้อนกลับไปอ่านซ้ำบ่อย ๆ